Chapter 4

Dumaan ang isang buwan na sinikap kong hindi muling magkatagpo ang landas namin ng CEO. Maging sa talon ay hindi muna ako nagpunta upang makaiwas sa chismis. Mula kasi nang dumating ang CEO ay maya’t maya ang dating ng mga mayayamang angkan sa Claveria at ipinakikilala ang kanilang anak na dalaga sa lalaki. 

Napabalita rin ang magkasunod na pagtanggal sa trabaho ng finance manager at site manager pati na ang mga sekretarya ng mga ito. Dahil dito naging maingat sa kanilang mga galaw ang mga empleyado ng Claveria Mining.

Isang buwan mula nang maupo ang bagong CEO, unti-unti ang pagbabago sa kompanya lalo na sa mga benepisyo naming mga empleyado. Mas naging maayos ito kumpara noon. 

Sabado ng umaga, dumating ako ng 7:30 para sa alas otso na pasok. Habang nasa biometrics ay sakto namang dumating ang CEO at pansamantalang tumigil sa harap ko. Nagkatinginan ang ibang empleyado na kararating din lang.

“Good morning, Sir,” simpleng pagbati ko.

Tumango lamang ang lalaki sa akin at muling naglakad patungo sa elevator. Dumiretso naman ako sa fire exit para maghagdan paakyat sa aming floor.

Pasado alas nuwebe ng umaga nang bumukas ang elevator at iluwa noon si Ms. Mona na may dalang isang box ng ensaymada kasunod niya ang CEO na dumiretso sa opisina ni Mr. Refuerzo.

Sa akin ibinilin ni Ms. Mona ang pamamahagi ng meryenda sa lahat kaya ako na rin ang nagpasok ng tray ng dalawang brewed coffee at ensaymada sa loob. Ramdam ko na may mga matang nag-oobserba sa bawat galaw ko na pinilit kong huwag pansinin.

Paglabas ko ng opisina ni Mr. Refuerzo, eksaktong nag-ring ang aking phone sa bulsa. Agad ko itong sinagot nang makitang si Inay iyon.

“Anak, sumunod ka sa ospital. Hindi makahinga ang kapatid mo, madali ka!” sabi ni Inay na agad pinutol ang tawag.

May kung anong kumalansing na nag-echo sa buong opisina.

“Hindi ka ba gagalaw diyan, Isla?” pasigaw na sabi ni Angela  na sinundan nang sutsot ng ilan naming katrabaho.

Naramdaman ko ang paghawak ni Maddie sa aking braso habang dinadampot ang nabitawan ko pa lang stainless tray. “Isla, okay ka lang?”

“Uuwi na ako, isinugod daw sa ospital si Ayah,” natatarantang sabi ko.

Napatingin ako sa bulto ng dalawang lalaki sa pintuan ng opisina ni Mr. Refuerzo at nakita ko ang salubong na mga kilay ng CEO. 

“You can go now, Ms. Aguilar,” mahinahong sabi ni Mr. Refuerzo. “Don’t forget to update, Maddie.”

“Thank you, sir!” sagot ko na sinabayan ko na ng pagkuha ng bag ko sa mesa. 

Pagdating ko sa emergency room ng ospital ay nasa labas ng isang bed na sarado ang mga kurtina si Inay na iyak na ng iyak. Agad ko siyang tinakbo.

“Asan po si Ayah?” tanong ko.

“Nasa loob siya, sinusubukang isalba ng mga doktor,” saad ni Inay sa pagitan ng kanyang paghagulgol.

Pakiramdam ko ay huminto ang mismong puso ko sa pagtibok at nang buksan nila ang kurtina ay siya namang paglakas ng tibok ng puso ko na para nang aalpas sa aking dibdib.

“Dok, kumusta po ang anak ko?” umiiyak pa ring tanong ni Inay.

“Okay na po ulit si Ayah pero kailangan na maoperahan ang bata sa lalong madaling panahon,” pagpapaalala ng doktor. 

Nagkatinginan kami ni Inay.  Matagal na kasi kaming pinaghahanda ng doktor ni Ayah ng mahigit limang daang piso para maoperahan ang kapatid ko pero ilang toneladang isda kaya ang dapat namin hanguin para maipon iyon?

