บทที่ 11

เฟอร์รารี่รถคันหรูหักเลี้ยวเข้าจอดในช่องที่จองไว้โดยเฉพาะสำหรับวีไอพี ภายในตัวตึกของคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะดับลงทิ้งไว้เพียงความเงียบและบรรยากาศเย็นเฉียบ

คนขับปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยท่าทางสบายๆ ตรงกันข้ามกับเจียร์ที่ยังคงนั่งนิ่ง สายตามองไปตรงหน้า ราวกับยังไม่ทันตั้งตัวกับสถานที่ที่ถูกพามา

“ลงจากรถ” เสียงทุ้มต่ำของร่างหนาบนเบาะคนขับดังขึ้น

เจียร์กลืนน้ำลายลงคอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นระริกปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงจากรถ

“พา….พาเจียร์มาที่นี่ทำไมคะ” เสียงหวานสั่นเล็กน้อยและแผ่วเบา ราวกับไม่แน่ใจว่าควรจะถามหรือไม่

ร่างสูงที่เดินนำหน้าไม่ได้หยุดรอ ทำเพียงแค่เหลือบสายตาหันมามองเพียงครู่เดียว แววตานิ่งและเย็นชาจนเจียร์อ่านความคิดไม่ออก

เขาไม่ได้พูด ปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบแทน เจียร์เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องพามาที่นี่

เจียร์ได้แต่ก้มหน้าเดินตามไปอย่างเงียบๆ กระทั่งเข้าลิฟต์บรรยากาศระหว่างเธอและเขายิ่งชวนให้อึดอัดกระอักกระอ่วน เรียวนิ้วที่จิ้มไปยังตัวอักษร vip เหนือปุ่มตัวเลขทั้งหมด ดวงตาคู่สวยจ้องมองตัวเลขดิจิตอลที่ปรากฏให้เห็นว่าตัวลิฟต์ได้เคลื่อนผ่านชั้นที่เท่าไรด้วยใจจดจ่อ

ทันทีที่ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด ล่าแทรกตัวออกไปเดินนำตามทางเดิน ผิดกับร่างเล็กที่มองรอบๆ ด้วยความแปลกตา เจียร์รู้ว่าที่นี่คือคอนโดแน่ๆ แต่น่าแปลกที่ชั้นนี้ทั้งชั้นกลับมีประตูเพียงแค่สองห้อง

กึก! มัวแต่มองไปรอบๆ ไม่ทันดูตรงหน้าว่าคนที่เดินนำหยุดเดินกะทันหัน ทำให้กระแทกเข้ากับแผ่นหลังอย่างไม่ตั้งตัว คนตัวสูงไม่พูดอะไรเพียงแค่ก้มลงมามองด้วยสายตาตำหนิ

“จะ…จะบอกได้หรือยังคะว่าพาเจียร์มาที่นี่ทำไม”

คำถามของเจียร์ยังคงไร้คำตอบเช่นเคย เธอมองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ มือหนาล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยกขึ้นแตะบนเครื่องสแกน ไม่นานก็มีเสียงสัญญาณดังขึ้น ก่อนที่ล่าจะเปิดประตูเข้าไป ไม่ลืมหันมาบอกกับร่างเล็กที่กำลังมองด้วยความงุนงง

“เข้ามาในห้อง”

แม้จะยังไม่ได้คำตอบใดๆ แต่เจียร์ก็ยอมเดินเข้าไปในห้องตามคำสั่งราวกับถูกสะกด เธอทั้งหวาดกลัวและสงสัยปะปนกันในความรู้สึก

ภายในห้องเผยให้เห็นพื้นที่กว้างขวางและการตกแต่งที่บ่งบอกถึงรสนิยมและความหรูหรา ผนังสีเข้มตัดกับเฟอร์นิเจอร์โมเดิร์นที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ ด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน มองออกไปเห็นวิวเมือง

“ไปนั่งตรงนั้น” มือหนาผายไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้า ในตาคมจ้องมองการเคลื่อนไหวของร่างเล็กที่ค่อยๆ เดินไปนั่งตามคำสั่งของตัวเองอย่างว่าง่าย

