ตอนที่ 1: เส้นบางบาง

คิมิเป็นคนที่มีดนตรีอยู่ในหัวใจเสมอ ทุกเช้าเธอมักเปิดเพลง“เส้นบาง ๆ” ของ Indigo เหมือนเป็นธรรมเนียมเล็ก ๆ ที่ทำให้หัวใจเธอยังเต้นเป็นจังหวะที่คุ้นเคย

แม้ในวันที่ไม่ได้กดเปิดเพลงนั้นก็ยังเล่นอยู่ในหัวเบา ๆ แทรกซึมไปกับลมหายใจ กับความทรงจำ แม้แต่ในตอนที่เธอได้คุยกับสานฝัน เพลงนั้นก็ยังไม่เคยเงียบหายไป มันเหมือนกับว่า บทเพลงนั้นคือความรู้สึกที่ไม่มีใครได้ยิน ยกเว้นเธอและใจของเธอเอง

♪…ได้อยู่กับเธอแค่ตอนที่เธอคิดถึงกัน

เจอกันได้นะ ถ้าเธอต้องการ

แต่ไม่ใช่ทุกเวลาที่อยากเจอ...🎶

แสงแดดอ่อนยามเย็นลอดผ่านม่านโปร่งของหน้าต่างบานเล็ก ห้องของคิมิยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องฟอกอากาศและลมหายใจแผ่วเบาของเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน ไมโครโฟนสีดำวางอยู่ตรงหน้า แท็บเล็ตสำหรับวาดภาพเปิดค้างไว้บนโหมดสเกตช์โนเวล และหน้าจอโน้ตบุ๊กแสดงหน้าต่างของโปรเจกต์นิยายเสียงที่ยังเว้นว่าง ไม่มีถ้อยคำใดถูกพิมพ์เพิ่มอีกหลายวัน

เสียงแจ้งเตือนจากแอปแชตดังขึ้นเบา ๆ

สานฝัน: "วันนี้เล่นเกมมั้ย คิดถึงแกอะ"

คิมิมองข้อความนิ่ง ๆ หัวใจเต้นช้าแต่หนัก สัมผัสแผ่วของความคิดถึงเคลือบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า เธอวางมือบนคีย์บอร์ด ตอบกลับด้วยความคุ้นชิน

คิมิ: "ได้สิ แป๊บนะ กำลังเปิดสตรีมแป๊บเดียว"

ใช่ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่สานฝันทักมาแบบนี้ และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แต่ทุกครั้ง มันก็เหมือนนิ้วแตะที่แผลเก่า เจ็บแปลบเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ลึกในอก คิมิรู้ดีว่าสานฝันมีแฟนแล้ว — พอล ชายหนุ่มที่ดูอบอุ่นและเข้าใจสานฝันเสมอมา แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ห้ามหัวใจที่ดื้อด้านไม่เคยเชื่อฟัง

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน คิมิ สานฝัน ปาย และฝันเฟื่อง เคยอยู่ในกลุ่มสตรีมเมอร์เล็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง ชื่อของกลุ่มไม่มีอะไรหรูหรา แต่เปี่ยมด้วยมิตรภาพ ทุกคืนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ดราม่าจากเกมออนไลน์ และการคุยกันยาวจนฟ้าสาง

คิมิหลงรักเสียงหัวเราะของสานฝันตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน มันไม่ใช่เสียงที่หวานหรือน่ารักแบบที่หลายคนคาดหวัง แต่มันจริงใจ เป็นธรรมชาติ และปลุกหัวใจเธอให้เต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

♪…ต้องบอกใครใครที่ถามว่าเราเป็นเพื่อนกัน

ยังต้องเว้นระยะห่าง อยู่ระหว่างฉันและเธอ...🎶

แต่เธอไม่เคยบอกออกไป ไม่เคยแสดงอะไรเกินคำว่าเพื่อน เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมีพอลอยู่แล้ว เธอเพียงเลือกที่จะเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ แม้จะรู้ว่าไม่มีวันได้มากกว่านั้น

มีแค่ปายเท่านั้นที่รู้ความลับของเธอ

คืนหนึ่ง ปายถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ระหว่างเล่นเกมกันอยู่ใน Discord

ปาย: "คิมิ แกแน่ใจเหรอว่าจะทนแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน?"

คิมิ: "...อะไรของแก...เราก็แค่เพื่อนกันทั้งนั้นแหละ"

ปาย: "แต่ใจแกไม่ได้คิดแบบนั้นใช่มั้ย แกแม่ง...รู้อยู่แล้วว่าสานฝันมีแฟน"

คิมิไม่ตอบ ปายถอนหายใจอย่างแรง วางหูฟังดังปึง แล้วกดออกจากแชตโดยไม่แม้แต่จะบอกลา

♪…ไม่มีสิทธิ์หวง

ไม่มีสิทธิ์หึง

ถ้าคิดถึงก็ได้แค่นั้น...🎶

คืนนั้นคิมิยังเปิดไมค์ไลฟ์สตรีมตามปกติ แฟนคลับแซวว่าเสียงเธอสั่นเหมือนเป็นหวัด เธอหัวเราะกลบเกลื่อน และพูดถึงนิยายเสียงใหม่ที่จะอัปโหลดลงช่อง “คิมิ.ฟุกุ.ยุเมะ”

