19

5 กันยายน 1975

วันนี้เป็นวันประกาศผลคัดเลือกห้อง จ้าวเสี่ยวเหลียนยังไม่ทันได้ไปดูประกาศด้วยซ้ำ ก็มีผู้หวังดีมาบอกถึงบ้านว่าเธอได้อยู่ห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเด็กนักเรียนระดับหัวกะทิ ส่วนหวังหลินนั้นอยู่ห้องห้า

“ความจริงหลินหลินน่าจะทำได้ดีกว่านี้ แต่วันนั้นแกบอกว่าอ่านหนังสือดึกเกินไปเลยปวดหัว สงสัยจะตื่นเต้นน่ะค่ะ” อาสามพูดขึ้น

“ดีแล้วๆ ห้องไหนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” ย่าหลี่พยักหน้ายิ้มๆ แม้จะรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง เพราะหลานชายอย่างหลี่เทียนก็อยู่ห้องเดียวกันกับเสี่ยวเหลียน เพราะเขาได้รับโควตามา หรือแม้แต่หลี่เฟินเองก็ได้อยู่ห้องหนึ่งแม้จะเป็นมัธยมต้นก็เถอะ

“ขอบคุณอาสามนะคะที่อุตส่าห์มาบอก” เสี่ยวเหลียนพูดขอบคุณ เพราะเธอก็เตรียมที่จะไปดูประกาศเหมือนกัน

“ไม่เป็นไร” อาสามฝืนยิ้ม

ความจริงที่มาเพราะต้องการมาแก้ต่างให้ลูกสาว ไม่ได้จะมาบอกผลสอบอะไรหรอก แต่ถ้าจะให้มาแก้ต่างอย่างเดียวก็จะดูเหมือนจงใจมากเกนไป เลยต้องเอาเรื่องผลการสอบของเสี่ยวเหลียนมาเป็นข้ออ้าง

“เอาล่ะๆ สายมากแล้ว แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ” ย่าหลี่พูด

ตั้งแต่รู้ว่าเสี่ยวเหลียนจะได้แต่งงานกับผู้พัน ท่านก็ดูจะไม่ค่อยเข้มงวดหรือจับผิดอะไรเธอเท่าไหร่ ออกจะตามใจเสียมากกว่า ไม่รู้ว่ากลัวอิทธิพลของผู้พัน หรือคิดถึงสินสอดที่จะตามมาในไม่ช้า

วันอาทิตย์ที่ 7 กันยายน ยายหลิวโทรติดต่อกลับมาหลานสาว เสี่ยวเหลียนไปรับโทรศัพท์ที่ร้านค้า รู้สึกโล่งใจที่ในที่สุดยายก็ติดต่อมาเสียที

“สวัสดีค่ะ”

“เสี่ยวเหลียนเหรอ นี่ยายเองนะ” เสียงปลายสายคุ้นหูถามกลับมา

“ฉันเองค่ะ ทำไมยายเพิ่งติดต่อกลับมาละคะ” เธออดที่จะถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจไม่ได้

“ขอโทษจริงๆ นะ มาถึงยายก็ยุ่งมาก ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ที่บ้านผู้นำหมู่บ้านเสีย เพิ่งมีโอกาสเข้ามาในเมืองก็รีบติดต่อหลานทันที เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง”

เสี่ยวเหลียนรีบเล่าให้ยายฟังเรื่องสอบเข้าห้องเรียนอันดับหนึ่งของสายชั้นได้ รวมถึงเรื่องเสื้อผ้าแม่ก็จัดการให้เรียบร้อย

“อืม ได้ยินแบบนี้ยายก็วางใจ”

“ยาย…จะกลับมาเมื่อไหร่คะ”

“ยังไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก ผู้นำหมู่บ้านก็รีบให้กลับมาเร็วเกินไป ยังต้องเดินเรื่องอีกหลายขั้นตอน ยายคงต้องอยู่ที่นี่ไปอีกพักใหญ่” ยายหลิวพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ “อยู่ที่นั่น”

“สบายดีค่ะ ยายคะฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก”

ดูเหมือนว่าเสี่ยวเหลียนจะรู้ชะตากรรมตัวเอง ยายเองก็มีหน้าที่ที่ต้องจัดการ จะให้ท่านมากังวลกับเธอเรื่องนี้ไม่ได้

“ยายคิดว่ายังไงคะ”

“แต่งงานเหรอ ไหนบอกว่าอยากจะเป็นพยาบาล” น้ำเสียงเริ่มแข็งกระด้างตามอารมณ์

“ยังจะเป็นพยาบาลเหมือนเดิมค่ะ ตกลงกันแล้วว่าหมั้นกันก่อน แต่ยายคะ ฉันมาคิดดูแล้วบ้านหลี่ก็ไม่ได้ดีเหมือนที่คิดเอาไว้..”