“Saan tayo makakahiram ng pera, anak?” tanong ni Inay. “Hindi ko pa kayang mawala sa atin si Ayah.”

Niyakap ko siya nang mahigpit habang pinapanood ang kapatid kong nakaratay sa hospital bed at may nakatakip na oxygen mask sa ilong. Napakunot ang noo ko. Naalala ko si Lemuel, siya na lamang ang malalapitan ko ngayon.

“Inay, aalis po muna ako. Magtatanong ako sa opisina kung paano mag-loan,” pagsisinungaling ko.

Lumiwanag ang mukha ni Inay. “Sige anak. Sana pumayag sila kahit wala ka pang isang taon.”

Nagmamadali akong sumakay ng tricycle at nagtungo sa Unibersidad habang tinatawagan si Lemuel. Napatingin ako sa relo ko. Kapag ganitong oras  ay may klase siya kaya dumiretso ako sa classroom niya pero hindi ko siya makita mula sa labas ng pinto. Inabot ako ng isang oras sa paghihintay hanggang sa maglabasan na sila. Ngunit wala si Lemuel. Nakita ko ang isang kaibigan niya.

“Troy, nasaan si Lemuel?” tanong ko.

Namutla siya nang makita ako. “Ahh ano eh.”

“Troy, kailangan kong makausap si Lem, baka alam mo kung nasaan siya?” pangungulit ko.

“Hindi siya pumasok may hang over yata sa inuman namin kagabi sa resort nila. Baka nandoon pa iyon, “ kumakamot sa ulo na sagot ni Troy.

“Salamat!” Napatakbo na ako palabas ng University.

Muli akong sumakay ng tricycle hanggang sa marating ang resort nila Lemuel. Kumakamot ang ulo ng guwardiya nang makita ako. Naroon nga ang pick-up truck na laging minamaneho ng nobyo ko. Pagpasok ko sa loob ay narinig ko ang boses ni Lemuel mula sa garden na katabi lang ng pool kaya dumiretso na ako doon. Nalaglag ang panga ko nang makitang nakakandong sa kanya ang babaeng pasan niya noong isang buwan habang nakasiksik ang mukha niya sa leeg nito.

Kung sa ibang araw ito ay iniwan ko na sila roon pero kailangan ako ng kapatid ko. Napalunok ako. 

“Lemuel…”

Bahagyang nanlaki ang mga mata nilang dalawa nang makita ako. Akmang tatanggalin niya sa pagkakakalong ang dikya nang yakapin siya ng babae. Inamoy pa niya ang leeg ng babae sa harapan ko. Pinigilan kong maiyak.

“Lem, puwede ba kita makausap?” mahinang sabi ko.

“Busy pa ako,” pairap na sagot ng lalaki.

Minabuti kong maupo sa sala para hintayin si Lemuel. Nang mapansin kong pababa na ang araw ay binalikan ko sa pool ang lalaki. Nakaupo ito habang umiinom ng beer.

Humaba ang nguso niya nang makita ako. “Akala ko umalis ka na. Anong kailangan mo?”

“Nasa ospital si Ayah.” Humugot muna ako nang malalim na paghinga. “Puwede mo ba ako pahiramin ng pera? Babayaran ko naman.”

“Tsss. Magkano?” tanong niya habang nakangiting nakaloloko.

“500 thousand pesos,” napalunok kong sabi.

Nanlaki ang mga mata ni Lemuel sa akin at saka tumawa ng malakas. “Hindi mo nga ako pinapayagang maka-score sa iyo. Puro halik sa pisngi at yakap lang. Ang lakas naman ng loob mo na hiraman ako ng limang daan libo!”

“Babe…” pagmamakaawa ko sa kanya.

“Huwag mo nga akong ma-babe, babe. Lalaki ako Isla, may pangangailangan ako!” umiiling na sinabayan niya nang singhal.

Nakita ko ang ilan niyang mga kaibigan na nasa swimming pool na ngumingisi. Nakaramdam ako ng pagkapahiya.

“Akala ko ba mahal mo ako?” naguguluhan kong tanong.

Tinawanan niya ako. “Ikaw ba mahal mo ako? Hinihiraman mo nga ako ng 500 thousand ngayon eh wala ka namang pambayad!”

Nagtawanan ang kanyang mga kaibigan habang uminit naman ang buo kong mukha sa pagkapahiya.