PROLOGUE

Prologue

Christine’s POV

Tahimik akong naglalakad sa kahabaan ng garden path sa labas ng university, hawak-hawak ang isang puting rosas. Maingat ko itong inaamoy. Hindi pa rin nakakalimot si Clyde sa pagpapadala ng bulaklak. Simula nang huling pag-uusap namin, kahit pangit ang mukha ko, hindi ko naramdaman na nandidiri siya sa akin. Malamig ang pakikitungo niya pero hindi na mahalaga iyon.

Graduation ko ngayon. Isa na akong ganap na flight attendant.

Di magtagal, magsisimula na rin ako sa bagong trabaho bilang brand ambassador ng DelCas Airlines, ayon sa pinirmahan kong kontrata. Bagong simula. Bagong pangarap. At syempre, plano kong makabawi sa aking asawa. Panahon na para aminin ko ang totoong mukha sa kanya.

“Christine Scott?”

Napalingon ako. Isang lalaking hindi ko kilala ang lumapit. Maayos ang bihis niya. Disente ang tindig. Pero may kung anong hindi ko maipaliwanag na biglang gumapang na lamig sa batok ko.

“Ano po ‘yon?” tanong ko, may halong kaba ang boses ko kahit pinipilit kong kumalma.

“Naaksidente raw po ang tatay niyo sa trabaho. Pinapapunta ka niya sa ospital. Ngayon na raw.”

Nanlaki ang mga mata ko. “Ha? Saan pong ospital? Anong nangyari?”

Sinubukan kong tawagan si Mommy, pero ilang ulit akong nag-dial, walang sumagot. Out of coverage area. Si Daddy naman ang sinubukan ko, pero biglang namatay ang phone ko—low batt. Napamura ako sa loob-loob ko. Anong klaseng timing ‘to?

Napatitig ako sa lalaking kaharap ko. Wala akong ibang makontak. Wala akong ibang mahingan ng tulong. Hindi puwedeng mawala ang chance na ito kung totoo nga ang aksidente. Kaya kahit may takot, sumama ako.

=============

“Saan ako?”

Madilim. Malamig. Basang sementadong sahig ang unang bumati sa akin nang magkamalay ako. Mabigat ang ulo ko. Masakit ang batok. Hindi ko alam kung gaano na ako katagal nawala sa ulirat. Basta’t ang alam ko lang—nakagapos ako. Ang mga kamay ko’t paa, mahigpit ang tali.

Walang liwanag. Wala akong makita. Kahit sariling mga daliri ko ay di ko matanaw.

Napapitlag ako nang may marinig akong yabag. May presensya sa sulok ng silid. Isang boses ng babae ang bumulong, malamig at puno ng paghihiganti.

“Ngayong nandito ka na... panahon na upang ako naman.”

Kinilabutan ako.

“Ano'ng ibig mong sabihin? What do you want from me?” tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit ramdam kong nanginginig ang boses ko.

Sumagot siya ng halakhak dahilan upang lalo akong magtaka.

“Liwanag. Liwanag ang gusto ko. At ikaw ang makapagbibigay sa’kin niyon. Matagal na akong nabuhay sa dilim… ngayon, ikaw naman.”

“Anong—”

Pak!

Wala na akong nasabi pa nang isang mabigat na bagay ang tumama sa ulo ko. Pagkatapos niyon, unti-unting igunupo ng dilim ang paningin ko.

Unti-unti akong nagkamalay. Mabigat pa rin ang pakiramdam ko. Naramdaman kong basa ang gilid ng labi ko. Hindi ko alam kung dugo ba ito o sariling kong pawis? 

May mga boses akong unti-unting naririnig.

“Dala ko na ang pera. Nasaan ang anak ko?!”

Boses iyon ni Mommy.

Napakagat ako sa labi, pilit pinipigilan ang luhang gustong bumagsak. Sinubukan kong magsalita—

“Mommy! Nandito ako! Mommy help me!”

Pero walang tunog na lumalabas sa bibig ko. Namamaos ako. Hindi ako marinig.

Muling nagsalita ang lalaki.

“Nandiyan siya sa loob.”

Narinig ko ang pagbukas ng pintuang bakal. Ngunit hindi sa akin iyon. Hindi sa selda ko. Kundi sa kabilang silid na katabi lang din ng sa akin.

“Anak, Christine? Salamat at buhay ka. Halika, umalis na tayo sa lugar na ‘to.”

Nanigas ako.

Christine...? Bakit siya ang tinatawag?

“Mommy, saan ka? Nandito ako!” Sumigaw ako ngunit bakit walang boses na lumalabas sa bibig ko. Hindi naman ako mute.

“Anak, sinaktan ka ba?”

Bumagsak ang luha ko. Gusto kong yakapin si Mommy, ngunit hindi ko siya makita sa dilim.

“I’m tired Mom.”

May babaeng sumagot na kaboses ko? Bakit siya ang nilalapitan ni Mommy?

Bakit... hindi ako?

Pilit kong ginagalaw ang katawan ko. Gusto kong sumigaw. Gusto kong tumayo. Gusto kong malaman kung—

Sino siya? Kung hindi ako si Christine? Sino ako?

Ilang sandali pa’y mayroong dumaan na ka-boses ko mula sa pintuan ng aking selda.

"Totoo ngang mas madali kapag mukha mong ginagamit ko."

Sa isang iglap, nawala sa akin ang lahat. May babaeng gumamit ng identity ko at hindi ko alam kung ano ang dahilan. 

Kailangan kong gumawa ng paraan para makalabas sa dungeon na ito. Hindi pwedeng magtagumpay ang babaeng 'yun sa kanyang plano. 

Ngunit paano? Sino ang tutulong sa akin gayong walang nakakaalam na nandito ako? 

Sa susunod na pahina ng aking libro hindi na ako ang gumaganap kundi ang pekeng ako...