BAD ENGINEER 67 | ทำตามสัญญา

67

ทำตามสัญญา

ลับร่างของฟางข้าวพวกเธอก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้มีใครห้ามฟางข้าวเนื่องจากตอนนี้เธอได้เดินไปไกลแล้ว

“ข้าวคงมีวิธีเคลียร์เรื่องนี้อยู่หรอกมั้ง เดี๋ยวจัดการได้คงมาเล่าให้พวกเราฟังเองแหละ” ท่ามกลางความเงียบกอหญ้าก็เอ่ยขึ้นมา

“คงงั้น” ควีนตอบแล้วไม่นานนินิวก็ชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“พวกแกจะแยกกันกลับเลยเหรอ เราไม่ได้รวมตัวกันแบบนี้นานพอสมควรแล้วนะ”

“ทำไมเหรอ อยากชวนไปไหนรึไง” เมษาถาม

“ก็อยากชวนไปปาร์ตี้ที่ห้องของใครสักคนแล้วทำปิ้งย่างกันกินดีมั้ย กว่าพวกเราจะมีเวลาว่างเจอกันนะ” นินิวเสนอออกไปด้วยความที่เรียนคนละชั้นปีจึงทำให้เวลาว่างตรงกันมันค่อนข้างหายากแต่ดีหน่อยที่วันนี้พวกเธอว่างตรงกันแถมเป็นวันประเมินของฟางข้าวอีก

“เป็นความคิดที่ดีงั้นไปบ้านเราไหม”

“บ้านแกอยู่ที่ไหนอ่ะกอหญ้า แล้วแกอยู่กับใคร” ควีนถามขึ้นมาทันที

“มันไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ แถมหลังเล็กอยู่ในสลัม พวกแกอยากไปกันไหมล่ะ แล้วเราก็อยู่กับยายด้วยนะ”

“จะเป็นไรไป ที่ไหนก็ดีเหมือนกันหมดแหล่ะ งั้นไปบ้านแกก็แล้วกันนะกอหญ้า” นินิวเอ่ยสรุป

“ไม่มีปัญหา~” เจ้าตัวตอบแล้วยิ้มออกมาก่อนที่สี่สาวจะพากันคล้องแขนเดินออกมาจากบริเวณหน้าหอประชุม จุดมุ่งหมายคือคณะวิศวะที่รถยนต์ของเมษาจอดอยู่

30 นาทีต่อมา

สี่สาวใช้เวลาเดินทางมาที่บ้านของกอหญ้าครึ่งชั่วโมงได้ พอมาถึงก็จอดเอาไว้หน้าบ้านแล้วพากันเดินลงมาจากรถโดยที่ยายศีรไพรก็เดินออกมาต้อนรับเหล่ากลุ่มเพื่อนของหลานสาวเป็นอย่างดีเพราะก่อนหน้านั้นกอหญ้าได้โทรมาบอกล่วงหน้าเอาไว้แล้วว่าจะพาเพื่อนมาที่บ้าน

“สวัสดีค่ะคุณยาย^^” พอเห็นยายของกอหญ้าทั้งสามก็ไม่ลืมยกมือไหว้ตามมารยาทด้วยนํ้าเสียงสดใส ทำให้ยายศีรไพรยิ้มให้แล้วเอ่ยทักกลุ่มเพื่อนกอหญ้า

“เข้ามาข้างในก่อนลูก ยายซื้อของมาเตรียมไว้ให้แล้ว พวกหนูทำกินกันเลยนะ ทำตัวให้สบายเหมือนที่นี่เป็นบ้านของตนเองเลย”

“กอหญ้าบอกว่าไม่ต้องซื้อรอไงคะ เดี๋ยวพวกเราออกไปซื้อเอง ทำไมไม่ฟังเลย” กอหญ้าเข้าไปเกาะแขนคุณยายแล้วเอ่ยออกมา

