三
ถังหูลู่หัวเราะคิกคักก่อนจะอุ้มเป่าเปาขึ้นไปนอนกอดบนเตียง ทั้ง ๆ ที่มันยังส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเหมือนอยากบอกว่ามันไม่เต็มใจสักเท่าไร “เฮ้อ…หวังว่าอาเฮียทั้งสองจะไม่รังเกียจเรานะ ที่เรากินมูมมามแบบนั้น” เธอพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่ความทรงจำถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหยวนยิงและเสียงหัวเราะล้อเลียนของหยวนหลงก็ย้อนกลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง เพียงแค่คิดถึงสายตาของทั้งสองคนที่จ้องมองมาเหมือนรู้ทันทุกอย่าง เธอก็แทบอยากจะกรีดร้องออกมา “คงไม่หรอก...เพราะถ้ายังหัวเราะแบบนั้นได้ พวกเฮียก็เหี้ยพอสมควรเลยที่มารังแกเรา...ใช่ไหมเป่าเปา...” แมวตัวน้อยทำได้แค่ร้องเหมียวเบา ๆ อย่างน่าสงสารในอ้อมกอดของเธอ ท่ามกลางความสับสนและความอายที่ยังคงตีกันยุ่งอยู่ในหัวของถังหูลู่ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกอดเป่าเปาแน่นขึ้น “โชคดีนะที่ยังมีแกอยู่ ไม่งั้นแม่คงบ้าตายไปแล้ว” ว่าแล้วเธอก็หลับตาลง ปล่อยให้เจ้าก้อนขนนุ่มในอ้อมกอดช่วยปลอบใจเธอจากความโกลาหลของวันนั้น... หลายวันต่อมา... บรรยากาศยามเช้าที่สดใสปกคลุมไปด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ของวันใหม่ ถังหูลู่รู้สึกตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง เมื่อถึงวันที่ครอบครัวจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งซื้อหลังจากพิธีแต่งงานของพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ “เป่าเปา…นี่คือบ้านใหม่ของแก...เป็นบ้านใหม่ของแม่ด้วย...” เธอพูดพลางเปิดซิปกระเป๋าสัตว์เลี้ยงเล็กน้อย เผยให้เห็นแมวสายพันธุ์แร็กดอลล์ตัวอ้วนที่กำลังมองบ้านหลังตรงหน้าอย่างสงสัย บ้านหลังนี้เป็นบ้านสไตล์จีนโมเดิร์นที่ใหญ่โตและสง่างาม ต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังบ้านส่งเงาร่มเย็นปกคลุมพื้นที่โดยรอบ น้ำพุเล็ก ๆ ตรงลานหน้าบ้านไหลเอื่อย ๆ เสียงน้ำกระทบหินให้ความรู้สึกสงบเสมือนโอเอซิสกลางเมืองใหญ่ โรงจอดรถกว้างขวางตั้งอยู่ข้างตัวบ้านอย่างลงตัว ขณะที่บ่อเลี้ยงปลาด้านหลังมีโต๊ะหินอ่อนจัดไว้อย่างเรียบง่าย ทว่าสวยงาม ตัวบ้านเองนั้นสูงถึงสามชั้น ผนังภายนอกถูกออกแบบด้วยโทนสีอบอุ่นตัดกับกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ด้านในประกอบด้วย 5 ห้องนอน 6 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว 1 ห้องทานข้าว 1 ห้องออกกำลังกาย และ 2 ห้องนั่งเล่น ทุกมุมในบ้านล้วนแสดงออกถึงความใส่ใจในรายละเอียดและความหรูหรา ในขณะที่พนักงานขนย้ายเฟอร์นิเจอร์กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น ถังไห่เฉิง พ่อของเธอ กำลังเดินดูแลการจัดวางอย่างเคร่งครัด ถังหูลู่เดินเข้าไปใกล้พร้อมคำถามที่ติดอยู่ในใจ “ป๊าคะ บ้านหลังนี้ราคาเท่าไหร่กันแน่ล่ะเนี่ย...” เธอถามด้วยความสงสัย “ถ้าไม่นับเฟอร์นิเจอร์ก็ประมาณ 50 ล้าน แต่ถ้ารวมเฟอร์นิเจอร์ด้วยก็น่าจะเกิน 100 ล้าน...” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ดวงตากลมโตของถังหูลู่เบิกกว้างด้วยความตกใจ “มันไม่แพงไปหน่อยเหรอคะ สำหรับครอบครัวเราแค่ 5 คน...” เธอปล่อยเป่าเปาออกจากกระเป๋า ก่อนจะหันมาสั่งเจ้าแมวน้อยว่า “อย่างซนนะ” ถังไห่เฉิงหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “แพงงั้นเหรอ...ไม่เลย ป๊าเก็บเงินมานานเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ...” คำตอบของพ่อทำให้ถังหูลู่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แม้จะรู้ว่าพ่อของเธอเคยลำบากมาก่อน แต่ความสำเร็จที่เขาสร้างขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรงนั้นน่าชื่นชม ถังไห่เฉิงเป็นคนไทยที่ไปเติบโตในประเทศจีน ก่อนจะกลับมาประเทศไทยและก่อตั้งบริษัทผลิตและส่งออกเฟอร์นิเจอร์ชั้นนำ เขายังถือหุ้นในหลากหลายบริษัทระดับโลก ทำให้เขากลายเป็นเศรษฐีที่มั่งคั่ง “อวดรวยดีนัก...งั้นหนูขอสัก 10 ล้านได้ไหมคะ จะเอาไปถลุงเล่น” เธอกล่าวหยอกล้อพร้อมแบมือ “หาเงินเองสิ ป๊าสอนเสมอว่าถ้าอยากได้อะไรก็ต้องขวนขวายด้วยตัวเอง ถ้าไม่ทำแบบนั้น เราจะกลายเป็นคนที่ต้องขอคนอื่นไปตลอดชีวิต” คำตอบของถังไห่เฉิงดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงแฝงความอ่อนโยนในน้ำเสียง “โธ่ป๊า...หนูแค่พูดเล่นเอง...” บรรยากาศระหว่างพ่อลูกเป็นไปอย่างผ่อนคลาย ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันไปเรื่อยจนถึงเวลาเย็น การย้ายของทุกอย่างเสร็จสิ้นลงในที่สุด แต่แล้ว... “เป่าเปา! เป่าเปาไปไหน!” เสียงของถังหูลู่ดังขึ้นอย่างร้อนรน เธอเดินหาแมวตัวโปรดไปทั่วบ้าน ความกังวลค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจเมื่อไม่เห็นเงาของมัน ในที่สุดเธอก็พบเป่าเปาอยู่ในห้องนั่งเล่น พี่ชายต่างสายเลือดทั้งสองของเธอ—หยวนยิงและหยวนหลง กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่เจ้าแมวน้อยนอนกลิ้งไปมาบนพรมอย่างสบายใจ “นี่ไงเป่าเปา...แกมาอยู่ที่นี่เอง!” ถังหูลู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะของหยวนยิงและหยวนหลง เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินขึ้นมาอีกครั้ง “ทำไมพี่สองคนถึงได้หัวเราะแบบนั้นล่ะ!” เธอแกล้งทำหน้าขึงขัง พยายามปกปิดความอายที่กำลังแล่นพล่าน หยวนยิงยักไหล่ “ก็ไม่มีอะไรนี่...