BABY IT'S ONLY YOU

May family dinner ang mga Montefalcon sa pagmamay-ari nilang restaurant sa tabi ng kinatatayuan ng kanilang kompanya. Magkatabi sila ng kanyang kapatid na si Jess at magkatabi naman ang kanilang mga magulang. Masaya silang nagkukwentuhan ng may mahagip ang mga mata ni Jamaica.

Jamaica’s POV

“Aldrin?” patanong kung tawag sa isang lalaki na parang pamilyar sa akin at hindi nga ako nagkamali. Siya nga si Aldrin, ang kababata ko. “Long time no see ah, saan ka naman nagtago ng matagal?” pabiro kung tanong sa kanya. Napansin ko ang pag-irap sa akin ng kasama niyang babae. Di ko inaasahan ang pag anyaya ni papa sa kanya para makisalo sa amin.

“Aldrin iho, dito na kayo sa table namin. Matagal na rin kitang hindi nakita ah. Kumusta na ang papa mo?” sunud-sunod na turan ni papa sa kanya. Kitang-kita ang pagkayamot ng kasama niyang babae at parang kanina pa may gustong sabihin.

“Pa hindi na ho at nakaka istorbo po yata tayo.” saway ko kay papa.

“Oo nga po sir eh, pasencha at kakain rin kase kami sir.” malanding sabat ng kasama niyang babae.

“O siya sige. Aldrin iho ikumusta mo nalang ako sa papa mo. Pakisabi bisitahin ako pag may oras siya.” saad ni papa at itinuon na ang atensyon kay mama.

“Opo tito Rod. Magpapaalam na po kami, enjoy po kayo sa pagkain po.” sagot ni Aldrin.

“Sige Aldrin, enjoy your meal na rin.” paalam ko sa kanya. Ang talim ng titig ng kasama niyang babae sa akin na para bang may nagawa akong masama sa kanya. Di ko nalang siya pinansin at bumalik ako sa kinauupuan ko.

“Salamat Mai, kayo din enjoy your meal.” nakangiting sagot ni Aldrin at nagpunta na sila sa isang table na pangdalawahan.

“Ate sino yong babaeng kasama ni kuya AJ, ang sungit ah. At akala mo kung parang linta na makadikit kay kuya.” nanggigigil na sabi ni Jess.

“Ikaw Jess kung anu-anong pinapansin mo jan. Kumain ka na nga at nang makauwi na tayo.” giit ko sa kapatid ko. Pagkatapos naming kumain ay kanya kanya na kami ng pinuntahan. Umuwi sila mama at papa habang si Jess ay bumalik sa kanyang studio. Ako naman ay dumaan muna sa mall para makapagshopping dahil matagal na rin noong huli akong nakapagshopping. Hindi naman kase ako yong klase ng taong araw araw na pumupunta ng mall. Kahit mayaman kami pero tinuruan kami ng aming mga magulang na hindi dapat sayangin ang pera sa mga bagay na gusto lang namin. Dapat yong kailangan talaga namin ang aming bilhin kaya naman nakasanayan na namin na kahit luma pa ang aming gamit kung pwede pa itong gamitin ay hindi namin ito tinatapon agad. Naglalakad ako sa apparel department ng may bumunggo sa akin dahil sa nagmamadaling maglakad.

“Pasencha na po kayo ma’am, hindi ko po sinasadya. Nagmamadali po kase ako dahil itinakbo po ang mama ko sa ospital po.” Nanginginig na paliwanag nito sa akin. Pawis na pawis ito dahil sa kamamadaling maglakad. Nasa edad kinse siguro ito ayon sa kanyang hitsura.

“Bakit anong nangyari sa mama mo at dinala sa ospital?” tanong ko dito. Halata pa rin na nanginginig siya dahil sa garalgal na boses niya.

“Inatake po siya sa sakit niyang puso ma’am. Sabi ko po kaseng wag na pong magpapagod pero hindi po niya ako pinapakinggan.” sagot ng bata. Naawa ako sa kanya at gusto ko siyang ihatid pero may meeting kami ng kliyente ko sa oras ng alas tres.

“Bata kunin mo nalang ito para pandagdag sa gastusin niyo. Gustuhin man kitang ihatid pero may importante akong meeting mamaya. Bigay mo nalang sa akin buong pangalan ng mama mo at kung saang ospital siya dinala.” paliwanag ko sa kanya.

“Maraming salamat po sa kabutihan niyo ma’am pero wala po kaming mapagkukuhanan ng pambayad namin sa inyo ma’am. Mahirap lang po kami.” sabi nito at hindi tinanggap ang inaalok kung pera.

“Ano nga pala pangalan mo bata?” baling ko sa kanya.

“Dan po pangalan ko ma’am. Sige po ma’am, alis na po ako at naghihintay po si mama sa akin.” paalam nito sa akin pero di ko pinayagang umalis siya ng hindi tinatanggap ang alok kong pera.

“Dan kunin mo na ito at wag kang mag-alala dahil hindi naman ako maniningil. Gusto ko lang tumulong sa inyo dahil kailangan niyo. Sige na kunin mo na ito.” sabay kung iniabot sa kanya ang pera.

“Naku, nakakahiya po sa inyo ma’am pero sige po tatanggapin ko po ito at tatanawin ko po itong malaking utang na loob ko po. Darating po ang araw at mababayaran ko rin po kayo ma’am. Maraming salamt po.” masayang tinanggap niy ang pera at sabay paalam sa akin. Nasulat na niya sa papel ang buong pangalan ng kanyang ina at ang ospital kung saan ito itinakbo. Agad kong tinawagan ang Doctor sa nasabing ospital.