Chapter 6

DASHA

NAG-UUSAP KAMING DALAWA NI TORIN, IYON ANG HULI KONG NAAALALA. 

Pinakatitigan ko ang lalaki na nasa aking harapan. Wala akong ideya sa nangyayari, pero alam kong may alam ang lalaking ito kung bakit at paano ako napunta rito. 

"N-Nasaan si Torin?" nanginginig ang aking boses. 

Yakap ko ang aking sarili. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. 

"Hindi ba't ikaw ang tiyuhin niya?" muli kong tanong. 

Natatakot ako 'pagkat kahit ekspresyon ng mukha niya'y hindi matukoy! 

"Magsalita ka, n-nasaan si T-Torin—"

"He went home."

Nag-init ang paligid ng aking mga mata sa sinabi niya. Hindi... hindi ako magagawang iwan ni Torin dito nang mag-isa! 

"Binilin ka niya sakin—"

"Sinungaling ka! Sinungaling!" Hindi ko na napigilang mapaluha dahil sa kabiguang aking nararamdaman.

 "Hindi bagay kay Torin ang magkaroon ng kasintahan. Nag-aaral pa siya." Ngumisi ito. "Nakita ko rin na naninigarilyo at umiinom siya kanina— kasama ka."

Hindi ko alam kung bakit tila nagdilim ang kanyang mukha. Pero dahil sa sinabi niya, posibleng siya nga ang gumawa nito sa akin... para saan? Para gumanti? 

"N-Normal lang ang magkaroon ng k-kasintahan, 'yan ang sabi sa'kin ni Torin!" 

Napalunok ako nang mawalan muli ng ekspresyon ang kanyang mukha. 

"Do you really know Torin? How much do you love him to say that thing in front of me?"

Ramdam ko ang bigat sa'king lalamunan. Ayoko man magsalita, pero hindi ko siya kilala. Hindi ko kabisado ang pagkatao niya. 

"Please, let me go..."

He tsked. 

"I know that you're not serious about my nephew."

Nanlaki ang mga mata ko. 

"Am I right?"

"H-Hindi ko po alam ang sinasabi niyo..."

Wala na talaga kong maintindihan sa nangyayari. Nasaan na ba si Torin! 

"Pwede po bang m-malaman kung nasaan ako? K-Kung anong ginagawa ko rito? Anong n-nangyari sa'kin? Bakit ikaw ang nandito, hindi si Torin—"

"You're not listening."

Napatingin ako sa nanginginig kong kamay. 

Takot na takot ako. 

Litong-lito. 

Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong sabihin upang makuha ang sagot sa'king mga katanungan. 

Gumalaw ako sa'king pwesto nang lumapit siya sa akin. 

"Umuwi na si Torin dahil hinahanap na siya ng mga magulang niya. Kapag hindi niya 'yon ginawa, malalaman ng parents niya ang mga ginagawa niya."

Ngumisi itong muli. 

"Dahil do'n, posibleng hindi na siya makapag aral dito sa pilipinas."

Pumikit ako saka bumuga ng hangin. Hindi ko alam kung anong isasagot sa kanya. Napakalabo niya. Para itong naka-drugs kung umasta! 

Nakagat ko ang aking ibabang labi nang magtama ang aming mga mata sa pagdilat ko. Pinunasan ko ang huling luhang pumatak sa aking mukha. 

"Huwag kang matakot sa'kin. Wala akong gagawing masama sa'yo, " sabi nito sa mababang tono. 

Hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala at magtiwala sa kanya, sa kinikilos niya'y parang mayroong iba. Napaka-weird niya. 

"K-Kung wala kang g-gawing masama sa'kin, p-pwede ba'ng hayaan mo'ko makapagbihis at makaalis?"

Takot na takot na'ko. Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko matanggap na basta na lang ako iiwan ng ganito ni Torin dito. 