“ยายไม่อยากให้พวกเอ็งขับรถเข้า ๆ ออก ๆ มันมืด อันตรายเชียว”

“ยายกอหญ้าน่ารักจัง”

“ไปฉลองกับเพื่อนเถอะ นาน ๆ กว่าจะมีเวลาว่างเจอกัน เต็มที่เลย”

“ขอบคุณนะคะ~ ยายมาแจมกับพวกเราได้นะ”

“พวกเอ็งเอาเถอะ ยายจะดูทีวีในห้องรอ” ยายศีรไพรตอบแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินห่างออกมาจากหลานสาวแล้วหายเข้าไปในห้องนอนของตนเอง ปล่อยให้เด็ก ๆ ได้ใช้พื้นที่กันอย่างเต็มที่

“อ้าวกอหญ้า คุณยายไม่อยู่ทานด้วยกันก่อนหรอ” เมษาเดินเข้ามาถาม

“ไม่อ่ะ ยายบอกใช้พื้นที่ได้เต็มที่เลยนะ”

“ยายแกใจดีมากเลยอ่ะกอหญ้า ซื้อของมารอพวกเราด้วย เดี๋ยวพวกเราเตรียมของเอง ส่วนเจ้าของบ้านเชิญขึ้นไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเย็น ๆ แล้วค่อยลงมา” นินิวพูดพลางผายมือเชิญให้กอหญ้าขึ้นไปจัดการตนเองที่ชั้นสองก่อน

“เอางั้นหรอ”

“ใช่แล้ว” นินิวตอบ

“งั้นพวกแกเต็มที่เลยนะ ขอเวลาไม่นานมากจะรีบลงมา” ก่อนจะขึ้นไปบนชั้นสองก็บอกกับเพื่อนอีกรอบแล้วเดินขึ้นไปยังบนห้องนอนของตนเอง ส่วนสามสาวก็พากันจัดเตรียมของ และจัดสถานทีทุกอย่างรอ ผ่านไปไม่นานมากก็รู้สึกเหมือนรถของใครมาจอดที่หน้าบ้านทำให้พวกเธอเงยหน้ามองกันด้วยความสงสัย

“ใครมาจอดหน้าบ้านวะ” ควีนเป็นคนเริ่มถาม

“ไม่รู้ จะไปรู้เหรอ” นินิวส่ายหน้าพัลวัน แล้วในตอนนั้นเอง…

แกร๊ก!

เสียงประตูถูกไขพร้อมกับร่างของใครบางคนที่เดินเข้ามาทำให้พวกเธอตกใจไม่น้อยพร้อมกับอุทานออกมาเสียงดังลั่น

“เฮ้ย!”

“?” เจ้าของร่างมาใหม่กวาดสายตามองพวกเธอด้วยความสงสัย

“เอ่อ…พี่มาหากอหญ้ามันเหรอคะ” หน่วยกล้าตายอย่างควีนเป็นคนถาม เพราะมันชินภาพกับเฮดว๊ากไปแล้วพวกเธอเลยค่อนข้างติดตากับบทบาทนั้น

“ใช่ กอหญ้าอยู่ไหน แล้วพวกเธอมาทำอะไร” แบดซ์ถามด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวแล้วคว้านํ้าจากตู้เย็นขึ้นมากระดกดื่มเหมือนเป็นบ้านตนเอง

“กอหญ้าอาบนํ้าอยู่บนห้องค่ะพี่ ส่วนพวกเรามากินปิ้งย่างกัน สนใจกินด้วยกันไหมคะ” ควีนยังตอบเช่นเดิม

“ยายล่ะ”

