18

ทางด้านเสี่ยวเหลียนเองก็ยิ้มมุมปากขณะที่เดินออกมาจากอาคารสอบ เธอไม่คิดว่าหวังหลินจะหลงตัวเองถึงขั้นเข้าใจผิด คิดว่าผู้ชายรอหน้าห้อง ทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

ไปถึงจุดนัดหมายก็เห็นว่าอาสามนั่งคุยกับคุณนายจางอยู่ ทันทีที่เห็นหน้าหลานสาวอาสามก็รีบเดินเข้ามาจับแขนแสดงความห่วงใยทันที

“เป็นยังไงบ้าง เสี่ยวเหลียนทำได้หรือเปล่า ไม่ต้องคิดมากไปหรอกนะ ก็แค่สอบเลือกห้องเท่านั้น รอให้หลานเรียนไปสักพัก พอขึ้นปีสองก็จะมีการคัดเลือกห้องใหม่ ไว้ค่อยไปสู้เอาตอนนั้นก็ยังไม่สายหรอก”

คำพูดของอาสาม ทำเอาป้าหลานมองหน้ากันไปมา ในขณะที่เสี่ยวเหลียนทำเพียงยิ้มน้อยๆ พยักหน้าเห็นด้วย เพราะไม่จำเป็นต้องโอ้อวดตัวเอง รอวัดกันที่ผลสอบจะดีกว่า

“ไหนๆ ก็มากันครบแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะ อ่อแล้วก็ขอยืมตัวหนูเสี่ยวเหลียนสักพัก เอาไว้ฉันจะไปส่งที่บ้านด้วยตัวเอง” คุณนายจางพูด

ก่อนหน้าที่เจอกันรู้สึกไม่ถูกชะตาทั้งคำพูดและการกระทำ แต่ครั้งนี้ท่านั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องไม่ชอบลูกสะใภ้ของท่านเป็นแน่ แต่ก็คงจะไม่แปลกอะไรเพราะเป็นแค่ลูกเลี้ยง ถึงยังไงก็ต้องถูกมองว่าเป็นคนนอก ยิ่งเห็นแบบนี้ท่านก็ยิ่งเอ็นดูจ้าวเสี่ยวเหลียนเพิ่มขึ้นหลายส่วนอยากจะรับตัวมาเป็นลูกสะใภ้เร็วๆ

“จะไปไหนกันเหรอคะคุณพี่ ไม่ทราบว่ารอลูกสาวของฉันก่อนได้หรือเปล่า พอดีว่าอยากจะแนะนำให้รู้จักกันไว้ จริงสิเสี่ยวเหลียนจ๊ะ เจอน้องบ้างหรือเปล่า”

“แม่คะ” ยังไม่ทันที่อาสามจะพูดจบ หวังหลินก็ตะโกนแล้ววิ่งมาทางผู้เป็นแม่โดยเร็ว

ความจริงเธอไม่รู้หรอกว่าแม่นั่งอยู่ตรงไหน แต่ที่เดินมาทางนี้เพราะอยากจะรู้ว่าจ้าวเสี่ยวเหลียนรู้จักกับจางปินได้ยังไงก็เท่านั้น โชคดีของเธอที่แม่ก็รู้จักพวกเขาด้วย

“อาโหยว หลินหลินมาพอดีเลย มาสวัสดีคุณป้าเสียสิ” อาสามกวักมือเรียกลูกสาว

“คุณพี่คะ นี่หวังหลินลูกสาวของฉันค่ะ หลินหลินป้าจาง เป็นแม่ขอผู้พันจางเสวี่ยอวี้”

“สวัสดีค่ะคุณป้า” หวังหลินเรียกอีกฝ่ายว่าป้าอย่างคล่องปาก ไม่รู้สึกเคอะเขินเลยแม้แต่น้อย

หวังหลินเองก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยคมคนหนึ่ง ตัวเล็ก ทว่าทรวดทรงกลับดูโตกว่า ผิดติดคล้ำไปสักหน่อย หรืออาจเพราะเทียบกับเสี่ยวเหลียนและปินปินเลยทำให้เธอดูคล้ำไปถนัดตา

