ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

หล่อนทำไม่สำเร็จ...

นิคาซิโอใจดำกว่าที่ประเมินเอาไว้มาก

การะเกดสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาจากขอบตาของตัวเอง

ในเมื่อเขาใจดำขนาดนี้ ไม่เห็นใจ ไม่มีเมตตากับลูกน้อง หล่อนก็ไม่จำเป็นต้องไปง้องอนเจ้านายแบบนี้อีก

เขาไม่ต้องการ หล่อนก็จะไม่เข้าไปวุ่นวาย และก็จะหางานใหม่ให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด

สายตาเย็นชา และรอยยิ้มเหยียดหยามของนิคาซิโอที่มองมานั้น ทำให้การะเกดเลือกที่จะยุติทุกเรื่องลง และหล่อนก็คงทำได้อย่างที่คิด หากไม่มีโทรศัพท์สายนี้เข้ามาหาเสียก่อน

“สวัสดีค่ะพี่สาย โทรหาเกดตอนนี้ มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ”

พี่สายหรือสายบัว พนักงานในไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของหล่อน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่มีวัยวุฒิมากที่สุดในบรรดาพนักงานด้วยกันเลย

ปกติสายบัวจะไม่เคยโทรมารบกวน หรือว่าวุ่นวายอะไรกับหล่อนซึ่งเป็นผู้จัดการมาก่อนเลย แต่วันนี้กลับโทรมาตอนสองทุ่ม

“น้องเกด... ช่วยพี่ด้วยค่ะ ช่วยพี่ด้วย ฮืออออ”

น้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดมาตามสายโทรศัพท์ ทำให้การะเกดถึงกับตกใจเลยทีเดียว

“พี่สาย... มีอะไรคะ บอกเกดมาได้เลยค่ะ”

คนปลายสายยังคงสะอื้นไห้ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ และช็อก

“แฟนพี่... แฟนพี่เกิดอุบัติเหตุค่ะ”

“แฟนพี่สายเกิดอุบัติเหตุ?”

หล่อนอุทานออกมาอย่างตกใจ และก็อดสงสัยในความโชคร้ายของครอบครัวสายบัวไม่ได้

“ใช่ค่ะ ตอนนี้แฟนพี่ยังไม่รู้สึกตัวเลย อาการสาหัสมาก หมอบอกว่าต้องผ่าตัดด่วน ไม่อย่างนั้นแฟนพี่อาจจะตาย... ฮืออออ”

หล่อนได้ฟังก็ช็อกไม่ต่างกัน แต่ก็พยายามที่จะตั้งสติ

“พี่สายใจดีๆ เอาไว้นะคะ ส่งชื่อโรงพยาบาลมานะคะ เกดจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ส่งให้ทางไลน์นะน้องเกด... แต่...”

“แต่อะไรเหรอคะพี่สาย”

“น้องเกด... พี่จำเป็นต้องหาเงินก้อนใหญ่ พี่คิดว่ายังไงแฟนก็คงต้องผ่าตัดสมองแน่ๆ ฮืออออ แต่พี่ไม่รู้จักใครเลย...”

“พี่สายไม่ต้องกังวลนะคะ เดี๋ยวเกดไปถึง เราจะคุยเรื่องนี้กันอีกที รอเกดนะคะ”

หล่อนปลอบใจคู่สนทนา ก่อนจะวางสาย จากนั้นก็รีบวิ่งไปยังลานจอดรถของพนักงาน ซึ่งรถของหล่อนจอดอยู่ที่นั่น และขับออกไปด้วยความรีบร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลังจากเหาะมาโรงพยาบาลรัฐบาลที่สามีของสายบัวเข้ารับการรักษาตัวแล้ว ความเครียดในสมองของหล่อนก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นจนตอนนี้หัวแทบจะระเบิด

สายบัวร้องไห้คร่ำครวญปิ่มจะขาดใจกับความโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของตัวเอง หล่อนพยายามปลอบใจ แต่ก็ไม่ได้ช่วยทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นเลย

“ครอบครัวของพี่กำลังจะไปได้ด้วยดี เงินเดือนของแฟนพี่เพิ่งปรับขึ้น รวมกับเงินเดือนของพี่แล้ว ก็สามารถส่งลูกๆ ให้เรียนหนังสือได้สูงๆ สบายๆ แต่แล้วทุกอย่างก็พังพินาศลงโดยไม่ทันตั้งตัว พี่กำลังจะตกงาน แถมแฟนพี่ก็ยัง... ยังมาเป็นแบบนี้อีก... ฮืออออ พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วน้องเกด...”

