ตอนที่ 8 ว่าด้วยเรื่องของการหย่า

ตอนที่ 8 ว่าด้วยเรื่องของการหย่า

ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่หรงผิงเข้าไปที่บ้านเฉิน หลังจากที่กลับมา เธอก็ไม่ได้เข้าไปในหมู่บ้านอีกเลย แต่ให้ฝาแฝดเอาปลาเป็นเข้าไปให้บ้านย่าแทน ที่ทำแบบนั้นเพราะคิดว่าควรทำ เพราะหากหย่าแล้วจะได้จบกันด้วยดี

"ปลาแห้งของเราเยอะมาก" จือหมิงมองปลาแห้งที่แม่ทำไว้เยอะมาก ๆ แม่บอกว่าเอาเก็บไว้กินได้นาน ๆ พอเห็นว่ามีอาหารอยู่มาก เลยทำให้ยิ้มอย่างสุขใจ

"แม่ใจดีมาอยู่กี่วันแล้วหรือคะ หนูหักนิ้วได้ 15 วัน พี่ใหญ่บอก 17 วัน" ซือหงตัดสินใจถามแม่ น่าจะให้คำตอบกับเธอได้บ้าง

"22 วัน" หรงผิงตอบออกไป เธอจำได้เป็นอย่างดี ตลอดเวลาที่มาอยู่ที่นี่ เธอได้สำรวจและรู้ว่าช่วงนี้ยังทำอะไรมากไม่ได้ เพราะยังอยู่ในฤดูหนาว และเธอรอให้เรื่องหย่าคลี่คลายก่อน

ไม่รู้ว่าพ่อของเด็ก ๆ จะมาไม้ไหน เธอได้ข่าวที่ชาวบ้านพูดต่อ ๆ กันเพียงเท่านั้น จบจากเรื่องหย่าแล้วค่อยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรต่อ จากที่นับวันเวลาดูแล้วคงเหลืออีกไม่กี่วัน พ่อของเด็ก ๆ คงมาจัดการเรื่องหย่าแล้ว

"ผิดทั้งคู่!!" ซือหงหันไปหัวเราะกับพี่ชาย ที่ต่างเถียงกันแต่กลับผิดทั้งคู่

"แม่... หย่าคืออะไร" จือหมิงอยากรู้เรื่องนี้มาก เขากับน้องสาวได้ยินคนในหมู่บ้านบอกว่าพ่อกับแม่จะหย่ากัน เลยอยากรู้ว่าหย่าคืออะไร

"หย่าหมายถึง แยกกันอยู่ ไม่ใช่สามีภรรยากันอีกต่อไป" หรงผิงไม่คิดจะปิดบัง แต่ไม่รู้บอกไปแล้วเด็กแฝดจะเข้าใจไหม

"พ่อกับแม่ต้องหย่ากันเหรอคะ" ซือหงเกาหัวอย่างไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร

"หมายถึงพ่อกับแม่หย่าขาดจากกัน ไม่ใช่สามีภรรยา แยกกันอยู่ แต่แม่ก็ยังเป็นแม่ พ่อก็ยังเป็นพ่อเหมือนเดิม" หรงผิงอธิบายต่อ หวังว่าทั้งสองจะพอเข้าใจ เพราะเธอก็อธิบายไม่ค่อยเก่งสักเท่าไร

"ตอนนี้พ่อกับแม่ก็หย่ากันแล้วใช่ไหมคะ เพราะแยกกันอยู่" ซือหงเข้าใจแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นปู่กับย่าก็หย่ากันเป็นพัก ๆ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด เหมือนลุงใหญ่กับอาเล็กก็หย่าเพราะแยกกันอยู่!!

"ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงพ่อกับแม่จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก ไม่กลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอีกแล้ว" หรงผิงก็ไม่รู้จะอธิบายแบบไหนเหมือนกัน เพราะจากที่ฟังแล้วทั้งสองก็ยังไม่เข้าใจ

"ทำไมต้องหย่าเหรอครับ" จือหมิงก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่อยากรู้ว่าทำไมคนเราต้องหย่ากันด้วย

"เพราะแม่เป็นคนใจร้าย ทำร้ายลูกของตัวเอง พ่อเลยอยากหย่า" หรงผิงบอกเรื่องจริงออกไป

"แม่ใจร้ายตายไปแล้ว แม่เป็นคนบอกเอง ตอนนี้มีแต่แม่ใจดีเท่านั้น" ซือหงรีบเตือนแม่ เธอจำที่แม่บอกได้ดี แล้วแม่จะลืมได้อย่างไร!!

"เพราะแม่ใจร้ายมาตลอด ไม่มีใครเขาเชื่อหรอกว่าแม่เปลี่ยนไปแล้ว ตอนแรก ๆ พวกลูกยังกลัวแม่อยู่เลย" หรงผิงยิ้มให้ความไร้เดียงสาของเด็ก ๆ กับเด็กนั้นเข้าใจได้ง่าย แต่คนโตไม่มีทางเข้าใจแบบที่เด็กทั้งสองเข้าใจอย่างแน่นอน

"แต่พวกเราก็เชื่อแม่ อีกไม่นานคนอื่นก็ต้องเชื่อเหมือนกัน" เขาเชื่อได้ คนอื่นก็ต้องเชื่อเหมือนกัน เพราะแม่ใจดีจริง ๆ และเขาจะเป็นคนบอกคนอื่น ๆ เองว่าแม่ของเขาคนนี้ใจดีจริง ๆ

"ไม่ต้องกลัว... ถึงอย่างไรแม่ก็จะมาหาบ่อย ๆ " หรงผิงลูบผมเด็กทั้งสองด้วยความเอ็นดู

ตอนนี้เด็กแฝดเปลี่ยนไปมากพอสมควร มีเส้นผมนุ่มลื่นไม่พันกันเหมือนแต่ก่อน ผิวขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา มีแก้มเล็กน้อยเพราะกินอาหารครบสามมื้อ และทั้งสองยังแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน ทำให้เด็กแฝดน่ารักน่ามองมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยทีเดียว

"ทำไมแม่ต้องมาบ่อย ๆ แม่ไม่อยู่บ้านเราแล้วเหรอคะ" ซือหงไม่เข้าใจคำว่าหย่าจริง ๆ หย่าแล้วแม่จะไปไหน

หรงผิงยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอไม่เก่งกับการที่ต้องอธิบายให้เด็กเข้าใจ และเรื่องนี้มันละเอียดอ่อนเหลือเกิน ยอมรับว่าไม่กล้าแตะ กลัวทำให้เด็กที่กำลังมีจิตใจที่ดีขึ้นจากตอนแรก กลับไปเป็นเหมือนเดิม

"มีใครอยู่ไหม!! มีเอกสารด่วนมารับด้วย" เสียงดังมาจากหน้าบ้าน ทำให้ทั้งสามหยุดพูดคุยเรื่องนี้ทันที

"คงมาแล้วสินะ" หรงผิงพึมพำก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้าน

"เอกสารอะไรคะ" หรงผิงถามเจ้าหน้าที่

เธอเพิ่งรู้ว่ามีเจ้าหน้าที่มาส่งเอกสารแบบนี้ด้วย แม้แต่ร่างเดิมยังไม่เคยเห็นคนส่งเอกสารแบบนี้เลย เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก คงเป็นพ่อของเจ้าแฝดแน่ ๆ ในเมื่อพวกเขาเป็นทหารกันทั้งบ้าน มันเป็นเรื่องง่ายที่จะใช้เส้นสายในการจัดการเรื่องนี้

"คุณเซียวต้องไปพร้อมกับเราครับ" เจ้าหน้าที่ยื่นเอกสารให้แบบลวก ๆ เพราะมั่นใจว่าชาวบ้านธรรมดาคงอ่านไม่ออกแน่ ๆ

หรงผิงหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านก่อนจะยกยิ้ม เธอเข้าใจที่เจ้าหน้าที่คิดว่าเธออ่านไม่ออก เพราะส่วนมากผู้หญิงยุคนี้อ่านเขียนไม่ค่อยได้ แต่เธอที่มาจากวันสิ้นโลกที่วัน ๆ หาที่หลบซ่อนและต้องอยู่กับที่ไม่ออกไปไหน เพื่อนที่ดีที่สุดคือหนังสือต่าง ๆ ที่หยิบฉวยมาได้ เธอชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว ไม่ว่าหนังสืออะไร จึงทำให้เธออ่านออกเขียนคล่องได้หลายภาษาเลยทีเดียว