“ยายอยู่ในห้องนอนค่ะ” แบดซ์ไม่ได้ตอบคำชวนของควีนพอรู้ว่ายายศีรไพรอยู่ที่ไหนก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องของคุณยายแล้วยกมือขึ้นเคาะเพื่อขออนุญาตก่อน ไม่นานชายหนุ่มก็หายเข้าไปในห้องนอนของคุณยาย พอคุณยายได้เห็นว่าเป็นใครเลยมอบรอยยิ้มให้ก่อนที่มือเหี่ยวย่นจะหยิบรีโมทมาปิดทีวีเพื่อให้เสียงเงียบ ร่างกายก็นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรด

“มาหากอหญ้าเหรอพ่อหนุ่ม แล้วเจอกับเพื่อนกอหญ้าแล้วใช่ไหม” ศีรไพรเริ่มบทสนทนา ด้านแบดซ์ก็นั่งลงบนเสื่อนอนของคุณยาย

“ผมมาหาทั้งยายและกอหญ้าเลยครับ”

“ไม่เห็นบอกก่อน”

“เรื่องสำคัญครับ”

“เรื่องอะไรล่ะ ไหนว่ามา”

“ผมอยากแต่งงานกับกอหญ้าครับ”

“แต่งงาน ? เรื่องนี้พ่อหนุ่มคุยกับทางครอบครัวเเล้วเหรอ” ศีรไพรตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของหลานเขยคนโปรด อีกทั้งยังไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง ถึงแม้เรื่องของตนเองกับฝั่งครอบครัวของแบดซ์จะลงเอยกันแล้วแต่ศีรไพรก็ยังไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะยอมรับหลานตนเองในฐานะลูกสะใภ้รึเปล่า

“คุยแล้วครับ รอบก่อนที่ผมไปออกงานกับคุณพ่อคุณแม่เราได้คุยกันเรื่องนี้แล้ว พวกท่านบอกให้เป็นการตัดสินใจของผมทั้งหมด” รอบก่อนแบดซ์ได้คุยเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วและพวกท่านสองคนก็ไม่อยากบังคับอะไรกับแบดซ์จึงมอบการตัดสินใจทุกอย่างให้ขึ้นอยู่กับเขา ส่วนท่านทั้งสองจะมีหน้าที่แค่สนับสนุน ซึ่งแบดซ์เองก็ยอมรับเลยว่าพ่อและแม่ของเขาเปลี่ยนความคิดไปมากจริง ๆ

“ยายยินดีหมดถ้าเด็กสองคนอยากจะทำให้เป็นไปตามประเพณี จะหมั้นไว้ก่อนหรือค่อยแต่งหลังกอหญ้ามันเรียนจบ หรือจะแต่งเลยก็ได้”

“แต่งเลยครับ ผมไม่อยากรอแล้ว ถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมอยากพากอหญ้าไปอยู่ด้วยกัน คุณยายจะติดอะไรไหมครับ ผมได้ยินกอหญ้าเคยพูดว่าอยากเปิดร้านขายของชำให้คุณยาย พ่อของผมจะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นให้ ที่สำนักงานของคุณพ่อยังมีที่ว่างอยู่ครับ ส่วนการอยู่อาศัยผมอยากให้คุณยายไปอยู่ที่คฤหาสน์ด้วยกัน ที่นู้นสะดวกสบายแล้วก็มีคนดูแลคุณยายตลอด แล้วถ้าคุณยายคิดถึงกอหญ้าจะให้ผมพาเธอไปหาหรือจะมาหาเธอก็ได้ คุณแม่ของผมรอคุณยายอยู่ ท่านอยากทำอะไรดี ๆ ไถ่โทษความผิดตนเอง” ศีรไพรได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อย เธอเข้าใจว่าแบดซ์อยากอยู่กับหลานสาวของตนเองสองต่อสองหลังการหมั้นจบ เธอไม่ได้ติดอะไรขอแค่เจอกับหลานสาวตนเองตลอดก็พอ อีกอย่างตัวเองก็แก่มากแล้วอยู่ที่นู้นก็คงมีคนดูแลอย่างดี

