Chapter 3

Pinitik ni Lucas ang noo ni Isaiah at tiningnan ito na para bang nawalan na ng pag-asa sa kanya.

“Lagi namang sinasabi ni Mommy na magbasa ka nang magbasa at bawasan ang paglalaro sa computer, pero palihim ka na namang naglaro, ‘di ba? Isa lang sa pitong salita ang hindi mo naisulat ng maayos tapos dalawa pa ro’n mali ang baybay.”

“Kuya naman, huwag mo nang intindihin ang mga detalye,” sagot ni Isaiah habang nakangiti. Pagkatapos niyang magsulat, iginuhit pa niya ang isang pigurang baboy na sobrang abstract ang hitsura.

“Hmmph. Tatay na aso,” irap ni Lucas sa kanya.

Gusto talaga nilang malaman ng lahat na isa siyang malaking salbahe.

Kahit hindi nila siya nakita sa mga nakaraang taon, kilala pa rin nila ang pangalan niya. Minsan nga, nakikita pa nila siya sa TV na masaya kasama ang ibang babae sa kung anu-anong event.

Kaya nang una nilang makita si Isagani dito, agad nila siyang nakilala at walang duda.

Hindi talaga binabanggit ng Mommy nila si Isagani sa kanila . Karamihan ng alam nila tungkol sa kanilang ama ay si Tita Ruth ang nagkuwento na siyang matagal nang matalik na kaibigan ni Thalía.

Kaya alam nila kung bakit sila dinala ng Mommy rito at namuhay nang mag-isa dahil sa bad Daddy na iyon na sinaktan si Mommy. Hindi siya karapat-dapat kay Mommy, at lalong hindi siya karapat-dapat maging Daddy namin.

“Lucas, Isaiah, anong ginagawa n’yo?” takbong lapit ni Eliana.

“Shhh!” Agad na tinakpan ni Isaiah ang bibig ni Eliana. “Eliana, hinaan mo boses mo, baka makagawa ka pa ng gulo.”

Agad namang tinakpan ni Eliana ang sarili niyang bibig at tumango na para bang nangangakong hindi siya magsasalita. Tiningnan niya ‘yung mga salitang isinulat sa kotse gamit ang colored brush. “Isaiah… mali yata ‘yung isang letra mo.”

Kamot-ulo si Isaiah. “Huwag mo na lang pansinin ‘yung mga detalye.”

Hinawakan ko ang kamay ni Eliana at tinanong ko siya, “Eliana, hindi pa ba tapos si Mommy sa trabaho?”

“Tinawag siya ng manager sa opisina e.”

Sa opisina ng manager.

Pagkapasok ni Thalía sa loob ay agad siyang tinapunan ng tingin ng manager, itinuro siya at nagmamadaling tinawag.

“Salome, bilis! Narito na si Mrs. Castillo. Mrs. Castillo, siya po si Salome — ang auctioneer na hinahanap n’yo.”

Mrs. Castillo?

Itinaas ko ang paningin ko at tumingin sa direksyong tinuro. Napakunot ang noo ko.

Siya? Si Celeste Salcedo?!

Ang babaeng minsang minahal nang labis ni Isagani.

Mrs. Castillo? Oo nga pala. Minahal nga siya ni Isagani noon. Tapos, iniwan niya ito. Kaya naman gano’n na lang ang pagmamadali ni Isagani na pakasalan si Celeste noon.

Hindi ko talaga inakalang makikita ko pa siya… at dito pa mismo sa Pilipinas. Mas pinili niyang manatili sa Pilipinas upang magtago kay Isagani pero heto at magkaharap na naman yata kami.

Biglang may bumara sa lalamunan ko, at naramdaman kong biglang tumigas ang ekspresyon ng mukha ko.

Si Celeste, gaya ng dati ay naka-ayos nang bongga. Maingat niyang ibinaba ang hawak niyang kape at tiningnan ako mula ulo hanggang pa. Nakasuot pa ako ng belo na para bang isa lang akong alikabok sa paligid kung matahin nito. Kita sa mga mata niya ang pangmamaliit.

“Chief Auctioneer?” taas kilay nitong tanong. “Marunong ka ba talaga mag-appraise ng antiques?”

Naalala ko pa kung paanong sumikat siya noon. Isang iglap lang, laman siya ng social media n parang milagro raw ang talento niya. Akala ng lahat eksperto siya, pero ngayon, ni hindi nga siya makapakita ng tunay niyang mukha.

Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ipinipilit pa rin ni Mr. Isagani na makipagkita sa kanya.

Napasinghap si Celeste at malamig na nagsalita, “Ikaw si Salome, ‘di ba? Narinig kong hindi ka lang auctioneer, kundi antique appraiser din. Gusto ka sana naming kunin para sa ilang araw. Sumama ka sa lugar namin at suriin mo ‘yung mga antiques sa Castillo family. Sabihin mo kung magkano ang gusto mong bayad.”

Halatang kumpiyansa siya sa sarili na sapat na ang limang salitang iyon.

"Sabihin mo ang presyo." Ulit nito.

Siguro iniisip niyang lahat ng tao kapag narinig ang apelyidong Castillo ay agad na yuyuko at susunod sa kanila.

Dahan-dahan siyang sumimsim ng kape, tila hinihintay akong lumapit at purihin siya.

Isang malamig na kilabot ang dumaan sa dibdib ko.

Oo, kaya kong mag-appraise ng antiques.

Pero kahit anong pilit nila, hindi nila ako mapapapayag.

Umalis ako noon dahil ayokong makita silang muli, kaya paanong papayag akong bumalik sa kabisera kasama siya?

