Chapter 2

Limang taon na ang lumipas.

Ako na ngayon ang pangunahing auctioneer sa pinakamataas na auction house sa buong Pilipinas.

Puno ang maluwang na bulwagan ng mga kilalang personalidad.

Nakatayo ako sa auction table, suot ang isang puting dress na hapit sa katawan at may mataas na slit sa hita. Nakasuot ako ng puting lace na belo at nakatali ang mahabang itim kong buhok. Hindi nila lubusang makita ang aking mukha, pero bawat galaw ko ay kaakit-akit sa kanilang paningin.

May kumpiyansa akong ipinapakilala ang bawat item sa display stand sa maganda at maayos na paraan, kaya’t sabik silang makipag-bid.

Ang malinaw kong mga mata ay tumitingin sa paligid ng entablado habang hawak ko ang gavel. Ako ang may kontrol sa buong sitwasyon.

Sa ikalawang palapag, si Isagani ay nakaupo at lumingon nang bahagya.

"Siya ba ang taong gustong makilala ni Lolo?"

Ipinasa ng assistant ang impormasyon. "Opo, Mr. Castillo. Ang pangalan niya ay Salome. Auctioneer siya na nagsimulang lumahok sa mga bidding limang taon na ang nakakaraan. Sa una pa lamang niyang auction, isang lumang painting na tinatayang nagkakahalaga ng isang milyon ang naibenta niya ng animnapung milyon. Dahil sa galing niya sa bidding, naging usap-usapan siya ng gabi at agad siyang sumikat."

Napasimangot si Isagani at nagtanong, "Lagi ba siyang may belo kapag humaharap sa tao?"

Nag-isip ang assistant at sumagot, "Oo, may narinig ako na may nag-alok sa kanya ng 10 milyon para lang tanggalin ang belo, pero tumanggi siya. Sabi niya, pangit daw siya kaya ayaw niyang ipakita ang mukha niya."

Pinatay ni Isagani ang sigarilyo at tahimik na tumingin sa akin. "Magaganda ang mata niya."

Paanong magiging ganoon siya kapangit kung ganoon naman kaganda ang mga mata niya?

At parang may pagkakahawig ang mga matang iyon sa taong kilala niya.

Kanino?

Kay Thalía.

Ang babaeng nag-iwan sa kanya ng divorce agreement, ipinalaglag ang kanilang anak, at umalis nang hindi nagsasabi ng kahit ano limang taon na ang nakakaraan.

"Dalhin mo siya sa akin."

Tumayo si Isagani, lumakad ng dalawang hakbang, at biglang huminto.

"Limang taon na, wala pa ring balita kay Thalía?"

Biglang kinabahan ang assistant at umiling.

Sinasabi nilang imposibleng mawala ang isang tao nang parang bula.

Pero ang asawa ni Isagani? Talagang naglaho nang walang bakas sa loob ng limang taon.

Hinawakan ni Isagani ang sentido. "Hanapin niyo pa rin."

Napakalamig at walang-emosyon ang babaeng iyon. Iniwan niya si Isagani, isinuko ang bata, at inalisan siya ng contact sa lahat.

Walang nakakaalam na ang presidente ng Castillo Group ay iniwan lang sa pamamagitan ng divorce agreement. Walang nakakaalam na limang taon na niyang hinahanap ang babaeng iyon.

Kailangan pa rin niyang mahanap si Thalía. Gusto niyang malaman kung anong kasalanan ang nagawa niya para mapilitang gawin ng isang babae ang ganoong kalupit na bagay.

Umalis si Isagani. Naiwan si Alona ang assistant nito na pawis na pawis. Naikot na niya ang buong bansa, pero wala pa ring balita sa asawa nito.

Kung limang taon mo nang hindi mahanap ang isang tao, parang naghahanap ka na ng karayom sa dayami.

"Ma’am, nasaan ka na?" aniya sa sarili.

Matapos ang auction ay magalang itong yumuko at lumisan. Limang taon na ang nakalilipas mula nang dumating ako sa Pilipinas. Sumali ako sa auction house at pinalitan ang pangalan ko kaya mas kilala akong Salome.

Para maiwasan ang gulo ay palagi akong nagsusuot ng belo tuwing may auction.

Dumiretso ako sa opisina.

Isang malambot at malagkit na munting binti ang tumakbo papalapit saka binuka ang maliliit nitong mabilog na kamay at niyakap ang aking mga binti.

“Mommy!” malinaw at matinis na boses ang tumawag sa kaniya.

Inalis ko ang belo ko saka isiniwalat ang isang maliit pero napakagandang mukha. Yumuko ako, binuhat ang anak kong babae, at hinalikan ang maputi niyang pisngi.

“Matagal ka bang naghintay, Eliana? Nasaan ang mga kuya mo?”

Ikinrus ni Eliana ang mga kamay niya at tumingala, “Hmph, lumabas daw ang mga kuya para maglaro.”

“Wala ba silang mga tassels?” tanong ko pa.

“Sabi nila, hindi pwedeng isama si Eliana kapag larong panlalaki ang lalaruin.”

Napabuntong-hininga ako.

Kung ayaw ng dalawang mokong na 'yon na isama si Eliana, sana sinabi na lang nila nang deretsuhan.

Noong panahong sobrang wasak ako, balak ko talagang ipalaglag ang bata. Pero pagdating ko sa operating room, hindi ko kmamaa. Sa huli, umatras ako.

