Chapter 7

DASHA

HINDI PA KAMI NAKAKATAPAK SA LOOB NG FLORIAM MANSION AY PARANG GUSTO KO NA UMALIS.

Ito na naman ako. Hindi mapigilan ang aking damdamin. Unti-unti na namang bumabalik sa isip ko ang mga bagay na dapat ay hindi ko na inaalala. 

Bakit ba kasi ako pilit hinihila sa lugar na ito? 

“Come here.”

Napatingin ako sa seryosong mukha ni Blaise nang makapasok siya sa loob. 

“I said, come here,” ulit niya. 

Kumurap ako mula sa pagkakatulala. Ayoko sanang pumasok, pero wala akong ibang choice kundi ang sumunod dahil mahirap makipag diskusyon sa taong laging tama ang tingin sa sarili. 

I sighed. 

“Uncle Blaise!”

Naistatwa ako sa tinigalan kong pwesto, nang matanaw ang isang batang lalaki habang papalapit kay Blaise. May hawak itong kulay abo na pusa. 

“How are you, Bhoy?” 

“I'm good, Uncle!” 

“Is this the cat I gave you last year?”

“Yes, Uncle Blaise!”

“Very good, inaalagaan mo nang mabuti.”

“Ofcourse, Uncle Blaise. I don't have any other friends, the only one I always talk to and hang out with is Kitten.”

Nagkatinginan kami ni Blaise dahil sa sinabi ng bata. Medyo nakaramdam ako ng awa. Bakit nga ba kung sino ang mayaman, siya pang ayaw mag anak nang marami? 

“Where's grandma?”

Tumikhim ako nang ibahin ni Blaise ang usapan. 

“Over there, Uncle!” Tinuro nito ang kusina. Out of curiosity, nasundan ko kung saan tumingin si Blaise. 

I swallowed when I saw an old man in a wheelchair while approaching our place. 

“Grandma,” Magalang na nagmano si Blaise 

 nang makalapit ito sa amin. 

Nagkatinginan kaming dalawa, segundo ang lumipas bago ko na-gets ang ibig niyang ipabatid sa akin. 

Nagmano ako sa matandang babae, tulad ng gusto ni Blaise. Hininhinan ko ang aking galaw dahil sa pagka-ilang. Kahit naiinis ako, ayoko namang mapintasan siya ng lola niya kaya inayos ko ang aking kilos. 

“Bakit ngayon ka lang pumunta rito, Bashong?” tanong ng matanda. 

Nagtaka ako sa pangalang binanggit niya. 

“Just Blaise, Grandma.”

Ewan ko, pero parang gusto ko matawa nang bigla siyang mamula. 

“Ang cute kasi… pero bakit nga ba ngayon ka lang?” 

“Busy po sa mga negosyo.”

“Matagal ka nang hinihintay at hinahanap ng mga alaga mo,” muling sambit nito. 

Matagal? Hinihintay? Hinahanap? Ibig sabihin ba nito, sila na ang tumao sa mansyon na ito nang iwan ko? 

“Titira na ba ulit kayo rito?”

Natigilan ako sa tanong ng lola ni Blaise. 

Tumingin ako sa kanya, nang isang beses itong tumikhim bago magsalita, “It depends, Grandma. If there is someone to...” 

Inalis ko ang tingin sa kanya nang magtama ang mga mata namin. Hindi na niya tinapos ang kanyang sasabihin. 

“Mayroon naman, hindi ba? Kailan mo ba ako bibigyan ng apo?”

Dama ko ang pagtitimpi sa mukha ni Blaise dahil sa mga tanong ng lola niya.

“I'm hungry, Grandma! Can I eat first? What did you cook here?” agap niya. 

Naglakad ito patungo sa kusina habang nakapamulsa. 

“Hindi ka nagsabi na darating ka, hindi ako nakapag paluto ng paborito mong menudo,” anito, sabay sunod kay Blaise. 

Gusto ko sanang tulungan siya iusad ang kanyang wheelchair pero mukhang hindi na niya kailangan dahil sa lakas nito. 

Naiwan akong nakatayo sa'king pwesto. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na humanga habang iginagala ang mga mata ko sa paligid. 

Napakaganda pa rin ng mansyon na ito, kahit na hanggang ngayon ay may kurot pa sa aking puso ang pag-iwan dito. 

Naglakad ako nang ‘di inaalis ang tingin sa mga kagamitan na bago sa aking paningin. Papunta ako ng veranda nang biglang matigilan dahil sa malakas na sigaw ng batang lalaki na kausap kanina ni Blaise. 

“Hey, Kitten! Stop running, Kitten!”

