Ang Dalawang Mukha [Tagalog]

"AMELLA, 'san ka pupunta, anak?" blankong tanong ni Mommy Patricia sa akin habang pababa ito ng hagdanan mula sa ikalawang palapag ng aming bahay.Si Patricia Mondragon, the woman who showered me love. "Somewhere," matipid kong sagot at hindi inabala ang inang tingnan sa mukha. Sa halip pinagpatuloy ko ang pagtirintas ng sintas sa sapatos ko. "Somewhere?" Nakataas ang kilay nitong ulit sa sagot ko. "Please Amella, sabihin mo kung saan ang punta mo, anak?" mahinahong giit nito na halatang nag-alala."H'wag kang mag-alala mommy. Okey lang ako. May kailangan lang akong puntahan," sagot ko na hindi pa rin tumingin sa mukha nito.Umungol si Patricia na halatang hindi kumbinsido ngunit sumuko din ito. "Kahit anong gawin ko'y hindi kita mapipigilan diyan sa gagawin mo. Basta mag-ingat ka, Amella." Bakas ang pag-alala ang sa mukha nito pagkatapos ay isang

"SAAN, ba tayo pupunta ha?" Kunot noong tanong ko kay Shane ang pinsan ko. Anak ito ng kapatid ng Mommy ko. "H'wag ka nang magtanong at sumama ka na lang." Nakataas ang kilay sabay irap ang mga mata ni Shane. Inayos nito ang iba naming mga bagahe."Whatever," nagkibit balikat na lang ako. Kontra gustong kinarga ko ang iba naming gamit sa compartment ng sasakyang dala ni Shane. Minsan hindi ko talaga ma-spelling 'tong pinsan ko. Travel blogger kasi ito kaya minsan kung saan-saan ako dinadala. Magkasabay kaming pumasok sa loob ng kotse. Napasimangot akong bigla nang maalala ko ang aking kotse. Mag-iisang buwan nang nakaratay sa talyer. Pinapa-repaint ko pa kasi. Sobrang nasira ang bumper. Walang hiyang lalaki! "Pagnakita ko ulit ang mayabang na lalaking 'yon puputolan ko talaga iyon ng leeg," kikibot kong bulong sa aking sarili. "Anong problema mo?" salubong ang kilay na tanong ni Shane nang mapansin nito ang pagkalukot ng mukha ko. "Nuh?" ismid kong sinandal ang likod sa backrest

"WINONA," dinig kong anas ng lalaki sabay dampi ng labi nito sa leeg ko.Pagkarinig ko sa pangalang iyon bigla na lang akong natauhan. Mabilis kong kinalas ang sarili mula sa mga bisig nito. Pakiramdam ko ay parang binuhusan ako ng isang baldeng yelo sa sandaling ito.Hindi ko napigilan ang emosiyon at isang malakas na sampal ang binigay ko sa kaliwang pisngi ng lalaki.Nagulat ito sa ginawa ko at napaatras biglang naging pormal ang mukha nito. "I am sorry. Hindi ko sinasadya, isa iyong pagkakamali," pahayag nito sa pagmumukha ko. Ang tinutukoy nito ay ang halikan na naganap."Oo, isa iyong pagkakamali," ani kong diniinan ang huling kataga. Pinilit kong hindi gumaralgal ang boses ko. Gumuhit sa aking labi ang isang pekeng ngiti."I am sorry!" muling paghingi nito ng paumanhin."No! Hindi mo kailangan na humingi ng despensa," ani kong dagling tumalikod. Paraan ko na rin iyon upang ikubli ang mga butil ng luha na namumuo sa gilid ng aking mga mata. Hinakbang ko ang paa pabalik sa restho

ISANG malalim na hininga ang aking pinakawalan. Naupo ako sa harapan ng eleganteng salamin sa loob ng aming silid. Hinanda ko ang sarili upang matulog. Upon seeing my own reflection on the mirror I felt so strange. Pakiramdam ko hindi ko kilala ang babae sa salamin. Hindi ako pamilyar sa kanya. Kahit na pagmamay-ari ko ang mukhang ito bagaman parang hindi ako ang panauhin na nakikita ko sa harapan. Mahigit isang taon na ang nakalipas simula na mangyari ang aksidente pero hanggang ngayon wala pa rin akong maalala sa mga pangyayari sa nakaraan ko. Nang magising ako mula sa coma ay may mga tao na nagpakilala sa akin. Sila daw ang aking pamilya. Hanggang sa kalaunan ay natutunan ko din silang pakisamahan at mahalin lalo na si mommy Patricia ang aking ina na nagbigay sa akin ng lakas araw-araw. And here is Christian. He is my husband, a loving husband. Nang magising ako mula sa matagal na pagkakahimlay bukod kay mommy Patricia ay siya ang unang tao na nasilayan ng mga mata ko. Pakilal

NILIBOT ni Hade sa kanyang paningin sa walang katapusang ektarya ng lupain na punong puno ng mga iba't ibang klase at makulay na mga bulaklak. The fragrance of the flowers invaded all over the place. Napasarap at nakakalma sa pakiramdam ang halimuyak ng bulaklak lalo na ang Camelia. Ang lugar na ito ay isa sa pinakamahalaga sa kanya. Ang lugar ay nagpapa-alala sa kanya sa dating niyang nobya. Hindi niya man ito naibigay sa kanya noong buhay pa ang babae pero isa ito sa dahilan kung bakit nagpatuloy siya sa buhay. Ang lugar na ito ay puno ng kanilang alaala. Mga halakhak at tawanan animo'y malinaw pa rin sa kanyang diwa at puso. Sa tuwing magagawi siya rito pakiramdam niya ay nandito lang ang babaeng mahal niya at kasama niya. Ang mga bulaklak sa farm na ito ang nagsisilbing daan upang madama niya pa rin ang pagmamahal nito sa kanya. She once said to him that her favorite flower is Camelia—which means longing for your loved one. Heto nga at pinuno niya ang farm ng Camelia kung saan