Chapter 15: THE NEXT CHAPTER

CLOUD'S POV

 Nasabi ko na kay Vier ang lahat ng kailangan kong sabihin sa kanya para tuluyan ko nang maisarado ang bahaging iyon ng buhay at sarili ko na kasama siya. Ngayon ay handa ko nang harapin ang bago kong buhay nang walang anumang alalahanin o sakit mula sa nakaraan. Sa nakaraan namin ni Vier. Ngunit laking gulat ko nang harangin niya ako para lang iabot sa akin ang isang kahon.

 May sinasabi pa siya pero hindi ko na iyon inintindi at basta ko na lang na tinabig ang iniaabot niya sa akin.

 Kung sa tingin niya ay maibabalik pa niya ang nakaraan namin sa pamamagitan ng mga alaalang pilit niyang ibinabalik ay nagkakamali siya. Hindi na 'ko muling magiging sa kanya. NOT AFTER WHAT SHE DID!

"Cloud, si George," sabi niya habang nakatingin sa mga nagkalat na laman ng kahon. At laking gulat ko nang sundan ko ang kanyang tingin at makita ang mga larawan na ngayon ay nagkalat na sa sahig. Hindi iyon mga alaala naming dalawa kundi larawan ng isang bata.

 Napukaw ng isa sa mga larawan doon ang buo kong atensyon. Pusturang-pustura ang batang lalaki habang nakangiti at mukhang ubod ng saya. And… we have the same smile. 

 Saglit kong tinapunan ng nagtatanong na tingin si Vier, she cries. Pero hindi malungkot ang mga mata niya. She's happily crying.

"Anak natin," dinig kong sabi niya nang muli kong ibalik ang tingin sa mga larawan. May mga baby photos roon, mga larawan ng bata habang nasa park at meron din itong larawan na nakaunipormeng pang-school.

"Our child," pag-uulit ko sa sinabi niya habang nakaluhod at iniisa-isa ang mga larawan ng bata. Ng anak ko.

Masaya naman ako.

 Oo. Masaya ako na buhay ang anak namin at hindi niya pinabayaan. Pero hindi ko 'yon magawang ipagdiwang. Hindi ko rin maramdam ang tuwa sa loob ko na dapat lang na maramdaman ko bilang ama niya.

 Pa'no ko naman ipagdiriwang ang existence ng anak ko sa sitwasyon ko ngayon?

 I was already planning the new chapter of my life. A great, well-planned chapter. At hindi kasama doon ang anak ko na buong paniniwala ko ay hindi nag-exist. Sigurado rin akong hindi matatanggap ni Tiffany ang pagkakaroon ko ng anak sa ibang babae. At tiyak na hindi din iyon magugustuhan ng kanyang pamilya. 

 The Del Fuertes are too strict lalo na sa mga taong nagiging bahagi o napapadikit man lang sa kanilang pamilya dahil sa pinakaiingatan nilang reputasyon at pangalan. At nakasisiguro ako na hinding-hindi nila ako tatanggapin sa kanilang pamilya kapag nalaman nila ang tungkol kay George.

"Bakit mo 'to ginagawa sa 'kin Vier!," singhal ko sa kanya habang nakakuyom ang mga kamao ko sa sahig. "Wala ka na bang ibang gagawin kundi ang paulit-ulit akong saktan at guluhin ang buhay ko," saad ko nang magpantay na ang aming tingin.

"P-pero Cloud…"

"Sabi mo wala na siya. Alam mo ba kung ga'no kasakit 'yun para sa 'kin? Para mo na din akong pinatay 'nung sinabi mo 'yon Vier! Tapos ngayon babalik ka at sasabihing buhay ang anak ko? Ano Vier, hanggang ngayon ba hindi mo pa rin kayang magseryoso? Tingin mo pa rin ba sa lahat ng bagay at tao sa paligid mo ay laro lang? You're unbelievable!"

VIER'S POV

 Hindi ko na alam ngayon kung anong dapat kong isipin. Parati kong sinasabi kay George na mahal na mahal siya ng ama niya dahil buong akala ko ay ganoon nga ang mararamdaman ni Cloud kapag inamin ko na sa kanya ang totoo pero nagkamali ako. Hindi nga man lang ito nagpakita ng kasiyahan sa sinabi ko, bagkus ay nagalit pa siya sa akin.

 Sa totoo lang ay naguguluhan ako sa inaakto niya. Four years ago ay galit na galit siya sa akin dahil sa inakala niyang pagpapabaya ko sa anak namin at ramdam ko pa rin ang galit niyang iyon nang muli kaming magkita. Pero bakit parang lalo 'atang tumindi ang galit niya nang sabihin ko na ang totoo?

 Nasasaktan ako, pero sa pagkakataong ito ay hindi na para sa akin. Nasasaktan ako para sa anak ko. Umaasa siya na sa pagkikita nila ng daddy niya ay mararamdaman na niya ang kalinga at pagmmahal nito, pero mukhang hindi iyon mangyayari.

"Sa'n ka galing Vier?," bungad sa 'kin ni Francis sa may gate na gumising sa 'kin mula sa malalim na pag-iisip.

"D'yan lang," sagot ko sa matamlay na tono.

"Ano 'yung d'yan lang Vier?," muling tanong niya at sa totoo lang ay hindi ko nagustuhan ang tono niya kaya hindi na ko nagsalita pa. Nakakaloko siyang tumawa at muling nagsalita. "Kay Cloud ba?"

"Eh ano naman ngayon kung kay Cloud nga ako nanggaling? May problema ba dun Francis?," pabalang ko nang sagot at padabog siyang tinalikuran pero bago pa man ako nakakahakbang papasok ay nahawakan na niya ang braso ko and pulled me back.

"Oo Vier, may problema ako don!," nanlilisik ang mga matang sagot niya. "Dahil ba may sinasabi na siya sa buhay ngayon kaya gusto mo nang bumalik sa kanya ha?"

 Dahil doon ay mabilis na lumapat ang mga palad ko sa pisngi niya. "Ano bang alam mo para sabihan ako ng ganyan ha! Wala kang alam Francis."

"Tama ka, wala nga akong alam. Ni hindi ko nga alam kung ano ba ko sa 'yo," he chuckled. "So, ano na 'ko ngayon, pastime?"

"Hindi Francis. Hindi gano'n 'yun." Gusto ko sanang ipaliwanag sa kanya na nabigla lang talaga ako sa nagawa ko pero hindi ko alam kung paano ko ba 'yon sasabihin. He's still a man and has pride.

"Eh ano 'yun Vier? Alam mong gusto kita 'di ba? Tapos hinalikan mo 'ko ng gano'n. Ano'ng gusto mong isipin ko dun sa ginawa natin?"

"Francis please, 'wag muna ngayon," sabi ko na lang dahil hindi ko na talaga alam ang sasabihin ko sa kanya. Alam ko naman na may kasalanan talaga ako pero masyado siyang galit ngayon para pagpaliwanagan ko. Isa pa stress na rin ako.

"Good morning Vier!

 Sabay kaming napalingon sa likuran ko at laking gulat ko ng bumungad sa 'kin si Steffano.