ตอนที่ 9 รับทราบข้อกล่าวหา

ตอนที่ 9 รับทราบข้อกล่าวหา

หรงผิงคิดว่าตัวเองน่าจะมาอยู่ที่สถานีตำรวจ เธอไม่ค่อยเข้าใจระบบระเบียบของยุคนี้มากนัก จึงทำได้เพียงเงียบและคอยมองสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัว เธอไม่รู้ว่าพ่อของเด็กแฝดจะทำแบบไหนบ้าง

อยากเห็นหน้าสักครั้ง คนแบบไหนที่ทำให้ร่างเดิมรักแบบหัวปักหัวปำขนาดนี้!!

ดูใจร้ายเหมือนกันที่เขาทำแบบนี้ ไม่มาเจอหน้า ไม่มาเจรจา แต่ยื่นเรื่องให้เจ้าหน้าที่จัดการเอง นั่นเท่ากับว่าเขาวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว ตัวเธอนั้นพอเข้าใจที่เขาทำแบบนี้ เพราะรู้ดีว่าร่างเดิมเป็นแบบไหน รับรองว่าถ้าเจ้าของร่างเดิมยังอยู่ก็คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ

อย่าว่าแต่พ่อของเด็กแฝดเลือกทำแบบนี้เลย หากเป็นเธอที่ต้องการจัดการปัญหากับคนแบบเจ้าของร่างเดิม ก็เลือกที่จะทำแบบนี้เช่นเดียวกัน

"พออ่านหนังสือได้ใช่ไหม" เจ้าหน้าที่นั่งลง ก่อนจะถามหญิงสาวที่นั่งรออยู่เงียบ ๆ

"พออ่านได้ค่ะ แต่อยากให้แจ้งมาด้วย เพราะอ่านไม่ค่อยคล่องสักเท่าไร" หรงผิงเลือกที่จะอ่านและฟังจากปากของเจ้าหน้าที่ด้วย

"จะสรุปให้เข้าใจง่าย ๆ แล้วกัน" เจ้าหน้าที่คิดว่าหากอ่านทุกตัวอักษร มันจะเป็นประโยคทางการพอสมควร ชาวบ้านทั่วไปจะไม่ค่อยเข้าใจ อย่าว่าแต่ชาวบ้านเลย บางครั้งเขาหรือเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่เวลาเขียนต้องเขียนให้ถูกต้องและเป็นทางการเท่านั้นเอง

หรงผิงพยักหน้ารับและตั้งใจฟังเจ้าหน้าที่อย่างเงียบ ๆ ตอนนี้กระจ่างแจ้งแล้วว่าพ่อของเจ้าแฝดเล่นหนักพอสมควร เพราะเขาไม่ได้ยื่นเอกสารหย่าเพียงอย่างเดียว แต่เขาจะแจ้งความที่เธอทำร้ายเด็กด้วยเช่นกัน แต่ทุกอย่างจะไม่ดำเนินการต่อ หากเธอยอมหย่าดี ๆ

หมากเกมนี้เขาคิดไว้หมดแล้ว ถือว่าฉลาดใช้ได้ เพราะหากไม่หย่าดี ๆ ก็ต้องบังคับให้หย่า เล่นยาแรงเลยก็ว่าได้ หรงผิงรู้ดีว่าสู้เขาไม่ได้อย่างแน่นอน หนึ่งเขาคือทหาร มีเส้นสายอยู่แล้ว สองคือร่างเดิมทำผิดไว้จริง ๆ นี่คือเหตุผลที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

"ฉันอยากคุยกับพ่อของเด็กก่อนจะได้ไหมคะ" หรงผิงถามเจ้าหน้าที่ เธออยากเห็นหน้าพ่อคนฉลาด เพราะในความทรงจำของร่างเดิม เธอมองไม่เห็นหน้าของเขาเลย ไม่รู้เพราะร่างเดิมหวงสามีมากหรือเพราะอะไรกันแน่

"พ่อเด็กแค่ยื่นเอกสารมาครับ เขาจะมาอีกทีคือวันที่คุณยอมหย่า แต่ผมว่าคุณยอมหย่าดี ๆ น่าจะดีกว่ามีคดีความ รู้ไหมว่าถูกจับแล้วต้องย้ายไปใช้แรงงาน มันจะลำบากมากเลยนะ" เจ้าหน้าที่เริ่มทำงานของตัวเอง แต่เขาไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้แตกต่างจากข้อมูลที่เขาได้รับรู้มา เธอค่อนข้างที่จะนิ่ง ไม่โวยวายเลยสักคำ หากเป็นผู้หญิงอื่นที่สามีจะหย่าคงลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้นแล้ว