ท่ามกลางบรรยากาศเย็นเฉียบ ความเงียบเข้าปกคลุมแทนเสียงสนทนา เจียร์ไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ตรงจุดไหนจึงเอาแต่ก้มหน้า เสียงขยับตัวของคนตัวสูงทำให้ร่างเล็กบนโซฟาสะดุ้งเฮือก ดวงตาคู่สวยสั่นระริกก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความระแวง พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเวลาต่อมาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ก้าวขามาทางนี้แต่เดินออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงห้อง

มือเล็กประสานเข้าหากันและบีบแน่น เจียร์กำลังถกเถียงกับความคิดของตัวเองไปต่างๆ นาๆ เธอพยายามคิดว่าสถานะของตัวเองในตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร หากมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่ต้องทำตามสัญญาที่เพิ่งเซ็นไป

ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ร่างสูงยืนสูบบุหรี่ด้านนอกระเบียง เพราะเจียร์เอาแต่ก้มหน้าคิดมากมายในหัวจึงไม่สังเกตว่าอีกคนได้กลับเข้ามาในห้องแล้ว เสียงคำถามทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง

“ชอบหรือเปล่า”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามแฝงไว้ด้วยความหมายบางอย่างที่ยากจะคาดเดา ขณะที่มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงโดยสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยบนโซฟา

“ค่ะ” เจียร์พยักหน้า เธอพยายามเก็บท่าทางตื่นกลัวเอาไว้ไม่แสดงออกมาถึงแม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เลยก็ตาม

ร่างสูงก้าวขาเดินเชื่องช้าไปใกล้ ‘ของเดิมพัน’ ที่กำลังนั่งหลังตรงตัวแข็งทื่อ ล่าแสยะยิ้มก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ ทำลายความเงียบที่บรรยากาศชวนกดดันไปทั่วห้อง

“ต่อไปนี้มันเป็นของเธอจนกว่าจะครบกำหนดหนึ่งปี”

“ของ…เจียร์หรอคะ” เสียงหวานถามแผ่วเบาราวกระซิบ ทั้งชีวิตเจียร์ไม่เคยนอนในที่ที่มีราคาแพงอย่างนี้มาก่อน แม้ห้องจะกว้างขวางและหรูหรามากขนาดไหนแต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย ภายใต้ดวงตาคู่สวยกลับเต็มไปด้วยความกังวลตลอดเวลา

“เธอจะต้องมาอยู่ที่นี่ ฉันให้เวลาย้ายของไม่เกินหนึ่งอาทิตย์” ล่าบอกสีหน้านิ่งเฉยแต่น้ำเสียงเน้นชัดไปด้วยการบังคับที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

“ทะ…ทำไมถึงปุ๊บปั๊บอย่างนี้ละคะ” เสียงที่ถามนั้นสั่นไหวอย่างชัดเจน เธอมองไปยังร่างสูงที่ยืนล้วงกระเป๋าตรงหน้า

ล่าไม่ได้ตอบในทันทีเขายังคงยืนด้วยท่าทางสบายๆ เอียงคอเล็กน้อย พลางยิ้มแต่แววตากลับเย็นชา

“หืม?” เขาลากเสียงต่ำ ดวงตาจับจ้องอย่างไร้ปรานี “เธอลองนับดูสิว่าจากวันที่ฉันลงแข่งจนมาถึงตอนนี้มันนานเท่าไรแล้ว ตอนเซ็นสัญญาเธอน่าจะได้ยินชัดเจนไม่ใช่?”

เจียร์สะอึก ในตาคู่สวยสั่นระริกริมฝีปากขยับแต่ไร้คำพูด ก่อนจะกัดเม้มจนขึ้นสีช้ำ เธอก้มหน้าลงแม้อยากขัดขืนแต่ทำไม่ได้จึงต้องยอมจำนนเพราะสถานะ ‘ของเดิมพัน’ ตีตราอยู่บนหน้าผาก

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ร่างเล็กพยายามกลั้นความกังวลให้ลึกลงไปในความรู้สึก รับรู้ได้ถึงไอเย็นที่ไล้ผ่านผิวกาย ไม่แน่ใจว่ามาจากอากาศหรือมาจากสายตาเย็นชาของคนตรงหน้ากันแน่

“คีย์การ์ดห้อง พร้อมเมื่อไรเธอเข้ามาที่นี่ได้เลย”

เขากำลังเล่นบทสัตว์นักล่าที่ไล่ต้อนเหยื่อให้จนมุมเรื่อยๆ จนไร้หนทางดิ้นหนี