ไม่มีใครรู้ว่า หลังจบไลฟ์ เธอนั่งร้องไห้อยู่หน้าจอจนฟ้าสาง…

ในกลุ่มเกม พอลมักไม่ค่อยโผล่มา คิมิจึงได้ใช้เวลากับสานฝันมากขึ้น ได้พูดคุย ได้หัวเราะ ได้แบ่งปันเรื่องไม่สำคัญทุกคืน ความรู้สึกที่ควรถูกห้ามกลับยิ่งเติบโต

♪…ไม่มีคำนิยามว่าฉันและเธอสถานะคืออะไร

แค่ใกล้เคียงคำว่าคนรัก

แต่เรียกที่รักก็ไม่ได้...🎶

คืนหนึ่ง สานฝันส่งข้อความมากลางดึก

สานฝัน: "อยากฟังเสียงแกอ่านนิยายก่อนนอนอ่ะ ได้มั้ย? แบบที่แกเคยอ่านตอนแต่งนิยายจริงใจนั่นแหละ"

คิมินั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพิมพ์ตอบ

คิมิ: "เอาสิ รอแป๊บ"

เธอเปิดไมค์ อ่านด้วยเสียงที่ผ่านการฝึกฝนมานับปี ถ้อยคำในนิยายถูกส่งออกไปพร้อมเสียงของเธอที่แผ่วเบา อบอุ่น ละเอียดอ่อน เธอหยุดนิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาเบา ๆ เหมือนเสียงกระซิบในความมืด

"ฝันดีนะ สานฝัน...อยากให้คืนนี้...เราเป็นมากกว่าเพื่อนนะ..."

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่มีการพิมพ์ใด ๆ

คิมิถอนหายใจ ปิดไมค์ แล้วกดลบประโยคสุดท้ายในคลิปไฮไลต์ไลฟ์ทันที

วันต่อมา ปายทักมาในแชตส่วนตัว

ปาย: "แกยังไม่เลิกคิดเลยใช่มั้ย แกมันเห็นแก่ตัวว่ะ คิมิ"

คิมิ: "เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย...เราก็แค่รู้สึก"

ปาย: "แต่แกก็ยังอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์"

คิมิ: "...งั้นเราจะถอย พอใจยัง?"

ปาย: "ไม่ต้องทำเพื่อใคร ขอแค่เลิกทำร้ายตัวเองก็พอแล้ววะ"

♪…แค่ความสัมพันธ์ที่คล้ายคำว่ารัก

แค่เส้นบางบางที่ฉันไม่เคยจะข้ามมันได้เลย...🎶

นั่นคือวันแรกที่คิมิเริ่มห่างออกจากกลุ่มทีละน้อย ปิดเสียงแจ้งเตือน Discord หันมาทำช่อง VTuber อย่างเต็มตัว เริ่มอ่านนิยายเสียงคนเดียว พูดกับตัวเองผ่านไมค์ พูดในโลกที่ไม่มีใครโต้ตอบ ไม่มีใครคอยทักมาว่า “คิดถึง”

♪…เป็นได้แค่คนใกล้ใกล้เธอ

แต่ไม่สามารถเรียกว่าคนรัก

จะมีสักวันบ้างหรือเปล่า...🎶

ในโลกของความเป็นจริง สานฝันยังอยู่กับพอลอย่างมีความสุข เธอยังโพสต์ภาพคู่กันใน I* สตอรี่ในวันครบรอบ คิมิยังคงดูอยู่เงียบ ๆ ไม่กดไลก์ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ยกเว้นน้ำตาที่ไหลตอนที่เธอนั่งดูคนเดียว

ปายยังคงเป็นเพื่อนที่ห่วง แต่ไม่เข้าใจหัวใจที่ดื้อรั้นของเธอ

เพราะในโลกของคนรักไม่ได้ คิมิได้แต่เป็น "คนที่เธอคิดถึงเมื่อไม่มีใคร" เป็นเงาที่ซ่อนอยู่หลังหน้าจอ เป็นเสียงที่เธอได้ยินตอนเหงา

และเป็นความรู้สึกที่ไม่มีชื่อเรียกในพจนานุกรมใด

♪…วันหนึ่งที่เธอให้ฉันแบบคนที่รักกัน

หรือไม่มีวันนั้นอยู่จริง...🎶

หากต้องมีคำนิยามของความรักแบบคิมิ มันคงเป็นความรักที่ไม่ต้องการครอบครอง ไม่ต้องการคำตอบ ไม่แม้แต่จะมีคำว่า “แฟน” หรือ “คนคุย”

มีเพียงความรู้สึกที่พูดไม่ได้ แต่ก็ยังคงอยู่

เหมือนเส้นบาง ๆ ที่กั้นอยู่ระหว่างคำว่า "เพื่อน" กับ "คนรัก"

และคิมิ...ยังยืนอยู่ตรงเส้นนั้นทุกวัน

แม้จะไม่มีใครเห็น แม้จะไม่มีใครเข้าใจ

แต่เธอยังคงรักอย่างเงียบ ๆ รักแบบที่เธอเลือกเอง