Mag-log in"เธอไม่รู้ จริงเหรอ?"
"ใช่"
"หึ!" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ
"ฉันไม่รู้จริงๆ แล้วน้องชายฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงได้ตามล่าเขาแบบนี้" มนัสนันท์เสียงสั่น พยายามรวบรวมสติที่กำลังกระจิดกระเจิงของตัวเองให้กลับมา
คนอันธพาลพวกนี้มาตามหาน้องชายของเธอทำไม หรือว่าน้องชายจะก่อเรื่องเอาไว้ ปกติปกรณ์ไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่อง หรือมีนิสัยเลวร้าย หล่อนไม่เข้าใจว่าคนพวกนี้มาตามหาน้องชายของหล่อนเพื่ออะไร
"เธอรู้ไหมว่าไอ้ปกรณ์มันไปแข่งรถกับฉัน?"
"ไม่รู้" ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมา แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเขาล็อคคอเธอแน่น ล็อคแน่นมาก จนมนัสนันท์เริ่มหายใจไม่ออก
"มันแข่งรถแพ้ แล้วเดิมพันด้วยชีวิต"
"...." นัยน์ตากลมโตเบิกโพลงทันที น้องชายของเธอกล้าทำแบบนั้นจริงเหรอ
"ฉันจะบอกให้เธอรู้เอาไว้" เขากระซิบข้างหูของเธอด้วยท่าทางโรคจิต กระจกบานใหญ่ของตู้ส่องสะท้อนร่างของเธอและเขา ทำให้เห็นสายตาที่ซุกซ่อนความโหดร้ายเอาไว้ภายใน "ถ้าฉันเจอมัน ฉันฆ่ามันตายแน่"
"ละ...แล้วทำไมน้องชายฉันถึงเดิมพันด้วยชีวิต"
"เพราะมันไม่มีเงินเดิมพันไงล่ะ มันต้องการเงินเพิ่มสิบเท่า ถ้าฉันชนะฉันได้ชีวิตมัน แต่ถ้าเกิดว่ามันชนะมันได้เงินไป"
“ฉันจะเชื่อคำพูดของนายได้ไง ว่าเป็นเรื่องจริง”
“หน้าฉันมันเหมือนคนพูดเล่นหรือยังไง?” เขากัดฟันกรอด เหมือนกำลังระงับอารมณ์ของตัวเอง
"ถ้าฉันจะจ่ายเงินให้แทนการฆ่าน้องชายฉัน มันต้องจ่ายเป็นเงินเท่าไหร่?" น้ำเสียงสั่นเครือนั้นทำให้คลาวด์ต้องมองหน้าคนตัวเล็กที่เขาล็อคตัวผ่านกระจก เขารู้ว่าเธอกำลังกลัว กลัวจนไม่อาจจะเก็บกลั้นอาการเอาไว้ได้อีกต่อไป
ต่อให้เธอพยายามแสดงว่าเข้มแข็งให้เขาเห็นมากแค่ไหน แต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางที่จะชนะผู้ชายอย่างเขา
"มีปัญญาเหรอ?" เขาเอ่ยแล้วแค่นหัวเราะในลำคออย่างหยามหยัน
"ละ...แล้ว มันเป็นเงินเท่าไหร่ล่ะ?"
"หนึ่งล้าน ไม่สิ ดอกเพิ่มเป็นสามสี่ล้าน หามาสิ หามาให้ฉัน" คลาวด์ยิ้มอย่างชั่วร้าย มองร่างระหงในกระจก เธอไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ความสวยของเธอเขาไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มอะไร ก็แค่หน้าตาพอไปวัดไปวามีอยู่ดาษดื่นทั่วไป
"ฉ...ฉัน"
"ฉันอะไร อย่าชักช้า เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทอง"
"ฉันจะหามาให้"
"ฉันต้องการเดี๋ยวนี้"
"ฉันไม่มี"
"หึ! ไอ้มังกร!"
"ครับนาย"
"ไปตามล่าไอ้เวรปกรณ์! ต่อให้มุดแผ่นดิน หรือขุดรูอยู่แบบหนู มึงก็ต้องตามล่ามันให้ได้"
"อย่าทำน้องฉันนะ!"
