EP 6 - ยอมไม่ได้

จุดที่รถพลิกคว่ำอยู่ไม่ไกล แต่ตัวรถไถลจนไปชนกับขอบสนามและถึงแม้สนามค่อนข้างจะเซฟตี้พอสมควร แต่ก็ใช่ว่าจะไม่น่ากลัว เมื่อทั้งหมดวิ่งมาถึงตัวรถที่มีควันพวยพุ่งออกจากกระโปรงหน้ารถ กลับพบว่าเพลิงกำลังพยายามออกมาจากซากเครื่องยนต์อย่างทุลักทุเล

“เพลิง!” เฟียร์แทบจะวิ่งเข้าไปหาด้วยอาการตื่นตระหนก ถึงจะรู้ว่าชุดที่ร่างสูงใส่ค่อนข้างเซฟตี้มากแค่ไหนแต่นั่นก็ทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี โชคดีว่าสนาม Fire Speed Racetrack ค่อนข้างมีความพร้อม ทีมงานแพทย์สนามเข้ามายังจุดเกิดเหตุและดูแลผู้แข่งขันที่บาดเจ็บทั้งสองคันอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นอะไร โอเคดี” เพลิงบอกกับทีมแพทย์ที่เข้าไปดูแล

“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” เฟียร์มองดูอาการของอีกฝ่ายด้วยความห่วง พร้อมกับย้ำกับทีมแพทย์ให้ตรวจเช็กร่างกายให้เขาอย่างถี่ถ้วน

“แค่มึนหัวนิดหน่อย” เพลิงตอบ

“เดี๋ยวต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลนะครับ เพราะต้องสแกนสมองหากพบอาการผิดปกติจะได้ดูอาการได้ทัน” แพทย์สนามบอก

ซึ่งมันก็จริง ต่อให้ร่างกายไม่มีแผลบาดเจ็บใด ๆ ก็ตามที แต่การที่รถพลิกคว่ำหลายตลบขนาดนั้นก็อาจส่งผลกระทบกระเทือนถึงสมองก็เป็นได้ ดังนั้นอย่างไรต้องส่งไปตรวจร่างกายอย่างถี่ถ้วนที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

“งั้นรีบไปโรงพยาบาลเลย” ไฟเดินมาดูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็รู้สึกโล่งอกที่เพลิงไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คิด

@โรงพยาบาล

“เป็นไงบ้างวะ” พายุเดินเข้ามาถามไถ่คนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมองสำรวจอาการของอีกฝ่าย แต่พอเห็นว่าเพื่อนไม่ได้เป็นอะไรมากก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“จะเป็นเหี้ยไร กูยังไม่ตาย” เพลิงตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจอาการของตัวเองเท่าไรนัก แต่ที่ยังต้องนอนอยู่อีกหนึ่งคืน เพราะทางคณะแพทย์ขอประเมินดูอาการอีกครั้งในตอนเช้า

“อืม อย่างที่คนพูดกันไม่มีผิด คนเหี้ย ๆ มักจะตายยาก” พายุเดินเข้ามาตบบ่าคนป่วยที่นอนอยู่

“ควXเถอะ” เพลิงส่ายหน้าให้กับความกวนตีนของพายุ ก่อนที่เขาจะถามถึงบากิคู่แข่งของตัวเองด้วยสีหน้าซีเรียส

“แล้วไอ้บากิ?”

“ไม่ได้เป็นอะไรมากเหมือนกัน น่าจะน้อยกว่ามึงด้วยซ้ำมั้ง”

“อืม”

“เออ แต่มันฝากคนมาบอกรอบหน้ามันจะเจอกับกูให้ได้” สีหน้าพายุเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“ไอ้นี่แปลก เหมือนมันจะพุ่งเป้ามาที่มึงตลอด” เพลิงเอ่ยออกมาอย่างสงสัย

“เออ กูก็คิดงั้น สายตาที่แม่งมองกูเหมือนโกรธแค้นกูมาสิบชาติ กูไปทำอะไรให้มันแค้นตอนไหน กูก็ยังไม่เข้าใจ” พายุเองก็ยังสงสัยไม่ต่างกัน

แต่ถึงแบบนั้น เรื่องที่เขาไม่พอใจมากกว่าในตอนนี้คือมันกลายมาเป็นแฟนของยูกิ อดีตคนรักของเขา

ซึ่งเป็นเรื่องที่เขายอมไม่ได้

ที่ผ่านมา พายุเองก็ไม่เคยพูดหรือเล่าเรื่องที่เขาทำเลวกับยูกิให้เพื่อนฟังด้วยเช่นกัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่น่าพูดสักเท่าไหร่

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกันอยู่ เป็นเฟียร์ที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องผู้ป่วยพอดี เธอเพิ่งกลับเข้ามาหลังจากออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดเรซควีนเป็นเสื้อยืดธรรมดาที่หาซื้อจากร้านค้าด้านล่าง เพราะขืนต้องใส่ชุดเซ็กซี่แบบนั้นอยู่โรงพยาบาลคงไม่เหมาะ

“อ้าวแล้วไฟล่ะ ไม่มากับนายเหรอ” เฟียร์เอ่ยทักพายุที่ยืนอยู่คนเดียวเพราะไม่เห็นไฟมาด้วย ก่อนที่เธอจะหันไปสบตากับเพลิงที่นั่งอยู่บนเตียง เขาเอาแต่มองร่างเล็กด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“มันจะมาทำไม” พายุเอ่ยลอย ๆ แต่ทำหน้าตาเหมือนรู้อะไรมา

“อ้าว”

“มันกำลังปลอบขวัญเมียมันอยู่เว้ย”

“ปลอบ?” เพลิงเลิกคิ้วถาม “ปลอบอะไรวะ”

“ก็เมียมันคิดว่าคนที่รถคว่ำเป็นรถของไอ้ไฟอะดิ กูเห็นมีอาร้องไห้โฮปานใจจะขาด สงสัยไอ้ไฟได้มันง้อเมียสำเร็จก็คราวนี้” พายุเล่าตามที่เขาเห็นมา

“หึ” เพลิงถึงกับส่ายหัวอย่างเอือม ๆ “สัสห่วงเมียมากกว่าหวงเพื่อนซะอีกไอ้เพื่อนเชี่ย” เขาบ่นแบบไม่ได้จริงจังอะไร เพราะรู้ดีว่าตัวเองก็ใช่จะเจ็บหนักอะไรมากมาย ไฟคงรู้อาการเขาดีอยู่แล้วจากแพทย์ประจำสนาม

“เออ งั้นมึงไม่เป็นอะไรแล้วกูกลับก่อนละกัน” พายุตบบ่าเพลิงเบา ๆ ส่วนเพลิงกลับแกล้งทำท่าราวกับเจ็บบ่าขึ้นมาจริง ๆ ทำเอาเฟียร์ตกใจทำตาดุใส่พายุแล้วเข้าไปดูเพลิงในทันที

“มึงไม่เห็นเหรอว่ามันเจ็บ”

“ไม่เห็นว่ะ เห็นแต่คนตอแหลอ้อนเมีย” พายุยักไหล่พูดติดตลกแซวเพลิงกับเฟียร์ ก่อนจะเดินถอยหลังออกไปที่ประตู พลางยกมือแบขึ้น

“งั้นกูไม่อยู่เป็นก้างขวางคอมึงสองคนละ ไปหาสาว ๆ ในสต๊อกของกูดีกว่า ไปละบาย”