สายบัวคร่ำครวญตลอดเวลาที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน หล่อนสงสารจับใจ แต่ตัวเองก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังพอที่จะช่วยเหลือได้มากนัก

หล่อนมอบเงินเก็บทั้งหมดจ่ายเป็นค่ารักษาให้กับสามีของสายบัว เพราะทนเห็นใครตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ จากนั้นก็รับปากกับสายบัวว่าจะยื้อไลน์การผลิตชุดว่ายน้ำเอาไว้ให้ได้ จะไม่ยอมให้ทุกคนตกงานเด็ดขาด...

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนหน้านี้ หล่อนเพิ่งจะถอดใจไปเอง

การะเกดเดินใจลอยออกมาจากโรงพยาบาลในเวลาเกือบสี่ทุ่ม ตอนนี้ในหัวของหล่อนเต็มไปด้วยความเครียด

หล่อนจะทำยังไงดี...

จะจัดการกับนิคาซิโอยังไงดี เขาถึงจะยอมให้โอกาสไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำของหล่อน

“ทำไมผู้บริหารคนใหม่ถึงได้ใจดำ ไร้เมตตาแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อออ”

การะเกดถอนใจเฮือกใหญ่ อยากจะยอมแพ้ แต่พอนึกถึงใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของสายบัว หล่อนก็ทำแบบนั้นไม่ได้

หล่อนต้องสู้...

สู้เพื่อลูกน้องทุกคน และที่สำคัญ สู้เพื่อพิสูจน์ตัวเอง

หล่อนจะต้องทำให้นิคาซิโอ้ยอมรับในความสามารถของหล่อนให้จงได้

การะเกดกลับมาถึงที่พักในครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่พักของหล่อนเป็นคอนโดมิเนียมราคาล้านกลางๆ ซึ่งเป็นอสังหาริมทรัพย์ชิ้นแรกในชีวิตของตัวเอง

หล่อนภูมิใจกับมันมาก และก็ยิ่งปลื้มใจที่ตัวเองสามารถปลดหนี้จากธนาคารได้ในเวลาเพียงแค่สี่ปีเศษเท่านั้น

หญิงสาวยิ้มให้กับตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ที่ถูกติดกับผนังห้องภายในห้องน้ำ ดวงตากลมโตจ้องมองเรือนกายเปลือยเปล่าที่สะท้อนออกมา แล้วก็อมยิ้ม

หล่อนเป็นผู้หญิงไซส์กะทัดรัด ตัวเตี้ย สูงแค่ร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตรเท่านั้นเอง แต่ถึงหล่อนจะตัวเล็ก ก็ยังโชคดีที่หุ่นของหล่อนเป็นทรงนาฬิกาทราย มีโค้งเว้ารับกันสวยงาม

รอยยิ้มบางๆ บนแก้มนวลจางหายไป เมื่อดวงตากลมโตที่ถูกแพขนตายาวงอนล้อมกรอบเอาไว้มองมาหยุดนิ่งที่ปทุมถันอวบเต่งของตัวเอง

หน้าอกของหล่อนใหญ่เกินตัว และใหญ่เกินไปในความคิดของหล่อน

หล่อนไม่เคยมีความมั่นใจเลยกับขนาดหน้าอกที่เพิ่มขึ้นเร็วกว่าเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน และเพราะมันใหญ่เกินไป ทำให้หล่อนเลือกที่จะปิดบังมันเอาไว้ด้วยการใส่เสื้อผ้าสีเข้ม ตัวใหญ่ ซ่อนสรีระแท้จริงของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น

การะเกดถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบชุดนอนลายการ์ตูนมาสวมใส่ จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำ ตรงไปยังเตียงนอนขนาดห้าฟุตของตัวเองทันที