"หึ! ทำไมฉันต้องสนคำพูดของเธอ ในเมื่อน้องชายของเธอเดิมพันด้วยชีวิต ชีวิตของมันก็เป็นของฉันแล้ว ฉันกำลังอยากหากิจกรรมยามว่างทำอยู่พอดี ฉันจะฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง”
“อย่าฆ่าน้องฉัน”
“ฉันไม่สน!”
"ฉันจะพยายามหาเงินให้ ใช่สิ เรามีรถของพ่อ นายเอาไปก่อนได้ไหม ให้เวลาฉันหาหน่อย" เธอพยายามพูดให้เขาใจเย็น
"รถนั่นเป็นของฉันตั้งแต่แข่งรอบแรกแล้ว ไม่เกี่ยวกับการแข่งรอบหลัง เงินเดิมพันหนึ่งแสนเธอคิดเหรอว่าน้องของเธอจะมีปัญญา นอกจากเงินน้อยนิดแล้วก็เอารถยนต์เดิมพัน"
"..."
"ตอนนี้ชีวิตของมันเป็นของฉัน ตอนแรกไม่คิดจะฆ่าแบบทรมาน ให้โอกาสมันได้ตายดีๆ แต่พอมันหนี มันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป"
"นายมีสิทธิ์อะไรฆ่าคนเป็นผักปลา"
"ก็บอกอยู่ว่าฉันชนะเดิมพันแล้วได้ชีวิตของมัน เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์" คลาวด์ผลักร่างเล็กล้มชุนไปกับพื้น "ไปลากคอไอ้เวรนั่น หาข้อมูล ดูกล้องวงจรปิด กูต้องเจอมันภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง"
"ครับนาย" ลูกน้องนับสิบโค้งอย่างสำรวม ทำตามคำสั่งของเจ้านาย
"อย่าทำน้องฉันนะ" มนัสนันท์ลุกขึ้นแล้วกระหน่ำทุบที่อกของชายหนุ่มแรง ๆ หล่อนจะไม่ยอมให้คนพวกนี้ทำร้ายน้องชายแน่นอน
"น้องเธอมันรนหาที่ตายเอง ถ้าจับได้ ฉันจะเอาขวานจามมันทีล่ะชิ้น ล่ะชิ้น ทรมานด้วยวิธีของฉัน ให้มันค่อย ๆ ตาย" น้ำเสียงไร้ซึ่งความเห็นใจเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูป ในขณะที่มนัสนันท์ตัวสั่นอย่างตกใจกลัว
ผู้ชายคนนั้นจากไปแล้วเธอก็รีบโทรแจ้งตำรวจ ตำรวจรับเรื่องพร้อมกับเก็บหลักฐาน ตำรวจสอบถามสองสามคำก็ขอตัวกลับ สร้างความมึนงงให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก
"ไม่เก็บหลังฐานต่อแล้วเหรอคะ?"
"เราได้หลักฐานเพียงพอแล้วครับ"
"แล้วจะจับผู้ชายคนนั้นได้ไหมคะ?"
"ถ้าได้เรื่องอย่างไร เดี๋ยวเราจะโทรบอกนะครับ" ตำรวจพูดแล้วเดินจากไป มนัสนันท์ยืนมองเศษซากที่คนเลวกับลูกน้องทำเอาไว้แล้วเม้มปากเบาๆ มันพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี
ผ่านไปอีกหนึ่งวัน
มนัสนันท์ไม่ได้ไปเรียน เธอพยายามโทรติดต่อน้องชาย แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ปกรณ์เงียบไปแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวว่าจะโดนฆ่าตายเหมือนที่ผู้ชายคนนั้นประกาศกร้าวเอาไว้
แต่ล่ะนาทีมันช่างยาวนาน ความกลัวกัดกินหัวใจ ทำให้มนัสนันท์ไม่อาจจะอยู่เฉยได้
"อีนันท์" พ่อเลี้ยงของเธออยู่หน้าประตูในมือถือขวดสุรา ยืนโงนเงนเพราะเมาหนัก มองเธอด้วยสายตาโลมเลีย ร่างหนาพุ่งเข้าหาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ร่างเล็กล้มชุนไปกับพื้นทันที
"กรี๊ด!"