“สวัสดีจ้ะ บ้านนี้มีแต่คนสวยจริงๆ เลยนะคะ” คุณนายจางยิ้มทักทาย ปฏิเสธไม่ได้เพราะว่าหวังหลินเองก็สวยสะดุดตา

“คุณพี่ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ” แม้จะปฏิเสธแต่ปากก็อดที่จะยิ้มชอบใจไม่ได้

“พี่เสี่ยวเหลียนกำลังจะไปไหนเหรอคะ ฉันว่าจะคุยกับพี่เรื่องข้อสอบอยู่พอดีเลย” หวังหลินถูกแม่สะกิดก็เข้าใจความหมาย เพราะตอนนี้ตรงหน้าของพวกเธอมีรถเก๋งคันหรูจอดรออยู่ก่อนแล้ว

คุณนายจางได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออก นึกเสียดายเพราะท่านอยากจะคุยกับว่าที่ลูกสะใภ้ให้เข้าใจถึงเงื่อนไขที่ตนจะเสนอให้

“ได้สิ แต่ต้องเป็นช่วงเย็นนะ ตอนนี้พี่ต้องขอตัวก่อนเพราะจะไปทำธุระเป็นเพื่อนคุณป้าน่ะ” เสี่ยวเหลียนตอบยิ้มๆ แต่ย้ำคำว่าธุระให้ได้ยิน ถ้าพอจะมีมารยาทกันอยู่บ้างก็จะเข้าใจคำว่าธุระ ไม่สามารถยกโขยกไปด้วยกันได้

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับบ้านอย่าเถลไถลนะ” อาสามพูดขึ้น

“ขอตัวนะคะ” คุณนายจางรีบจูงมือลูกสะใภ้ขึ้นรถ โดยมีจางปินเปิดประตูรถให้ ส่วนเขาก็ขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับแทน

สองแม่ลูกมองตามรถคันหรูไปจนลับสายตา หวังหลินมองด้วยสายตาอิจฉาอย่างปิดไม่มิด ส่วนอาสามนั้นยากจะคาดเดาว่ารู้สึกยังไง

“เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ลูกของคุณนายจางอีกคนเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะ จางปินเป็นหลาน พ่อของเขาเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ต้องย้ายไปตามเมืองต่างๆ ไม่สะดวกพาเขาไปด้วย คุณนายจางเลยเลี้ยงคู่กับลูกชาย”

“อืม ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าผู้พันจางยังเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า” อาสามพูดกับลูกสาว

“แม่คะ ฉันไม่อยากแต่งกับคนแก่ ฉันชอบจางปินมากกว่า”

“แก่บ้านแกสิ อายุแค่ 22 ปีแถมยังได้เป็นผู้พันแล้ว อนาคตไกลเห็นๆ จะมาสนใจทำไมกับเด็กที่พ่อแม่ไม่ต้องการ เจ้าหน้าที่ระดับสูงอะไรจะฝากลูกไว้ให้คนอื่นเลี้ยง ระดับนั้นก็ต้องมีพี่เลี้ยง ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกตัวเองอยู่บ้านคนอื่น ไร้สาระจริงๆ แกเนี่ย”

หวังหลินเถียงไม่ออก แต่ภายในใจคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องเป็นจางปินเท่านั้น หนุ่มหล่ออนาคตไกล บ้านรวย ยังไงก็ไม่อดตายหรอก ส่วนผู้พันแก่นั่นยังไม่เคยเห็นหน้าตามาก่อน จะให้ตอบตกลงไปได้ยังไงกันล่ะ คนที่ไร้สาระคือแม่ต่างหากล่ะ

ทางด้านเสี่ยวเหลียนตอนนี้กำลังอยู่ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ทันทีที่เข้ามาในร้าน พนักงานต่างให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พร้อมทั้งพาไปยังห้องรับรอที่จองเอาไว้

จางปินทำหน้าที่สั่งอาหาร แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาถามแขกว่าอยากจะกินอะไร “เธออยากจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า”

“ปลาหลีนึ่งซีอิ๊ว”

เพราะอาหารที่จางปินสั่งมา ส่วนมากแล้วเป็นอาหารทะเล แต่เธอกลับรู้สึกอยากกินปลา ก็เลยสั่งเมนูนี้ออกไป

