ไม่ทันตั้งตัว

แสงไฟจากประตูมิติบิดเบี้ยวอยู่เบื้องหน้า คาซิมิมองมันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความลังเลอย่างเห็นได้ชัด ความมืดที่รออยู่ด้านหลังบานประตูดูดกลืนทุกสิ่งจนน่าขนลุก เคนตะที่ยืนอยู่ข้างกาย สัมผัสได้ถึงความสั่นเทาเล็กน้อยจากมือที่เขากุมไว้ เขากระชับมือคาซิมิมั่นขึ้นเล็กน้อย พยายามส่งผ่านความอบอุ่นและความมั่นใจไปให้เธอ

“ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่ทั้งคน” เคนตะเอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม พยายามให้เสียงของเขาหนักแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อสยบความกังวลในใจของเธอ

คาซิมิเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาคู่สวยสะท้อนความกลัวอย่างปิดไม่มิด “เรา...เราจะได้กลับออกมาอีกไหม” เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย ราวกับความหวังที่ริบหรี่กำลังจะมอดดับลง

เคนตะยิ้มบาง ๆ พยักหน้าให้กำลังใจ “ได้สิ ฉันสัญญา เราต้องกลับมาแน่นอน” เขาเน้นคำว่า "สัญญา" เพื่อให้เธอเชื่อมั่นในคำพูดของเขา “แต่ตอนนี้เราต้องไปแล้ว”

คาซิมิพยักหน้ารับช้า ๆ ด้วยแววตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความกังวล ก่อนที่ทั้งคู่จะรวบรวมความกล้า ก้าวเท้าผ่านมิติอันบิดเบี้ยวเข้าไป

ทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตูมิติ โลกที่คุ้นเคยก็ถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง ความหนาวเย็นกัดกินไปทั่วบริเวณ กลิ่นอับชื้นและกลิ่นสนิมลอยคละคลุ้งในอากาศ

ทั้งคู่พบว่าตนเองได้มาอยู่กลางห้างร้างขนาดใหญ่ แสงสว่างเดียวที่มีคือแสงไฟจากไฟฉายในมือของเคนตะที่ส่องสว่างนำทางไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพังและเงาตะคุ่มของร้านค้าที่ถูกทิ้งร้าง ร้านรวงที่เคยคึกคักบัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า หน้าต่างกระจกที่เคยเปล่งประกายบัดนี้แตกเป็นเสี่ยง ๆ เศษซากของชั้นวางสินค้าและหุ่นโชว์เสื้อผ้ากระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ความมืดมิดกลืนกินทุกสิ่งจนแทบมองไม่เห็นอะไรนอกจากเงารางเลือนของโครงสร้างอาคารเก่าแก่

“ที่นี่มัน...” คาซิมิเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่ทันขาดคำ ทันใดนั้น...

วิ้ง!

เสียงนาฬิกาข้อมือของคาซิมิส่งเสียงร้องเตือนดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง เข็มนาฬิกาหมุนวนอย่างรวดเร็ว ชี้ไปยังทิศทางหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง สัญญาณเตือนอันตรายก้องอยู่ในความเงียบงันของห้างร้าง

“เคนตะ! มันมาแล้ว!” คาซิมิร้องเตือน พลางชี้ไปยังความมืดเบื้องหน้า

ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ตั้งตัว หรือแม้แต่หันไปมองตามทิศทางที่นาฬิกาชี้... เงาปีศาจ รูปร่างสูงใหญ่สีดำทะมึนราวกับหมอกควันหนาทึบก็พุ่งทะยานออกมาจากมุมมืด พุ่งเข้าใส่ทั้งคู่ราวกับพายุที่บ้าคลั่ง มันไม่มีดวงตา ไม่มีปาก มีเพียงรูปร่างบิดเบี้ยวที่ดูเหมือนจะไร้ตัวตน แต่กลับเต็มไปด้วยเจตจำนงในการทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัว

“ระวัง!” เคนตะตะโกนลั่น พลางผลักคาซิมิให้หลบไปด้านข้าง ตัวเขาเองพุ่งเข้าขวางทางเงาปีศาจทันที