"เขาเสนออะไรมาบ้างไหมคะ" หรงผิงแค่อยากรู้ว่ามันจะเหมือนโลกที่จากมาบ้างไหม พอจะจำได้ว่าก่อนวันสิ้นโลกเขาจะมีข้อเสนอกันด้วย แต่ทั้งหมดทั้งมวลเธอดูมาจากซีรีส์ ไม่ได้เอามาจากชีวิตจริง

"ข้อเสนอแบบไหน" เจ้าหน้าที่เริ่มสับสน คนผิดคือฝั่งภรรยาไม่ใช่หรือ... แล้วทำไมถามเหมือนกับว่าฝั่งสามีคือคนผิด!!

"ตกลงแล้วลูกต้องอยู่กับใครเหรอคะ" ความจริงอยากรู้ว่าเธอจะมาเจอเจ้าแฝดได้ไหม แต่อยากจะปั่นปราสาทพ่อเด็กแฝดเท่านั้นเอง

แทนที่จะหย่ากันตอนอื่น ดันมาหย่าตอนที่เธอมาอยู่ในร่างนี้!!

"พ่อของเด็กจะดูแลเอง เพราะคุณทำร้ายทุบตีเด็ก ๆ " พอบอกมาแบบนี้ เจ้าหน้าที่ก็รู้เลยว่าต้องพูดว่าอย่างไร

"ฉันขอมาเจอสองแฝดบ้าง รบกวนช่วยบอกเขาด้วยนะคะ" เมื่อคำว่าทุบตีเด็กหลุดออกจากปากเจ้าหน้าที่ก็ทำให้หรงผิงเลิกคิดปั่นประสาทพ่อของเด็กแฝด เพราะรู้ว่าตัวเองผิดและรู้ว่าเธอสู้เขาไม่ได้

ในเมื่อเขาเตรียมทั้งพยานและหลักฐานไว้ทั้งหมดแล้ว ทางที่ดียอมหย่าแต่แรกดีกว่า ให้เขาแจ้งความจับเธอไปใช้แรงงาน แบบนั้นพ่อแม่พี่ชายของเธอคงเดือดร้อนแน่ ๆ จะอ้างว่าสั่งสอนลูกหลานมันก็ฟังไม่ขึ้น เพราะร่องรอยบาดแผลของเจ้าแฝดที่เคยมีให้เห็นเป็นหลักฐานชั้นดี

และยังมีชาวบ้านที่ยินดีมาเป็นพยานเพื่อต้องการให้เธอรับโทษ คนพวกนั้นพร้อมจะผลักเธอลงหลุม และฝังกลบจนมิดไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลยก็ว่าได้ ทางที่ดีก็ยอมหย่ามันง่าย ๆ นี่แหละ ความจริงอยากเซ็นใบหย่าตั้งแต่ตอนเจ้าหน้าที่ไปหาที่บ้านแล้ว แต่พอได้มาที่นี่ก็ทำให้เธอได้รู้อะไรดี ๆ อีกหลายอย่างเลยทีเดียว

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เธอคงใกล้เป็นอิสระแล้ว แต่ก็น่าใจหายที่ต้องแยกจากเจ้าตัวแสบทั้งสองคน...

"ตอนนี้คุณยังอยู่บ้านหลังเดิมจนกว่าพ่อของเด็กจะกลับมา แล้วค่อยมาตกลงกันอีกครั้ง แต่เพื่อไม่ให้คุณเปลี่ยนใจ ลงชื่อยินยอมตรงนี้ด้วยครับ" เจ้าหน้าที่จะได้สบายใจว่างานนี้จบเรียบร้อยแล้ว

"ฉันจะไม่ลงชื่อ... จนกว่าจะตกลงกันว่าฉันสามารถมาหาฝาแฝดได้ตลอดเวลา" หรงผิงยิ้มให้เจ้าหน้าที่เหมือนไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลย

เธอยอมหย่าง่าย ๆ แต่จะไม่ลงชื่อในเอกสารทางการง่าย ๆ แน่นอน เพราะไม่รู้ว่าพ่อของเด็กจะมาไม้ไหนกันแน่ หากไม่มีอะไรแอบแฝงก็ดีไป แต่หากมี คนที่เดือดร้อนคือเธอ!!