แค่ไม่คิดว่าน้องถังของเราจะดูจริงจังขนาดนี้กับแมวตัวเดียว” หยวนหลงเสริมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “หรือว่าเธอกลัวมันจะหนีเพราะรู้ว่าเจ้าของมันตะกละ?” To be continued...一百四十八“อึ๊ก...เฮียบีบนมหนูแรงไปแล้วนะคะ!?” เสียงของเธอสั่นพร่า ขณะดิ้นพล่านอยู่ท่ามกลางสัตว์ร้าย มันทั้งอึดอัด จุกเสียด เสียวซ่าน และวาบหวามเกินคำบรรยายในร่องรักก็โดนกระทุ้งแรง...ในรูก้นเองก็โดนกระแทกสวนไม่ขาดสาย ...ถังหูลู่ไม่ได้พักผ่อนจริง ๆ เลย เพราะงั้นเธอจึงอ่อนไหวต่อทุกสัมผัสเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม...แม้เธอจะต้องการหลีกหนี แต่พวกเขาก็คงจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ“อยากได้แรงกว่านี้อีกเหรอ?” หยวนยิงแสยะยิ้มชั่วร้าย“แค่นี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง?” หยวนหลงหัวเราะเย้ยหยันแต่ถังหูลู่กลับทำให้เขาพวกเลือดร้อนขึ้นอีกครั้งด้วยคำตอบที่ท้าทาย...“เปล่าค่ะ...อยากโดนพวกเฮียบีบคอไปด้วยและกระแทกไปด้วยมากกว่า...” หญิงสาวยังคงยั่วเย้าไม่เลิกราวกับเสียสติไปแล้ว“ปากแซ่บดีจริง ๆ ...” หยวนยิงคำรามในลำคอ ก่อนที่จะกระทุ้งมดลูกเธอสุดแรงด้วยการแทงสุดถอดสุดอย่างรวดเร็ว“อย่างนี้ต้องโดนหนัก ๆ ” หยวนหลงรัดตรึงเธอแน่นขึ้นอีก ขณะที่กระแทกสวนเธอไม่หยุดยั้งพวกเขารุกไล้เธออย่างไม่ปล่อยวาง ร่างกายของถังหูลู่คือเวทีแห่งแรงปรารถนา ที่ซึ่งสองบุรุษผลัดกันร่ายรำด้วยความหิวกระหายท่อนเนื้อของพวกเขาเป็นราวอสรพิษคู่ที่
一百四十七เมื่อเขาเข้าประชิดตัว ความร้อนในร่างก็ระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาโอบเธอไว้แน่น ราวกับต้องการหลอมรวมร่างทั้งสองให้กลายเป็นหนึ่งเดียว เสียงหอบหายใจของทั้งสองดังสะท้อนกับผนังห้อง ผสานกับเสียงจูบลึกที่แลกเปลี่ยนราวจะดูดดึงวิญญาณกันและกันร่างของหยวนหลงเคลื่อนไหวอย่างหนักหน่วง ดุดัน แต่แฝงด้วยความอาทร ในขณะที่ถังหูลู่ตอบสนองอย่างหมดหัวใจ—ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่คล้องเกี่ยว แต่คืออารมณ์ ความอ่อนแอ และความปรารถนาที่ท่วมท้นไร้ขีดจำกัดเมื่อถึงจุดสูงสุดของการปลดปล่อย—เสียงสุดท้ายที่เปล่งออกมาก็ไม่ใช่เพียงเสียงแห่งความเสียวซ่าน แต่คือเสียงของผู้ที่เสร็จสมและยอมจำนนให้แก่ความสัมพันธ์อันเร่าร้อน ที่ไม่รู้จะเรียกว่าความรัก ความใคร่ หรือความคลั่งไคล้ดี...หลังจากนั้นการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันก็เริ่มต้นขึ้นอีกรอบ...กระจกบานใหญ่หน้าห้องน้ำสะท้อนภาพของหญิงสาวร่างบางผู้หนึ่ง—ถังหูลู่ยืนค้ำอ่างล้างหน้า ร่างเปลือยเปล่าเปียกเหงื่อเกร็งสั่น ดวงตาภายใต้แว่นกลมที่ไหลลงสู่ขอบจมูกแดงเรื่อจากแรงอารมณ์ เธอมองเห็นเงาในกระจกของตนเอง—สะท้อนใบหน้าที่แดงระเรื่อ ผสมความเหนื่อยล้าและความกระหายชนิดหยุดไม่อยู่ด้
