Bad Devil : เด็กกำพร้า

“เอวาลูก ช่วยดูแลการแต่งกายของน้องๆให้แม่ทีนะ” เสียงแม่ครูพักพิงเอ่ยบอกเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับการเตรียมตัวต้อนรับคุณหญิงมลดา ที่จะเข้ามาบริจาคเงินให้กับบ้านพักเด็กกำพร้าแห่งนี้อยู่เสมอ

“ได้ค่ะแม่ครู” พูดจบเอวาก็เดินออกไปหาเด็กๆที่ห้องพักทันที เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย แต่ก็พบว่าทุกคนอยู่ในความเรียบร้อยหน้าตาสะอาดสะอ้านไม่มอมแมมเลย

“พี่เอวา เค้ามากันแล้วหรอคะ” บีมเด็กหญิงที่ดูจะโตกว่าทุกคนเอ่ยถามเอวาในทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามา

“ใกล้แล้ว เดี๋ยวพวกเราไปนั่งรอที่ห้องรวมก่อนนะ” พูดจบเด็กๆทุกคนก็เดินกันไปอย่างว่าง่ายและเป็นระเบียบ

ตั้งแต่จำความได้เอวาก็รู้ว่าตัวเองอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้แล้ว และเธอก็เติบโตที่นี่มาจนอายุตอนนี้ 23 ปีแล้ว ซึ่งเธอเองคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องออกเดินทางไปทำงานในกรุงเทพเพื่อหาเงินเข้าบ้านพักแห่งนี้ เพราะที่นี่เก่าและทรุดโทรมไปมากแล้วไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆอีก การจะที่รอให้มีผู้ใหญ่ใจดีมาบริจาคเงินให้ที่นี่นั้นก็เหมือนกับการหวังน้ำบ่อหน้า แต่ใจลึกๆเธอเองก็ยังห่วงทุกคนที่นี่ด้วย

“สวัสดีค่ะคุณหญิง” เมื่อคุณหญิงมลดาลงจากรถทั้งแม่ครูพักพิงและเอวาก็เดินเข้าไปต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดี เจอกันครั้งนี้เอวาโตขึ้นอีกแล้วนะลูก” คุณหญิงมลดาเอ่ยทักทายเด็กสาวที่เห็นและถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่มาบริจาคเงินและสิ่งของต่างๆให้ที่นี่ตั้งแต่เอวาอายุได้ราวๆ11-12ขวบ

“คุณหญิงสบายดีใช่ไหมคะ”

“สบายดี ส่วนนี่เคเดน ลูกชายคนเดียวของฉัน” มลดาเอ่ยแนะนำคนร่างสูงที่ลงจากรถมายืนข้างกายของเธอ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยนิ่งจนเอวาเกิดอาการประหม่าขึ้นเล็กน้อย

สายตาคมกริบมองมาที่หญิงสาวอย่างตั้งใจ ในหน้าเล็กเรียบรูปไข่ผมสีดำขลับที่ยาวสลวยมีลูกผมเล็กน้อยตามกรอบหน้าสวย คิ้วสวยได้รูปรับกับดวงตาคมสวยคู่นั้นเป็นอย่างดี

“สะ สวัสดีค่ะ” เอวาเอ่ยสวัสดีคนตัวโตกว่าอย่างนอบน้อมเพราะเขานั้นดูโตกว่าเธออย่างแน่นอน

คนตัวสูงไม่ได้รับไหว้แต่อย่างไร เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

“เชิญด้านในดีกว่าค่ะ” แม่ครูพักพิงได้เอ่ยเชิญผู้ใหญ่ใจดีทั้งสองท่านเข้าไปด้านใน

มีผู้ชายชุดดำมากมายหลายคนกำลังช่วยกันยกข้าวของเครื่องใช้เข้าไปด้านในตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

คุณหญิงมลดาและเคเดนได้ทำการบริจาคข้าวของต่างๆเรียบร้อย และตอนนี้ก็ได้เตรียมตัวจะเดินทางกลับเอวาและแม่ครูก็ได้เดินออกมาเพื่อส่งทั้งคู่ขึ้นรถและกล่าวขอบคุณ

“ขอบพระคุณมากนะคะ หากไม่มีคุณหญิงและคุณเคเดนพวกเราก็คงรำบากไม่น้อย” แม่ครูพักพิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม เพราะตัวเธอเองก็มีอายุมากขึ้นเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะมีกำลังดูแลเด็กๆได้อีกนานแค่ไหน

