Chapter 13. ไม่มั่นใจ

“แต่ในใบเสร็จซื้อของใช้ เห็นมีซื้อยาคุมด้วยนี่” 

“อ๊า!” เธอร้องเมื่อถูกเขารัวนิ้วอย่างแรง  “หวาน...หวานกินกันไว้ค่ะ กะ...กลัวพลาด...ท้อง”

“ดี” เขายิ้มกริ่มแล้วกระแทกนิ้วจนได้ยินเสียง แจ๊ะๆ น้ำรักหลั่งจนเปื้อนนิ้ว ร่างบอบบางเกร็งกระตุกและหวีดร้องออกมา เขาถอนนิ้วแล้วมองคำหวานทำตาเหม่อลอยมอง เขาดันเธอออกเบาๆ แล้วปลดเข็มขัดออก เพียงแค่นั้น คำหวานก็รู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร

“ขย่มพี่หน่อย”

“แต่...”  เธอกวาดตามองไปรอบๆ ไม่มั่นใจนัก

“ถ้าไม่ขย่มลำให้พี่ ก็ใช้ปาก”

คำหวานเม้มริมฝีปาก เธอเหลือบมองไปด้านนอก เห็นธามไทกับผู้หญิงคนนั้นเต้นรำนัวเนียกันอย่างสนุก ธามไทเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากหาความสุขให้ตัวเอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นพี่เขยของเธอก็ตาม

หญิงสาวหมุนตัวกลับมา เธอค่อยนั่งลงที่พื้นมองแท่งเอ็นที่เขาควักมันออกมานอกกางเกง ลำเอ็นยาวใหญ่ตรงปลายมีน้ำใสๆ เธอยื่นลิ้นไปแตะส่วนปลายตวัดลิ้นไล้เลียอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่พอได้ยินเสียงครางซี๊ด ของเขาแล้ว เธอก็ยิ่งลำพองใจ อ้าปากกว้างแล้วส่งลำเอ็นเข้าไปจนสุด

“โอ้ว เด็กดี เก่งมาก มิดลำแล้ว อ่าห์”  นักรบก้มมองริมฝีปากสวยที่กลืนดุ้นของเขาไปจนหมดลำแล้วค่อยๆ ขยับช้าๆ ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วลำเอ็น เขาขยับเอวเด้งเด้าใส่ปากสวยที่อ้ากว้างจนน้ำลายไหลเปื้อนมุมปาก

“โอ้ววว ยอดมาก ปากเมียทำผัวเสียวมาก”

คำหวานกลืนกินแท่งเนื้ออย่างไม่เคยทำมาก่อน แม้กับธามไทก็ไม่เคย เธอขี้อายและเขาก็มักจะรีบทำรีบเสร็จ คนที่เสร็จมักจะเป็นฝ่ายธามไทและปล่อยให้เธออารมณ์ค้างต้องกลับมาช่วยตัวเองให้เสร็จเกือบทุกครั้งไป  เสียงผ่อนลมหายใจสลับกับเสียงครางกระเส่าของนักรบทำให้เธอดูดแท่งเนื้ออุ่นร้อนอย่างเมามัน

“อือ อ่าส์ ให้ตายสิ ดูดเก่งอะไรอย่างนี้ พี่ไม่ไหวแล้วขอแตกใส่ปากเลยนะ”

เขาพูดและไม่รอคำตอบ ประคองศีรษะของเธอไว้มั่นแล้วเด้าเอวใส่ปากสวย เธอช้อนตาขึ้นมองเขาเช่นเดียวกับที่เขาก้มมองเธอ สายตาสองคู่ประสานกัน เขาปลดปล่อยน้ำรักใส่ปากของคำหวาน เธอเกือบสำลักแต่กลืนน้ำสีขาวขุ่นไปเกือบหมด มันมากจนล้นริมฝีปาก นักรบค่อยๆ ถอนลำเอ็นออกมาแล้วหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดมุมปากให้หญิงสาว

“เมียพี่เก่งจริง ทำครั้งแรกก็ทำพี่น้ำแตกได้ขนาดนี้”

“หวานอยากกลับบ้าน”

“โกรธพี่เหรอ”  เขาถามแล้วดึงคนตัวเล็กมากอด

“พี่รบไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ”  เธอซุกหน้ากับอกอุ่นของเขา “แค่ทำให้หวานรู้ความจริงเท่านั้นเอง”

“ก็ได้ พี่กลัวเมาแล้วขับรถไม่ไหวเหมือนกัน”  เขาลูบผมเธอเล่นแล้วจูบกลีบปากสีชมพูหวาน “พี่ใจดีขนาดนี้แล้ว ต้องขย่มพี่ให้น้ำแตกนะครับ”

คำหวานทุบอกเข้าให้ เธอพยักหน้ารับอย่างอายๆ นักรบหัวเราะชอบใจแล้วจัดการเก็บแท่งเอ็นเข้าที่ให้เรียบร้อยก่อนจะเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ระหว่างเดินออกมา นักรบคิดจะพาคำหวานเดินออกด้านหลัง แต่เขาเห็นคำหวานยังมองไปที่ธามไทกับผู้หญิงคนนั้น เขาจึงจูงมือเธอเดินออกประตูหน้า ตั้งใจให้เธอมองเห็นผู้ชายที่เรียกว่าแฟนชัดๆ

“หวาน?”  ธามไทที่กำลังบดเบียดหญิงสาวอีกคนอยู่ถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างคำหวานจะมาสถานที่แบบนี้  “หวาน...หวานฟังเราก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ต้องมาสนใจหวานหรอกค่ะ”   คำหวานขยับตัวถอยห่างไม่ให้ธามไทจับตัวเธอได้ แต่ผู้หญิงคนนั้นดึงแขนธามไทไว้ก่อน

“เฮ้! ฉันจ่ายค่าตัวให้นายแล้วนะ อะไรกัน รับงานซ้อนหรือไง”

“ค่าตัว?”  คำหวานทำหน้างง “หรือว่า...”

