บทที่ 17 อย่าอ้อนวอน Nc20+ (2)

ระหว่างที่ปลายนิ้วขยับหยอกล้ออยู่ภายใน เจียร์หายใจติดขัด พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่แตกซ่านและความทรมานปะปนกันอย่างควบคุมไม่ได้

“เธอตอบสนองนิ้วของฉันได้ดีกว่าที่คิดอีกนะ” ล่าก้มลงกระซิบพูดเสียงเบาใกล้กับหูของร่างบางที่นอนหายใจโรยริน

เขาหยัดตัวนั่ง ค่อยๆ ถอดนิ้วออกมา เผยให้เห็นคราบน้ำหนืดสีใสเปอะติดปนเลือดจางๆ แววตาคู่คมมองดูของเหลวเหนียวหนืดบนนิ้วอย่างพึงพอใจ ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากแล้วพูด “มาดูกันว่าถ้าเอาของฉันใส่เข้าไป เธอจะตอบสนองได้ดีขนาดไหน”

แท่งเนื้อสีเข้มถูกจับไปถูบนกลีบอ่อนนุ่มอีกครั้ง ล่าเหลือบมองใบหน้าสวยของร่างเล็กที่กำลังนอนอ้าขาให้อย่างไม่เต็มใจ

เขาสลัดความคิดชั่ววูบออกจากหัว ก่อนจะค่อยๆ จับแก่นกายแข็งขืนกดลงที่ปากทางนุ่มชื้น แล้วออกแรงดันเข้าไปทีละน้อย

ทันทีที่ส่วนปลายสัมผัสกับร่องแคบ ความชื้นอุ่นภายในตอดรัดแน่นจนแทบเคลื่อนตัวขยับไม่ได้ ล่าขมวดคิ้ว ผ่อนลมหายใจออกแรงๆ พยายามคุมสติขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็เรียกร้องให้กดเข้าไปให้ลึกกว่านี้

“อืม~ ซี๊ด~” เสียงทุ้มครางแหบพร่าในลำคอ เขาพยายามกดส่วนแข็งขืนสีเข้มเข้าไปข้างในช่องทางที่คับแน่นช้าๆ อย่างยากลำบาก ในตาคู่คมเหลือบมองสีหน