Chapter 5

Si Emma ay papasok na sa private room matapos niyang kausapin ang lola niya.

“Warm as a feather.”

Lumiko si Emma. “Ah, sorry. Lola ko ang tumawag. Hindi niya ako nakikita ng higit sa kalahating taon, kaya nagrereklamo siya nang kaunti. Medyo marami akong nasabi kaysa sa normal.”

Tiningnan siya ni Logan, ang mapupulang pisngi niya mula sa sikat ng araw, napakaputing balat, at napakadelikadong mukha—mas mala-rosas pa sa garden ang kagandahan. Ang malalaking mata niya, puno ng kislap at lambing, ay talagang nakakahulog ng loob.

Biglang kumalabog sa dibdib ni Logan ang damdamin, at hindi niya mapigilang maramdaman ang physiological reaction. Agad niyang naisip na gusto niyang dalhin si Emma sa hotel room na naka-book na.

Ngunit hindi niya ipinakita. Pilit niyang pinigilan ang labis na pagnanasa, ayaw niyang takutin si Emma.

Itinapat niya ang palad sa ulo ni Emma at hinaplos nang magaan, kasama ang kaniyang ngiti na may halo ng pang-aasar. 

“Bakit ka nagso-sorry? Huwag ka na maging sobrang polite sa akin.”

Politeness implies distance, at ayaw niya iyon. Gusto niya ng init, ng pagiging close nila.

Tumango lang si Emma at hindi na nagsalita.

Natural na hinawakan ni Logan ang kamay niya at dinala siya palayo sa garden.

Sa bintana sa ikalawang palapag, may dalawang matang matalim na nakatitig sa magkahawak na kamay.

Kung kaya sanang gawing matatalim na blade ang tingin, siguradong mapuputol ang magkahawak na kamay.

Lumapit si Gordon kay Liam, ang mga kamay ay nasa bulsa, tumingin sa magkasintahan at nagsalita na may paghanga. “Your nephew, grabe, ang galing. At ang girlfriend niya, ang ganda!”

Nanatiling tahimik si Liam, malamig at nakakatakot ang mukha.

Tumingin si Gordon sa malamig na mukha ni Liam tapos bumalik sa card table para maglaro.

Paglabas nila sa garden, ginamit ni Emma ang dahilan na pawisan ang palad niya para hilahin ang kamay niya pabalik, tahimik na iniisip ang totoong plano.

Alam niya na hindi niya gusto si Logan. Ang pagsang-ayon sa relasyon ay pansamantalang taktika lang.

Dahil hindi niya gusto si Logan, kailangan niyang makahanap ng paraan para mawala ang interest nito sa kanya, o kahit ma-disgust siya kay Emma.

Nakaisip siya ng mabilis na desisyon. Hinagis niya ang kamay ni Logan, naglakad nang mabilis, habang hinihipan ang sarili gamit ang kamay sa harap ng tainga, sabay sigaw. 

“Oh dear, gutom na gutom ako, tara kain na tayo!”

Ngumiti si Logan at sinundan siya.

Sa hapunan, nagbago ang karaniwang mahinhing asal ni Emma. Tumayo siya, hawak ang bowl, mabilis kumain gamit ang chopsticks. Namamaga ang pisngi niya, bago pa man niya malunok, kumukuha na uli ng pagkain, parang gusto niyang agawin lahat.

Tahimik na pinagmamasdan si Emma ng dalawa niyang kaibigan.

Halos isang taon na nilang kakilala si Emma. Magkaklase at roommates. Ang nakasanayang Emma ay tahimik, elegant, gentle, at well-behaved. Kahit minsan lively, karamihan gentle at slow. Hindi siya kumakain nang ganito kasabik.

Nilapag ni Janice ang chopsticks, nag-alala. “Emma, anong nangyari? May problema ba sa bahay?”

Itinaas ni Emma ang ulo, ang bibig pa rin may laman. Inilapat ang leeg, pilit nilunok ang pagkain.

 “Wala naman.”

“Bakit bigla kang kumakain ng ganito kabilis? Akala ko may nangyari,” tanong ni Janice.

Ngumiti si Emma. “Actually, ganito talaga ako kumain. Noon, nagpe-pretend akong mahinhin para mapansin ng crush ko. Ngayon na kasama ko na siya, parang hindi na kailangan…”

Bago siya makatapos, lumingon siya kay Logan at nagpatuloy sa pagkain.

Ang pinakakagulat ay ang mga kaibigan ni Logan. Lahat sila, pinipigilan ang tawa, sabik na makita si Logan na matalo sa sitwasyon.

Itinaas ni Logan ang kilay at ngumiti kay Emma na may halong meaning. “Bakit hindi mo sinabi agad? Gusto kita ng ganito lang. Ang pagkain ay blessing. Tara, kain pa.”

Nilagay niya ang malaking karne sa bowl ni Emma, at idinagdag ang dalawang piraso ng oily sweet and sour pork ribs, sabay tingin na excited sa mata.

Halos mabulonan si Emma, napaubo at tinakpan ang bibig.

Sinubukan niyang agawin ang manok, pero nawala ang kanin; mabils niyang kinain lahat ng laman ng bowl hanggang sa medyo sumuka na siya.

Nakita niyang lalagyan pa siya ni Logan ng rice, natakot siya at mabilis na tinakpan ang bowl. “Tama na, sobra na, busog na ako!”