Nagulat ako nang umalis siya sa harapan ko. Sandali akong natigilan 'pagkat hinintay ko pa ang sunod niyang gagawin. Pero wala, wala siyang ginawang kakaiba kaya kinuha ko ang pagkakataon na tinalikuran niya 'ko upang kunin ang damit ko na nagkalat sa sahig. 

Agad akong nagbihis nang makapasok sa restroom. Nagmamadali ang aking kilos. Sunod kong ginawa ay kinuha ko ang aking phone. Sinubukan kong i-dial ang numero ni lola, pero hindi ko siya na-contact hindi dahil sa kawalan ng load, kundi dahil walang signal. 

"Paano ko matatawagan si Torin..." 

Ayoko pa lumabas ng CR. Mas lalong ayoko humingi ng pabor sa wirdong tiyuhin ni Torin! 

"Are you okay?" 

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang katukin ako nito. Segundo ang lumipas bago ako nakasagot. 

"O-Okay lang." 

Pinilit kong makasagot ng maayos kahit hindi ayos ang pakiramdam ko. Bukod sa kabiguan na nararamdaman ko sa pag-iwan sa akin ni Torin, iniinda ko pa ang kirot sa pagitan ng aking mga hita. 

Napahawak ako sa aking dibdib nang maalala ang pulang likido na tumambad sa akin kanina. 

"Pa'no na'ko nito..."

Ganun-ganun na lang ba? Ganun na lang nawala ang bagay na matagal kong iningatan! 

"Maling-mali na nagtiwala ako may Torin... maling-mali na sumama ako sa kanya."

Tahimik akong lumabas ng CR nang muling mapaluha sa nangyayaring ito sa akin. Kung maibabalik ko lang, pumunta na lang sana ako kay lola. 

"You can go," malamig na salita ng tiyuhin ni Torin. 

Gusto kong umalis. Pero mas gusto kong malaman ang totoo. Hindi ako pwedeng umuwi na hindi manlang nakukuha ang sagot na nais ko mula pa sa tinatanong ko kanina. 

"Sandali..." Huminga ako ng malalim. "Pwede bang magtanong ako ulit?" 

Wala siyang tugon sa'king sinabi. 

"Gusto ko lang malaman ang totoo mula sa'yo. Ikaw ang una kong nasilayan nang magkamalay ako. Ikaw rin ang nandito sa harap ko. S-Sigurado akong kwarto mo ito, kaya maari mo bang sabihin sa'kin kung ikaw ang naka... n-nakasiping ko?"

Hindi ko maintindihan ang pag-init ng aking mukha sa mga nasabi ko. Hindi ko lubos maisip na mangyayari ang bagay na ito sa akin. Kahit kasagutan na lamang— makuha ko bago umalis. 

Nabalot ng katahimikan ang apat na sulok ng kwarto kung nasaan kaming daawa ng tiyuhin ni Torin. Wala akong mabasa sa kanyang kilos.

Ganito ba siya kagaling magtago ng kanyang nararamdaman? 

Huminga ako ng malalim saka muling nagsalita, "Kung hindi mo ako nais sagutin, aalis na'ko."

Ano ba ang daat kong asahan sa tulad niya? Bakas ang takot at pagkabigo sa'king kilos at itsura, sana kanina pa ito nagpaliwanag upang kahit papaano ay maibsan ang aking bigat na nararamdaman. Ngunit, wala. Wala siyang pakialam. 

Hinakbang ko ang aking mga paa kahit tila may mabigat na nakadagan dito. Lumapit ako sa pintuan. Pipihitin ko na sana ito upang makalabas, pero natigilan ako nang marinig ang mahina niyang pagtikhim. 

Hindi ako humarap, pero ramdam ko na nasa akin ang mga mata niya. Pinihit ko ang door knob, lalabas na ako nang bigla siyang magsalita. 

"Yes, I was with you when my nephew came home. Ako lang, walang iba."