ตอนที่ 7 คนบ้านเฉิน

ตอนที่ 7 คนบ้านเฉิน

เมื่อเห็นหลานเดินไปแล้ว คนเป็นย่าก็ได้แต่ถอนหายใจ

จากที่เห็นคือหลานดูดีขึ้น หน้าตาสดชื่นแจ่มใส และหลานทั้งสองเชื่อว่าแม่กลายเป็นคนดีแล้ว หากคนเราเปลี่ยนแปลงง่ายขนาดนั้นคงเปลี่ยนไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้หรอก

รุ่ยจิวแต่งงานกับสามีและมีลูกชายทั้งหมดสามคน สามีเป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตคอมมูน ลูกชายทั้งสามรับราชการเป็นทหารทั้งหมด ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวเธอดีกว่าบ้านอื่น ๆ สะใภ้ไม่ต้องทำงานอะไร นอกจากดูแลบ้านและดูแลลูกเพียงเท่านั้น

ด้วยความที่มีลูกชายหน้าตาดี และทุกคนทยอยสมัครเข้าไปเป็นทหาร ทำให้มีหญิงสาวอยากแต่งเข้าบ้านเฉินกันทั้งนั้น แต่เพราะลูกชายคนโตกับคนรองมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เหลือแต่คนเล็กเท่านั้นที่ยังไม่มี จึงทำให้สาว ๆ หลายคนถอดใจไปบ้าง

แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับลูกชายคนรอง หรือก็คือพ่อของเจ้าแฝดที่ดื่มกินจนเมาและได้เสียกับสะใภ้รองจนมีเจ้าแฝด ตั้งแต่นั้นหลายอย่างก็เปลี่ยนไป เพราะลูกคนรองต้องแต่งงานกับแม่เจ้าแฝด ลูกชายของเธอทำผิดต่อคู่หมั้นของตัวเอง

เรื่องขอถอนหมั้นก็ไม่ใช่เรื่องดีและไม่ควรทำเช่นกัน เพราะฝ่ายหญิงไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอกับสามีเลยคุยกับลูกชายคนเล็ก เพื่อเปลี่ยนตัวคู่หมั้นจากคนรองเป็นคนเล็กแทน ซึ่งลูกชายคนเล็กยอมตกลง และพอไปคุยกับฝ่ายหญิง ทางนั้นก็ไม่ติดใจอะไร อาจเพราะพวกเธอเป็นเพื่อนกันมานานแล้วด้วย จึงไม่มีปัญหาในเรื่องนี้

ถึงการหมั้นหมายจะมีเพียงผู้ใหญ่ที่เห็นดีเห็นงาม แต่หากถูกคัดค้านจากทั้งสองฝ่าย เธอก็ยินดีที่จะทำตามใจคนแต่ง แต่ทั้งสองกลับยอมรับ ปัญหาเลยถูกแก้ไขจนเรียบร้อย

แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้แม่เจ้าแฝดยอมรับ และเธอยังแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่อยากอยู่ร่วมกับคนในบ้าน จึงทำให้ต้องออกไปอยู่ข้างนอก ส่วนลูกชายก็ต้องแกล้งบอกว่าเบิกเงินล่วงหน้ามาสร้างบ้าน แต่ความจริงคือพี่น้องต่างเอาเงินออกมาช่วยกันเพื่อแก้ปัญหา เพราะไม่อยากให้มีปัญหาเกิดขึ้นในบ้าน ลูกชายทั้งสามของเธอรักกันดี สะใภ้ของเธอแต่ละคนก็ไม่มีปัญหา เชื่อฟังแม่สามีเป็นอย่างดี มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ร้ายกาจจนเธอสงสารลูกชายกับหลานทั้งสองคน

พอมาวันนี้เหมือนมีบางอย่างแปลกไป แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เธอให้ลูกชายเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เอง เธอพร้อมที่จะดูแลหลานทั้งสองอยู่แล้ว ลูกชายคนรองแอบกลับมาดูลูก ๆ อยู่บ่อย ๆ แต่ปิดเป็นความลับ เขาจะกลับมาทุกปี แค่ไม่บอกให้สะใภ้รองรู้เท่านั้น 

"แม่ว่ามันแปลก ๆ ไหม อาจได้ข่าวเลยทำตัวดีให้เราสงสารก็ได้" ชุนหลินมองหม้อแกง แล้วทำท่าขนลุกขนพอง

"ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น ผู้หญิงเราไม่มีใครอยากหย่าหรอก แต่ทำอย่างไรได้ หากอยากให้เจ้าแฝดมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เราก็ต้องทำ" รุ่ยจิวบอกในฐานะคนที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน แต่หากให้เลือก เธอก็ต้องเลือกลูกเลือกหลานอยู่แล้ว

"ใกล้จะถึงวันที่พี่รองกลับบ้านแล้วนะคะ" ซูเยว่จำได้ เพราะว่าสามพี่น้องบอกจะกลับมาพร้อมกันหลังจากเสร็จภารกิจล่าสุด

"เชื่อไหมว่าสะใภ้รองจะต้องคิดหึงหวงสะใภ้เล็กอีกแน่ ๆ " ชุนหลินคิดว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องนี้อีกแน่นอน

"ฉันแต่งงานมีลูกสองคนแล้วนะคะ" ซูเยว่แย้งเรื่องนี้ ถึงจะเคยเป็นคู่หมั้นกัน แต่แทบไม่ได้คุยกันเลย มีแต่ผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่คุยกันเองมากกว่า

"คิดว่าคนอย่างสะใภ้รองจะเข้าใจไหมเล่า!! แม่ ฉันทิ้งน้ำแกงปลานะ กลัวใส่ยาอะไรมาให้" ชุนหลินบอกแม่สามี ถึงจะเสียดายอาหาร แต่กินแล้วต้องไปหาหมอก็ทิ้ง ๆ มันเลยดีกว่า

"อย่าให้ฝาแฝดรู้ล่ะ" รุ่ยจิวไม่อยากให้หลานเสียใจ เพราะรู้ว่าหลานอยากให้ลองกิน

"วันนี้แต่งตัวสวยให้ลูกด้วย ทำแบบนี้ฉันละกลัวเหลือเกิน" ชุนหลินยังคงชวนแม่สามีพูดเรื่องที่สะใภ้รองทำตัวแปลก ๆ

"ก็ต้องคอยดูกันต่อไป กลับตัวเป็นคนดีรักลูกก็ดีแล้ว" รุ่ยจิวอยากให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเปลี่ยนไปอย่างไรลูกชายก็คงหย่าอยู่ดี เพราะลูกชายให้โอกาสมาหลายปีแล้ว จนต้องรวบรวมหลักฐานยื่นขอหย่า

หากตกลงกันได้มันก็ไม่มีปัญหา แต่ว่าลูกสะใภ้รองไม่ยินยอมท่าเดียว หลายปีแล้วที่ลูกชายหลบหน้าแม่ของลูก ได้แต่แอบมาเยี่ยมลูกเท่านั้น เขามักซื้อของมาให้ลูก ไม่ว่าจะเป็นของกินหรือเสื้อผ้า แต่พอลูกใส่เสื้อผ้าใหม่ไม่นานก็มีสภาพเก่าอย่างที่เห็นบ่อย ๆ เพราะแม่ใช้ให้เด็กทำงานทุกอย่าง และยังใช้ให้เด็กตัวแค่นี้ซักผ้าอีก เด็กตัวเท่านี้จะไปซักผ้าสะอาดได้อย่างไร

ถึงเธอจะเป็นย่า แต่เข้าไปยุ่งมากไม่ได้ พอยื่นมือเข้าไปทีไรหลานก็โดนทำโทษทุกที เธอเลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และพอหลัง ๆ มาก็ไม่กล้าให้หลานใส่เสื้อผ้าใหม่ ๆ เพราะกลัวลูกสะใภ้จับได้ว่าสามีซื้อมาให้ลูก จึงได้แต่เอาเสื้อผ้าชุดเก่าของหลานในบ้านให้ไป ไม่อย่างนั้นจะมีปัญหาตามมาแน่ ๆ 

"จนถึงทุกวันนี้พี่สะใภ้รองก็คงยังไม่รู้ในหลาย ๆ เรื่อง" ซูเยว่ส่ายหน้าไปมาแล้วมองสะใภ้ใหญ่เดินเอาแกงไปแอบเททิ้ง

"ไปดูหลานได้แล้ว" รุ่ยจิวตัดปัญหาเลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่า อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไป

ทางด้านหรงผิงก็เดินกลับบ้าน เธอรับรู้แล้วว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ เธอไม่ว่าอะไร ทั้งยังเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาทำเป็นอย่างดี สิ่งที่ผ่านมาแล้วเธอไม่สามารถแก้ไขได้ ตอนนี้ก็แค่ใช้ชีวิตในแบบของเธอเท่านั้น