“เป็นข้อเสนอที่ดีเชียวล่ะ ยายเห็นด้วยนะ ที่เหลือก็ไปคุยกับกอหญ้าดู”

“ขอบคุณคุณยายมากเลยนะครับ” คุณชายอย่างแบดซ์ยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะเข้าไปกราบลงบนตักคุณยายของกอหญ้าด้วยความเคารพ พอคุยกับยายศีรไพรเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้อง ตอนเดินออกมาก็เจอกลุ่มของกอหญ้านั่งล้อมวงนั่งกินปิ้งย่างกันแล้ว ส่วนเจ้าตัวก็หันมายิ้มให้แฟนหนุ่มพร้อมกับขยับที่นั่งให้มานั่งข้าง ๆ

“ไปคุยอะไรกับยายมาเหรอคะ”

“เดี๋ยวพี่บอกตอนกินเสร็จแล้วกัน” แบดซ์ตอบแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายกอหญ้า พอเขานั่งลงสามสาวก็สงบปากสงบคำที่คุยกันอยู่ทันที จนบรรยากาศตอนนี้มันเงียบจนผิดปกติ

“พวกแกไม่ต้องเกรงใจพี่เขาหรอก พี่แบดซ์ไม่กัด เขาน่ารักจะตาย~” เมื่อเห็นเพื่อน ๆ เกร็งกันผิดปกติกอหญ้าเลยพูดให้บรรยากาศมันกลับมาปกติอีกครั้ง

“พี่ไม่ใช่หมานะ จะกัดคนอื่นได้ยังไง”

“พี่แบดซ์เป็นหมาค่ะ เป็นหมาที่มีเจ้าของเป็นกอหญ้า” คนทะเล้นพูดออกมาพลางยื่นมือไปตรงหน้าแบดซ์ให้เขาเกยคางใส่ เจ้าตัวมองนิ่งแล้วจ้องแฟนสาวตาเขียว บ้าน่า…จะให้ทำแบบนี้ไม่ไว้หน้าเฮดว๊ากอย่างเขาเลย แต่จะทำยังไงได้ล่ะเนาะในเมื่อรักเขาไปแล้วก็ต้องยอม

แบดซ์ยอมขยับใบหน้าเข้าไป แล้วใช้คางทาบลงบนฝ่ามือเนียนนุ่ม ท่าทางของรุ่นพี่หนุ่มที่รุ่นน้องต่างเกรงกลัว เมื่ออยู่ต่อหน้าแฟนกลับทำตัวมุ้งมิ่งทำให้สามสาวที่มองอยู่มองหน้ากันเลิกลั่ก พร้อมกับอมยิ้มกันใหญ่

บ้าเอ่ย! นี้สินะ เขาถึงเรียก โหดกับทุกคนยกเว้นกับเธอ

“ครับ…พี่เป็นหมาของเธอ”

“งื้อ~ น่ารักจังเลยค่ะ น่ารักที่สุด” กอหญ้ายิ้มออกมาแทบปิดไม่มิดแล้วใช้มือบีบแก้มแฟนหนุ่มเล่น ทำเอาแบดซ์เสียทรงเสียอาการหมดแล้ว

“ทำเลย บีบแก้มพี่แรง ๆ จะทำอะไรพี่ก็ยอมหมด”

“เอาเถอะ หวานกันให้เต็มที่เลยกอหญ้า ไม่ต้องเห็นใจคนโสดแบบพวกเราหรอก” นินิวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าแดงปลั่ง พลางคีบหมูย่างเข้าปาก ขนาดไม่ใช่แฟนของแบดซ์ยังเขินขนาดนี้ ไม่อยากนึกว่าคนโดนอ้อนอย่างกอหญ้าจะเขินหนักมากแค่ไหน

“ให้หวานหน่อย กว่าจะได้หวานกัน ร้องไห้จนไม่เหลือนํ้าตาแล้ว” กอหญ้าตอบ แล้วแบดซ์ก็ขยับใบหน้าออกจากมือนุ่ม

