3 ตัวประกัน

เสียงหวีดร้องดังขึ้นมือเล็กกระหน่ำทุบตีไม่หยุด มนัสนันท์เบนหน้าหนีอย่างรังเกียจ เมื่อพ่อเลี้ยงของเธอยื่นหน้าหมายจะจุมพิตที่ริมฝีปากบาง

"ปล่อยฉันนะไอ้นรก!"

"ฮ่าๆ ปล่อยอะไร ในเมื่อฉันจะเอาเธอ" สมหมายหัวเราะร่วนเขวี้ยงขวดเหล้าทิ้งอย่างไม่ไยดี

"กรี๊ด ช่วยด้วย!" มนัสนันท์กรีดร้องสุดเสียง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกกระทำแบบนี้ และทุกครั้งที่เกิดเรื่องจะมีน้องชายคอยช่วย

มนัสนันท์พยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์ ตะเกียกตะกายหนีสุดกำลังก่อนจะคว้าไม้เบสบอลฟาดลงที่หัวของพ่อเลี้ยงอย่างแรง

“อ้ากกก” มือหนากุมศีรษะของตัวเองเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลรินอาบแก้มของสมหมายทันที

“ไอ้หมายมึงตายแน่!” มนัสนันท์ผลักร่างของสมหมายออกให้พ้นตัว จะฟาดอีกครั้งแต่สมหมายก็ยื้อแย่งไม้เบสบอลแล้วโยนทิ้ง มนัสนันท์รีบลุกขึ้น ทว่าพ่อเลี้ยงสารเลวกลับคว้าข้อเท้าของหล่อนเอาไว้จนร่างเล็กล้มไปกองกับพื้น

“กรี๊ด!”

"หึ!"

"ช่วยด้วย!" มนัสนันท์กรีดร้องอย่างตื่นกลัว

ผลั่ก สมหมายถูกของแข็งกระแทกที่หัวจนสลบ พร้อมกับร่างของปกรณ์ที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ในมือถือไม้หน้าสามฟาดคนต้นเรื่องอีกสองสามครั้ง

"พี่นันท์" ปกรณ์ทิ้งไม้ แล้วรีบเข้าหาพี่สาวทันที "พี่เป็นอะไรไหม?"

“กร ฮึก” มนัสนันท์กอดน้องชาย ความกังวลมากมายถูกคลี่คลายลง เมื่อได้เห็นน้องชายมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัย

“พี่นันท์ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่ ดีที่กรณ์มาช่วยพี่ทัน พี่กลัวจังเลยกรณ์ พี่กลัว”

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว” ปกรณ์กอดพี่สาวแน่นกว่าเดิม แต่ไม่ทันที่จะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด ร่างสูงใหญ่ของคลาวด์ก็ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูมือของเขาถือมัจจุราชมันวาวเล็งมาที่เธอกับน้องชาย

“เจอตัวสักทีนะไอ้เวร!”

“อย่าทำน้องชายฉันนะ” มนัสนันท์กางแขนออก เอาตัวขวางน้องชายสุดกำลัง เธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ทำร้ายน้องชายของเธอเด็ดขาด “หนีไปสิปกรณ์”

“ผม…” ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก แต่ก็ตกใจสุดขีด

“หนีไป!”

“พี่นันท์ ถ้าผมหนีพี่ก็จะไม่รอด”

“พี่รอดสิ เขาไม่ทำอะไรพี่หรอก บ้านเมืองมีกฏหมายนะกรณ์อย่าลืม”

“แต่…”

“พี่ขอร้อง ถ้ากรณ์ตายพี่ก็อยู่ไม่ได้”

“อย่าคิดว่ามึงจะรอด” คลาวด์ยิงดักหน้าดักหลัง มนัสนันท์ลุกขึ้นแล้วเข้าแย่งปืน

“หนีไปสิกรณ์”

“พี่นันท์”

“หนีไป!” มนัสนันท์กอดร่างหนาของคลาวด์เอาไว้แน่น ปกรณ์ลังเลก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าต่าง คลาวด์สลัดร่างเล็กให้พ้นตัว แต่เป้าหมายก็คลาดเคลื่อนเมื่อมนัสนันท์พุ่งเข้าแย่งปืน ทำให้ยิงเฉียดที่บ่าไหล่ของเด็กหนุ่มจนตกหน้าต่างไป “กรี๊ด!”