Pagkatapos ng dinner, gusto siyang dalhin ni Logan sa hotel para magpahinga. Natakot si Emma at hindi pumayag. Nagkunwari siyang may period at kailangan niyang magpalit, tapos bumalik sa dorm kasama si Janice at iba pa.

Pagpasok sa dorm, bumagsak siya sa kama, iniunat ang katawan at huminga ng malalim.

Pinatpat ni Janice ang binti niya. “Emma, hindi mo ba gusto si Logan?”

Walang ganabg sumagot si Emma. “Hindi ko talaga siya gusto noon pa man.”

Si Logan ay charming na school heartthrob, sikat sa mga babae. But for Emma, beauty is in the eye of the beholder, at hindi niya type si Logan. Alam niya, ganitong lalaki madalas babaero at baka may iba na sila habang nililigawan.

“Kung hindi mo gusto, bakit ka pa pumayag maging sa proposal niya?” curious na tanong ni Janice.

Napabuntong-hininga si Emma. “Gusto ko man o hindi, kung hindi ako pumayag, hindi magiging madali in the future kasi ayaw niya akong tantanan.”

Curious na rin si Michelle. “Mayaman at guwapo siya, hindi mo ba talaga siya nagustohan?”

Umakyat si Emma, at umupo. “Kung sasabihin kong hindi ako interested sa pera, ewan, masyadong peke. Hindi ako fairy na proud na hindi magbaba ng loob. Ordinary lang ako, mahal ko rin ang pera. Pero alam kong magdadala lang siya ng problema kung masasangkot ako sa kanya. Aside from that, baka magselos ang iba, ang pamilya niya… grabe, baka may fiancée pa siya na in-arrange.”

Natawa si Janice. Sobrang advance mag-isip ni Emma. “Pero nariyan ka na sa kaniya, hindi mo puwede agad hiwalayan, ‘di ba?”

“Siguradong maghihiwalay kami, pero hindi agad. Sisiguradohin ko na makikipaghiwalay siya sa akin.”

“Anong method?” tanong ni Janice.

Ngumiti si Emma na sly. “Secret. Pag-success na plan ko, sasabihin ko sa’yo.”

Sa susunod na dalawang linggo, nag-focus si Emma sa library dahil sa exams.

Tumawag ulit si Logan para yayahin siya. Bago makasagot, biglang nahsalita si Logan gamit ang mababang boses nito. “Emma, hindi mo ba ako niloloko?”

Narinig ni Emma ang tunog ng lighter, alam na galit si Logan.

“Kailangan kong mag-study. Finals na, dami dapat i-memorize. Hindi ako matalino, kailangan ulit-ulitin anh binabasa ko.”

“Okay, pagkatapos ng exam, first trip tayo, tapos pwede ka mag-stay sa bahay ko ng dalawang buwan.”

“Stay… sa bahay mo? Medyo inappropriate, ‘di ba?” 

Nagpanggap si Logan na walang binabalak. “Wala sa bahay ang parents ko, mag-isa lang ako.”

Napaisip bigla si Emma. “Pag-usapan natin after exam.”

Tumawa si Logan. Bakas pa rin ang malamig ma presensiya dahil hindi pa sigurado si Emma kung sasama ito sa kaniya.. 

“Emma, limitado lang ang pasensiya ko. Ayaw mong maging target, better not refuse.”

Umigting ang panga ni Emma. “Fine! Sige, agree ako! Pero Logan, huwag ka magsisi. Maraming bad habits ako, hindi tulad ng nakikita mo. Kung kaya mo pa rin akong tanggapin, okay. Summer vacation, wala akong pupuntahan. Huwag mo ako i-kick out, baka makagawa ako ng scene, crying, shouting, threatening suicide, curses included! Go all out!”

Napatawa si Logan. “Emma, mas interesting ka pa ngayon.”

***

Tatlong araw matapos ang exam, pumunta siya sa school gate.

Si Logan ay nakasakay sa kulay kahel na sports car, nasa bulsa ang mga kamay, nakasandal sa kotse, at may sigarilyo sa daliri.

Si Emma naman ay bitbit ang backpack at suitcase nang dumating at itinutulak ang suitcase.

Pinatay ni Logan ang makina ng sports car niya. Pagkababa, kinuha niya agad ang suitcase ni Emma at binuksan ang passenger door.

Bago pa makapagsalita si Emma, mabilis niyang hinalikan ang pisngi nito—halos hindi halata kung sinadya ba o biro lang.

Napasinghap si Emma at agad pinunasan ang pisngi. “Logan!” inis na tawag niya, pero hindi niya maitatangging nabigla siya.

Umikot si Logan pabalik sa driver’s seat, may pilyong ngiti sa labi. “Relax,” sabi niya. “Today, we’ll stay at the old family home. Tomorrow, balik tayo sa place ko.”

Napakunot ang noo ni Emma. “Wait—old family home? Anong ibig mong sabihin?”

“Ah, that one,” sagot ni Logan habang sinisindi ang makina ulit. “It’s our ancestral house. Diyan madalas ginagawa ang family gatherings noon. My grandparents and great-grandfather used to live there. Last month, my grandpa asked me to do an inspection, then my grandma and great-aunt decided to follow.” Tumango siya sandali, nakatingin pa rin sa daan. “My uncles and aunts rarely visit, so it’s pretty empty during holidays. My cousin invited me to stay there. Malaki ang lugar—may tatlong separate buildings. We’ll have our own space, no one will bother us.”