EP31 รวบรัด

เมื่อมาถึงบ้านใหญ่ในช่วงสายๆ ทั้งสองก็จูงมือกันเดินเข้าบ้านเพื่อบอกข่าวดีกับทั้งสองครอบครัว

"อ้าวมาทำไมไม่บอกแม่ก่อนล่ะ" เพรียวร่าที่แต่งตัวเพื่อจะออกไปหาลูกชายตัวเองพอดี แต่บังเอิญทั้งสองมาถึงก่อน

"สวัสดีค่ะ มุกต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แวะมาเยี่ยมเลย" หญิงสาวพูดอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรลูก มาเถอะไปทานอะไรก่อนดีกว่า" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาโอบเอวเธอเดินเข้าบ้านโดยลืมลูกชายตัวเองที่มาด้วย

"แม่!! สนใจแต่ลูกสะใภ้ตัวเองอยู่นั่นแหละ" มาเฟียหนุ่มเผลอทำเสียงราวกับน้อยใจมารดาเสียอย่างนั้น

"ห้ะ ลูกพูดใหม่อีกทีแม่ไม่ได้ยิน" มารดาหยุดชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงงอแงที่คุ้นเคยเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมขอตัว" จู่ๆ อาการเย็นชาก็กลับมากระทันหันจนหญิงสาวแอบอมยิ้มเมื่อเห็นว่าพ่อของลูกหลุดนิสัยเก่าๆออกมา

"วันนี้มณีนุชจะมาทานข้าวกับเรานะ พี่นนท์ก็มาด้วยนะลูก" ประโยคแรกพูดกับลูกชายเสียงเรียบนิ่งแต่ประโยคหลังพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้อย่างอ่อนโยนราวกับคนละคน จนผู้เป็นลูกชายที่จะหมั่นใส้ผู้เป็นมารดาไม่ได้

"นี่ไม่ต้องมามองแม่แบบนั้น ก็แก่ก่อนนั่นแหละที่ทำนิสัยเย็นชาใส่ฉัน!" เพรียวร่าหันมาจ้องหน้าลูกชายราวกับจะฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ

"มาดามคะมีแขกมาค่ะ" สาวใช้เดินเข้ามาด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม

"ใคร.."

"คุณเค้าบอกว่าเป็นคนของคุณอองเดรไปรับมาค่ะ" สาวใช้พูดจบก็เดินออกไป

"แกรับใครมาบ้านฉันอีกล่ะ?" เธอรับรู้ว่าลูกชายเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ไม่คิดว่าจะชวนใครมาด้วย เพราะอองเดรไม่ชอบคนนอกเข้ามาในบ้านหากไม่มีธุระจำเป็นหรือคุยเรื่องธุรกิจ หรือไม่ก็จะนัดเจอที่ร้านอาหารหรือบริษัทมากว่า

"ก็พาลูกสะใภ้แม่ไม่ดูสิครับ เธอคงรู้อยู่แล้ว" เขาปรายตามองหน้าแม่ของลูกเพียงเสี้ยว

"แม่คะ!!" หญิงสาวเอ่ยชื่อมารดาพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอหลังจากวันที่เจอกันวันนั้นเธอก็ไม่ได้เตอครอบครัวอีกเลย

"มุกลูก" ดำรงค์ผู้เป็นบิดาเอ่ยเรียกลูกสาวเสียงสั่นเครือ ตั้งแต่วันนั้นวันที่ลูกสาวคนเดียวของเขาไม่อยู่ ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจเพียงเพราะความโลภทำให้เซ็นสัญญาทำธุรกิจร่วมกันเพื่อนนักธุรกิจด้วยกันทำให้โดนโกงจนล้มละลาย

ลูกสาวคนเดียวถึงต้องตกไปอยู่ในมือของมาเฟียโดยที่เขาและภรรยาไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกสาวอีกแล้ว

"พ่อ แม่ คิดถึงจังเลยค่ะ ฮรึก" หญิงสาววิ่งเข้าไปโอบกอดทั้งสองคนโดยความคิดถึงและโหยหา

"พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนูที่สุด" ดำรงค์และอรพรรณโอบกอดลูกสาวด้วยความรักความโหยหาเช่นเดียวกัน

"เอ่อ สวัสดีค่ะ เป็นพ่อแม่ของหนูมุกถูกต้องใช่มั้ยคะ" เพรียวร่าเดินเข้ามาเมื่อเห็นว่าทั้งสามคนแยกออกจากกันแล้ว

"สวัสดีครับผมมีเรื่องจะคุยกับพวกคุณสองคน พวกคุณค้างกันที่นี่แหละครับจะได้คุยธุระสำคัญด้วย"

"เอ่อ คะ ธุระ?"