“มึงตายแน่” คลาวด์ผลักร่างหญิงสาวล้มลงไปกับพื้น รีบเดินไปที่หน้าต่าง กวาดสายตามองหา ทว่ากลับไม่เจอเด็กหนุ่มที่เขายิงเมื่อครู่ ทิ้งไว้เพียงรอยเลือดเล็กน้อยเท่านั้น

“ผมตามไปจัดการมันเอง” มังกรเอ่ยแล้วชักปืน

“ไม่ต้อง กูจะทำให้มันกลับมาให้กูฆ่าเอง” คลาวด์ยิ้มร้ายแล้วหันมามองร่างของมนัสนันท์ที่นั่งหน้าซีดเผือดร่างกายสั่นทา มือของเธอสั่นระริกจนต้องเอามาประสานกันเอาไว้ ที่จริงเธอไม่ได้เป็นคนอ่อนแออะไร แต่เหตุการณ์ที่เจอมันทำให้เธอตกใจ จนไม่อาจจะข่มความกลัวเอาไว้ได้

“ย...อย่าทำน้องชายฉัน ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าฆ่าน้องชายฉัน”

“เธอจะเอาชีวิตของเธอแลกกับน้องชายว่างั้น”

“ช…ใช่” มนัสนันท์เสียงเครือร่างแน่งน้อยสั่นสะท้าน เหมือนลูกนกที่พรัดพรากจากรัง ไร้ซึ่งที่พักพิง

เธอกลัว…กลัวน้องชายจะตายด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้

“ยอมตายเพื่อมันใช่ไหม?”

“ใช่ ฉันยอมตาย ขอแค่น้องชายฉันรอดก็พอ” มนัสนันท์พูดอย่างจำยอม ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ดีนัก เธออยู่ไม่ได้แน่ หากน้องชายของเธอตายไป พ่อเลี้ยงและแม่ไม่ใช่ความสุขของเธอ ถ้าน้องไม่อยู่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่คงจะมีแต่ความทุกข์

บ้านและครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดี ถ้าไม่มีน้องชายช่วยปกป้องดูแล ชีวิตที่เหลืออยู่คงจะต้องลำบากกว่าเดิม ความทุกข์ในหัวใจคงจะถาโถม มนัสนันท์คงจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ หากไร้ซึ่งน้องชาย

“งั้นก็ตายซะ!” คลาวด์รั้งท้ายทอย แล้วใช้ปืนจ่อที่ขมับของหญิงสาว เธอตัวสั่นงันงกหลับตายอมรับชะตากรรมของตัวเอง ถึงจะหวาดกลัวที่สิ่งที่เลือกมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เลือก มันก็คือทางออกของทุกอย่าง

เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า เธอก็หวาดกลัว แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเธอเลือกที่จะทำแบบนี้ เธอเลือกแล้วก็ต้องยอมรับมัน ยอมรับทุกอย่างที่มันจะเกิดขึ้น

“…”

“ว้า! เสียดายจังเลยที่เธอไม่กลัวตาย” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนจะใช้ปืนเกลี่ยที่พวงแก้มสวยเบาๆ "สิ่งที่เธอพยายามทำ มันกลับทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนไป"

“มะ...หมายความว่ายังไง?"

“ไอ้มังกร" คลาวด์ผลักร่างเล็กเบา ๆ "เอาผู้หญิงคนนี้ไปกับเราด้วย”

“ครับนาย”

“แกจะเอาฉันไปไหน เอาฉันไปทำไม? ในเมื่อจะฆ่าก็ฆ่าฉันเลย ไม่ต้องประวิงเวลา”

“ในเมื่อฉันเอาชีวิตน้องชายเธอไม่ได้ ชีวิตเธอเป็นของฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ”

“คิดเหรอว่าฉันจะยอมให้นายเป็นเจ้าชีวิต”

“ฉันคิดว่าเธอต้องยอม เธอต้องยอมฉัน เพราะอะไรเธอรู้คำตอบนั้นดี เธอมีคำตอบในใจและทางเลือกแค่ไม่กี่ทาง เพราะฉะนั้น เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร”

“ไอ้เลว!”