“อืม เพิ่มปลาหลีนึ่งซีอิ๊วด้วยครับ”

ขณะที่รออาหาร คุณนายจางก็ชวนลูกสะใภ้พูดคุยเพื่อเปิดใจ จนเสี่ยวเหลียนรับรู้ได้ถึงความจริงใจของอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่าเธออยากจะทำความฝันของเจ้าของร่างให้เป็นจริง คือเป็นพยาบาลก็อาจจะใจอ่อนตอบตกใจไปอยู่บนกองเงินกองทองไปแล้ว

“พี่เขาทราบเรื่องข่าวที่เกิดขึ้นแล้ว และยินดีรับผิดชอบเต็มที่ ภายใต้เงื่อนไขถ้าหากว่าหนูเสียวเหลียนอยากจะเรียนต่อก็สามารถทำได้ แต่เรื่องงานแต่งก็อาจจะยังจัดให้ไม่ได้ คงจะได้แค่หมั้นกันไปก่อน”

“ป้าครับ ทำไมป้าถึงไม่บอกไปเลยละครับว่าพี่ใหญ่ถูกเรียกสอบด้วยเหมือนกัน ถ้าขืนหล่อนยังเล่นตัวอยู่แบบนี้พี่ใหญ่อาจจะถูกขึ้นทัณฑ์บน” จางปินพูด ด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย สร้างผลงานมาจะพังเพราะช่วยชีวิตผู้หญิงคนเดียวเขาจะยอมได้ยังไง

“ปินปิน อย่าพูดให้พี่สะใภ้ลำบากใจ”

“หมายความว่า ไม่ใช่แค่ฉันสินะคะที่เสียชื่อเสียง” เสี่ยวเหลียนพูดขึ้น

เธอลืมไปสนิทเลยว่าเขาเป็นถึงผู้พัน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ต้องไม่เป็นผลดีกับเขาอยู่แล้ว อีกอย่างคนรวยอย่างพวกเขาจะมาตามตื๊ออะไรกับเด็กที่ยังเรียนไม่จบอย่างเธอกันล่ะ

“ต้องขอโทษหนูด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ไม่ใช่ว่าฉันมีเจตนาจะปกปิดหรอกนะ เพียงแต่เราเองก็เพิ่งทราบข่าวเหมือนกันเพราะพี่เขาเพิ่งติดต่อกลับมา” คุณนายจางรีบอธิบายกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจเจตนาของตนเองผิด

เสี่ยวเหลียนชั่งน้ำหนักในใจ ความจริงเธอมีคำตอบในใจอยู่แล้วว่าควรจะเลือกเดินไปทางไหน เพียงแต่อยากจะแจ้งข่าวให้กับผู้เป็นยายทราบก่อน

“ฉันทราบถึงความลำบากใจของคุณป้าดีค่ะ แต่ให้เวลาฉันหน่อยนะคะ ตอนนี้ฉันยังติดต่อยายไม่ได้ รอให้ท่านติดต่อกลับมาก่อนแล้วฉันจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับท่านฟัง แล้วถ้าท่านยอมพยักหน้าตัวฉันก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

คุณนายจางได้ฟังแบบนั้นก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะถ้าถามท่านก็รู้สึกว่าตัวเสี่ยวเหลียนเองต่างหากที่คุยไม่ง่ายเลย ส่วนผู้ใหญ่แค่ชั่งน้ำหนักดูก็น่าจะรู้แล้วว่าควรทำยังไง

“เร็วหน่อยแล้วกัน พี่ใหญ่เพิ่งได้เลื่อนขั้นมีหลายคนจ้องจะหาช่องโหว่เล่นงาน อยากให้ความหวังดีของพี่ชายฉันมาเป็นดาบสองคมทำลายชื่อเสียงของเขา”

“หรือจะให้ฉันไปอธิบายให้กับทางสังกัดของผู้พันจางเข้าใจไหมคะ” เธอเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นหนี้บุญคุณใคร

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรขนาดนั้น อย่าไปถือสาคำพูดของเด็กคนนี้เลย เขาก็แค่เป็นห่วงพี่ชายมากเกินไป” คุณนายจางส่งสายตาให้หลายชายคนโปรดเลิกพูดจากกดดันคนอื่น