“เหลียนเอ๋อร์ ลืมความตั้งใจเดิมแล้วเหรอ” คำพูดของยายหลิวทำเอาเธอพูดไม่ออก เพราะความอยากมีแม่แท้ๆ จ้าวเสี่ยวเหลียนเอ๋ย เธอถึงต้องมาเป็นเหยื่อให้พวกเขาขย้ำ

“เรื่องหมั้นหมายยายเห็นด้วย อีกอย่างผู้พันช่วยเพราะหวังดี เราเองก็ต้องตอบแทนบุญคุณ” ในที่สุดยายหลิวก็พูดเรื่องสำคัญ “แต่เรื่องย้ายไปอยู่กับเขา ยายไม่เห็นด้วย ศักดิ์ศรียังคงต้องมีอยู่”

“เข้าใจแล้วค่ะ” เสี่ยวเหลียนพยักหน้ารับปาก แม้ว่าปลายสายจะไม่เห็นก็ตาม

“เอาล่ะ เงินหมดแล้ว ยายวางสายก่อนนะ”

ยังไม่ทันร่ำ ปลายสายก็ถูกตัดไปก่อนแล้ว เสี่ยวเหลียนอ้าปากค้าง เธอรู้ว่าผู้เป็นยายเป็นกังวล ไปไม่ทันไรก็มีเรื่องมาทำให้ท่านลำบากใจเสียแล้ว

วันเดียวกันนั้น คุณนายจางก็มาที่บ้านหลี่อีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ท่านพาสามี รวมถึงแม่สื่อมาด้วย เพราะไม่ได้บอกล่วงหน้า อาสามเลยพลาดโอกาสสำคัญ

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาแบบไม่ได้แจ้งล่วงหน้า” คุณนายจางเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก มาพูดคุยให้ถูกต้องก็ดีเหมือนกัน” ย่าหลี่อาวุโสที่สุดในตอนนี้เป็นคนเอ่ยขึ้น

“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะค่ะว่าป้าหลี่ต้องเข้าใจ อย่างที่พวกเราทราบกัน ครั้งที่แล้วนัดคุยแบบไม่เป็นทางการ ครั้งนี้ก็เลยอยากจะมาให้ทุกท่านมั่นใจ ว่าทางฝ่ายชายยินดีที่จะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ หนูเสี่ยวเหลียนเองจะได้ไม่ถูกคนอื่นว่าร้ายเอาได้”

แม่สื่อเริ่มทำหน้าที่ พร้อมทั้งสาธยายพื้นเพครอบครัวของฝ่ายชาย ว่าพ่อของจางเสวี่ยอวี้นั้นเป็นถึงนายพล สังกัดเขตมณฑล เพียงแต่ย้ายมาประจำการเขตย่อยในเมืองฝู่หยางแห่งนี้

“ท่านนายพลกับคุณนายเองก็ไม่ได้รังเกียจ ทั้งยังยินดีและเต็มใจรับหนูเสี่ยวเหลียนมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านอีกด้วย วาสนานี้ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ หรอกนะ”

ย่าหลี่ตาโตเมื่อได้ฟังพื้นหลังของบ้านจาง ไม่คิดว่าพวกเขาจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ นึกถึงสินสอดที่จะได้รับก็อยากจะรีบตอบตกลงในทันที

“ผมเองก็พอได้ภรรยาบอกมาคร่าวๆ แล้ว ก่อนอื่นก็ต้องขอขอบคุณท่านนายพลกับคุณนายที่รังเกียจลูกสาวของผม พวกเราเองก็ไม่ได้อยากจะให้เรื่องใหญ่โตบานปลาย เพียงแต่พวกคุณคงทราบแล้วว่าลูกสาวของผมยังเรียนอยู่” หลี่เจียงพูดขึ้น