一百四十六ในตอนนั้นเอง...“เฮีย...เฮีย! เฮีย!!” เสียงหวานรีบเปล่งออกจากเรียวปากที่สั่นระริกของถังหูลู่ หญิงสาวในแว่นตากลมที่เคยไร้เดียงสา บัดนี้กลับลนลานราวกับไฟในกายกำลังลุกโชนจนควบคุมไม่อยู่ “หนูจะเสร็จแล้ว...จะเสร็จ...ใกล้แล้ว!” ถ้อยคำที่พร่ำพรูออกมาอย่างสับสนสื่อถึงคลื่นความรู้สึกที่กำลังพัดกระหน่ำภายในจิตใจของเธอถังหูลู่พยายามยึดมั่นกับเศษเสี้ยวของสติที่หลงเหลือ ขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านสาหัสทุกครั้งที่ถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงจากทั้งสองชาย ความรู้สึกตึงเครียด สับสน เสียวซ่าน และต้องการจะปลดปล่อย...หลอมรวมกันเป็นคลื่นความสุขที่ยากจะอธิบาย“อา...ยังตอดแน่นได้อีกนะ...ทั้ง ๆ ที่ก็พึ่งโบ๋ไป!” หยวนยิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงพร่าเหือดแห้งไปด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาคู่นั้นทอประกายคล้ายคนที่เพิ่งได้ลิ้มรสของต้องห้าม เขาโถมแรงสวนเธอหนักหน่วงที่สุดเท่าที่ทำได้ ร่างหนาของเขาตึงเกร็งและสั่นสะท้านไม่ต่างจากร่างบางของถังเธอ ขณะที่มือหนาข้างหนึ่งคว้ารั้งเอวบางไว้แน่นหนาสุดขีด อีกข้างยังคงกำขยำเนื้อนมขาวเนียนไม่หยุดหย่อน กระทั่งทำให้มันปรากฏรอยแดงรูปฝ่ามือจำนวนมาก...ครั้งนี้ พวกเขาร่วมรักกันอย่างดุเดือดและเร่าร
一百四十五หยวนหลงขบกรามแน่น คิ้วของเขาขมวดน้อย ๆ ด้วยความซ่านเสียวจากแรงตอดรัดภายในร่องรักของเธอ เขาครางต่ำในลำคอ แล้วพึมพำออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ปนตื่นเต้น“คราวก่อนเป็นเฮียหยิงที่ได้พิสูจน์รูก้นยั่ว ๆ นี่ของอาหมวย ...คราวนี้ถึงตาเฮียบ้าง...อยากรู้จริง ๆ ว่ามันจะเด็ดจริงหรือมีดีแค่ยั่ว!”น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาและความท้าทาย ราวกับเขาไม่ได้แค่ต้องการเพียงเรือนร่างของเธอ แต่ต้องการพิสูจน์ว่าหัวใจของเธอจะเต้นเพื่อเขาได้มากแค่ไหนรูก้นของถังหูลู่รัดแน่นกว่าที่หยวนหลงคิดไว้ ความตึงเปรี๊ยะจากช่องทางที่ไม่คุ้นเคยนั้นบีบรัดท่อนเนื้อของเขาอย่างรุนแรงจนรู้สึกอึดอัดแทบกลั้นหายใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความฝืดเคืองที่โอบรัดก็กลับยิ่งกระตุ้นความวาบหวามขึ้นทวีคูณ โชคดีที่เจลหล่อลื่นช่วยลดแรงต้าน ทำให้เขาสามารถขยับเข้าออกได้อย่างลื่นไหล—แม้จะยังเต็มไปด้วยแรงเสียดสีที่หวามไหวแทบสะท้านถึงกระดูกก็ตามในห้วงเวลานั้น ความอัดอั้นทั้งทางร่างกายและทางอารมณ์ของถังหูลู่ คลี่คลายออกมาเป็นเสียงครางและเสียงหอบหายหนักใจหยวนยิงและหยวนหลงเริ่มการขยับเขยื้อน เสียงเนื้อกระทบกันแผ่วเบาดังไปทั่วห้อง ทำให้บรรยากาศกลายเ