"บางครั้งคนเราก็คิดน้อยเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนให้อยู่รวมกัน ถึงแม้พวกเขาไม่ได้รักกัน แต่คนที่มีความรู้สึกรักย่อมรู้สึกหึงหวงมากอยู่ดี" หรงผิงส่ายหัวไปมาอย่างไม่เห็นด้วยกับคนยุคนี้ที่ผู้ใหญ่ให้หมั้นหมายกัน

นอกจากนั้น พวกเขายังเอาคู่หมั้นเก่าเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย ถึงจะแต่งกับน้องชาย แต่ใครเขาทำแบบนั้น บ้านแตกกันพอดี เรื่องนี้เธอพอเข้าใจเจ้าของร่างเดิม แต่ก็ไม่เข้าใจทั้งหมด เพราะยัยนี่หึงรุนแรงและคิดมากเกินไป เพียงแค่เดินผ่านกันเฉย ๆ ก็แทบเป็นแทบตายแล้ว

"แหม ๆ ตอนนี้ถึงขนาดเก็บเม็ดข้าวสะสมแล้วหรืออย่างไร"

เสียงดังมาจากด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังก้มลงหยิบเม็ดข้าวต้องเงยหน้าขึ้นมา หรงผิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ หากจำไม่ผิด คนพวกนี้กลัวร่างเดิมอย่างกับอะไรดี แต่ทำไมตอนนี้คนในหมู่บ้านถึงกล้าเข้ามาหาเรื่อง หรือเพราะทุกคนรู้เรื่องหย่าของเธอแล้ว

"นี่หรงผิง หล่อนควรรู้ตัวได้แล้ว ตอนนี้ในหมู่บ้านไม่มีใครเขากลัวหล่อนเหมือนแต่ก่อนแล้ว ทุกคนรอวันนี้อยู่แล้ว รอที่จะเอาคืน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ว"

"ฉันไม่อยากมีเรื่องกับใคร ต่างคนต่างอยู่เถอะ แต่หากยังไม่หยุด มือของฉันจะหยุดปากเน่า ๆ ให้เอง อยากจะลองไหม" เข้าใจที่คนพวกนี้จะเอาคืน แต่เมื่อเห็นว่าเธอเงียบก็ควรจะต่างคนต่างอยู่ หากไม่มากจนเกินไปเธอก็ยอมได้ แต่หากมากไป เธอก็ไม่คิดจะยอมเหมือนกัน

พลั่ก!! ก้อนหิมะแข็ง ๆ ลอยปลิวมากระแทกหน้าผากเข้าอย่างจัง

"สมน้ำหน้า!! ฉันเอาคืนที่หล่อนเคยทำฉันไว้" เสียงตะโกนดังพร้อมทั้งคนที่วิ่งออกไปไกลจากจุดที่ยืนอยู่ตอนแรก

หรงผิงมองตามกลุ่มคนที่ทำเธอทีเผลอ หากเป็นแต่ก่อนเธอคิดว่าตัวเองหลบก้อนหิมะโง่ ๆ นี้ได้แน่ แต่เพราะคิดว่าคนพวกนี้คงไม่กล้าลงมือ เลยไม่ทันระวังจนโดนเข้าอย่างจัง

"อ่า... เจ็บใช้ได้ ต่อไปคงต้องระวังมากกว่านี้เสียแล้ว" หรงผิงลูบหน้าผากตัวเองปอย ๆ ในส่วนของร่างกายไม่ได้เจ็บมากมาย แต่เจ็บใจที่ไม่ทันได้เอาคืนเท่านั้นเอง

เมื่อไม่มีคนมาหาเรื่องแล้ว เธอก็กวาดสายตามองตามถนนต่อ หาเมล็ดพันธุ์ที่ตกหล่นอยู่ข้างทาง เพราะความเคยชินที่เคยทำเมื่อตอนอยู่โลกเดิม จึงทำให้เธอไม่สามารถเดินผ่านเมล็ดพันธุ์พืชต่าง ๆ เหล่านี้ได้ ภาวนาว่าเก็บไปแล้วจะเอาไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง แต่ใจจริงอยากได้มิติฟาร์มของตัวเองกลับคืนมา ไหน ๆ ก็จะถูกหย่าแล้ว เลยอยากเหลือทางรอดที่พอจะอยู่เองได้ โดยไม่ทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนเท่านั้นเอง...