Para kay Harold, ang Mundo ng Miracle Place ay isang mas mababang daigdig. At para sa kanya, ang mga taong naninirahan dito ay hindi naiiba sa mga hayop, mababang uri ng nilalang. Kaya't sa bawat buhay na kanyang pinapatay, hindi niya ito iniiyakan. Para lamang siyang pumapatay ng mga insekto.Sa Misty HallMay labindalawang miyembro na lamang ng Ethereal Sect ang natirang nakaluhod sa harapan ni Glentong. Lahat sila ay nanginginig sa takot.Para sa kanila, si Glentong ay tila isang halimaw, isang demonyo na pumapatay nang walang pag-aalinlangan.Sa loob lamang ng dalawang araw, daan-daang miyembro ng sekta ang pinaslang, at ngayon, ang nalalabing iilan ay halos hindi na makahinga sa sobrang takot. At sa tingin nila, hindi titigil si Glentong hangga’t hindi niya nauubos ang lahat ng miyembro.“Sino ang makapagsasabi sa akin kung nasaan si Esteban? Ililigtas ko ang kanyang buhay,” malamig na wika ni Glentong habang pinagmamasdan ang mga nakaluhod. “Hindi ko ito madalas gawin, so consid
Napakamot na lang sa ulo si Dustin, hindi alam kung tatawa o maiiyak.Hindi napigilang tumawa ni Karylle. “Lola, bakit ka naman ganyan? Si Dustin naman, maayos at mahinahon 'yan.”Pero sa kasunod na sinabi ni Karylle, biglang napalingon si Harold sa kanya. Mabilis at matalim ang tingin nito, dahilan para mapatigil siya saglit.Napakunot ang noo ni Karylle. Bakit parang ang tapang ng tingin niya? May nasabi ba akong mali?Napansin agad iyon ni Lady Jessa at agad na sumimangot. “Itong batang ‘to talaga! Lagi n’yo na lang pinagtatanggol ang batang ‘yan! Eh ilang beses na ba ‘kong niloko niyan? Panay ang bola para lang mapasaksak ako ng injection! Sabi walang sakit pero parang tinusok ako ng karayom ng mananahi!”Napakamot si Dustin sa dulo ng ilong, tahimik na lang.Kalma namang sumabat si Harold, “Kahit anong reklamo mo, kung kailangan ang injection, kailangan.”Tumango si Dustin bilang suporta. “Tama po ‘yan, lola. At saka, promise, sobrang gaan ko ngayon. Pinaka-light touch ever!”Nap
Pagkatapos ng buong araw na iyon, sobrang pagod na talaga si Karylle. Mabilis siyang naligo, pinatuyo ang buhok, at bumalik sa kuwarto para mahiga.Ngunit habang nakahiga siya, naalala niya bigla ang kalagayan ni Harold, na tinamaan rin ng parehong sakit. Napakabigat ng naramdaman niya. Ang mga matang kanina'y nakapikit na, unti-unting bumukas.Ano kayang itsura niya noong dumaranas siya ng sakit na iyon?Paano niya kinaya nang mag-isa?Araw-araw ay positibo at masayahin si Grandma. Malamang si Dustin lang ang nakaalam ng sakit ni Harold matapos siyang suriin. Pinili ni Harold na itago ito sa lahat, kung hindi ay siguradong hindi kakayanin ni Grandma ang balita.Napaisip tuloy siya, alam kaya ito ng mga magulang ni Harold?Napakunot ang noo ni Karylle habang nag-iisip, ngunit kalaunan ay pinilit na lamang niyang alisin sa isipan ang mga bumabagabag sa kanya at pinikit muli ang mga mata.Kinabukasan, maaga siyang nagising. Araw na kasi ng gamutan para kay Grandma.Bagamat hindi siya di
Wala pa ring sinabi si Harold. Parang wala siyang balak pansinin si Karylle.Napakunot ang noo ng babae. Parang naisip niya na baka gusto lang talaga siyang ihatid ni Harold pauwi, baka iniisip nito na hindi ligtas ang maglakad mag-isa sa gabi. At kung may mangyari sa kanya, paano na ang lagay ni Lola?Napabuntong-hininga si Karylle at piniling huwag nang magtanong pa.Tahimik ang biyahe nila hanggang sa makarating sila sa bahay ni Karylle. Huminto ang sasakyan, at hindi nagsalita si Karylle. Tahimik lang siyang tumingin kay Harold at saka binuksan ang pinto ng sasakyan.Pero bago pa niya maisara ang pinto, narinig niya ang boses ng lalaki. “Bukas ang gate.”Napahinto ang kamay ni Karylle sa pagsara ng pinto. Napatingin siya kay Harold na para bang hindi agad naunawaan ang sinabi nito.Nakatitig lang si Harold sa kalsada, pero dahil hindi gumagalaw si Karylle, dahan-dahan niyang inikot ang mukha niya at tinapunan ito ng malamig na tingin. “I said, bukas ang gate.”Napakunot lalo ang n
Tahimik na tao si Roy sa pangkaraniwan, pero ngayon, parang hindi na siya mapakali sa kinauupuan niya.At si Roy, ni hindi pa rin siya makaget-over sa pagkabigla.“Putng ina! Sino ba talaga siya?!” halos pasigaw na bulalas ni Roy habang pababa sa hagdan. “Sino siya?! Tng ina!” Paulit-ulit niyang minumura sa gulat. Halos laway na lang ang kulang at talagang bumubula na ang bibig niya sa sobrang stress.Hindi niya talaga inakalang ang babaeng dumaan lang sa harapan niya kanina... ay si Poppy pala!"T*ng ina talaga!" napasigaw ulit siya, habang napapakamot sa ulo."Anong nangyari? Paano mo nalaman na siya si Poppy?" tanong ni Dustin, habang pinipilit panatilihing maayos ang tono ng boses niya.Sumagot si Dustin nang direkta, "Siya 'yung unang nakatuklas ng sakit ni Lady Jessa. Inamin niya na siya si Poppy para mailigtas si lola."Tumango si Roy. “Ah, kaya pala…”Pero pagkatapos niyang tumango, napakamot siya ulit sa ulo, halatang hindi pa rin makapaniwala. “Hindi ko talaga ma-absorb! Tao
Mahirap ipaliwanag… at may kaunting bigat sa pakiramdam.Bagama’t maayos at tila walang sapilitan sa buong proseso, tanging si Harold lang ang tunay na nakakaalam ng bahagyang ginhawang nararamdaman niya sa loob.Bahagyang gumaan ang loob niya. Bumuti ang kalagayan ng kanyang lola, at kahit papaano, nagkaroon siya ng dagdag na oras. Marami pa siyang kailangang ayusin sa buhay, at ang konting oras na ‘yon ay tila biyaya na para sa kanya.Hindi man siya umaasa ng lubusang paggaling, ang makapagbigay lang ng kaunting oras kay lola ay sapat na para sa kanya. Kontento na siya roon.“Then… gaano katagal ang hihintayin? Kailan ang susunod na hakbang?” tanong ni Roy, halatang may halong pag-aalala sa tono.