一百四十四 หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องเบี่ยงหน้ามองหยวนหลงที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไกล ควันบุหรี่คลอเคลียปลายผมและโครงหน้าคมเข้มของเขา ขณะที่เธอทำหน้ามุ่ยแล้วส่งสายตาค้อนใส่เขาอย่างตำหนิเล็ก ๆ ทั้งเขินทั้งหงุดหงิดอยู่ในที ยังไม่ทันที่เธอจะทันพูดอะไร เสียงของอีกคนก็โอบคลุมเธอไว้ด้วยความอบอุ่นจากเบื้องหลัง “พวกเฮียเตรียมยาคุมฉุกเฉินไว้ให้หนูแล้ว...” น้ำเสียงของหยวนยิงอ่อนโยนเสียจนเธอพูดอะไรไม่ออก ปลายนิ้วเขายังไล้เบา ๆ ตามแนวสันหลังของเธอเหมือนจะกล่อมให้คลายกังวล คล้ายจะบอกเธอว่า... ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม และเธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น! หญิงสาวเบือนหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่สะท้อนทั้งความอาย ความประหลาดใจ และ...ความไว้ใจโดยไม่รู้ตัว มือหนึ่งของหยวนยิงยกขึ้นมาประคองแก้มเธอเบา ๆ ปลายนิ้วไล้หยาดน้ำตาที่แห้งติดผิวหน้าออกด้วยความทะนุถนอม ราวกับเธอเป็นของล้ำค่าที่ไม่มีวันปล่อยให้ใครแตะต้องโดยไม่เต็มใจ ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติ เสียงของหยวนหลงก็ดังขึ้นต่อ “ที่สำคัญ...พวกเฮียคุยกับม๊าแล้วด้วยว่าจะพาหนูไปฉีดยาคุม...” เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างผ่อนคลาย ท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้มีเจตนาล้อเล่น แต่นัยน์ตา
一百四十三แม้คำพูดนั้นจะตีกลับความรู้สึกขัดแย้งในใจของถังหูลู่ แต่เธอรู้ดีว่าความต้องการที่แท้จริงของเธอนั้น ไม่ได้อยู่ในถ้อยคำ...แต่อยู่ในสัมผัส...ในความเร่าร้อนที่กำลังลุกลามไปทั่วทั้งร่างกาย“เฮียได้โปรด...อย่า...อย่าแตกในหนูเลยนะคะ...หนูขอร้องล่ะ!” เสียงเธอขาดห้วง อีกทั้งยังสั่นเครือ ราวกับจะขอความเมตตา แต่สิ่งที่สะท้อนจากดวงตา กลับไม่ใช่การปฏิเสธ—เธอแค่...กลัว กลัวผลลัพธ์ของสิ่งที่เธอเองก็ต้องการ ...กลัวว่าจะท้องในวัยเรียนเพียงเพราะการหลั่งในที่ขาดการยับยั้งช่างใจ!หยวนยิงซึ่งเฝ้ามองอยู่นาน ในที่สุดก็ยื่นมือออกมา รวบเส้นผมยาวนุ่มสลวยของเธอเป็นสองปอยแน่นหนา ปลายนิ้วร้อนผ่าวของเขารั้งศีรษะของเธอเข้าหาตัวอีกครั้ง ราวกับจะเป็นผู้ควบคุมความปรารถนานั้นด้วยตนเอง เป็นอีกครั้งที่เขาสอดใส่ท่อนเนื้อของเขาเข้าไปในช่องปากและลำคอของเธอรวดเดียวมิดด้ามเขาอุดปากไม่ให้เธอพูด...แต่เขาก็อุดปากให้เธอเสียว!เหงื่อไหลซึมผ่านแผ่นหลัง เสียงลมหายใจหนักหน่วงจากทั้งสามคนประสานกันเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเร้าเร่งของจังหวะกระทบกระทั่ง กลิ่นกายที่ผสมผสานกันเป็นกลิ่นรัญจวน หอมเร้าใจ ราวกับเป็นกลิ่นของความต้องการ