Chapter 4

DASHA

“Blaise!” pabulong na sigaw ko dahil sa gulat. 

Lumunok ako nang ikulong niya ‘ko sa kanyang bisig. 

“Ano itong ginagawa mo sa'kin?” iningatan ko ang makagawa ng ano mang ingay dahil baka biglang sumulpit si Kate. 

“Naalala mo ba ang sinabi ko? Titigilan kita kapag umalis ka."

Napakagat ako sa labi ko. 

"Nasa'n ka ba ngayon?" pabulong lamang iyon ngunit tila nakapagbasag ng eardrums ko! 

Ano bang ugali mayroon siya? Bakit niya ginagawa sa'kin 'to? Sa yaman niya, pwede siyang bumili ng babae kahit na sinong gustuhin niya, bakit ako ang puntirya niya? 

Bakit? 

Salubong ang kilay ko nang tingnan ang braso niya. Gusto ko siyang itulak pero wala na talaga 'kong lakas. Galing pa'ko sa byahe, dumiretso ako rito para sa trabaho hindi para sa kanya. 

“Blaise, let me go!”

He smirked. “For what?"

Tumingin ako sa kanyang mukha, pero hindi ako nagsalita. Inalis ko ang aking mga mata nang mapansin kong nagdilim ang mukha niya. 

Nagulat ako nang gumalaw ito saka humalik sa leeg ko. Napapikit ako dahil sa ginawa niya, ngunit agad din akong napadilat nang kagatin niya 'ko sa'king balikat. 

"Shit!" hiyaw ko. 

Aware ako na nasa restroom kami kaya nang mapalakas ang boses ko, ininubsob ko ang aking bibig sa kanyang dibdib. 

Sandali akong natigilan. Tila huminto ang mundo naming dalawa. Wala kaming ibang marinig kundi ang palitan ng aming hininga. 

“Bumalik ako rito, hindi para sa'yo," malamig kong sabi. 

Bahagyang humiwalay ang pagkakadikit ng aming mga braso. Nadiin ko ang kuko sa aking mga daliri nang mapansin kong gumalaw ang tatagukan ni Blaise.

“I'm not asking—"

“Blaise, marami nang nagbago. Matagal na panahon na ang nakalipas, umusad ka—”

"Shut up," mariin niyang sabi.

Hindi nakaiwas si Emma, kailangan niyang sumunod. “Okay,” tipid niyang sagot.

Nang maupo sa black custom car ni Liam, bumilis ang pagtibok ng puso niya. 

“Saan po tayo pupunta, Mr. Garcia?”

Si Liam na nakasandal sa leather seat ay pagod na tumingin sa kaniya.

“Don’t you know where I’m going?”

Natahimik si Emma.

“Salcedo Street, Floriam Mansion,” sagot ni Liam.

Floriam Mansion, a high-end residential project under Garcia Real Estate. Pinangalanan mula sa surname ni Emma at pangalan ni Liam.

Hindi na nagsalita pa ulit si Emma. Nang marinig ang sagot ng binata, nanginginig ang kamay niya habang pinindot ang location sa screen.

Home.

Iyon ang nakita niya sa screen.

Parang nakabara ang lalamunan niya, pilit pinipigilan ang luha.

“Keep moving forward… don’t look back,” bulong niya sa sarili.

Limang taon ng lumipas, lahat ng memories—good at bad—pinilit niyang iniwan sa nakaraan.

Ngunit pagdating sa Floriam Mansion, hindi pa rin nawawala ang kabang nararamdaman niya.

Dating kanila ang bahay na ito, birthday gift pa ni Liam noon sa kaniya. Lumipat siya rito seven years ago, nineteen years old palang siya at iyon ang pinakamagandang taon niya.

Tumingin siya sa bintana, kagat-kagat niya ang pang-ibabang labi niya.

“Your thirtieth birthday gift… may everything go as you wish,” bulong ni Liam, may halong pagnanasa. Hinawakan niya ang braso ni Emma, pinisil sandali, at bumitaw. “Em… I miss you so much.”

Nang narinig ang palayaw na “Em.” Biglang nag-alab ang puso ni Emma at nanginig ang mata niya. Biglang sumagi sa alaala nita ang mga araw na sila ay may nararamdaman sa isa't isa—mga alaala na pilit niyang nakalimutan, biglang bumalik muli.

 gagawan ng kahit ano hanggang hindi mo ako gusto.”

“Pwede ba akong tumanggi?”

“Hindi,” nakangiting sagot ni Logan.

“Kung pipiliin kong tumanggi, ano mangyayari?”

“Wala akong gagawin sa’yo.”

Huminga nang maluwag si Emma.

Ngunit biglang nagsalita si Logan. “Pero hindi ko masisigurado kung makakapag-focus ka sa school next year.”

“Okay,” pilit na sumang-ayon si Emma. “Pero may condition ako.”

“Go ahead,” sagot ni Logan.

Humakbang siya pabalik, handang umatras sa kahit anong hindi niya gusto. Itinaas ang isang puting daliri. “One month. Kung hindi mo ako mapapamahal sa’yo after one month, tapos na, at huwag mo na akong abalahin.”

Tumawa si Logan. “Are you kidding me?”

“Logan, hindi ka ba confident sa sarili mo?”

Ngumiti siya. “Okay, fine.”

Tatlong araw pagkatapos, June 15, eighteen na si Emma.

Kahit tumanggi si Emma, pinilit ni Logan mag-book ng luxurious suite sa hotel. Kasama ang tatlong kaibigan niya at grupo ng boys.

Fireworks, confetti, parang wedding ang dating.

“Happy birthday,” bati ng isang kaibigan.

Biglang lumapit si Logan.

Nagulat si Emma nang biglang may tumawag sa phone niya. Tumatawag ang lola niya.

“Bababa lang ako para sagutin ito, hindi mo kailangan sumama,” sabi niya kay Logan.

Lumabas ng silid si Emma, huminga nang maluwag. Ayaw niya ng ganitong okasyon, gusto lang niya matapos ang isang buwan nang maayos.

Sa hall sa ikalawang palapag, nag-uusap ang mayayamang lalaki.

“Bakit nasa tahimik si Mr. Garcia?” biro ni Gordon.

Hindi nagsalita si Liam, tumingin sa labas ng bintana. May batang babae garden, hawak ang phone, hinahaplos ang bulaklak sa buhok. 

Biglang parang may kumulampag sa puso ni Liam.

Pumasok si Clifford at pabirong sinabi, “Ang pamangkin mong si Logan ay may selebrasyon sa kabilang silid. Bakit hindi ka lumabas?”

Hindi umimik si Liam. Ang tingin niya ay nakatuon sa batang babae sa garden.