"ตามมาที่ห้องนั่งเล่นเถอะครับ จะได้ทานข้าวกัน" เขาเดินจูงมือแม่ของลูกนำไปก่อน

เมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหญิงสาวก็อดที่จะตื่นเต้นและประหม่าไม่ได้

"เอ่อ...คือว่า มุกท้องค่ะ" มือเล็กเย็นเฉียบอาการตอนนี้ราวกับเด็กทำผิดแอบท้องในวัยเรียนยังไงยังงั้นแหละ

"อะไรนะ! แม่ได้ยินไม่ชัด" เพรียวร่าพูดอย่างไม่เชื่อหูที่ได้ยิน

"ครับ..มุกกำลังท้องลูกของผม เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน" มาเฟียหนุ่มจับมือเล็กประสานกันแน่นบนโต๊ะกระจกต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

"เอ่อ.…" ดำรงค์และอรพรรณได้เพียงแต่เงียบไปพร้อมความรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้ ลูกสาวเธอเคยพูดไว้แล้วว่าไม่ได้อยากมีตั้งแต่แรกเพียงเพราะปฏิเสธ

"พ่อขอโทษนะลูก" ดำรงค์เอ่ยประโยคแรกหลังจากที่เงียบไป

"พ่อแม่ไม่ต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ หนูเข้าใจและตอนนี้หนูก็พร้อมที่จะเป็นแม่คนแล้ว" เธอหันมายิ้มให้พ่อขอลูกเเละพูดเพื่อให้พ่อและแม่ไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องเธอ

"เอาเป็นว่าผมจะรันผิดชอบทุกอย่างเอง ส่วนเรื่องงานแต่งเราจะหาฤกษ์อีกทีแล้วกันครับ" เมื่อเห็นสีหน้าพ่อแม่ของเธอเขาก็อยากจะรวบรัดทุกอย่างให้เร็วขึ้นและจะไม่ยอมให้เธอไปจากเขาไปเด็ดขาด

"งั้นค่าสินสอดเรียกมาเลยค่ะ เรายินดีจ่าย" เพรียวร่าที่ได้ยินว่าลูกสะใภ้ตั้งครรภ์ก็ยิ่งดีใจและเห็นด้วยกับลูกชายมากยิ่งขึ้น

"เราไม่เอาหรอกค่ะ แค่คุณอองเดรช่วยเหลือเราสองคนสามีและยังดูแลยัยมุกอีก เราไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้วค่ะนอกจากคำว่าขอบคุณ" เมื่อมาคิดๆ ดูแล้วถ้าหากอองเดรรักและดูแลลูกสาวเธอได้และจะไม่ทำให้เสียใจเธอก็จะยอมลืมเรื่องในอดีตและยอมเปิดทางให้ลูกสาวเธอมีความสุขจากคนที่ลูกสาวเธอรัก

แค่สัมผัสถึงดวงตาและความรู้สึกของลูกสาวก็รู้ได้ว่าลูกของนางนั้นรักเขาเพียงใด

ทั้งสองครอบครัวนั่งคุยสารทุกข์สุกดิบกันด้วยความยินดีปรีดากับการคุยธุระครั้งนี้และมันก็ผ่านไปง่ายกว่าที่คิด

"ลูกสาวแม่คงเจริญอาหารดีมากเลยใช่มั้ยเนี่ย อวบขึ้นนะสงสัยเจ้าตัวเล็กในท้องจะหิวบ่อยเลยล่ะสิ" อรพรรณหยอกเย้าลูกสาวด้วยรอยยิ้มแห่งความปราบปลื้ม

"ค่ะ เจ้าตัวเล็กทานเก่งมาก คุณจะอองเดรขุนมุกจนจะเป็นหมูอยู่แล้วค่ะ" พูดไปลูบหน้าท้องที่นูนป่องอย่างรักใคร่พร้อมรอยยิ้มที่มีความสุข

"พี่ไม่ได้บังคับเราพูดใช่มั้ยลูก" เพรียวร่าพูดพร้อมจิกกัดลูกชายด้วยความหมั่นใส่ ด้วยรู้ว่านิสัยลูกชายเป็นยังไหนจะชอบทำร้ายร่างกายลูกสะใภ้เธออีก (เมื่อก่อน)

"ไม่เลยค่ะ มุกมีตัวประกัน" เธอหันมายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขมากกว่าเมื่อก่อนไปมาก

"หิวหรือยัง ฉันให้แม่บ้านเตรียมอาหารว่างให้เธอแล้ว" เขาลูบหน้าท้องของเธอเพื่อบ่งบอกว่าถึงเวลาที่ลูกน้อยเธอหิวแล้ว

"ค่ะ หิวแล้วเหมือนกัน แด๊ดดี๊ตามใจมากขนาดนี้ไม่กินได้ไงล่ะคะ"

"หึ เด็กดื้อ" การกระทำของเขาที่มีต่อหญิงสาวอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสามคนที่มองด้วยรอยยิ้มและคิดไว้แล้วว่ายังไงอองเดรก็จะรักและดูแลหญิงสาวตรงหน้าได้เป็นอย่างดีตามที่พูดไว้