45 จบบริบูรณ์“กูมาสู่ขอเวนาให้ลูกชายกู” กรรชัยพูดเสียงเรียบรักษาท่าทีของตัวเอง ส่วนตองเก้ากับปัทมสุดานั่งคุยกันอย่างถูกคอ ล่าสุดวางแผนทำห้องหอ ทำห้องเด็ก ทำอะไรหลาย ๆ เพื่อลูกกับหลาน ๆ แล้ว “มึงจะเอาสินสอดเท่าไหร่?”“เท่าไหร่ดีล่ะ หมื่นล้านเป็นไง?”“มึงอย่าเวอร์น่ะ ข้าวสองกระสอบก็พอ”“เอ้าไอ้เหี้ยนี่ เดี๋ยวกูถีบ!” คริสโตเฟอร์ยกเท้าเตรียมถีบ“กูพูดเล่นไอ้ควาย!”“ลองไม่พูดเล่นดูสิ รับรองว่าโดนกูถีบตกโซฟาพร้อมกับตามไปกระทืบซ้ำแน่”“แหม่ อย่างโหดไอ้เวร!”“เอาอย่างนี้ดีกว่า แล้วแต่คุณกรรชัยกับคุณปัทมสุดาเห็นสมควรเถอะค่ะ ในเมื่อข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกแล้ว เราก็ไม่อยากจะเรียกร้องอะไรมากมาย แล้วเวนากับน้ำเหนืออยากจัดงานแต่งที่ไหน ที่กรุงเทพหรือต่างประเทศดี พวกแม่จะได้เตรียมงานให้”“เวอยากจัดที่นี่ อยากจัดงานเล็ก ๆ มีแค่คนในครอบครัวมาร่วมยินดีก็พอแล้วค่ะ เวไม่อยากจัดใหญ่โต เวอยากให้บรรยากาศงานแต่งงานของเวอบอุ่น น่ารักเป็นกันเอง”“แบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องใหญ่โตแต่ให้มีความสุขก็พอ”“ค่ะ” เวนาพยักหน้า น้ำเหนือยื่นมือมากุมมือของแม่ของลูกแล้วบีบเบา ๆ เขาดีใจที่มีวันนี้ เขาดีใจที่ชีวิตได้เจอความสุข พ่อ
44 ยอมแล้ว“ว่าไง ตกลงจะยอมไหม?” ตองเก้าเอ่ยถาม มองสามีอย่างรอคำตอบ ที่ผ่านเธอยอมเรื่องงี่เง่ามามากพอแล้ว ตอนนี้มันถึงเวลาที่เธอต้องเอาจริงเอาจังเสียที “ว่าไง ตองรอคำตอบอยู่นะคะ อย่าเงียบ ตองไม่ชอบ”“ตอง”“ตองต้องการคำตอบ และคำตอบที่เฮียจะให้ตอง มันต้องเป็นคำตอบที่ดี”“ไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น” คริสโตเฟอร์เสียงเรียบ รักษาท่าทีเอาไว้ ยอมง่ายก็เสียฟอร์มหมดน่ะสิ แต่สิ่งที่คริสโตเฟอร์พูดกลับทำให้ผู้เป็นภรรยาไม่พอใจ“โอเค งั้นก็…” ตองเก้าเว้นวรรค “ไปดูหลาน ถ้าดูไม่ได้กรุณากลับไปค่ะ”“ทำไมเฮียต้องกลับ” เขาเสียงเข้ม“ที่นี่ไม่ต้อนรับคนนิสัยไม่ดี น้ำเหนือพาเวนาขึ้นไปพักผ่อนเถอะ แม่จะดูหลาน ๆ เอง”“ครับ ไปเถอะเวนา ปล่อยให้แม่ตองพูดเอง”“ค่ะ”“เวนา ลูกต้องพูดกับพ่อก่อน” ผู้เป็นบิดารั้งลูกสาวเอาไว้“เวว่าเวพูดแล้วนะคะ เวเลือกครอบครัวเว เวต้องการทำทุกอย่างเพื่อมีเขาอยู่ข้าง ๆ เวพร้อมทำทุกอย่างเพื่อรักษาพ่อของลูกเอาไว้”“เหมือนที่พ่อกำลังทำทุกอย่างเพื่อรักษาลูกเอาไว้”“มันไม่เหมือนกันนิ่คะ เวยังเป็นลูกพ่อเหมือนเดิม พ่อไม่ต้องรักษาอะไรเลย เวยังเป็นลูกพ่อ แต่ที่เวต้องเลือกเขาเพราะเขาคือพ่อของลูกเว ลู
