Chapter 1

Chapter 1

“วันนี้พี่ไคเปลี่ยนคู่ควงอีกแล้ว คนอะไรโคตรแซ่บเลย” น้ำเสียงของเพลง เพื่อนสนิทในแก๊งทำให้ช่อม่วง สาวลูกครึ่งแต่ชื่อสุดแสนจะไทย เงยหน้าจากสมุดเล็กเชอร์มองร่างสูงแผ่นหลังกว้างที่เดินเคียงคู่มากับสาวสวยโปร่งบางในชุดนักศึกษาสั้นและแหกข้างจนน่าหวาดเสียว

“ไม่ชอบผู้ชายแบบนี้เลย รักเดียวใจเดียวไม่เป็นรึไง เปลี่ยนคู่นอนยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า” มิ้นท์เพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“จะไปเดือดร้อนกับพี่เค้าทำไมล่ะ อย่างเราๆไปถวายตัวให้พี่เค้าคงไม่เอาหรอก” เพลงเบ้ปากและไหวไหล่อย่างไม่แคร์ที่โดนมิ้นท์ทำตาขวางใส่

“แล้วฉันต้องไปถวายตัวทำไม ถึงไม่สวยแต่มีศักดิ์ศรีค่ะ คุณเพลงเพลิน”

“เหรอออ? อย่าให้รู้นะว่าถ้าพี่เค้าแค่ขยิบตาให้หล่อนขี้คร้านจะวิ่งตามแทบไม่ทัน ว่าก็ว่าเถอะ ระดับพี่ไคต้องดาวมหา’ลัยเท่านั้น ดาวบนดินเค้าไม่ชายตามองให้ระคายเคืองลูกนัยน์ตาหรอก” เพลงเพลินมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นตาปรอย ช่อม่วงหันมาสนใจเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง ไม่เห็นต้องไปใจเรื่องคนอื่น เอาตัวเองให้รอดจากการสอบไฟนอลในวิชาของอาจารย์นลินีที่ให้เกรดสุดหินก่อนดีกว่า

“ยัยเพลงยัยมิ้นท์ ชาติก่อนเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันรึไง กัดกันอยู่ได้ ตกลงเป็นคนหรือรอดไวเลอร์ เงียบๆหน่อยคนจะอ่านหนังสือ” เพื่อนชายคนเดียวในกลุ่มโพล่งขึ้นมา เขาคงจะทนฟังมาสักพัก จนกระทั่งความอดทนถึงขีดสุดจนต้องเตือนให้เพื่อนทั้งสองรู้ตัวเสียที เพราะถ้ารอให้ช่อม่วงพูดก็คงชาติหน้าตอนบ่ายๆ

“ไอ้พาร์ท!! นี่แกว่าฉันเป็นหมาเหรอ?” มิ้นท์จิกตาใส่ผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“ถ้าไม่เห็นว่าหล่อ แม่ตบแล้วนะ” เพลงเพลินผู้ซึ่งชอบผู้ชายหน้าตาดีเป็นชีวิตจิตใจยิ้มกว้างสวนทางกับคำพูด พาร์ทเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าหล่อ การันตรีด้วยตำแหน่งเดือนคณะศิลปะศาสตร์ ที่ไม่รู้จับผัดจับผลูมาเข้ากลุ่มแก๊งสามสาวที่ไลฟ์สไตล์แตกต่างกันจนสุดขั้วได้ยังไงก็ไม่รู้ เพลงเพลินเรียกความสัมพันธ์ในแก๊งว่า กลุ่มผีผลักมาเจอกัน

