EP.1 เรื่องเข้าใจผิด

EP.1

“สนใจสอบถามได้นะคะ คอร์สเรียนเปียโน ราคากันเองค่ะ”

เสียงหวานของเด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มทักทายบุคคลที่เดินผ่านไปผ่านมาในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอมายืนแจกโบรชัวร์ที่ตรงนี้แทบทุกวันหลังเลิกเรียนกับเพื่อนสาวของเธอ

“ลัลน์ ได้ลูกค้าเพิ่มยัง”เสียงหวานของเพื่อนสาวทำให้ณาลัลน์หันไปยิ้มแหยๆพร้อมกับส่ายใบหน้าไปมา แม้ที่ตรงนี้จะเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงในย่านตัวเมือง เป็นโรงเรียนสำหรับลูกผู้ลากมากดีแต่ก็ใช่ว่าจะมีคนสนใจในสิ่งที่ณาลัลน์และพิมมี่นำเสนอ

“ไม่เป็นไร ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ทำเลนี้มีแต่ลูกคนรวย ยังไงซะมันก็ต้องมีลูกคนรวยสักคนที่ดวงตกมาเป็นลูกค้าของเรา”

“แกว่ามันจะได้ผลแน่นะวิธีนี้”

“ได้สิ ลูกคนรวยมันเป็นเหยื่อของเรา หว่านล้อมเด็กเยอะๆ เดี๋ยวมันก็ไปบอกพ่อบอกแม่มันเองแหละให้มาซื้อคอร์สเรา เข้าทางเด็กๆมันดีที่สุด เชื่อฉัน”

“น้องครับๆๆ หยุดๆๆๆๆ”ในระหว่างที่พิมมี่พูดนั้นณาลัลน์กลับให้ความสนใจเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเธอเคยเจอเด็กคนนี้มาหลายวันแล้ว คนรักเด็กอย่างณาลัลน์ถูกชะตาเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น จากการที่ได้ทักทายมาหลายครั้ง แม้เด็กน้อยจะไม่ให้ความร่วมมือแต่เธอก็ยังตื๊อต่อด้วยความเอ็นดู เธอเข้าไปจับแขนเด็กชายไม่ให้เดินหนีเธอไปไหนได้ “น้องจะไม่บอกพี่จริงๆเหรอว่าน้องชื่ออะไร คนอื่นเขาบอกกันหมดแล้วนะ”

“ไม่บอกครับ พ่อไม่ให้คุยกับคนหน้าแปลก”อคินเด็กน้อยวัยสามขวบปฏิเสธเสียงแข็ง ก็ผู้ใหญ่บอกไว้อย่างดีว่าไม่ควรคุยกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาทักทายทุกจุดประสงค์เพราะอาจนำอันตรายมาถึงตัวได้

“แปลกหน้ารึเปล่า”

“ก็พี่คนสวยหน้าแปลกครับ สวยแบบแปลกๆ”

“เอาล่ะ พี่จะถือว่าชมนะ แต่น้องสนใจเรียนเปียโนไหมครับ เสริมสร้างพัฒนาการเด็ก”

“ไม่ครับ”

“เอาโบรชัวร์ไปให้พ่อแม่ดูก่อนไหมครับ ค่อยปฏิเสธ แล้วถ้ารับโบรชัวร์พี่นะพี่มีไอติมแจกสองไม้และขนมอีกเพียบเลย ไปเอาได้ที่รถตู้คันนู้นนะ เอาไหมครับ”ณาลัลน์ยื่นโบรชัวร์ไปให้เด็กน้อย ในขณะเดียวกันก็ชี้ไปที่รถตู้ของบริษัทที่ในนั้นมีของแจกมากมายที่ใช้สำหรับล่อตาล่อใจเด็กๆ อคินก็มองตามไปที่รถตู้คันนั้นแล้วเด็กน้อยก็ถลึงตาโต แต่ด้วยเอ็นดูณาลัลน์เผลอหยิกแก้มป่องๆของเด็กน้อยด้วยความมันเขี้ยว

‘รถตู้จับเด็ก’อคินคิดในใจ ตามที่เคยได้ยินมามันน่ากลัวมากๆ “ถ้าพี่คนหน้าแปลกมายุ่งกับผมอีกผมต่อยนะ ปล่อยผมได้แล้วพ่อผมมาแล้ว”

“หล่ออ่ะ”พิมมี่ชมเปาะ หล่อนและณาลัลน์มองตามหลังเด็กชายผู้นั้นที่วิ่งหนีไปหาผู้เป็นพ่อที่อยู่ไม่ไกลนัก ทว่าผู้ปกครองของเด็กชายผู้นั้นออร่าความหล่อของเขาต่างจากผู้ปกครองคนอื่นที่มารับลูกหลาน หากเด็กคนนั้นไม่เรียกว่าพ่อก็คงคิดว่าเป็นพี่ชาย“แด๊ดดี้ของน้องเขาหล่อจัง เจาะหู มีรอยสักด้วยโคตรกร้าวใจ สงสัยจะรวยมาก แกต้องเอาน้องคนนี้มาเรียนกับแกให้ได้นะ พ่อเขาน่าจะรวยดูสิมีบอดี้การ์ดมาประกบด้วย”

“น้องเขามีแด๊ดดี้ก็ต้องมีมามี้แล้วไหม ชมแฟนชาวบ้านมันบาปนะ”ณาลัลน์ดับฝันคนที่กำลังระริกระรี้ พิมมี่มองณาลัลน์อย่างเอือมระอา แต่ณาลัลน์ไม่ได้สนใจยังคงมองแผ่นหลังเด็กชายคนนั้นที่กำลังคุยกับผู้เป็นพ่อ

“นรกก็แค่ชื่อน้ำพริกไหมล่ะ เห็นผัวชาวบ้านแล้วมันเบิกบานหัวใจ แกจะมาโลกสวยอะไรตอนนี้”

“ไปเถอะ เขามองแล้ว”ณาลัลน์เผลอสบตากับชายคนนั้นซึ่งเป็นคนเดียวกับที่เด็กคนเมื่อสักครู่เรียกว่าพ่อ ตกใจเล็กน้อยเพราะสายตาของเขาดุดัน เธอรีบหลบสายตาอย่างลนลาน เสมือนว่าตัวเองเสียมารยาทที่มองคนอื่นคุยกัน เธอจึงรีบพาพิมมี่เดินไปทางอื่น

“ผู้หญิงคนนั้นมันบีบแก้มหนูแรงเลยเหรอ”เจอาร์ถามลูกชายด้วยความไม่พอใจ แก้มของอคินยังมีรอยแดงจางๆตัดกับผิวขาว เขาสังเกตเห็นตอนเข้าไปหอมแก้ม แต่ก็ต้องข่มความโกรธไว้ไม่ให้ลูกเห็นในตอนที่เขากำลังจะเปลี่ยนเป็นอีกคน

“ใช่ครับ”

‘ตอนนี้มีตำรวจกำลังเพ่งเล็งพวกเรา เพราะฝ่ายตรงข้ามมันกำลังร่วมมือกับตำรวจล้มพวกเรา พวกตำรวจมันเลยแฝงตัวมาอย่างเนียนมาสืบเรื่องของพวกเรา ตอนนี้ส่งของผิดกฎหมายก็ลำบาก ช่วงนี้ก็ต้องเปลี่ยนแผนไปก่อน ยังไงกูจะหาวิธีที่มันเนียนกว่าเดิม พวกมึงอย่าเพิ่งไว้ใจใคร หากมีคนไม่น่าไว้ใจเจอที่ไหนฆ่าให้หมด ไม่ต้องถาม'คำบอกเล่าของแพคทริคยังก้องวนในหัว แม้การประชุมเมื่อตอนบ่ายจะสิ้นสุดลงแล้วแต่เขายังเก็บเรื่องนี้มาคิด บวกกับเรื่องที่ลูกชายเล่าการที่หญิงสาวคนเมื่อสักครู่ทำตัวลับๆล่อๆทำตัวผิดปกติ ไม่แน่อาจจะเป็นฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาในรูปแบบใหม่ เขาสันนิษฐานไว้ก่อน อะไรมันก็เกิดขึ้นจริงได้ทั้งนั้น