Sinundan ko nang tingin ang kulay abo na pusa habang kumakaripas ng takbo. Tila may kahabulan itong daga sa bilis n'yon. 

Gumalaw ako mula sa aking kinatatayuan, nang tumigil ito sa tabi ng isang maganda at malaking halaman sa veranda. Binagalan ko ang aking paglalakad nang malapit na'ko sa pusa. 

“Hello, Kitten…” hinimas ko ang napakaganda at malago niyang balahibo. 

Kitten ang narinig kong tinawag ng pamangkin ni Blaise kanina, kaya ito na rin ang itinawag ko rito. 

Matamis akong ngumiti nang marinig ito. Tila may nais sabihin, hindi ko lamang iyon maintindihan. 

Binuhat ko siya at muling hinimas ang balahibo nito. 

“Thank you.”

Tumingin ako sa pinanggalingan ng tinig na iyon. Ngumiti ako nang masilayan ang napaka-cute niyang mukha. 

Umi-squat ako sa harapan nito, “You're welcome,” sabi ko habang dahan-dahan itong inabot sa kanya. 

“Don't run again, okay? You're really naughty, Kitten!” sabi niya. 

Muli akong napangiti. Ngunit unti-unti rin itong naglaho, nang mapansin ko si Blaise na nasa likuran na pala ng kanyang pamangkin. 

Napalunok ako nang biglang tumakbo ang bata pabalik sa loob at naiwan kaming dalawa rito sa veranda. 

Napatingin ako sa kanya, nang isara nito ang pinto saka lumapit sa'kin. Sa takot na baka ano ang gawin nito, ako na ang unang nagsalita. 

“Why did you bring me here?” I asked. 

He didn't answer. He was just looking at me as if I had the power to disappear so he was watching over me. 

“Hanggang ngayon, nakakatakot ka pa rin kasama—”

Natigilan ako nang siilin niya ‘ko ng halik! 

“No, Blaise!” buong lakas ko siyang tinulak. 

Akala ko ay titigil at lalayo na siya, ngunit mas ikinagulat ko pa ang sunod niyang ginawa! 

“Blaise!” Hinila niya ‘ko sa isang hanging chair na rattan! “Ano ba?” Nanlaki ang mga mata ko nang iupo niya ‘ko sa mga hita niya. 

“Huwag kang gumawa ng ingay, baka pasukin tayo ni Lola,” nanunudyo niyang sabi. 

Hindi ako nakagalaw nang mapagtanto ang sinabi niya. Nakakainis! Alam niya talaga kung paano niya ‘ko mapapasunod. 

“Bakit mo ba ‘to ginagawa? Pwede bang tigilan mo na ‘to—”

“Stop,” hinawakan niya ‘ko sa dalawa kong braso. “Kung hindi, sa kwarto kita dadalhin.”

Nakagat ko ang aking ibabang labi sa sinabi nito. 

“Don't do that, fuck!”

Nangunot ang noo ko nang maramdaman ang matigas na bagay sa kanyang harapan. Napatingin ako ro'n. Nang iangat ko ang aking mga mata sa kanya, ngumisi ito sa akin. Tila nanunudyo ang kanyang ngiti. 

“Kasalanan mo ‘yan…”

Gusto kong tumayo at pumiglas, pero hindi ko magawa dahil hawak nya ako. At talagang bumukaka pa siya para walang kawala ang mga legs ko na nakaipit sa pagitan ng kanyang mga hita! 

Terible… 

“Hindi ka na talaga nagbago,” seryoso kong sambit. 

“Ano bang babaguhin ko?” 

Nagsalubong ang mga kilay ko nang bumaba ang tingin niya sa harapan nito. 

“Ganyan na talaga ‘yan, eh.” Sabay ngisi niyang muli. 

Nakakagigil talaga siya! Ginagawa na lang niyang biro ang lahat. Tila walang nangyari sa limang taon na nakalipas kung siya'y umasta! 

“Pakawalan mo na ‘ko, Blaise. Baka makita tayo ng Lola mo—”

“Edi maganda—”

“Blaise.” Tila nagbabanta kong sabi. 

Nagtitigan kaming dalawa. Pinilit ko ang ‘di mapakurap. Hanggang lumipas ang ilang segundo gumalaw ito at binigyan ako ng pagkakataon tumayo mula sa kanyang kandungan. 

Mabilis kong inayos ang suot ko. Gayunpaman, sagip pa rin ito nang aking paningin mula sa gilid ko. Alam ko na hindi niya hinihiwalay ang titig sa akin. 

Isang beses ako napaatras nang tumayo siya't dinaluhan ako. Natulala na lang ako nang muli siyang magsalita. 

“Remember? You're mine…”