“หวาน...”

“หล่อนจะมาแซงคิวไม่ได้นะ คืนนี้ฉันจ่ายค่าตัวธามไปแล้ว”   ผู้หญิงคนนั้นเมาได้ที่พูดเริ่มไม่รู้เรื่องแล้ว  นักรบเห็นท่าไม่ดีจึงใช้ตัวกันไว้แล้วดึงคำหวานให้หลบอยู่ด้านหลัง

“อ้อ! ที่แท้ก็มีแฟนใหม่แล้วหาเรื่องทิ้งเราสินะ”  ธามไทหัวเสีย เขาไม่ได้รักคำหวานอะไรนัก แต่มีคำหวานอยู่ชีวิตเขาก็สบายขึ้น มีคนดูแลทำความสะอาดห้อง ทั้งเสื้อผ้าก็ซักรีดให้เป็นระเบียบเรียบร้อย แถมมีข้าวให้กินเกือบทุกวัน

"ทำตัวเหี้ยเอง ผู้หญิงทิ้งก็ไม่แปลกนี่” นักรบยิ้มเหี้ยมออกมา เดาได้ไม่ยากว่าไอ้หมอนี้จำเขาไม่ได้ “อย่าทำตัวขี้แพ้ชวนตี ถ้าอยากมีเรื่องกับคำหวาน เตรียมตัวเจอประจานในเพจมหาวิทยาลัยได้เลย”

ธามไทสะดุ้งเฮือก เขาไม่อยากเสียประวัติ เรื่องเขารับจ็อบขายบริการก็รู้แค่ในกลุ่ม เขายอมถอยให้ ก็แค่เสียดายและเสียหน้าเท่านั้น มือแกร่งประคองไหล่คำหวานเดินไปที่ลานจอดรถ เขาเปิดประตูรถให้หญิงสาว เธอหันมายิ้มทั้งที่หางตามีน้ำตาหยดใส

“คำหวาน”

“ไม่เป็นไรค่ะ หวานไม่เป็นอะไร แค่อยากกลับบ้านจริงๆ”

นักรบพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วขับรถพาหญิงสาวกลับบ้านตามที่เธอต้องการ  บ้านเหรอ? คำหวานถอนหายใจเบาๆ ไม่มีที่ไหนที่เป็นบ้านของเธอหรอก

          นักรบหัวเสียอย่างมาก เขาต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ เมื่อกลับมาแล้วพบว่า น้องเมียเนื้อหวานย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว  แรกทีเดียวเขาเข้าใจไปว่าคำหวานคงเสียใจเรื่องธามไท แต่พอเขาได้คุยกับคำรักจึงพอเดาได้ว่า คำหวานรู้สึกผิดกับพี่สาวเลยย้ายออกไปเอง

            “นี่คุณมีอะไรกับยัยหวานจริงๆเหรอเนี้ย”  คำรักดูจะไม่แปลกใจนัก และพอเดาอาการได้หลังจากเห็นนักรบหัวเสียที่รู้ว่าน้องสาวย้ายออกไป “คุณจริงจังกับยัยหวานแน่เหรอ”

            “อยู่กันมาเป็นปีน่าจะรู้ว่าผมนิสัยยังไง”

            “เอาดุ”  คำรักหัวเราะร่วน ขนาดไม่ชอบกันเขายังเอาเธอจนครางเสียบแหบ “ว่าแต่คุณจะไม่เอาเรื่องฉันจริงๆนะ”

            “ถ้าคุณหย่าดีๆ ผมก็ยกหนี้และแถมเงินให้นิดหน่อย” นักรบยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก “เราก็เล่นสนุกกันมาพอแล้ว คุณทำให้ผมรักคุณไม่ได้ แถมคุณยังไม่เลิกนิสัยเดิมๆ ถ้าไม่เซ็นใบหย่าดีๆ ผมก็มีหลักฐานฟ้องหย่าและยังเรียกค่าเสียหายที่คุณทำไว้ได้อีก”

            คำรักติดพนันออนไลน์อย่างหนัก และไม่คิดว่านักรบจะรู้ขนาดเก็บหลักฐานไว้ละเอียดยิบ เขาคงโกรธที่เธอหวังจับเขาเพื่อสูบเงิน เห็นเขายอมรับเธอเป็นภรรยาแต่เอาเข้าจริง เขาก็ร้ายไม่ต่างจากเสือ ยอมจดทะเบียนสมรสเพียงเพื่อเก็บหลักฐานทุกอย่างเอามาเล่นงานเธอ