“จะคิดเสียว่าเป็นคำชม เอาตัวไป”

“ครับนาย”

“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ” กำปั้นน้อย ๆ รัวถี่ยิบลงบนอกแกร่งของมังกรนับครั้งไม่ถ้วนแต่ลูกน้องหนุ่มกลับลากร่างบอบบางไปขึ้นรถจนสำเร็จ

คลาวด์มองร่างพ่อเลี้ยงของมนัสนันท์อยู่นานแล้วใช้เท้าเขี่ยที่ใบหน้า พิจารณาใบหน้านั้นชัด ๆ แล้วก้าวข้ามเดินออกมาที่รถ

“พวกแกจะพาฉันไปไหน?”

“….” คลาวด์ไม่ได้พูดอะไรแต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด มนัสนันท์ตะโกนโวยวาย แต่พอได้ยินคำขู่ฆ่าน้องชายหล่อนก็ยอมเงียบแต่โดยดี

คฤหาสน์หลังงามตั้งตะหง่านอยู่ที่ดินหลายพันไร่ มนัสนันท์เบิกตากว้างทันทีที่รถเคลื่อนเข้าไปข้างในนั้น ชายชุดดำมากมายเดินไปมาเพื่อตรวจความเรียบร้อย หากใครคิดจะเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต คงยากนักที่จะเข้ามาได้

“กะ แกเป็นใครกันแน่?”

“ฉันชื่อคลาวด์”

“ไม่ใช่ชื่อแก! ฉันหมายถึงแกเป็นใคร”

“อย่ามาปากดีกับฉัน จะพูดจะจาอะไร พูดให้มันดี ๆ” คลาวด์เสียงกร้าว สายตาคมตวัดมองหน้าอย่างเอาเรื่อง มนัสนันท์หลบสายตาทันที ความไม่พอใจของเขาสายตาของเขามันทำให้หล่อนรู้สึกกลัว “ชีวิตของเธอเป็นของฉัน ถ้าเธออยากไปจากฉัน ก็เอาชีวิตน้องชายของเธอมาแลก”

“ฉันแลกชีวิตฉันกับน้องชายของฉันแล้ว นายก็ไม่ควรเอาชีวิตของน้องชายฉัน”

“หึ! ในเมื่อชีวิตของเธอเป็นของฉัน ไม่ว่าฉันให้เธอทำอะไร เธอก็ควรเชื่อฟังฉัน ห้ามขัดใจฉัน ทำตามคำสั่งแล้วน้องของเธอจะรอด”

"แต่ถ้าเรามีเงินมาแลกกับชีวิตเดิมพัน นายจะยอมให้เราจ่ายเท่าไหร่?" คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มต้องหรี่ตามอง

"สิบเท่าของเงินเดิมพันตอนนั้นก็หนึ่งล้าน แต่ถ้านานเกินหนึ่งอาทิตย์ดอกก็จะแพงขึ้น" มนัสนันท์เม้มปากทันที ผู้ชายคนนี้หน้าเลือดมาก หล่อนต้องหาทางออกเรื่องนี้ให้ได้

"หน้าเลือด!"

"ดอกเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่ถ้าเธอทำงานขัดดอกให้ฉัน ก็ประมาณสิบล้าน"

"สิบล้านอะไร?"

"ถ้านานเกินหนึ่งเดือน เงินแลกชีวิตก็เป็นสิบล้าน ฉันคิดว่าเธอไม่มีปัญญาหามาใช้หรอก"

"นายมันโคตรชั่ว!"

"หึ! เธอเพิ่งรู้เหรอ ที่จริงฉันชั่วมานานแล้ว"

“….”

มนัสนันท์นั่งเงียบไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดต่อ ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าชีวิตของเธอแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอย่างไร เธอก็คงต้องยอม ดูจากบ้านและลูกน้องมากมายของเขาแล้ว มนัสนันท์ก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร ตำรวจถึงไม่ทำอะไรเลยตอนที่เธอแจ้งความ

เขาใหญ่โตและน่ากลัวมากกว่าที่เธอคิด เธอก็ได้แต่หวังว่าปกรณ์ผู้เป็นน้องชายจะรอดปลอดภัย และหวังว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จะรักษาคำพูด ไม่ใจร้ายกับน้องชายของเธอ

“ลงไปได้แล้ว แล้วอย่าคิดหนีล่ะ เพราะฉันไม่รับรองความปลอดภัยของน้องชายเธอ"