"แต่พวกเราได้ยินว่าคุณยินยอมจะหย่าแล้ว" เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่บริเวณใกล้ ๆ รีบพูดขึ้น

"อ่า... มีเจ้าหน้าที่เป็นพยานนี่เอง" หรงผิงทำเป็นเหมือนพูดกับตัวเอง แต่เชื่อเถอะว่าทุกคนที่อยู่ในนี้ได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาอย่างแน่นอน

"รบกวนเป็นพยานให้ด้วยนะคะ" หรงผิงส่งยิ้มหวานให้ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ เธอก็อยากหย่าไม่ต่างจากพ่อของเด็กเลยสักนิดเดียว แต่ก็ยังอยากมาเยี่ยมมาหาเด็กแฝดได้บ้างเท่านั้นเอง

"เรื่องนี้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ หากเรียบร้อยแล้ว ฉันขอออกไปนั่งรอพ่อกับแม่ที่ด้านหน้านะคะ" เพราะไม่รู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบไหนเลยให้เจ้าหน้าที่ไปแจ้งพ่อกับแม่ให้ หากรู้ว่ามันเป็นแบบนี้ เธอคงปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน

"ครับ เราจะนัดวันอีกทีแล้วจะไปแจ้ง" เจ้าหน้าที่คิดว่าคุยเรียบร้อยแล้วจึงปล่อยไป ในเมื่อฝ่ายภรรยายอมหย่าดี ๆ ก็ไม่ต้องสืบอะไรต่อ งานพวกเขาก็เสร็จแล้ว เหลือแค่วันที่เจรจาและลงชื่อหย่าเท่านั้นเอง... ที่พวกเขาจะได้ทำหน้าที่เกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง

หรงผิงนั่งรอแม่เพียงไม่นานก็เห็นแม่วิ่งเข้ามา เธอเลยรีบเข้าไปดักแม่เสียก่อนที่จะวิ่งเข้าไปด้านในอาคาร พอเห็นแม่เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกผิดเลยทีเดียว รู้แบบนี้แล้วเธอคงเลือกที่จะเงียบไว้ก่อนดีกว่า

"แม่... ฉันอยู่ตรงนี้" หรงผิงรีบเรียกแม่ให้หยุดรอก่อน

"เจ้าหน้าที่เรียกแกมาทำไม!! " เหลียนฟางถามด้วยท่าทีตื่นตระหนก เธอต้องทิ้งหลานสามคนไว้กับลูกสะใภ้ท้องโตแล้วรีบมาออกมาที่นี่ เพราะคนอื่น ๆ ไปทำงานรับจ้างทั้งหมด กว่าจะกลับกันมาก็ตอนเย็นโน่นแหละ

"เรียกมารับทราบข้อกล่าวหา แต่ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นหากฉันยอมหย่ากับพ่อของเด็ก ๆ " หรงผิงสรุปให้แม่ฟังแล้วดึงให้แม่นั่งลงข้าง ๆ

"ฉันจะไปคุยกับพ่อแม่สามีของแกเอง แล้วจะขอคุยกับลูกเขย ขอโอกาสให้แกอีกสักครั้ง แต่แกต้องรับปากว่าจะปรับปรุงตัวให้ดี รักลูกให้มากกว่ารักสามีเข้าใจไหม!! " เหลียนฟางจับมือลูกสาว

เธอคิดว่าลูกสาวต้องเสียใจมากแน่ ๆ เธอคือแม่ที่รักลูก รู้ว่าลูกทำผิด แต่เธอก็ยังรักอยู่ดี แต่ใช่ว่าเธอจะสนับสนุนให้ลูกสาวทำผิด หากลูกสาวรับปากว่าจะปรับปรุงตัว เธอจะไปขอร้องลูกเขยเพื่อลูกสาวของเธอ

