Chapter 20: EXPECTATION VS REALITY

VIER'S POV

 Hindi ko na napigilan ang mapaiyak sa magandang kinahinatnan ng matindi at araw-araw naming pagpapagod para dito sa pinakaaasam naming laban.

 They did great! At sobrang saya ko dahil parte ako ng nababanaag ko na tagumpay ng Tropical. Makikita ito sa naging reaksyon ng crowd at maging ng mga judges na napatayo pa mula sa kanilang upuan dahil sa napanood nilang talento na hindi inasahan ng lahat.

 Sa sobrang tuwa ay mangiyak-ngiyak pa kaming nagkayakapan ni Alvin habang tumatalon-talon pa na akala mo'y kami na nga ang nanalo.

 Limang grupo pa ang nag-perform pagkatapos ng Tropical pero hindi sila nakatanggap ng hiyawan na kasing-lakas ng cheer na natanggap ng aming grupo mula sa crowd. Maging ang mga naunang grupo ay hindi ko rin nakitaan ng malakas na dating.

 Kumbaga, alam na this!

 Halos hatinggabi na nang matapos magtanghal ang lahat ng grupo. At dumating na nga ang oras na pinakahihintay naming lahat. Ang awarding.

"And we have come to an end," panimula ng host ng competition na si Chris Lee, isa sa mga sikat na aktor ngayon sa bansa habang umaakyat sa stage ang lahat ng kalahok na grupo. "Sa ating labindalawang grupo rito, congratulations na agad for you all did great tonight." pagbati niya sa mga ito at pinalakpakan pa ang mga grupo na nasa stage na.

"Pero dahil sa isa itong kompetisyon, hindi naman pwedeng lahat kayo ay manalo 'di ba?," aniya sa audience na ang isinagot ay ang kanya-kanyang mga pambato.

"Go Tropical!!!!" pakikisabay namin ni Alvin sa lahat. Hindi naman kami makakapayag na walang taga-cheer ang aming grupo kaya kahit halos hindi namin marinig ang mga sarili naming boses ay paulit-ulit lang kami sa paghiyaw bilang suporta sa aming grupo.

"At ang mahirap na trabahong 'yan ay ipinagpaubaya na natin sa mga pinagpipitagan nating mga hurado na I'm sure ay sumakit ang ulo ngayong gabi," dagdag ni Chris at awtomatikong sumentro ang mga cameras sa mga nabanggit.

 Nakangiti at hindi maitatanggi ang naggagandahan at naggagwapuhang mga hurado pero sa iisang tao lang napako ang tingin ko. Kay Cloud lang. My one and only true love na ngayon ay hindi na sa akin.

 Sa naisip ay agad kong iniiwas ang tingin ko sa kanya. Bigla na lang kasi akong nakaramdam ng matinding kirot sa dibdib na para bang pumipigil sa malaya kong paghinga na 'di ko maintindihan.

 Halos isang buwan ko na rin namang alam na pagmamay-ari na siya ni Tiffany at ito na ang mahal niya pero hindi ko pa rin magawang tanggapin ang katotohanang iyon sa loob ko. At hindi ko rin alam kung kailan o kung tuluyan ko pa nga ba siyang maiaalis sa puso at isipan ko.

 Bahagya kong naiwasan ang pag-iisip sa kanya dahil sa pagiging abala ko para sa kompetisyon. Pero ngayong tapos na kami, malamang na siya na naman ang pupuno sa isipan ko araw at gabi.

 Napapikit na lang ako at napabuntung-hininga sa naiisip kong pagdurusa sa mga susunod na araw.

"Kalma Vier. Atin ang gabing 'to," nakangiting turan sa akin ni Alvin sa pag-aakalang ang kompetisyon ang inaalala ko.

"Oo naman," sabi ko na lang at muling ibinaling ang atensyon sa stage .

"Before anything else, let me take a little time to appreciate our very important guest tonight, the big man of Ilocos, Don Benjamin del Fuente," pagbati at pagkilala ni Chris sa lalaking nakaupo sa unahan katabi ni Tiffany. Bahagya lang itong ngumiti ng i-focus ang camera sa kanya at sa simpleng gesture na iyon makikita na agad ang pagiging dominante ng sinabing don na ama ni Tiffany. No doubt na malakas rin ang dating ng anak nito.

"And now let's proceed to the exciting part of this evening," pagpapatuloy na ni Chris at binuksan ang maliit na envelope na iniabot sa kanya ng staff. "Our 2nd placer to receive 200 thousand and a plaque of recognition—-" 

 Kaagad na sinundan ng dumadagundong na drumroll ang linya niyang iyon na kaagad na sinabayan ng malakas na lagabog ng dibdib ko. 

"The Slayers!," anunsyo ni Chris na bahagyang nakapagpaluwag ng dibdib ko. Hindi kasi ganun kagalingan ang grupong tinawag at marami-rami rin ang nagawa nilang kalat sa stage. 

 Sa totoo lang ay nakakadismaya bilang isang mananayaw na naka-place pa sila sa ganito kalaking kompetisyon sa bansa. Pero okay na rin 'yon. At least ngayon ay mas nakasisiguro kami sa mas mataas na pwesto kesa sa kanila.

"Thank you and congratulations Slayers," aniya habang binubuksan na ang pangalawang envelope na para naman sa 1st placer. "And for the next group na nagpamalas ng kakaibang husay ngayong gabi… Congratulations," pagbati muli niya na binitin ng malakas at mahabang drumroll. "Hip Hop Philippines!"

 Sa pagkakataong ito ay hindi ko na napigilan ang pagkunot ng noo ko habang nagdiriwang sa gitna ng entablado ang tinawag na grupo. Hindi naman sa pagmamagaling, pero hindi talaga pang-1st place ang ginawa nila ngayong gabi. 

 Napatingin tuloy ako sa mga hurado ng kompetisyon. 'May mga mata ba sila?', sa loob-loob ko na lamang muna at baka naman mapaayaw ako ng hindi oras sa mga supporters nila.

"Before I announce the grand champion of the PhilDance 2024, I would like to first call on the very gorgeous face and the heiress of The Lux Hotel, Miss Tiffany del Fuerte to please come and join us on stage to present the one million worth of cash prize to our winner courtesy of The Lux Hotel." 

 Ang lahat ay nakabaling ang tingin kay Tiffany pero hindi ako. Kay Cloud kasi awtomatikong napadako ang tingin ko at ang sakit na makita siyang tumitig ng ganoon kay Tiffany. He looked at her with so much love in his eyes. A look that once belonged to me. 

 Pero sino nga ba naman ako kumpara kay Tiffany? She's a representation of beauty and power. Para siyang isang mahalagang ginto na kailanman ay hindi ko matatapatan. 

"And this year's PhilDance champion is…..

None other than, 'D Genzie!"

 Namali ba 'ko ng dinig? O sadyang pinaglalaruan ako ng mga nangyayari dito ngayon?

 Napupuno na ang dibdib ko ng sobrang sakit na ipinararamdam sa 'kin ng presensya pa lang ni Tiffany at…

"B-baka na-Miss Colombia lang tayo Vier, 'di ba?," nangangatal na wika sa akin ni Alvin pero wala din akong ideya sa nangyayari at tila huminto na ang isip ko. Kasi, bakit? At pano'ng sila ang naging kampeon samantalang halos walang dating at puro exhibition lang ng pag-tumbling na walang saysay lang ang ginawa nila sa stage. 

 Did we expect too much? O may kababalaghan talgang nangyari?