“หากติดขัดอะไรก็ให้เอวาติดต่อฉันไปนะ ไม่ต้องเกรงใจ” มลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดี

“ขอบคุณค่ะคุณหญิง เดินทางปลอดภัยนะคะ” เด็กสาวเอ่ยขอบคุณด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่ก็ชะงักและหลุบตาลง เมื่อหันไปเห็นสายตาของเขาที่จ้องเธอไม่วางตา เธอรู้สึกได้ตั้งแต่ที่เขามาว่าเหมือนมีคนมองเธอแต่ก็เป็นเอวาที่หลบสายตาของเขาอยู่ตลอด

และทั้งคู่ก็ได้ขึ้นรถและออกเดินทางกลับกัน เหลือเพียงเด็กที่ไร้เดียงสาเท่านั้น ใบหน้าของทุกคนตอนนี้เปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความสุข ไม่ว่าจะขนมของเล่นเสริมพัฒนาการต่างๆพวกนี้หากไม่ใช่คุณหญิงนำมาบริจาคพวกเค้าก็คงไม่มีโอกาสแบบนี้

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงช่วงค่ำ เอวาที่ส่งน้องๆเข้านอนเรียบร้อยก็เดินออกมารับลมเย็นยามค่ำคืนพลางมีเรื่องให้คิด เธอตัดสินใจแล้วว่าอยากจะขอลาจากแม่ครูพักพิงเพื่อเข้ากรุงเทพไปทำงาน และกลับมาเยี่ยมน้องๆบางครั้งคราวเธอจะต้องทำให้ทุกคนที่นี่อิ่มท้องและไม่ลำบากให้ได้

ช่วงสายของอีกวัน เอวาเดินเข้ามาหาแม่ครูพักพิงเพื่อบอกถึงเรื่องที่เธอนั้นได้คิดมาสักพักแล้ว

“แม่ครูคะ”

“ว่าไงลูก มีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่เหรอ”

“แม่เห็นพักนี้เหมือนเอวามีเรื่องในใจ บอกแม่ได้นะ” แม่ครูเองที่เห็นเด็กสาวมาตั้งแต่อายุเพียง 2 ขวบ มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเด็กสาวนั้นมีเรื่องที่คิดอยู่ในใจ เพียงแค่ไม่ต้องการถามหากเธอต้องการบอกก็คงมาบอกหรือปรึกษาเอง

“คือหนู อยากไปทำงานที่กรุงเทพค่ะ”

“แต่หนูไม่ได้ต้องการจะทิ้งทุกคนไปนะคะ หนูแค่เพียงต้องการไปทำงานหาเงินมาให้น้องๆได้กินอิ่มนอนหลับโดยไม่ต้องรอว่าหากไม่มีใครมาช่วยเหลือพวกเราจะลำบาก” เอวาวาที่พูดออกพรางอธิบายด้วยความที่กลัวว่าแม่ครูจะคิดว่าเธออยากทิ้งทุกคนไป

“เอวาพร้อมแล้วเหรอลูก แม่ไม่ได้ว่าอะไรหากเอวาต้องการจะไปแล้วไม่กลับมาก็ตาม”

“เพราะเอวาโตมากแล้ว และแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงหนูเพียงเพราะต้องการให้หนูมารับผิดชอบเลี้ยงทุกคนต่อ”

“แต่หนูไม่มีทางทิ้งทุกคนแน่นอนค่ะ ทุกคนก็คือครอบครัวของหนู”

“จะไปเมื่อไหร่ลูก” เมื่อที่เหี่ยวย่นเล็กน้อยเอ่ยพรางลูบหัวเด็กสาวอย่างเอ็นดูถึงความคิดของเด็กสาว ที่ความจริงแล้วเธอนั้นเลือกที่จะไปจากทุกคนที่นี่เพื่อไปมีชีวิตที่ดีคนเดียวก็ได้ แต่เธอกลับนึกถึงทุกคนมากกว่าตัวเอง

“พรุ่งนี้ค่ะ หนูพอมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึงจากที่ไปรับทำรายงานพิเศษให้กับนักศึกษา หนูจะลองไปหาห้องเช่าและหางานค่ะ”

“แม่เป็นห่วงนะลูก หากไม่ไหวก็กลับมาหาแม่กับน้องๆนะ” คำพูดใจดีของแม่ครูพักพิงทำให้เด็กสาวเกิดอาการร้อนขอบตาซึ่งน้ำตาก็ใกล้เอ่อล้นขึ้นมาทุกที