“ไม้ กูฝากพาลูกกูไปเดินเล่นที่อื่นก่อน”มาเฟียหนุ่มบอกก่อนจะเดินจากไป ลูกน้องพยักหน้ารับเจอาร์แล้วพาอคินไปหาอะไรกินแก้หิวกันสองคน

“พี่คะ….”ไม่รู้ว่าจะเป็นการดีไหมที่เจอพ่อของเด็กคนเมื่อสักครู่ที่ลานจอดรถแต่เธอก็เผลอยื่นโบรชัวร์ให้อีกฝ่ายตามความเคยชินแล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นสายตาดุดันของเขาเธอจึงดึงมันกลับมาโดยอัตโนมัติ

“ว๊ายยย”ความเจ็บปวดในตอนที่แผ่นหลังบางกระแทกกับผนังกำแพงทำให้เด็กสาวกรีดร้องออกมา ทั้งตกใจและงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า แววตาของชายผู้นี้ช่างโหดเหี้ยม เธอตั้งหลักจะเดินหนีแต่ชายผู้นั้นก็เข้ามาขวางแถมยังบีบไหล่เธออย่างแรงพร้อมกับหยิบมีดพกสั้นขึ้นมาขู่ เพียงแค่นั้นขาของเธอก็สั่นจนก้าวไม่ออก หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกมา

“ยะ..อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ นะ…หนูกลัวแล้ว” ดวงตากลมโตสั่นระริกมีน้ำตาไหลออกมาเปียกพวงแก้มนิ่ม เด็กสาวไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เขาถึงกับจะฆ่าจะแกงเธอ มือเรียวปล่อยโบรชัวร์ร่วงหล่นพื้นยกมือขึ้นไหว้ขอความเห็นใจตามสัญชาตญาณ

“ใครส่งเธอมา”น้ำเสียงเคียดแค้นของเขามันยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจไปกันใหญ่ สายตาดุดันของเขาไม่ต่างจากคมมีดที่กำลังทำให้เธอหวาดกลัวมากขึ้น“คิดจะใช้วิธีสกปรกกับเด็กใช่ไหม”

“นะ….หนูเป็นคนของพี่พอร์ช หนูแค่มาแจกโบรชัวร์ อึก หนูไม่ได้ทำอะไรสกปรก หนูไม่ได้ทำอะไรเลย”ณาลัลน์พยายามอธิบายด้วยเสียงสั่นเครือเพราะเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดสักนิด

เธอสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อยขนาดนี้ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอเป็นคนไม่ดี คนไม่ดีคือเขาเสียมากกว่า เธอเอื้อมมือไปที่กระเป๋าสะพายข้างของตัวเองหยิบโบรชัวร์อีกอันมายื่นให้เขาดูก่อนที่มีดพกสั้นจะเข้าใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้มมากกว่านี้ แค่นี้ก็หายใจไม่ทั่วท้อง หากมันบาดใบหน้าเธอ เธอคงนอนฝันร้ายไปตลอดชีวิต

“เหรอ”

“พะ…พี่ทำอะไรอ่ะคะ”มันเป็นฝันร้ายของคนแจกโบรชัวร์ ลำพังแค่แจกไปแล้วคนที่เอาไปเอาของเธอไปทิ้งขยะมันก็น่าเจ็บใจมากแล้ว นี่เขาเล่นใช้มีดกรีดโบรชัวร์ที่เธอตั้งใจออกแบบมาเองกับมือจนขาดเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาเธอ จิตใจของเขาทำด้วยอะไรทำไมเขาต้องทำแบบนี้ เธอไม่เคยไปทำอะไรให้เขาเสียหน่อย