บทที่ 16 อย่าอ้อนวอนNc20+ (1)

ขณะกำลังใช้ความคิดสติของเจียร์ก็กระเจิดกระเจิงหายไป เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบวางลงบนหน้าท้องแบนราบ สัมผัสที่ลูบไล้ไปมาชวนให้วูบวาบ ริมฝีปากบางสั่นระริกพร้อมหัวใจเต้นรัว แต่ร่างกายยังคงแข็งทื่อราวกับไร้ชีวิต

บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง กลับอบอวลไปด้วยความร้อนผ่าวก่อตัวขึ้นทุกสัมผัสที่มือหนาเลื่อนผ่าน อุณหภูมิจากร่างกายของล่าทำให้เจียร์รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ที่ไม่อาจหลีกหนีได้

เรียวขาถูกจับให้แยกออกจากกันเพื่อเปิดทางให้ร่างหนาแทรกมาอยู่ตรงกลาง สายตาคมจ้องกลีบปากอวบอิ่มสีสวยก่อนจะโน้มตัวลง ริมฝีปากร้อนผ่าวบดเบียดขยี้อย่างจงใจ สัมผัสที่รวดเร็วทำให้เจียร์สะดุ้งเฮือกพร้อมตาที่ค่อยๆ ปิดลง

เธอถูกจูบที่บ้าคลั่งตรึงเอาไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนีไปไหน ร่างเล็กสั่นไหวไปตามแรงบดขยี้ที่หนักหน่วงเพิ่มขึ้นกว่าเดิม

มือหนาไม่อยู่นิ่งเลื่อนขึ้นบีบเคล้นไปตามแนวสะโพกบาง ทำให้เจียร์สั่นสะท้านราวกับจะจมหายไปกับแรงบีบนั้น ทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวที่เนิบนาบแต่หนักหน่วง กำลังตอกย้ำว่าเธอไม่มีสิทธิ์ร้องขอให้เขาหยุด

ลิ้นสากกวาดสำรวจในโพรงปากนุ่ม ไล่ต้อนให้เธอจนมุม ปลายลิ้นตวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กไม่เป็นงาน แรงบดขยี้ดิบเถื่อน