Chapter 47 โกรธหรือเปล่าที่พี่จูบ...

นิรณาพูดเบาๆ แล้วอุ้มแมวที่ทำหน้าไม่ค่อยพอใจออกไปนอนในกรงของตัวเอง เดินกลับมาอีกครั้งตั้งใจจะเรียกให้เขาลุกไปนอนพักที่ห้องของตัวเองสักงีบก่อนค่อยกลับบ้านของเขา แต่เธอกลับตัดใจเรียกเขาไม่ลง ท่าทางเหนื่อยล้าทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ ร่างบอบบางค่อยๆ นั่งลงบนพื้นข้างโซฟาที่คนร่างใหญ่นอนหลับตาอยู่ ริมฝีปากของเขาหยักสวยเผยอขึ้นเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่อจางๆ กลายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขา

หลายต่อหลายคืนที่เธอมองเขาหลับผ่านจอมือถือ แค่เห็นเขาหลับเธอก็มีความสุข แต่คราวนี้เธอเห็นเขาหลับอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอยากสัมผัสตัวเขาผุดขึ้นกลางอก เขาอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ ปลายนิ้วยื่นไปแตะหัวคิ้วของเขาเบาๆ หวังให้รอยยับย่นที่เคร่งเครียดนี้จางลงบ้าง เสียงลมหายใจผ่อนคลายทำให้เธอรู้ว่าเขายังหลับอยู่ ความอยากใกล้ชิดทำให้เธอยื่นริมฝีปากไปกดับริมฝีปากของเขาเบาๆ เธอรู้ว่ามันเบามากแต่ไม่คิดว่าเพียงริมฝีปากแตะกัน ดวงตาที่คิดว่าปิดสนิทอยู่ก็เปิดเปลือกตาขึ้น นิรณาตกใจผงะถอยหลังแต่มือข้างหนึ่งของเขากลับยื่นมาดึงแขนเธอไว้ก่อน เขาออกแรงเพียงนิดเดียว ร่างเล็กก็กลับมาใกล้เขาอีกครั้งและมืออีกข้างประคองท้ายทอยของเธ