“ก็ได้…เห็นว่าสละโสดก่อนเพื่อนในกลุ่มก็เอาใหญ่เลยนะ” เมษาพูด แล้วต่อจากนั้นแบดซ์ กอหญ้าและกลุ่มเพื่อนของเธอก็ต่างพากันนั่งคุยกันไปเพลิน ๆ พร้อมกับกินปิ้งย่างไปด้วย กระทั่งเวลาผ่านไปนานพอสมควร เพื่อนกอหญ้าก็แยกย้ายกันกลับ ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเขาและเธอ ที่นั่งอยู่ชั้นบนสุดของบ้านคล้ายดาดฟ้า มีระเบียงกั้นสูงเพียงเอว ข้างบนเงียบและเห็นมุมของหมู่บ้านสลัม

“วันนี้ทำไมพี่แบดซ์ได้มาหากอหญ้ากะทันหันแบบนี้ละคะ ไม่เห็นจะบอกก่อนเลย” ในขณะที่ยืนอยู่กันสองคน กอหญ้าก็ถามออกไป

“พี่มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วยไง”

“หืม…มีเรื่องอะไรเหรอคะ”

“จำวันที่เราคบกันวันแรกได้มั้ย ว่าพี่สัญญาอะไรกับเธอไว้”

“จำได้ค่ะ เราสัญญากันไว้ว่า สักวันเราจะต้องแต่งงานเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“ตอนนี้พี่อยู่ปีสี่แล้ว พี่อยากทำตามที่พี่เคยให้สัญญาไว้ เรามาแต่งงานกันดีมั้ยกอหญ้า” พอกอหญ้าได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากของแฟนหนุ่มเธอก็มองเขาด้วยความแปลกใจ นี้เธอ…กำลังถูกขอหมั้นแบบนั้นเหรอ ทำไมมันรู้สึกดี ไม่หนำซํ้าหัวใจยังเต้นแรงอีกนะ

“พี่แบดซ์…กำลังขอกอหญ้าแต่งงานอยู่ใช่ไหมคะ ^^”

“ใช่ พี่อยากเป็นเจ้าบ่าวของเธอ แล้วก็อยากให้เธอเป็นเจ้าสาวของพี่ด้วย” คุณชายหนุ่มตอบออกมาอย่างแน่วแน่แล้วจับมือบางขึ้นมา พลางใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเนียนเบา ๆ สองสายตาก็สอดประสานมองกันด้วยความรู้สึกหลากหลาย “อยากเป็นเจ้าสาวของพี่มั้ย ?”

“อยากสิคะ~ กอหญ้าอยากเป็นเจ้าสาวของพี่ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว” กอหญ้าตอบออกมาด้วยนํ้าเสียงสดใสแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ถ้าอย่างงั้นเรามาแต่งงานกัน พี่คุยกับผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งแล้ว”

“ครอบครัวของพี่…ยอมรับกอหญ้าแล้วจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“ต่อไปนี้เส้นทางชีวิตคู่ของเราจะไม่มีใครกำหนดมันอีก มีแค่เธอและพี่เป็นคนกำหนดมัน”

“ในที่สุดเราก็ได้รักกันจริง ๆ สักที ต่อไปนี้อย่าจากกันไปอีกเลยนะคะ” พูดจบกอหญ้าก็โผล่เข้ากอดคนตรงหน้าแน่นด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันจนบอกออกมาไม่ถูก พลางขอบตามันก็ร้อนผ่าวออกมาคล้ายกับจะร้องไห้ ไม่คิดว่าการรักใครสักคนมันต้องผ่านอะไรมามากมายขนาดนี้ แต่ในที่สุดมันก็เป็นไปได้แล้ว เธอจะได้อยู่กับคนที่ตนเองรักสักที…

——————————————————-