บทนำ

ฉันชื่อคิมิเคยเป็นสายเกมเมอร์มาก่อน มีเพื่อนร่วมทีมที่เล่นเกมไปด้วยกันทุกวัน จนวันหนึ่ง… ฉันเผลอไปรักเพื่อนคนหนึ่งเข้า ทั้งที่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว และเพราะความรู้สึกนั้น ฉันจึงตัดสินใจออกจากกลุ่มเงียบ ๆ

จากคนที่เคยอยู่ในโลกเกม ฉันผันตัวมาเป็นวีทูบเบอร์ในชื่อ คิมิ.ฟุกุ.ยุเมะ ทำช่องเล่าเรื่องนิยายเสียง ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านตัวละคร และเขียนนิยายเรื่อง “รักวุ่น ๆ ของจริงใจ ภาคมอปลาย” เพื่อบอกเล่าเรื่องที่เก็บไว้ในใจตลอดมา

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่ใจดีนัก… วันที่ฉันไปตรวจสุขภาพประจำปีเป็นครั้งแรก หมอกลับพบว่าฉันเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ฉันเลือกที่จะไม่รักษา… และหมอบอกว่าฉันเหลือเวลาอีกแค่ 30 วันเท่านั้น

30 วันที่ฉันเลือกเอง…

ในเวลาที่น้อยนิดนี้ ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ  ถ้าเหลือโอกาสสุดท้ายที่จะได้พูดคุยกับใครสักคน... คนคนนั้นจะเป็นใครกันนะ?

สิบปีแล้ว...

ตั้งแต่เรียนจบ ม.6 จากโรงเรียนสหศึกษาแห่งหนึ่งในขอนแก่น

สิบปีที่ไม่เคยทักไป

สิบปีที่ไม่เคยลืม

คิมินั่งอยู่ในห้องนอนอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงพัดลมกับเสียงใจตัวเองที่ดังก้องในอก

“น้ำ...” เธอกระซิบชื่อเบา ๆ เหมือนทบทวนบางอย่าง

แล้วเลื่อนนิ้วไปยังกล่องไม้เก่า ๆ ที่เธอเรียกว่า "กล่องเก็บความทรงจำ"

ข้างในมีกระดาษโน้ตเล็ก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือของน้ำเมื่อสิบปีก่อน

คิมิยิ้มทั้งน้ำตา ตอนนั้นเธอไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าอยากอยู่ใกล้น้ำ อยากทำให้น้ำหัวเราะ อยากเห็นรอยยิ้มจากคนที่พูดตลกบ้างไม่ตลกบ้าง แต่กลับกลัวจะเสียมิตรภาพ กลัวว่าถ้าพูดอะไรผิดไป จะไม่ได้อยู่ในสายตาน้ำเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอลุกไปหยิบโทรศัพท์ ก่อนจะเปิดแอปแชตที่ไม่ได้เปิดนาน หน้าจอ แสดงชื่อกลุ่มเก่า ๆ กลุ่มหนึ่งว่า "กลุ่มสามเพื่อนซี้ น้ำ ฟ้า คิมิ"

“ฟ้า...” คิมิพึมพำชื่ออีกคนที่หายไปจากกลุ่มหลังเรียนจบไม่นาน

ฟ้าเคยพูดว่า “ถ้าเธอไม่บอกเขา ก็อย่ามาบ่นเสียดายนะคิมิ”

ตอนนั้นคิมิหัวเราะ แล้วเปลี่ยนเรื่อง

ตอนนี้เธอไม่ขำแล้ว

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากอินบ็อกซ์ I*******m ดังขึ้น

“ฟ้า: ฟังนิยายแล้วร้องไห้เลย เธอยังรักน้ำอยู่ใช่ไหม?”

คิมิพิมพ์ตอบกลับแค่คำว่า

“ใช่”

...ก่อนจะเพิ่มอีกว่า

“แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากให้เขารู้”

คิมิเปิดอีเมลร่างจดหมายที่เขียนค้างไว้เป็นปี

หัวข้อ: “จากเพื่อนคนนั้นที่เธอมองข้าม”

เธอลังเลเล็กน้อย ก่อนพิมพ์บรรทัดแรกลงไป...

> “สวัสดี... น้ำ

ไม่รู้ว่าเธอจะจำเพื่อนคนนี้ได้ไหม

คนที่เคยส่งมุกแป้ก ๆ

คนที่ชอบยืนข้างเธอเวลาถ่ายรูปหมู่

คนที่แค่เห็นเธอยิ้ม ก็เก็บไปฝันทั้งคืน”

> “ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง

แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าฉันเคยรักเธอ

และอาจจะ... ยังรักอยู่”