Dalawang buwan matapos kong makarating sa Pilipinas, isinilang ko ang tatlong sanggol dalawang lalaki at isang babae. Hindi ko akalain na triplets pala ang ipinagbubuntis ko.

Pinangalanan ko ang panganay na si Lucas Gabriel Briones, ang pangalawa ay si Isaiah Gideon Briones, at ang bunso ay si Eliana Grace Briones.

Si Lucas ang pinakamasinop at maunawain, si Isaiah ang pinakapasaway, at si Eliana… siya ang pinaka-cute.

Habang pinagmamasdan ko ang napakaamong bata sa mga bisig ko, hindi ko maiwasang maging masaya. Tama ang desisyon ko noon.

“Oh, Mommy nga pala, hulaan mo kung sino ang nakita ni Eliana at ng mga kuya kanina?”

“Sino?”

“Yung bad daddy namin po.”

Malakas ang pagkakabigkas ni Eliana, pero hindi ko agad naintindihan.

“Sino ang nakita mo, Eliana?”

“Nakita namin si bad daddy. ‘Yung laging lumalabas sa TV, ano nga ulit pangalan niya… hmm” aniya habang nag-iisp. “Ah! Ang pangalan niya ay Isagani Castillo! Ang sungit-sungit ni bad daddy!”

Habang nagsasalita si Eliana ay tinataas pa niya ang munting kamay niya para ipakita sa akin kung gaano kasungit ang tinutukoy niya.

Pagkarinig ko sa pangalan na binanggit ni Eliana, may biglang kumirot sa puso ko.

Sa mga nagdaang taon, bihirang-bihira kong marinig ang pangalan ni Isagani. Para bang kinalimutan ko na ang pag-iral niya.

Pero sa sandaling marinig ko muli ang pangalan niya mula sa bibig ng anak ko, bumalik ang lahat ng alaala hindi niya akalain na masakit pa rin pala.

Bakit nandito si Isagani?

Ang alam lang ng mga anak ko ay si Isagani ang tatay nila. Nakita na nila siya sa TV noon, pero baka naman nagkamali lang sila ng tingin?

“Baka nagkakamali ka lang, Eliana. Hindi pupunta rito 'yon.”

“Pero…”

Saktong may kumatok sa pinto ng magpapaliwanag si Eliana. Bigla siyang nakahinga ng maluwag at nagpapasalamat sa istorbo.

“Sino 'yan?” tanong ko.

“Thalía, busy ka ba? Pinapatawag ka raw ng manager, may espesyal na bisita na naghahanap sa’yo. Sabi ng manager, bilisan mo raw.”

Espesyal na bisita?

Sanay na ako sa maraming VIP sa auction house namin, pero bihira lang ang nagiging dahilan para kabahan ang manager mismo.

Na-curious ako kung gaano kayaman o kaimpluwensya ang bisita.

“Ang taray naman ng bilisan, sige na, susunod na ako.”

“Pero totoo 'yon, Mommy. Nakita talaga nina Eliana si bad daddy,” may hinanakit sa boses ni Eliana na bahagyang napakunot ang noo.

Tiningnan ko siya. Kinurap niya ang malalaki niyang matang puno ng luha, at may halong lungkot sa tono ng tanong niya, “Papasok ka na naman po ba sa trabaho, Mommy?”

Inilapag ko siya sa sofa at ngumiti ng may paumanhin, “Eliana baby, hintayin mo lang si Mommy nang kaunti lang ha? Babalik agad ako, promise.”

Kahit gusto niyang makasama ako, alam kong ayaw niyang maabala ko sa trabaho.

Napakabait talaga ng anak kong si Eliana.

“Sige po, hihintayin po ni Eliana si Mommy.”

Hinalikan ko siyang muli sa pisngi at iniabot ang isang piraso ng tinapay. “Eliana, kain ka muna nitong tinapay. Mamaya, isasama ko kayo ng mga kuya mo para kumain sa masarap na restaurant, okay?”

 Ngumiti ako nang banayad, isinuot ang belo ko, at lumabas ng opisina.

Hawak-hawak ni Eliana ang tinapay sa magkabilang kamay, tumakbo siya papunta sa pinto, sumilip palabas, at tahimik na nagmasid.

Umalis na naman si Mommy... ang boring.

Ibinaba ni Eliana ang tinapay, tinapik ang kanyang smart watch, at nagtanong gamit ang tinig-bata,

"Kuya, nasaan na kayo? Nandito si Eliana, gusto ko kayong makita."

Maya-maya lang ay tumunog ang smart watch na suot at may dumating na reply—isang lokasyon.

"Nasa underground parking lot."

Sa underground parking lot, nakatayo ang dalawang batang lalaki sa harap ng isang itim na Maybach.

Nakayakap sa sariling mga braso, nakatitig kay Isaiah na nasa tabi niya si Lucas, habang may halong pagdududa sa ekspresyon.

"Sigurado ka bang itong sasakyan na 'to ang kay bad daddy?"

Si Isaiah naman ay abala sa pagpipinta gamit ang isang paintbrush sa ibabaw ng kotse.

Ang ganda ng gawa niya.

"Walang duda, Lucas. Nakita kong bumaba siya mula sa sasakyang 'to mismo."

Tiningnan niya ang malalaking letrang nakasulat sa kotse—halos parang kinahig ng manok ang itsura ng sulat.

"Bad seven abandoned children, big check man."