เงาปีศาจพุ่งเข้าปะทะกับเคนตะด้วยความเร็วสูง กรงเล็บที่ไร้รูปร่างของมันฟาดฟันเข้าใส่เขาอย่างดุดัน เคนตะชักมีดอาคมคู่ใจออกมาจากฝักอย่างรวดเร็ว แสงสีเงินวาววับสะท้อนในความมืด เขากระโจนเข้าแลกหมัดกับปีศาจอย่างไม่ลดละ เสียงโลหะปะทะกับบางสิ่งที่มองไม่เห็นดังสนั่นห้างร้าง ทุกการเคลื่อนไหวของเคนตะเฉียบคมและแม่นยำ เขาร่อนไปรอบ ๆ เงาปีศาจ พยายามหาช่องโหว่เพื่อโจมตี แต่เงาปีศาจก็ว่องไวและอันตรายไม่แพ้กัน

“มันแข็งแกร่งกว่าที่คิด!” เคนตะกัดฟันกรอด พลางรับการโจมตีจากเงาปีศาจที่พุ่งเข้าใส่ไม่ยั้ง เขาต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีในการปัดป้องและสวนกลับ

นาฬิกาอาคมบนข้อมือของคาซิมิยังคงส่งเสียงร้องเตือนอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่การต่อสู้เบื้องหน้าด้วยความเป็นห่วง เธอกำขวดกักเก็บวิญญาณในมือแน่น รอนาทีที่เหมาะสม

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เคนตะต่อสู้กับเงายักษ์อยู่พักใหญ่ การโจมตีของเขาดูเหมือนจะสร้างความเสียหายให้กับปีศาจได้บ้าง แต่มันก็ยังคงพุ่งเข้าใส่ไม่หยุดหย่อน เคนตะรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่เริ่มเกาะกุม ร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อยเมื่อเงาปีศาจฟาดกรงเล็บเข้าใส่ไหล่ของเขา เลือดสีแดงฉานซึมผ่านเสื้อผ้า แต่เขาก็ยังคงยืนหยัด

“ฮึ่บ!” เคนตะคำรามลั่น เขารวบรวมแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ พลังอาคมสีเงินเรืองรองขึ้นมาบนใบมีดของเขา เขากระโจนเข้าใส่เงาปีศาจในจังหวะที่มันกำลังจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขาในครั้งนี้รวดเร็วและเด็ดขาดกว่าทุกครั้ง

ฉัวะ!

ปลายมีดสีเงินแทงเข้าที่ หัว ของเงาปีศาจอย่างจัง เสียงกรีดร้องโหยหวนดังสนั่นห้างร้าง ร่างกายของปีศาจเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

เพียงไม่นาน ร่างของเงาปีศาจก็เริ่ม แตกสลาย กลายเป็นละอองควันสีดำที่ปลิวว่อนไปในอากาศ ก่อนที่จะรวมตัวกันเป็น ดวงวิญญาณสีดำทมิฬ ขนาดเล็กที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศอย่างสั่นเทา

คาซิมิที่เห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า เธอเข้าใจถึงบทบาทของตัวเองเป็นอย่างดี หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและลุ้นระทึก เธอรีบร่ายคาถาที่ร่ำเรียนมาอย่างคล่องแคล่ว เสียงของเธอเปล่งออกมาด้วยพลังที่มั่นคง แม้จะมีความกังวลฉายอยู่ในแววตา

“จงมา! วิญญาณร้าย จงถูกกักขัง!”

พร้อมกับร่ายคาถา เธอ เปิดฝาขวดกักเก็บวิญญาณ ที่ถืออยู่ในมือออกทันที พลังงานบางอย่างพุ่งออกจากปากขวด ราวกับกระแสลมที่มองไม่เห็น ดูดดวงวิญญาณสีดำทมิฬนั้นเข้าไปในขวดอย่างรวดเร็ว

ฟุ่บ!

เมื่อดวงวิญญาณถูกดูดเข้าไปจนหมด ฝาขวดก็ปิดลงเองโดยอัตโนมัติ แสงเรืองรองสีเงินวูบหนึ่งปรากฏขึ้นบนขวด ก่อนที่จะจางหายไป ความเงียบกลับมาปกคลุมห้างร้างอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของเคนตะ