Chapter 12

“TRISTAN ESTEFAN.”

Malamig at nakakapanindig-balahibo ang pagkakabanggit ni Beckett sa pangalang iyon. The man, who was already in front of him, felt the same way, too.

“B-Bakit alam mo ang pangalan ko?” nauutal na tanong ng lalaki. “Sino ka? Ikaw ba ang nagpadukot sa akin—”

“Place that fucking towel inside his mouth again,” saad ni Beckett bago hinilot ang itaas ng kan'yang ilong gamit ang mga daliri. “So fucking noisy.”

Nathan and his other men were right. Kung makadaldal ang lalaki ay daig pa nito ang babae. Beckett didn't want to hear his blabberings or complaints. He only wanted to hear Tristan groaning in pain and begging to save his life.

Sa ngayon, natutupad naman ni Beckett ang gusto niya. Tristan now looked at him as if he saw death itself.

“Ang ayoko sa lahat, 'yong ginagago ako kausap,” ani Beckett sa isang malamig na tono bago humigpit ang pagkakahawak sa baseball bat. “Ano'ng silbi ng kontrata kung hindi mo naman susundin?”

Beckett, despite using the English language on