43 ต้าวแสบมนัสนันท์เดินข้าบ้านพร้อมกับสามี ก่อนจะขมวดคิ้วมองหลานสาวหลานชายที่นอนกางขาแบบร้อยแปดองศา ในคอกกั้นเด็ก โดยมีปู่กับตาที่นอนแผ่หราด้วย สองเท้าอูม ๆ ของเด็กชายนามว่ามาร์ตินถีบเข้าที่หน้าของผู้เป็นตา ส่วนมินตรานอนกองตูดให้กรรชัยดม“อะไรกันคะนี่”“ชู่ว์” คลาวด์ทำเสียงห้ามปรามคว้ามือภรรยาเดินออกมาจากบ้าน เขากับมนัสนันท์พักบ้านอีกหลัง โดยมีปกรณ์มาช่วยดูแลหลานมนัสนันท์ได้ลูกสาวน่าตาน่ารักน่าเอ็นดู หลังจากที่สามีขอเธอแต่งงานในวันนั้น วันต่อมาเธอก็เจ็บท้องคลอด ทุกอย่างทุลักทุเลไปหมดดีที่มีคุณแม่ของเวนามาช่วยดูแล ทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีปกรณ์เองเห่อหลานมาก ทุกอย่างภายในบ้านปกรณ์เป็นคนจัดการดูแลให้ทั้งหมด หลังจากนั้นก็อยู่โยงช่วยดูแลทอฝัน ทำให้เธอกับสามีไม่ต้องเหนื่อย ส่วนเรื่องแต่งงาน เธอกับคลาวด์แต่งงานที่เกาะ จัดงานเล็กๆมีคนที่มาร่วมยินดีแค่ไม่กี่คน ส่วนน้ำเหนือกับเวนา ทั้งสองไม่ได้มาร่วมงานด้วยเกรงว่าจะมีใครล่วงรู้ว่ามาหลบอยู่ที่นี่แต่งานแต่งงานทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี เธอกับคลาวด์ จดทะเบียนสมรสอยู่กินเป็นสามีภรรยาตามกฏหมาย เขาเชิดชูดูแลเธอดูแลลูก ทำทุกอย่างให้เธอกับลูกมีควา
42 ปฏิบัติการทวงคืนปฏิบัติการทวงคืนลูกเมียและหลาน ๆ เริ่มขึ้น กรรชัยลงจากรถเดินตรงเข้ามาในบ้าน ไม่ต้องมีคำเชื้อเชิญให้นั่งหรืออะไร เขานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามสองพ่อลูกคู่อริทันที“แผนที่ว่าคืออะไร?” กรรชัยเปิดประเด็น ไม่รอให้สองพ่อลูกเปิดปาก แค่เห็นหน้าก็เกลียด ไม่ต้องมีคำพูดใดมาเปรียบเปรย“ดื่มก่อนดีกว่า จะได้อารมณ์ดี” เวนิสเทไวน์ใส่แก้วยื่นให้ กรรชัยรับมาดื่มรวดเดียวราวกับเป็นน้ำเปล่าไร้รสชาติ “ว่ามา”“ผมอยากให้ลุงกรรชัยมาร่วมแผนการด้วย”“ไม่!” กรรชัยเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง ไม่รักษาน้ำใจคนตรงข้ามแม้แต่น้อย เวนิสเองก็ใช่ว่าจะชอบอากัปกิริยากรรชัย แต่ที่พยายามพูดให้เข้าใจ ด้วยต้องการให้ทั้งสองร่วมแผนการด้วย “ไม่จำเป็นร่วมมือทำเรื่องเหี้ยอะไรทั้งนั้น”“พ่อบอกแล้วว่าอย่าโทรตามให้ไอ้เหี้ยนี่มา เราช่วยกันหาทางเอาน้องกับหลานเรามาดีกว่า เสียเวลาคุยกับคนส้นตีนอย่างมัน” คริสโตเฟอร์เสียงเข้ม ที่ลูกชายโทรนัดกรรชัยมาก็เสียศักดิ์ศรีมากพอแล้ว เขาไม่เคยต้องการจะญาติดีด้วยแม้แต่น้อย“เหอะ มึงมีปัญญาเหรอ?”“ก็ดีกว่าคนเหี้ยอย่างมึง กูมีปัญญาพาลูกกับหลานกูมาแล้วกัน ถ้ากูเจอก่อนอย่าคิดว่ามึงจะได้หลานไปเพราะกู