“ฉันทราบดีค่ะ ที่มาวันนี้ก็เพื่อที่อยากจะหารือเรื่องหมั้นหมายเอาไว้ก่อน รอให้หนูเสี่ยวเหลียนเรียนจบแล้วค่อยแต่ง เรื่องนี้ทางเสวี่ยอวี้เองก็ไม่ติดใจอะไร”

จ้าวเสี่ยวเหลียนนั่งฟังเงียบๆ ขมวดคิ้วคิดตาม เธอรู้สึกว่าเรื่องมันออกจะง่ายเกินไปสักหน่อย พ่อเป็นถึงนายพล ลูกเป็นผู้พัน ทำไมถึงต้องอยากจะแต่งผู้หญิงบ้านๆ อย่างเธอขนาดนี้ด้วยนะ

หลี่เจียงหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่ เขาเองก็กระดากปากเกินกว่าจะพูดต่อได้ อีกทั้งยังไม่ได้ถามความเห็นจากลูกเลี้ยง แต่ก็คิดว่างานแต่งพ่อแม่เป็นคนจัดการ เลยพยักหน้าให้แม่จัดการพูดต่อให้จบเรื่อง

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่คุณนายว่าแล้วกันค่ะ ถือว่าเป็นวาสนาของเด็กมันด้วยที่ได้คนดีอย่างผู้พันมารับผิดชอบ” ย่าหลี่สรุปในตอนท้าย

“หนูเสี่ยวเหลียนละจ๊ะ เห็นด้วยกับทางออกนี้หรือเปล่า” คุณนายจางเหมือนจะเข้าใจสถานะของว่าที่ลูกสะใภ้ เลยอยากจะถามเพื่อความแน่ใจ

เสี่ยวเหลียนเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ ทว่าอีกฝ่ายกลับหันหน้าหนีไปอีกทาง โชคดีที่วันนี้ได้รับการยืนยันจากปากของยายแล้วว่าเห็นด้วยกับงานหมั้นที่จะเกิดขึ้น

“ค่ะ ถ้าผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามฉันก็ยินดี แต่ฉันมีเรื่องอยากจะขอค่ะ” ในเมื่อไม่มีใครปกป้องเธอได้ เธอก็จำเป็นต้องปกป้องตัวเอง

“ว่ามาได้เลย" พ่อจางเป็นคนพูด

เสี่ยวเหลียนค่อนข้างพอใจกับคำตอบของว่าที่พ่อสามี เพราะท่านกล้ารับปากทั้งที่ยังไม่ทันได้ฟังคำขอจากเธอด้วยซ้ำ ในเมื่อพวกท่านใจกว้างกับเธอ เธอก็จะใจกว้างกับพวกเขาเหมือนกัน

“ฉันขอให้งานหมั้นจัดขึ้นหลังจากที่ยายกลับมาจากชนบทแล้วได้หรือเปล่าคะ”

ย่าหลี่ฟังแล้วรู้สึกหน้าชา โดยธรรมเนียมแล้ว จ้าวเสี่ยวเหลียนเปรียบเสมือนลูกหลานบ้านหลี่ และยายหลิวเป็นบ้านเดิมของลูกสะใภ้ ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทว่าหลานสาวนอกไส้กลับเชิดชูยายออกนอกหน้า แบบนี้ไม่ต่างอะไรถูกกับราดน้ำต้มร้อนๆ ใส่หน้า รู้สึกแสบไปหมด

“อาโหยว นึกว่าเรื่องอะไร” คุณนายจางอุทานแล้วยิ้มออกมา “เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลไปหรอกจ้ะ ฉันได้ยินมาว่าหนูเติบโตกับคุณยายมาตั้งแต่ยังเล็ก สมควรที่ท่านจะได้เห็นงานสำคัญของหลานสาวจ้ะ”

จ้าวเสี่ยวเหลียนถอนหายใจ อย่างน้อยเธอต้องมั่นใจว่าสินสอดที่บ้านจางจะมอบให้นั้นปลอดภัย ไม่ใช่ว่าคาดหวังกับสินสอดจำนวนมหาศาล เพียงแต่อยากมั่นใจว่าจะไม่มีใครได้ครอบครองสินสอดนอกจากยายหลิว เพราะท่านเป็นคนที่สมควรได้รับมันที่สุดแล้ว