บทที่ 14

13

โกรธจนมือสั่น

20.00 น.

ถึงเวลานัดที่ต้องไปงานวันเกิดของแพมมี่ที่เพนเฮาส์ของแบดซ์แล้ว ความเป็นจริงเธอไม่ได้อยากไปมากนักแต่เพราะโดนเขาบังคับ และคงไม่สามารถปฏิเสธได้ กอหญ้าเหลือบมองตนเองผ่านหน้ากระจกภายในห้องนอน ตรีมวันเกิดวันนี้คือตรีมชุดนักเรียนเธอจึงเลือกสวมชุดนักเรียนของตนเองสมัยเรียนมอปลาย เป็นชุดนักเรียนแขนยาวผูกเนกไทและกระโปรงสีดำลายสก็อตสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ไม่ได้ดูโป๊มาก ก็พอใส่ไปร่วมวันเกิดได้

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จกอหญ้าก็ออกเดินทางด้วยการนั่งแท็กซี่ไปที่เพนเฮาส์ของแบดซ์ทันที ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงงานวันเกิดของแพมมี่จัดขึ้นที่ริมสระของเพนเฮาส์หรู รอบบริเวณสระถูกตกแต่ง มีเครื่องดื่มและของกินมากมายเป็นปาร์ตี้ที่ใหญ่พอสมควร

คนตัวเล็กยืนอ้ำอึ้งอยู่หน้าทางเข้า เธอมองดูแต่ละคนพลางสำรวจไปด้วย ชุดนักเรียนที่สวมกันมา ออกไปทางโป๊และแนวเซ็กซี่มากกว่า จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูเหมือนจะแต่งตัวออกไปทางเดียวกันกับเธอ นั้นก็คือขนมผิง

“น้องก็มาด้วยหรอ เข้าไปในงานพร้อมพี่มั้ย” แล้วในตอนนั้นเองร่างเล็กของขนมผิงก็เดินเข้ามาทัก ทำให้กอหญ้าหลุดจากห้วงความคิดของตนเองแล้วมองหน้าเธอ

“พี่ผิง^^” เธอเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเพราะอย่างน้อย ๆ ก็รู้สึกเป็นมิตรกับขนมผิงมากที่สุด

“ดีใจจังเจอเราที่นี่ด้วย พี่ไม่ค่อยอยากมาเลยแต่โดนยูกิบังคับ แล้วเราล่ะ รู้จักกับแพมเหรอ”

“ไม่ค่ะ พี่เจคชวนมา ส่วนพี่แพมกอหญ้าก็พึ่งเคยเจอตอนอยู่ชมรมเมื่อตอนเย็นนี่เอง”

“เรามาอยู่กับพี่ได้นะ” ขนมผิงตอบแล้วถือวิสาสะจับมือกอหญ้าแล้วจูงเข้าไปในงาน ด้วยความที่เธอและขนมผิงมีความคล้ายกันอยู่พอสมควรเลยทำให้เข้ากันได้ง่าย พอสองสาวเดินเข้ามาในงานยูกิก็เดินถือแก้วเครื่องดื่มเข้ามาทัก

“ไปนั่งด้วยกันเร็ว” ว่าแล้วยูกิก็เดินนำไปยังกลุ่มของตน ก็คือกลุ่มของแบดซ์ทั้งหมด มีแพมมี่นั่งข้างกายแบดซ์ ส่วนเพื่อนของแพมมี่ก็นั่งแยกกันอีกสองสามกลุ่ม บ้างก็ลงเล่นนํ้านัวเนียกันในสระ คนที่ลงไปแช่อยู่ในสระสวมเพียงชั้นในสองชิ้น ส่วนผู้ชายถอดเสื้อโชว์ท่อนบน กอหญ้ามองดูแล้วก็เดินตามรุ่นพี่คนสวยสองคนไปยังกลุ่มของแบดซ์อย่างเลี่ยงไม่ได้

“มาพอดีเลยแขกคนสุดท้ายของงาน แต่ชุดไม่ผ่านเลยนะคะ” แพมมี่มองสองสาวที่เดินเข้ามานั่งร่วมวงใหม่แล้วเอ่ยทัก ก่อนที่ขนมผิงจะปลีกตัวไปนั่งข้างกายริวเซย์แบบไม่มีเหตุผลแต่สีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยเต็มใจนัก ส่วนยูกิก็นั่งลงข้างกายขนมผิง เธอเว้นระยะห่างกับเจค และมันก็เหลือที่นั่งว่างแค่ที่เดียวกอหญ้าเลยหย่อนก้นนั่งลงข้างกายเจคอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน

“สองคนนี้แต่งตัวไม่ค่อยเป็น แกอย่าไปถือสาเลย” ยูกิพูด

“โอเค ข้อยกเว้นก็ได้ ไหน ๆ ก็มากันครบแล้วเรามาชนกันหน่อยไหม”

“เอาสิ” เจคพยักหน้าตอบแล้วเป็นคนเริ่มยกแก้วขึ้น แล้วทุกคนภายในโต๊ะก็ยื่นแก้วมาชนพร้อมกันหมดก่อนจะยกขึ้นดื่ม

กอหญ้ายกเครื่องดื่มกรอกปากตนเอง พลันความขมปร่าของรสแอลกอฮอล์ก็ผ่านลงคอทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีนัก เธอค่อย ๆ ดื่มมันทีละนิดและสีหน้าก็บ่งบอกออกมาอย่างชัดเจน กอหญ้าเป็นคนที่ดื่มหมดคนสุดท้ายของกลุ่ม

“ดื่มไม่เก่งหรอ” เจคเอ่ยถามคนตัวเล็กข้างกายก่อนที่มือเรียวจะวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วพยักหน้าตอบ

“ค่ะ กอหญ้าดื่มไม่ค่อยเก่ง”

“เรามาเล่นเกมกันหน่อยไหม บรรยากาศจะได้ไม่จืด” แล้วในตอนนั้นเองแบดซ์ก็เอ่ยขึ้นมาก่อนที่ริวเซย์จะถามออกมาพลางยกแขนขึ้นโอบบ่าขนมผิง

“เกมอะไร”

“ก็แค่ยกดื่มพร้อมกัน ใครหมดช้าโดนเจ้าของวันเกิดสั่งให้ลงโทษ”

“ให้แบดซ์เป็นคนสั่งลงโทษด้วยสิ แพมไม่อยากสั่งคนเดียว”

“ไม่มีปัญหา ว่าไง เล่นกันไหม”

“อืม เอาดิ” เคเลนตอบ

“เกมง่ายดี” ไคโรพูดขึ้นมาบ้างก่อนที่เขาจะหยิบขวดเครื่องดื่มราคาแพงมารินใส่แก้วให้ทุกคน และคนที่ดูเหมือนไม่อยากเล่นมากที่สุดคือกอหญ้า เธอดื่มไม่เก่งและเมาง่ายเลยไม่ค่อยอยากจะดื่มมันสักเท่าไหร่

“รินเหล้าครบทุกแก้วแล้ว แพมจะนับแล้วเราก็ชนกันนะ ชนแล้วให้ดื่มทันที” เจ้าของวันเกิดพูดขึ้นมาด้วยความนึกสนุกก่อนที่เธอจะจับแก้วของตน กอหญ้าเองก็เอื้อมมือสั่นเทาของตนเองจับแก้วตรงหน้าเช่นกัน เครื่องดื่มที่อยู่ในแก้วเกือบครึ่งและรสชาติของมันก็ค่อนข้างแย่ ทั้งที่รู้ว่าเธอดื่มไม่เก่งแต่ทำไมแบดซ์ถึงชวนทุกคนเล่นเกมนี้กันนะ

“เอาละนะ One, two, three, shred~~~”

“พยายามอย่าให้ลิ้นโดน รีบกรอกเข้าปากแล้วกลืน ยิ่งดื่มช้ายิ่งขม” เจคกระซิบบอกเธอเบา ๆ แล้วนั้นมันทำให้ใบหน้าหล่อของเขามันเข้าใกล้แก้มเนียนใส แบดซ์จ้องมองความใกล้ชิดของทั้งสอง พร้อมกับบีบแก้วเหล้าในมืออย่างไม่พอใจกับความใกล้ชิดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกไปมาก

“เข้าใจแล้วค่ะ” เรียวปากสีหวานเอ่ยตอบออกมาเบา ๆ ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มชนแก้วกันแล้วยกกรอกเข้าปากอีกรอบ รอบแรกขนมผิงเป็นคนแพ้เพราะเธอหมดช้าที่สุดในกลุ่ม แต่บทลงโทษนั้นมันก็เบาพอสมควรเลยไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่

พอมารอบที่สองที่เริ่มเล่นกันต่อก็กลับเป็นกอหญ้าที่แพ้…

“แพมไม่มีอะไรจะลงโทษน้องเลยอ่ะ พึ่งรู้จักกันซะด้วย งั้นถอดชุดนักเรียนออกแล้วเหลือแค่บิกินี่สองชิ้นพร้อมกับลงไปแช่ในสระหน่อยเป็นไง แช่สักสามสิบวิไม่นานมาก นี่เบาสุดแล้วนะ” แพมมี่ใช้มือเท้าคางแล้วเอ่ยออกมา แต่บทลงโทษของเธอกลับทำให้กอหญ้าไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่ ทำไมของเธอกับของขนมผิงมันต่างกันขนาดนี้ มันไม่น่าอายไปหน่อยหรอถ้าต้องถอดโชว์ขนาดนั้น แต่คนอื่นก็ทำกัน ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง…

มันติดแค่ตรงรอยดูดบนตัวของเธอต่างหาก

“ถอดแค่กระดุมได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ ต้องเล่นตามกฎ” แพมมี่ตอบออกมาทันควัน กอหญ้านึกอายแต่เธอก็ต้องทำเพราะมาอยู่ตรงจุดนี้แล้วจะออกไปมันก็คงไม่ง่าย

“ค่ะ”

“โอเครึเปล่า” ก่อนที่มือเรียวจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของตนเองเจคก็เอ่ยถามขึ้นโดยมีสายตาของทุกคนคอยจับจ้องมองมาอยู่และเกมในกลุ่มตอนนี้ก็เริ่มดึงดูดความสนใจจากแก๊งเพื่อนของแพมมี่ให้หันมามองแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ คนอื่นก็ถอด” เธอพยักหน้าตอบ แค่ถอดเอง ดีกว่าให้แบดซ์มองด้วยความสะใจว่าเธออายจนแทบจะมุดหนีทำให้เขารู้ไปว่าเธอไม่มีมีความรู้สึกอับอายนั้นเลยสักนิด

“ทุกคน มารอดูของดีเร็ว” แพมมี่ยิ้มออกมาด้วยความสนุกก่อนจะยกมือขึ้นแล้วตบเรียกให้เพื่อนตัวเองมามุงดู

เวลาต่อมาร่างเล็กก็เหยียดกายลุกขึ้นจากที่นั่งของตนเองเธอยืนหันหลังให้กับกลุ่มของพวกรุ่นพี่ที่นั่งรอการถอดชุดนักเรียนของเธอ โดยเฉพาะสายตาของแบดซ์ เขามองดูก็แอบคิดอยู่ในใจว่าคนอย่างกอหญ้าไม่มีทางกล้าทำแน่นอน เธอคงนั่งบีบนํ้าตาแล้วทำตัวน่าสงสารจากผู้ชาย แต่ทว่า…

มันกลับผิดคลาดเมื่อมือเรียวปลดกระดุมออกจนหมดแล้วเธอก็เริ่มถอดท่อนบนออกก่อน เสื้อนักเรียนค่อย ๆ ไหลจากบ่าสวยและร่วงหล่นลงบนพื้น และชิ้นต่อมาก็เป็นกระโปรงลายสก็อตมันร่วงหล่นตกไปกองอยู่ที่เท้าของเธอ ขาเรียวก้าวเดินลงไปที่สระและอวดเรือนร่างสวยของตนเองที่มองจากด้านหลังก็สวยมากจนแทบละสายตาไม่ได้ ใครเห็นก็เป็นต้องจ้องทะลุเข้าไปจนถึงข้างใน เรียกได้ว่าผู้ชายในงานแทบนํ้าลายเสาะ

“ว้าว~ ใจถึงใช้ได้เลย เก่งมากค่ะ” แพมมี่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางเซอร์ไพรส์พร้อมกับเสียงโห่ร้องแซวทับเสียงเพลงในงานของเหล่าเพื่อน ๆ ของแพมมี่ แบดซ์มองดูแล้วก็แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เขาบีบแก้วเหล้าในมือแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่คิดว่าเธอจะกล้า แล้วไม่คิดว่ากอหญ้าจะยั่วโมโหตัวเองได้ขนาดนี้

“สวยฉิบหายเลยวะ”

“ซ่อนรูปมาก เห็นแล้วนํ้าเดินเลยคนสวย!” กลุ่มผู้ชายเพื่อนของแพมมี่โห่แซวอย่างคึกคะนอง กอหญ้ายืนหันหลังให้แล้วก้มหน้า เธอจิกเล็บลงบนหน้าขาแน่นพยายามทำให้ตนเองเข้มแข็งเอาไว้ ยิ่งร้องไห้เขาก็ยิ่งได้ใจ

“ครบแล้วค่ะ ขึ้นมาได้” เมื่อครบสามสิบวิแพมมี่ก็เอ่ยบอกกับกอหญ้า เธอจึงหันหน้ากลับมาแล้วเดินขึ้นจากสระ พอเดินขึ้นมาเจคก็เดินเข้ามาบังร่างสวยเจ้าของผิวกายขาวเนียนเอาไว้ ชายหนุ่มใช้เสื้อสูทตัวนอกของยูนิฟอร์มโรงเรียนอินเตอร์ตนเองคลุมที่บ่ากอหญ้าเอาไว้ ทำให้ใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยนํ้าในสระค่อย ๆ ช้อนแววตาน่าสงสารมองเขา

“เดี๋ยวพี่พาไปเข้าห้องนํ้า” เขาเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก็เดินโอบบ่ากอหญ้าหายเข้าไปในตัวเพนเฮาส์ พอมาอยู่กันสองต่อสองเจคก็ยื่นชุดของเธอให้

“ขอบคุณนะคะ”

“พี่ขอโทษนะ ไม่น่าอยากพาเรามาเลย แพมมันเป็นนิสัยอย่างงี้แหละ ชอบเล่นสนุกไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น”

“สองคนนั้น เขาชอบกันหรอคะ”

“ก็คุย ๆ กันอยู่มั้ง ว่าแต่เราอยากกลับมั้ย”

“ยังกลับไม่ได้งานยังไม่จบ” แล้วในตอนนั้นเองเสียงของแบดซ์ก็เอ่ยแทรกเข้ามา เขาเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองคนแล้วไล่สายตามองร่างกอหญ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ถ้ายังกลับไม่ได้ พวกมึงก็ช่วยเล่นกันเบา ๆ หน่อย”

“เล่นเบา ๆ มันจะสนุกได้ไง”

“แล้วมึงเข้ามาทำไม”

“เห็นรุ่นน้องตัวเปียกก็แค่อยากมาหาชุดเปลี่ยนให้” แบดซ์เอ่ยออกมาแล้วจ้องมองกอหญ้าราวกับจะฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ แล้วในตอนนั้นเองเธอก็ก้มหน้าหลบสายตาแบดซ์

“เอาชุดมึงมายืมก่อนถ้าอยากให้กูกับน้องอยู่ต่อ”

“มึงออกไปรอข้างนอก กูจัดการเอง”

“กูจะออกไปพร้อมกอหญ้า”

“อยากเป็นข่าวอีกก็ตามใจ” เมื่อแบดซ์พูดคำนั้นออกมาก็ทำให้เจคต้องหันมามองกอหญ้าอีกรอบ

“พี่รอข้างนอกนะ โอเคใช่ไหม”

“ค่ะ” ใบหน้าหวานพยักหน้าตอบ จากนั้นเจคก็เดินออกจากตัวเพนเฮาส์ไป

ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเขาและเธออยู่เผชิญหน้ากันสองต่อสอง..

“ชอบใช่ไหม ท้าทายฉัน ?”

“กอหญ้าก็แค่ทำตามความต้องการคนรักของพี่ค่ะ”

“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น”

“แล้วพี่หมายถึงเรื่องอะไรคะ”

“โดนเอาจนแหกไปสองรอบไม่เข็ดรึไง”

“อึก..!” ร่างบางถูกกระชากเข้าไปกระทบอกแกร่งแล้วแบดซ์ก็ใช้มือหนาของตนเองบีบเข้าที่คางมนจนเธอปวดร้าวไปทั้งกรอบหน้า

“จะไม่เลิกยุ่งกับมันใช่ไหม” เขาเค้นเสียงลอดไรฟันถาม กอหญ้าที่น้อยใจอยู่แล้วว่าแบดซ์ก็มีคนของตัวเอง เธอเลยเลือกที่จะตอบออกไปแบบไม่คิด

“พี่เป็นอะไรกับกอหญ้าถึงมีสิทธิ์มาสั่ง อยากปล่อยคลิปก็เชิญเลยค่ะ เอาที่พี่อยากทำถ้ามันสบายใจพี่..”

—————————————————

ชะตากีขาดอีกไม่น้อ ลูกชั้นนน.