“ค่ะแม่ หนูจะติดต่อแม่กับน้องๆไม่ขาดเลยค่ะ”

เอวาในตอนนี้เธออยู่ในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าผ้าใบ รวบผมสูงขึ้นโชว์ลำคอระหงส์ของเธอใบหน้าสวยแต่งเติมเครื่องสำอางเพียงนิด ยืนรอเพื่อจะขึ้นรถตู้ประจำทางเพื่อเข้าไปยังกรุงเทพเมืองหลวงที่ผู้คนต่างจังหวัดมากมายเลือกจะเดินทางจากบ้านเกิดเพื่อมาทำงานเลี้ยงปากท้องและครอบครัว รวมถึงเธอเองก็ด้วย

เวลาช่วงเย็นของวันในตอนนี้เอวาพยายามเดินทางเพื่อหาห้องพักราคาถูกใช้หลับนอนในคืนนี้และพรุ่งนี้เธอจะออกไปหาสมัครงานในทันที โดยที่ไม่ปล่อยให้เวลาให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์

เดินเท้าตามริมฟุตบาตใจกลางเมืองหลวงได้ไม่นานเธอก็เหลือบไปเห็นป้ายประกาศห้องว่างให้เช่า บริเวณเสาไฟฟ้าและมีเครื่องหมายชี้เข้าไปในซอยเล็กๆเอวาเลือกที่จะเดินเข้าไปเพื่อสอบถามอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูสนใจเช่าห้องพักค่ะ” เอวาที่เดินเข้ามาไม่ลึกมากก็เห็นตึกเขียนว่างให้เช่า และมีคุณป้าท่าทางใจดีนั่งอยู่บริเวณด้านหน้า จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมในทันทีอย่างไม่ลัง

“อ่อ อยู่กี่คนล่ะหนู” ป้าเงยหน้าขึ้นจากวิทยุคู่ใจขึ้นมาเอ่ยถามเด็กสาวท่าทางน่ารัก

“คนเดียวค่ะ” เอวาที่ตอบกลับไปทันทีหากเธอได้พักที่นี่วันพรุ่งเธอก็จะได้หาสมัครงานทันที

“มีแต่ห้องเปล่านะสองพันต่อเดือน พัดลมอยู่ไหมไหมนังหนู” เอวาที่ผิวพรรณรูปร่างหน้าตาดูดีผิวขาวละเอียดจนป้าเอ่ยถามเพราะกลัวเธอจะทนอยู่ไม่ได้

“อยู่ได้ค่ะ หนูเองพึ่งมาจากต่างจังหวัดไม่เรื่องมากอะไรอยู่ได้หมดเลย” เอวาที่ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันที อย่างน้อยวันนี้เธอก็มีที่หลับนอนแล้ว

“มาป้าจะพาไปดูห้อง อยู่ติดกับห้องป้านี่แหล่ะ” พูดจบป้าก็เดินนำเด็กสาวเข้าไปด้านในตึกทันที

“นี่ห้องเอ็งนังหนู ป้าชื่อกิมนะ มีอะไรก็มาเรียก”

“ขอบคุณค่ะป้า หนูชื่อเอวาค่ะ”

“แล้วเงินมัดจำต้องเท่าไหร่คะ”

“ข้าไม่เก็บแล้วกัน เห็นมาจากต่างจังหวัดช่วยๆกัน” น้ำเสียงของป้ากิมเอ่ยบอกด้วยความใจดี ดูแล้วเอวาก็เป็นเด็กอ่อนน้อมถ่อมตนสร้างความเอ็นดูให้ป้ากิมที่เสียหลานสาวไปจากโรคร้ายเมื่อหลายปีก่อนทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ขอบคุณค่ะป้า” เอวายกมือขึ้นไหว้ป้ากิมอีกครั้ง ก่อนที่ป้ากิมจะเดินออกไปทิ้งให้เอวายืนอยู่ที่หน้าห้อง ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปด้านในห้อง

“คืนนี้นอนไปก่อนแล้วกัน ยังดีกว่าไม่มีที่ให้นอน” เอวาพูดจบก็ทำการเอาผ้าออกมาปูที่พื้น กระเป๋าเสื้อผ้าที่นำมาด้วยวางเป็นหมอน และคืนนี้คงต้องใช้ผ้าห่มอีกครึ่งที่เหลือพับมาห่มหลับนอนกันหนาว ก่อนที่เด็กสาวจะเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อชำระร่างกายที่วันนี้เดินทางมาทั้งวัน