ตอนที่ 7 ภรรยาแปลกไป 1

ลงจากรถสามล้อเป็นเวลาบ่ายมากแล้ว ซุยหลันซีรีบเดินเข้าไปในตลาด ใช้เวลาเดินสำรวจที่ถนนเป่ยจิงลู่นานหลายชั่วโมง เหลือเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงเติ้งเว่ยหมิงจะได้เวลาเลิกงานกลับบ้าน

ซุยหลันซียืนอยู่หน้าร้านขายผักสด ไม่แน่ใจว่าควรซื้ออะไรบ้างพลันหูได้ยินเสียงทักมาจากทางด้านหลัง

“หลันหลัน มาซื้อผักเหรอจ๊ะ”

เสียงคุ้นหูดังขึ้น เป็นหลี่ชิงหรงที่เดินจูงมือหวังเย่เล่อ ลูกชายเข้ามาหา เธอยิ้มทักทายอย่างอบอุ่น

“พี่ชิงหรงกับเล่อเล่อนั่นเอง พี่ก็มาจ่ายตลาดเหมือนกันเหรอคะ”

“จ้ะ พี่เพิ่งเสร็จธุระก่อนกลับบ้านก็เลยแวะมาตลาด วันนี้ได้อยู่บ้านกับเล่อเล่อก็เลยว่าจะทำหม้อไฟกินกัน”

หลี่ชิงหรงตอบยิ้มๆ

“จริงด้วย พี่ชิงหรง ฉันยังไม่ได้ฉลองที่มาอยู่บ้านใหม่เลย วันนี้พี่ไปกินหม้อไฟบ้านฉันดีไหมคะ อีกอย่าง ฉันอยากจะขอเรียนการทำอาหารจากพี่ด้วย พี่พอจะช่วยสอนฉันได้ไหมคะ?” หญิงสาวพูดด้วยอาการเขินอาย

“ได้สิ พี่ยินดีสอนเธออยู่แล้ว แลกกับที่เธอจะดูแลเล่อเล่อให้กับพี่ เอาล่ะ พวกเราก็ไปซื้อของสดกันเถอะ”

ปรากฏว่าของสดที่หลี่ชิงหรงพูดถึงนั้นมีเพียงแค่ผักกับเห็ดไม่กี่อย่าง ไม่มีเนื้อสัตว์ทำให้ซุยหลันซีอดแปลกใจไม่ได้

“พี่ชิงหรง กินหม้อไฟแล้วไม่ซื้อหมูหรือไก่เหรอคะ”

ได้ยินคำถามหลี่ชิงหรงยิ้มเขินอายหน้าแดง แต่ก็ตอบออกมาว่า “พี่ไม่มีเงินพอซื้อพวกเนื้อหรอก ปกติที่บ้านเวลาทำหม้อไฟจะกินแค่ผักกันน้ำมันงาเท่านั้น”

“แม่ครับ แต่วันนี้ผมอยากกินเนื้อบ้าง กินแต่ผักผมเบื่อแล้ว” เด็กน้อยกระตุกแขนมารดาพูดเสียงออดอ้อน

“เล่อเล่อ ตอนนี้เรายังไม่มีเงินพอซื้อเนื้อนะลูก รอให้แม่ได้เงินเดือนก่อน แม่สัญญาว่าจะซื้อเนื้อให้เล่อเล่อกินให้เต็มคราบไปเลย ดีไหม?” หลี่ชิงหรงย่อตัวลงปลอบลูกชาย

“พี่คะ วันนี้ฉันจะฉลองย้ายเข้าบ้านใหม่ ก็ต้องมีเนื้อสิ ไปกันเถอะเล่อเล่อ พี่สาวคนนี้จัดการเอง” พูดจบเธอก็จูงมือเด็กชายให้เดินตามไปทันที ถึงแม้เรื่องทำอาหารจะไม่ถนัด

แต่เรื่องกินเธอถนัดมาก!

ซุยหลันซีจึงซื้อวัตถุดิบเพิ่มอีกหลายอย่าง คำนวณให้เพียงพอกับจำนวนคน ดวงตาของเล่อเล่อเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

เขาจะกินเนื้อให้หนำใจไปเลย!

เสียงเปิดประตูบ้านทำให้ทั้งสามคนในห้องที่กำลังนั่งที่โต๊ะกินข้าวที่ปรับให้มาเป็นเตาหม้อไฟชั่วคราวหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเติ้งเว่ยหมิง ซุยหลันซีก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาชายหนุ่มทันที

“พี่เว่ยหมิง กลับมาแล้วเหรอคะ? วันนี้มีเพื่อนบ้านมาทำความรู้จัก และยังช่วยฉันได้มากก็เลยทำหม้อไฟเป็นการตอบแทน พี่รีบไปล้างมือแล้วมากินหม้อไฟด้วยกัน” ซุยหลันซีพูดพร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้กับสามีของตนเอง

เติ้งเว่ยหมิงมองซุยหลันซีด้วยความแปลกใจ ไม่คุ้นเคยกับท่าทีอ่อนโยนของเธอ

“เพื่อนบ้านคนใหม่ ใคร?” เติ้งเว่ยหมิงเอ่ยถามพลางวางกระเป๋าไว้ตรงที่ชั้นวางของตรงประตู