"สอบสวนเหรอคะ หากเป็นแบบนั้นฉันอยากให้คุณติดต่อพ่อหรือแม่ของฉันให้ด้วยได้ไหมคะ แล้วอยากให้คุณช่วยส่งเด็กทั้งสองคนนี้ไปไว้ที่บ้านย่าของพวกเขาด้วย" หรงผิงต่อรองกับเจ้าหน้าที่ เธอยอมที่จะตามเจ้าหน้าที่ไป แต่อย่างน้อยขอติดต่อบอกพ่อกับแม่ของร่างเดิม และให้เจ้าแฝดไปอยู่บ้านย่าเสียก่อน

"อ่านออกด้วยเหรอครับ" เจ้าหน้าที่มองอย่างสงสัยก่อนจะค่อยๆ พินิจพิจารณา เพราะคนที่อ่านออกเขียนได้ต้องเป็นคนมีอันจะกิน มีพื้นฐานครอบครัวที่ดี และจากที่ดูรูปร่างหน้าตาก็บ่งบอกว่ามาจากครอบครัวที่ไม่ธรรมดา แต่ทำไมในเอกสารถึงบอกว่าเป็นแม่ที่โหดร้ายจนสามีต้องยื่นหนังสือขอหย่า ทั้งที่หน้าตาก็ดูใจดี ไม่น่าจะเป็นแม่ที่โหดร้าย

"พออ่านได้ค่ะ ไม่ทราบว่าสิ่งที่ฉันขอไปพอจะทำให้ได้ไหมคะ" หรงผิงยังคงนิ่งและถามเจ้าหน้าที่ต่อ

"ได้ ๆ " เจ้าหน้าที่อีกคนตอบกลับ

"เด็ก ๆ จำที่แม่บอกได้ใช่ไหม ไปเอาห่อผ้าที่แม่เตรียมให้แล้วไปอยู่บ้านย่ากันเร็ว" หรงผิงยิ้มให้ทั้งสอง ยอมรับว่าทำใจยากพอสมควร เพราะเธอรู้ว่าเด็กแฝดรักแม่ แล้วอยู่ ๆ แม่ถูกพาไปแบบนี้ ทั้งสองต้องกลัวมากแน่ ๆ

"คุณลุงจะพาแม่ไปไหนเหรอครับ" จือหมิงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"แม่แค่ไปคุยกับเจ้าหน้าที่ ไม่มีอะไรหรอก ขึ้นรถเร็ว แม่จะได้ปิดบ้าน" หรงผิงบอกลูกชายก่อนจะปิดบ้านแล้วเอากุญแจใส่ห่อผ้าให้ลูกชาย

"หนูขอไปด้วยได้ไหมคะ จะไม่ดื้อไม่ซนเลยค่ะ"

ซือหงมองตาแป๋ว เธออยากไปกับแม่จริง ๆ

"ไม่ได้หรอกหนู" เจ้าหน้าที่พยายามหันไปมองทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าเด็กทั้งสองที่มีสีหน้ากังวล

ตอนนี้เจ้าหน้าที่ทั้งสองกำลังสับสน เอกสารแจ้งว่าลูกหวาดกลัวมารดา แต่เท่าที่ดูมันไม่ใช่เลย!! จากที่คิดว่าจะง่าย มันอาจไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้เสียแล้ว

"แม่แค่ไปพูดคุย อยู่บ้านย่ารอแม่... เข้าใจไหม" หรงผิงยิ้มให้เด็กน้อยทั้งสอง

เธอเตรียมเสื้อผ้า เตรียมนม และขนมไว้ให้ทั้งสอง และยังมีเงินใส่ไว้ในห่อผ้าอีกด้วย ความจริงเธอแค่เตรียมเผื่อไว้เท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริง ๆ ข้อดีที่มาจากวันสิ้นโลกคือการเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ใช้หรือไม่ได้ใช้ก็ไม่เป็นไร

"ตอนนี้เรากำลังจะหย่ากันแล้วใช่ไหมคะ" ซือหงเริ่มมีน้ำตาคลอ เธอกับแม่กำลังจะอยู่ห่างกัน ต้องหย่ากันแล้วแน่ ๆ

"แม่จะรีบคุยกับเจ้าหน้าที่ให้เรียบร้อยแล้วจะรีบกลับ" หรงผิงไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไม่รู้จะเอาคำพูดไหนอธิบายให้ลูกเข้าใจ

"แม่อย่าหนีไปไหนนะครับ แม่ใจดีต้องกลับมานะครับ" จือหมิงกลัวแม่คนนี้จะหายไปเหลือเกิน

"หย่ากันแบบปู่กับย่านะคะ หย่าแค่ตอนเช้านะคะ" จำได้ดี ปู่หย่ากับย่าแค่ช่วงเช้า ช่วงบ่ายและช่วงเย็นก็กลับบ้านแล้ว

"อืม" หรงผิงครางรับ เพราะเจ้าตัวเล็กจับแขนเธอและเขย่าให้รับคำ ซึ่งเธอค่อนข้างลำบากใจ เพราะไม่รู้ว่าพ่อของเด็ก ๆ จะมาไม้ไหนกันแน่

"หนูจะรอกินข้าวพร้อมแม่ รีบกลับมานะคะ" เมื่อมาถึงบ้านย่า ซือหงก็บอกแม่ ก่อนจะหอบผ้าลงจากรถตามที่เจ้าหน้าที่บอก เธอลืมตื่นเต้นที่ได้นั่งรถ!! ลืมไปเลย!! พอลงจากรถได้จึงทำได้เพียงมองตาละห้อยแล้วนึกเสียดาย

"เราต้องไปดูหลุมดักปลา แม่ต้องรีบกลับนะครับ" จือหมิงหาข้ออ้างให้แม่รีบกลับมาเร็ว ๆ ด้วยเหมือนกัน

"เข้าไปหาย่าได้แล้ว" หรงผิงยิ้มกว้างให้ทั้งสอง ความรู้สึกอบอุ่นพาดผ่าน ความรู้สึกที่มีคนคอยห่วงใยที่ไม่ได้สัมผัสนานแล้ว ตอนนี้เธอรับรู้ได้จากสองร่างเล็ก ๆ ที่ยืนกอดห่อผ้าไม่ยอมเดินเข้าบ้านย่า จนเธอต้องเอ่ยปากบอกอีกครั้ง

"เข้าบ้านเร็ว ๆ หิวไหม เอาอะไรมาเยอะแยะ" ซูเยว่ที่ได้ยินเสียงรถก็นึกว่าสามีกลับมาจึงรีบออกมาดู แต่กลับเห็นสะใภ้รองถูกเจ้าหน้าที่พาไป

"แม่ให้เอามาด้วยค่ะ" ซือหงมองห่อผ้าแล้วมองไปทางถนนอีกรอบ

"เข้าบ้านกัน แม่บอกให้เราอยู่บ้านย่า" จือหมิงบอกน้องสาวให้เดินตามมา

"เจ้าหน้าที่พาตัวสะใภ้รองไปเหรอ" ชุนหลินกลับมาไม่ทัน เห็นแต่รถวิ่งสวนออกไป

"ตอนนี้เราแค่หย่าเองค่ะ ไม่นานแม่ก็กลับมาแล้ว" ซือหงบอกป้าใหญ่ให้เข้าใจ หย่าแค่ตอนเช้า บ่ายก็ไม่หย่าแล้ว

"เข้าบ้านก่อนเร็ว" ชุนหลินดันหลานทั้งสองคน ก่อนจะหันไปมองสะใภ้เล็กที่พยักหน้าตอบในสิ่งที่เธอถามไปก่อนหน้านี้

สองสะใภ้เลือกที่จะเงียบ ไม่อยากให้หลานได้ยินอะไรมากไปกว่านี้ จึงรีบพาหลานเข้าบ้าน ตอนนี้เดาได้เลยว่าคนน่าจะรู้ทั้งหมู่บ้านแล้ว เพราะมีคนเห็นเหตุการณ์เหมือนกันกับเธอ และยิ่งเป็นเรื่องของสะใภ้รอง คนในหมู่บ้านยิ่งสนใจมากกว่าเรื่องอื่น ๆ อยู่แล้ว...