"แม่... ฉันขอโทษที่ทำตัวไม่ดี เอาแต่ใจตัวเอง ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ฉันทำเรื่องร้ายแรง รู้ว่าทำผิดกับลูก ลงมือทุบตีลูก ใช้งานลูกโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย และยังให้อดอาหาร แต่ตัวเองกลับมีกินมีใช้อย่างสุขสบาย ฉันทำผิดอย่างที่ไม่ควรให้อภัย มันหนักหนาเกินไป ฉันไม่ว่าพวกเขาหรอกนะที่ทำแบบนี้ แต่ฉันแค่อยากเห็นเด็กแฝดเติบโตขึ้นมาในทิศทางที่ดี แค่ขอให้ได้มาเจอบ้างเท่านั้นเอง ฉันขอโทษที่เอาแต่ใจ ยิ่งรู้ว่าทุกคนรัก ฉันยิ่งเอาแต่ใจ ทำทุกอย่างตามใจตัวเองจนติดเป็นนิสัย ฉันขอโทษที่ทำให้ครอบครัวของเราอับอาย ไม่ใช่แค่เขาที่อยากหย่า ฉันก็อยากหย่าเหมือนกัน" หรงผิงเลือกที่จะบอกความจริงและยอมรับผิดทุกอย่างกับแม่ คนรอบข้างดีกับเธอมาก แต่เจ้าของร่างเดิมกลับดวงตามืดบอด ไม่รู้ว่าไปได้นิสัยแบบนี้มาจากไหน ทั้งที่พ่อแม่พี่ชายไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย หรือเพราะถูกตามใจแต่เด็ก อยากได้อะไรต้องได้ พอโตขึ้นจึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้

"ฮือ ๆ แกสำนึกแล้วนี่ไง แกไปบอกสามีแกแบบนี้ก็ได้ ฮือ ๆ " เหลียนฟางได้ยินที่ลูกพูดก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมา เธอรู้ว่าลูกสาวสำนึกผิดจริง ๆ เพราะลูกสาวยอมรับ ทั้งที่แต่ก่อนไม่มีนิสัยแบบนี้เลย ลูกสาวของเธอเปลี่ยนไปแล้ว ขอแค่ให้โอกาสลูกสาวของเธอเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!!

"ไม่แล้วแม่ แค่แม่ พ่อ กับพี่ ๆ ให้โอกาสฉัน เท่านั้นก็พอแล้ว ฉันจะทำให้ครอบครัวของเราอับอายอีกแค่ครั้งเดียว นั่นคือเรื่องที่ฉันจะหย่า ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว" หรงผิงจับมือแม่ของแน่นและมองแม่อย่างไม่หลบสายตา เพื่อทำให้แม่มั่นใจว่าเธอจะทำตามที่ตัวเองพูดจริง ๆ

"ฮือ ๆ " เหลียนฟางปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ทั้งเสียใจกับลูก และดีใจที่ลูกสาวพูดออกมาแบบนี้

"ฉันจะเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิม แม่ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอ" หรงผิงกระเซ้าแม่ ไม่อยากให้แม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องของเธอ เจ้าของร่างเดิมจะรู้ไหมว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่มีครอบครัวที่ดีอยู่ข้าง ๆ

"กลับบ้านเรากัน" เหลียนฟางรีบปาดน้ำตาออกแล้วชวนลูกกลับบ้าน อยากให้ลูกสาวได้กลับบ้านพร้อมกัน ไม่อยากปล่อยให้ต้องอยู่คนเดียว

"ฉันรับปากเจ้าแฝดไว้ว่าจะรีบกลับ พรุ่งนี้ฉันจะพาเจ้าแฝดไปบ้านแม่ และขอนอนด้วยสักคืนสองคืน แม่อย่าเบื่อพวกฉันก็แล้วกัน" หรงผิงพยุงแม่ลุกขึ้น วันนี้เธอทำให้แม่ตกใจมากพอสมควร ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ควรแยกย้ายกันกลับก่อนน่าจะดีกว่า

"แบบนั้นก็ได้ ต้องมาให้ได้นะ รีบกลับไปหาลูกเร็ว ๆ " เหลียนฟางดันลูกสาวให้รีบเดิน โดยที่ตัวเองก็รีบก้าวตามด้วยเช่นกัน

คนเป็นแม่ได้แต่หวังว่าลูกสาวจะเข้มแข็ง และผ่านเรื่องราวเลวร้ายนี้ไปได้ และหวังว่าลูกสาวจะกลับตัวกลับใจตามที่พูดออกมาจริง ๆ