“Pasensya na,” mariin kong sabi. “Isa akong propesyonal na auctioneer. Kung appraisal ng antiques ang kailangan n’yo, marami namang ibang puwedeng lapitan. Hindi ako ang taong kailangan n’yo. Manager, may kailangan pa akong asikasuhin, mauna na po ako.”

Pagkasabi ko no’n, agad na akong tumalikod at paalis na sana.

Pero natigilan si Celeste. Halatang hindi niya inaasahan na tatanggihan ko siya.

“Sandali lang! Kilala mo ba kung sino ako? Mag-isip ka muna bago ka sumagot,” may banta sa tono ng boses niya.

Tumingin ako sa kanya nang diretso. “Alam ko. Kaya nga tumanggi ako.”

“Ano’ng klaseng asal ‘yan? Babayaran ka naman, bakit ayaw mo pa?”

Tumayo siya bigla at hinawakan ang braso ko.

Alam kong ginagawa niya ito para makuha ang loob ni Isagani at siguradong gusto niyang patunayan na may silbi siya sa kanya.

Napakunot ang noo ko at ibinaba ko ang tingin sa kamay niyang nakahawak sa akin.

Sa sandaling iyon, napalalim ang hinga ko.

May suot siyang berdeng jade bracelet sa kanyang pulso at ang kulay nito ay pantay, makintab at malinaw. Isa ito sa pinakamagagandang uri ng jade na mahigit 100 milyong piso ang halaga. Sa isang iglap, nakilala ko agad ito.

Ito ay pamana ng pamilya namin sa akin.

Galing ito sa nanay ko. Binigay niya sa akin noon, at sinabi niya sa akin na ingatan ko ito, dahil baka sa hinaharap, magamit ko ito sa mahalagang bagay.

Pero dahil sa pagmamadali ko noon sa pag-alis, naiwan ito sa bahay ng mga Castillo.

Ngayon, nasa kamay na ito ni Celeste.

Ibinigay ba ito ni Isagani sa kanya?

Kung gusto niyang regaluhan si Celeste, bakit kailangang gamit ko pa ang ibigay niya?

Hinawakan ko ang kamay ni Celeste pabalik. “Ang bracelet na suot mo… sa’yo ba talaga ‘yan?”

Tumaas ang kilay niya, halatang inis. “Siyempre akin ‘to. Regalo ‘to ng asawa ko. Kung hindi akin ‘to, paano ko naman masasabing akin talaga?”

So totoo nga. Si Isagani ang nagbigay.

Ramdam ko ang kirot sa dibdib ko. Alam niyang akin ‘yon pero binigay pa rin niya kay Celeste?

Anong klaseng lalaki ang nagbibigay ng pamana ng dating asawa niya sa bago niyang asawa?

Nakakadiri.

“Umalis na tayo.”

Sa gitna ng pagkagulat ko, isang malamig at matigas na boses ang pumunit sa hangin.

Napatingala ako.

Nando’n siya.

Hindi ko alam kung kailan pa siya dumating, pero nang magtama ang mga mata namin, para akong naipit sa dilim ng kanyang mga mata.

Matangkad siya, matikas ang tindig, at ang mga mata’t kilay niya—buo, matalim, at puno ng awtoridad. Kahit tahimik siyang nakatayo roon, ramdam ko ang bigat ng presensya niya—isang uri ng kapangyarihang pinanday ng maraming taon.

Napakuyom ang mga kamay ko.

Si Isagani.

Siya nga.

Hindi nagkamali si Eliana, tama ang sinabi niyang si Isagani nga ang nakita nila.

Dapat inisip ko na ‘yon. Sa lalim ng pagmamahalan nilang dalawa, kung narito si Celeste, siguradong narito rin si Isagani.

Sa loob ng limang taon na nawala ako, ni minsan, hindi ko inakalang muli ko pa siyang makikita.

At ayoko ring makita pa siya dahil sa takot.

Ako ang nanganak sa tatlong anak naming dalawa.

Kung malaman niya iyon… tiyak kukunin niya ang mga bata sa akin.

At ang pamilyang gaya ng sa Castillo ay hinding-hindi nila hahayaan na ang dugo nila ay lumaking malayo sa kanila.

Ang tatlong batang iyon… sila na ang buong buhay ko. Hindi ko hahayaang magkahiwalay pa kami.

Ito rin ang dahilan kung bakit nagtatago ako sa belo sa lahat ng pagkakataon.

At kung bakit ako naging sobrang maingat sa loob ng maraming taon.

Napakuyom ako ng palad.

Ramdam ko ang titig ng lalaki sa akin na parang gusto niyang silipin nang buo ang mukha ko sa kabila ng manipis kong belo.

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko.

Bigla na lang inalis ni Celeste ang pagkakahawak ko sa kanya at agad nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya. Mula sa pagiging arogante, bigla siyang naging maamo at parang api.

“Isagani,” ani Celeste, na parang inosente. “Sinabi ko na kay Miss Salome ang gusto mong iparating, pero tumanggi siyang tumulong sa atin. Parang… hinahamak niya tayo.”

Hinahamak daw ang pamilya Castillo.

Hayan na naman siya. Palaging nagpapanggap.

Tumango siya nang bahagya, itinaas pa ang ulo niya akala mo kung sino.

Habang tumatahimik ang paligid, naramdaman ko ang lalong tumitinding presensya ni Isagani. Nakatingin pa rin siya sa akin, walang inaalis na tingin.

Hanggang sa sa wakas, narinig ko ang malamig, matigas niyang tinig.

“Sabihin mo kung magkano ang gusto mo.”