41 คุณปู่คุณตา / 2฿฿฿฿฿฿“ร้อนรนเป็นไฟลนก้นเชียว” ตองเก้าหัวเราะแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ“มาให้พ่ออุ้มดีกว่านะคนเก่ง” น้ำเหนือรีบอุ้มลูกสาว พอประตูเปิดเข้ามาก็เจอกับร่างระหงของมารดา“น้ำเหนือ”“แม่” เขาพูดอย่างดีใจ หลายเดือนที่จากกันเขาคิดถึงพ่อกับแม่มาก แต่ที่ต้องเงียบหายไปเหมือนตายจาก ก็เพราะเขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับปัญหาอะไรทั้งนั้น “ผมคิดถึงแม่จัง”“แม่คิดถึงลูกมากเลย ฮือ ๆ” ผู้เป็นมารดาร้องไห้โฮ เขาต้องพูดตะล่อมท่านอยู่นานกว่าจะหยุดร้องไห้ ส่วนบิดาของเขาถูกคลาวด์หลอกให้ไปแถวชานเมือง เพื่อเปิดทางให้แม่ของเขาได้มาหา“ขอบคุณนะ” น้ำเหนือกล่าวขอบคุณขณะที่คลาวด์ยกจานผลไม้มาให้มนัสนันท์“ไม่เป็นไร ที่กูช่วยเพราะกูสงสารเวนา กูไม่ได้อยากจะช่วยเลยมึงสักนิด”“แต่ก็ขอบคุณ”“แกงเลียงมาแล้ว” ตองเก้ากับปัทมสุดายกอาหารมาวางที่โต๊ะ ก่อนจะไปนั่งคุยเปิดใจคุยกันระหว่างคุณย่ากับคุณยาย ผลัดกันอุ้มหลานตามประสาคนเห่อหลาน เวนามองทั้งสองแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ดีที่แม่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้เกลียดกัน ออกจะชอบกันมากด้วยซ้ำ“แม่ ๆ เข้ากันดีจังค่ะ”“ถ้าพ่อ ๆ เปิดใจ ลดทิฐิในหัวใจ รับรองว่าทุกอย่างต้องดีกว่าเดิม
41 คุณปู่คุณตา“มึงมีอะไร?” คริสโตเฟอร์เอ่ยเสียงแหบพร่าไปตามแรงอารมณ์ ด้วยไม่ชอบกรรชัยเป็นกูทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ที่ยอมพูดคุยด้วยก็เพราะเรื่องหลานเรื่องลูกเพียงเท่านั้น หลายปีที่โกรธเกลียดกัน มันยากที่จะทำใจกรรชัยไปร่วมทำธุรกิจกับโนอาห์ซึ่งเป็นธุรกิจของตระกูลที่ทำร่วมกันมา เขาเองก็ทำธุรกิจพวกนี้ มันเป็นธุรกิจสีเทาที่ทำแล้วได้เงินมากมายมหาศาล การที่โนอาห์ยอมให้กรรชัยมาร่วม เขาเองก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามอะไรหรอก แต่ในเมื่อญาติของเขาเปิดโอกาสให้ ก็ไม่อยากจะขัดอะไรแต่พอทำด้วยกันเรื่องปวดหัวเกิดขึ้นมากมาย ยิ่งมาเกิดเรื่องที่เวนาหายไปกับลูกชายบ้านนั้น สองตระกูลก็ยิ่งบาดหมาง คราวก่อนโน้นน้องชายของคลาวด์ไปถล่มจนพังยับ ล่าสุดก็เรื่องเวนา สองตระกูลทะเลาะกันใหญ่โต จนกลายเป็นความเกลียดชังที่มันฝังรากลึก(“กู…”) น้ำเสียงปลายสายไม่ได้มีความมั่นคงเอาเสียเลย“มึงมีอะไร?”(“กูอยากจะคุยเรื่องหลาน เอ่อ ลูกมึงคลอดลูกแล้ว”)“กูรู้แล้ว หลานกูคนเดียวส่วนมึงไม่ได้มีส่วนอะไรในเรื่องนี้”“อ้าวพ่อ ที่อยากคุยกับฝั่งโน้น ไม่ใช่เพราะอยากคุยเรื่องหาวิธีเอาหลานกลับมาเหรอ?” เวนิสแย้งทันควัน ด้วยคิดว่าบิดาจะพูดคุยเรื่อง