เพลงเพลินเป็นสาวร่างเล็กที่ชอบแต่งตัว ชอบไปเที่ยวผับกลับเช้า เต๊าะรุ่นน้องผู้ชายหน้าตาน่ารักในสาขาจนเป็นภาพที่เห็นจนชินตา มิ้นท์เป็นสาวห้าวที่หน้าตาจัดว่าดีเกลียดผู้ชายเจ้าชู้เข้าไส้เพราะพ่อของเธอแอบมีบ้านเล็ก มีลูกกับผู้หญิงคนใหม่และน้องชายต่างแม่เพิ่งจะอายุเพียงห้าเดือนเท่านั้น พาร์ทผู้ชายเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม เขาเป็นลูกชายนักธุรกิจดังที่กิจการกำลังไปได้ดี แต่ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายไม่อวดความร่ำรวยให้ใครเห็น เขาไม่ใช้รถหรูนั่งรถเมล์มาเรียนพร้อมกับช่อม่วงเพราะอยู่คอนโดเดียวกัน จะมีบางวันที่ฝนตกเขาถึงจะใช้รถสัญชาติญี่ปุ่นราคากลางๆเพื่อมามหา’ลัย และคนสุดท้ายในกลุ่ม ช่อม่วงสาวสวยลูกครึ่งที่เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา ถึงจะไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก ทว่าเธอกลับไม่ซึมซับค่านิยมเรื่องรักๆใคร่ๆมาแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวค่อนข้างจะเก็บตัวขี้อายและไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่สนิท เธอมักจะส่งยิ้มน้อยๆแทนการทักทาย จนหนุ่มๆที่อยากมาจีบต้องถอยกลับไปทุกรายเพราะช่อม่วงคล้ายกับตั้งกำแพงไว้สูงจนไม่มีใครเข้าถึง แม้แต่กับเพื่อนในกลุ่มหญิงสาวก็ยังประหยัดคำพูด จนบางครั้งเพื่อนๆนึกว่าคุยอยู่กับต้นไม้ก้อนหิน

“แต่มีคนบอกว่าพี่ไคน่ะ มักจะคบซ้อน เขาจะนัดอีกคนไปเจออีกคนแล้วผู้หญิงก็จะตบตีกันแย่งพี่ไค เขาก็ยืนมองแล้วยิ้มไม่คิดจะไปห้ามสักนิด เลือดเย็นอ่ะ มีหัวใจรึเปล่าเนี่ย” เพลงเพลินยังไม่ยอมจบเรื่องรุ่นพี่หนุ่มหล่อ หญิงสาวยังคงเล่าต่ออย่างออกรส..

‘ไม่มีหัวใจงั้นเหรอ?’ ช่อม่วงทวนคำนั้นในใจ เหมือนที่ใครๆบอกเธอรึเปล่านะ..

‘ยัยช่อม่วง ไม่มีหัวใจ ขนาดแฟนจูบกับเพื่อนสนิทต่อหน้ายังยิ้มให้เฉยเลย’ หญิงสาวแอบยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมจะไม่มีล่ะ วันที่เลี้ยงอำลาที่เธอจะเดินทางกลับเมืองไทย ตอนที่เห็นผู้ชายคนนั้นกับเพื่อนรักของเธอประคองกอดในมุมลับตาคนแล้วจูบกันอย่างดูดดื่ม หัวใจของเธอปวดร้าวคล้ายกับมีดที่กรีดเข้าไปกลางใจ

‘ฉะ..ฉันขอโทษ’ น้ำเสียงพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกผิดของชาช่าเพื่อนสนิทที่คบหากันตั้งแต่เธอเรียนชั้นประถมนั้น ทำให้ช่อม่วงต้องฝืนยิ้มกว้างอย่างมีความสุขทั้งที่ใจแตกสลายจนต่อกันไม่ติด

‘คาเอลดูแลชาช่าดีๆนะ พรุ่งนี้เรากลับไทยแล้ว’

‘ช่อม่วง เธอมีหัวใจรึเปล่า เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอคนเดียว ทำไมต้องผลักไสฉันให้คนอื่น’ คาเอลมองคนรักด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามจะผลักชาช่าออก แต่เพื่อนสนิทของคนรักจู่โจมเข้ามาจนเขาไม่ทันตั้งตัวและภาพที่ทุกคนเห็นจึงเหมือนเขากับชาช่ากำลังจูบกัน

‘ลาก่อน โชคดีนะ’ ช่อม่วงรีบหันหลังกลับเพราะกลัวคาเอลจะเห็นน้ำตาของเธอ บาดแผลคราวนั้นทำให้ช่อม่วงเริ่มรู้สึกปล่อยวางในเรื่องของความรัก เธอไม่ดิ้นรนค้นหาแต่เชื่อว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงคนๆนั้นเพื่อมาเจอเธอ