“พี่เอง อาหมิง” หลี่ชิงหรงได้ยินจึงเดินออกมาพร้อมกับเล่อเล่อ

“พี่อาหมิง พี่หลันหลันบอกว่าต่อไปเล่อเล่อจะได้กินเนื้อทุกวันด้วยครับ” เล่อเล่อพูดพลางน้ำลายก็ไหลย้อยออกมา เด็กน้อยยกมือเช็ดแทบไม่ทัน ท่าทางน่าเอ็นดูมาก

เติ้งเว่ยหมิงยิ้มให้แม่ลูกพยักหน้าให้พวกเขา แล้วก้มลงเอานิ้วเขี่ยแก้มเด็กชายเบาๆ

“พี่รีบไปล้างมือเร็วเข้า วันนี้ฉันกับพี่ชิงหรงช่วยกันทำหม้อไฟ เลี้ยงฉลองที่ได้รู้จักกันและยังเป็นเพื่อนคนแรกของฉันที่นี่ด้วย” ซุยหลันซีพูดเร่งชายหนุ่ม พลางจับมือของชายหนุ่มให้เดินไปที่โต๊ะกินข้าว เติ้งเว่ยหมิงก้มลงมือเรียวงามของคุณหนูผู้เอาแต่ใจ ที่เกลียดเขาเข้าไส้ ตอนนี้กลับพูดด้วยอย่างสนิทสนมและไพเราะ แล้วยังจับแขนของเขาอีกด้วย

ตอนแรกเขาเกือบสะบัดมือแต่ก็ยั้งตัวเองไว้ทัน ด้วยความไม่ชินเติ้งเว่ยหมิงจึงปลดแขนตนเองออกจากมือของเธอด้วยความสุภาพแล้ว ขอตัวไปล้างมือ

“เดี๋ยวฉันตักหม้อไฟให้พี่ไว้เลย รีบมานะคะ”

ซุยหลันซีกลับมานั่งที่เก้าอี้ดังเดิม ไม่ลืมทำตามที่พูด เธอจัดการตักเนื้อผักและเห็ดใส่ถ้วยใบเล็ก และยังมีถ้วยน้ำจิ้มสูตรเด็ดของเธออีกด้วย พอเติ้งเว่ยหมิงล้างมือเสร็จเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว อาหารของเขาก็พร้อมกินทันที

“พี่เว่ยหมิงทำงานมาทั้งวันคงจะเหนื่อยมาก รีบกินเถอะค่ะ ฉันกับพี่ชิงหรงช่วยกันทำสุดฝีมือเลยนะคะ”

ซุยหลันซีเอ่ยพร้อมกับเลื่อนถ้วยใบเล็กที่เต็มไปด้วยผักและเนื้อไปตรงหน้าชายหนุ่ม

“ขอบ... ขอบใจนะ” เติ้งเว่ยหมิงทำหน้านิ่ง รับถ้วยมาพร้อมกับคีบผักขึ้นมากิน ซุยหลันซีที่เพิ่งหัดทำอาหารครั้งแรกก็มองตามชายหนุ่มอย่างลุ้นในใจ ทำให้เติ้งเว่ยหมิงถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อมีคนมานั่งจ้องเขากินข้าวอย่างนี้

“น้ำจิ้มสูตรนี้ ภรรยาของเธอบอกสูตรพี่เองเลยนะ พอทำออกมาปรากฏว่ารสชาติดีมาก อาหมิงเธอลองชิมดู” หลี่ชิงหรงเห็นชายหนุ่มมีท่าทีอึดอัดจึงเอ่ยเพื่อผ่อนคลายสถานการณ์ลง พลางคิดในใจว่า ผัวเมียคู่นี้ดูแปลกๆ

“ครับ” ชายหนุ่มคีบเห็ดกับเนื้อลงไปจิ้มในน้ำจิ้มสูตรเด็ดที่ถูกรับรองอย่างแข็งขัน เมื่อชิมดูก็พบว่ารสชาติแตกต่างจากที่เคยกินอยู่เป็นประจำ อร่อยขึ้นมาก

“อร่อยไหมครับพี่อาหมิง เล่อเล่อชอบมาก”

“เล่อเล่อ แค่ขอให้มีเนื้อลูกก็ชอบหมดทุกอย่างนั่นแหละ” หลี่ชิงหรงเอ่ยล้อลูกชาย เด็กชายยิ้มเอียงอายอย่างน่าชัง

“เล่อเล่อ เอาเป็นว่าต่อไปพี่สาวคนนี้สัญญาว่าจะให้เล่อเล่อกินเนื้อทุกวันเลย” ซุยหลันซียกมือไปบิดแก้มยุ้ย ของเด็กชายอย่างมันเขี้ยว

“ดีครับ ผมชอบเนื้อ” คำตอบของเด็กชายทำให้ทั้งสองสาวหัวเราะอย่างชอบใจ แม้แต่เติ้งเว่ยหมิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

กินข้าวเสร็จหลี่ชิงหรงก็ขอตัวพาลูกชายกลับบ้าน