หลังจากที่เดินไปส่งดุจดาวคู่ควงคนล่าสุดถึงห้องเรียน ไคโรก็เดินย้อนมาที่ลานจอดรถเพราะนัดหมายกับโรส สาวสวยดีกรีดาวมหา’ลัยอีกคนที่เขากำลังควงอยู่ ชายหนุ่มไม่เคยคบใครแค่คนเดียว เขาชอบความรู้สึกที่มีผู้หญิงเห็นความสำคัญของเขาและแน่นอนเมื่อพวกเธอแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเขา เขาก็เริ่มเบื่อหน่ายและสลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี

“ช้าจังไปไหนมาอ่ะ” โรสเอ่ยถามหนุ่มหล่อที่เพิ่งเริ่มคบหาใบหน้าคมเฉี่ยว เบ้ปากอย่างเง้างอนนิดๆแต่พองามอย่างมีจริต

“ไปหาของขวัญให้สาวสวยคนนี้น่ะสิ” ไคโรเอื้อมไปหยิบกุหลาบดอกใหญ่ที่เขาเสียบมันไว้ที่กระเป๋ากางเกง โดยก้านของมันมีแหวนเพชรเม็ดเล็กๆครอบอยู่ หญิงสาวทำตาวาวเมื่อเห็นของขวัญราคาแพงชิ้นแรกจากหนุ่มหล่อตรงหน้า ชายหนุ่มค่อยๆสวมแหวนเข้าที่นิ้วกลางของคู่ควงคนล่าสุด ซึ่งแน่นอนว่าโรสสวมมันได้อย่างพอดี นั่นก็เพราะเขาแอบเอาแหวนที่หญิงสาวถอดทิ้งไว้เมื่อครั้งที่เขาไปค้างที่คอนโดของเธอ ไปที่ร้านเครื่องประดับเพื่อวัดขนาดของนิ้วมือซื้อแหวนสร้างความประทับใจให้เธอ

“ขอบคุณมากนะคะ ว้าย!!” เสียงร้องด้วยความตกใจของโรสพร้อมกับร่างบางของผู้หญิงอีกคนล้มลงไปที่พื้น หนังสือเล่มหนาพร้อมอุปกรณ์เครื่องเขียนหล่นกระจัดกระจายบนพื้นเต็มไปหมด

“ช่อม่วง เธอเองเหรอ? ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยน นี่เดินเคยมองหน้ามองทางบ้างไหม ก้มหน้าก้มตาอยู่นั่นแหละ” น้ำเสียงต่อว่าผู้หญิงที่เข้ามาชนบ่งบอกว่าทั้งสองรู้จักกันเป็นอย่างดี ไคโรมองเห็นเสี้ยวจมูกโด่งคมพร้อมกับใบหน้าขาวนวลเนียนอมเลือดฝาดของคนตรงหน้า เธอต้องเป็นลูกครึ่งเอเชียกับทางยุโรปอย่างแน่นอน แต่ชื่อที่โรสเรียกกลับดูไทยขัดกับหน้าตา เขาซะอีกชื่อไคโรแต่หน้ามาทางคนจีนตามชาติเชื้อสายพันธุ์ผู้เป็นบิดา      

“ขะ..ขอโทษนะคะ” เธอระล่ำละลักขอโทษพร้อมกับรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนอย่างเร่งรีบแล้วเดินออกไปทันที

“ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง ไปเรียนที่อเมริกาเพิ่งย้ายกลับมาไทย “

“สวยดีนะ ลูกครึ่งไทยกับประเทศอะไร” แววตาคู่คมมองตามร่างโปร่งบางในชุดนักศึกษาที่กำลังเดินกึ่งวิ่งไปตามตึกเรียนคณะศิลปะศาสตร์ จนหญิงสาวข้างๆสังเกตเห็น

“ไทยกับอังกฤษ ก็สวยดีนะ แต่เป็นคนเย็นชา ขนาดแฟนเก่าจูบกับเพื่อนสนิทต่อหน้ายังยิ้มเฉยเลย มีหัวใจรึเปล่าก็ไม่รู้” ไคโรทวนคำถามในใจ

‘นั่นสิ..มีหัวใจรึเปล่าก็ไม่รู้’

“ก็ต้องลองดูว่า จะมีหัวใจรึเปล่า?” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ว่ายังไงนะไค”

“เปล่า ไม่มีอะไร เราไปกันเถอะ” ไคโรกดยิ้มมุมปากพลางเปิดประตูรถคันหรูให้สาวสวยระดับดาวคณะบริหารเข้าไปนั่ง ทว่าในใจกลับนึกอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง..