เวลาที่นาฬิกาผนังห้องบอกให้รู้ว่าจวนจะห้าทุ่มอยู่แล้ว และหล่อนก็จำเป็นต้องนอนพักผ่อน เพราะหากนอนดึก สมองของหล่อนอาจจะทำงานไม่ได้เต็มที่ในวันพรุ่งนี้
แต่...
ภาพของสายบัวที่ร้องไห้คร่ำครวญผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว และหล่อนก็ไม่อาจจะทำเป็นเพิกเฉย ไม่สนใจได้
หล่อนรับปากกับสายบัวเอาไว้ ว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้นิคาซิโอปิดไลน์ผลิตชุดว่ายน้ำ ดังนั้นจึงต้องทำให้สำเร็จ
แล้วหล่อนจะต้องทำยังไงล่ะ ในเมื่อการเผชิญหน้ากับนิคาซิโอเมื่อตอนเย็นที่ลานจอดรถมันล้มเหลวไม่เป็นท่า
นิคาซิโอเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลา และมันก็เป็นอาวุธชั้นเลิศของเขา ที่ใช้ฟาดฟันคู่สนทนาให้สติแตกซ่าน
หล่อนเองก็ไม่สามารถรับมือกับอาวุธนี้ของเขาได้ กองทัพที่ยกไปแตกพ่ายจนน่าเวทนาเลยทีเดียว
“จะทำยังไงดีนะ”
หล่อนไม่อาจจะข่มตานอนลงได้ พยายามคิดหาทางออก หาทางแก้ปัญหา แต่ปัญหาใหญ่โตเหลือเกิน
มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้ารูปไข่ของตัวเองแรงๆ ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์มือถือที่มีเสียงร้องของข้อความไลน์ดังขึ้น
หล่อนคว้าโทรศัพท์มือถือมากดอ่านข้อความไลน์ และก็พบว่าเพื่อนที่อยู่ฝ่ายบุคคลของห้องเสื้อเป็นคนส่งมา
AamZamak : เป็นไงบ้างแก ฉันยุ่งๆ เลยไม่ได้คุยเลย
แม่หญิงการะเกด : เชี้ยมากเอม รู้ไหมว่าแผนกชุดว่ายน้ำของฉันกำลังจะถูกยุบ
AamZamak : นี่แหละที่เป็นห่วง แกโอเคไหมวะ
แม่หญิงการะเกด : ไม่
แม่หญิงการะเกด : โคตรเสียใจเลยเอม จู่ๆ ผู้บริหารก็มาสั่งปิด แล้วยังจะพนักงานอีก นี่ฉันยังไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงเลย เครียดมาก
แม่หญิงการะเกด :
AamZamak : แกใจดีๆ ไว้นะ อ้อ แล้วพี่พุดไม่ช่วยอะไรบ้างเหรอ เห็นแกเอ็นดูเกดอยู่นะ
แม่หญิงการะเกด : แกบอกว่าช่วยพูดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าช่วยพูดจริงไหม แต่ตอนนี้แกบอกว่าให้ฉันกับพนักงานในไลต์ผลิตของฉันยอมรับสภาพน่ะ
AamZamak : แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อไป ลองคุยกับผู้บริหารดูหรือยัง บางทีท่านอาจจะเห็นใจก็ได้นะ
แม่หญิงการะเกด : ลองแล้วเอม แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย คุณนิคาซิโอใจดำมาก แถมยังหยิ่งมากๆ ด้วย
AamZamak : แล้วแกจะเอายังไงต่อไป ยอมแพ้ไหม
แม่หญิงการะเกด : ตอนแรกก็จะยอมแพ้แล้วล่ะ กะว่าจะไปหางานใหม่ทำ แต่แฟนพี่สายบัวน่ะสิ ดันเกิดอุบัติเหตุ
AamZamak : ...
AamZamak : แล้วเป็นอะไรมากไหม พรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยม
แม่หญิงการะเกด : สาหัสเลยล่ะเอม นี่ฉันก็เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล เฮ้อออ แล้วก็เลยต้องมาคิดทบทวนเรื่องที่ทำงานใหม่อีกรอบ
AamZamak : แล้วสรุปแกจะทำยังไง ถ้าไม่ยอมแพ้ แกก็ต้องเข้าไปพบคุณนิคาซิโออีกครั้ง ฉันว่าท่านจะต้องเห็นความพยายามของเกดแน่ๆ
แม่หญิงการะเกด : ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้นแหละ เออ... ฉันขอเบอร์ติดต่อคุณนิคาซิโอได้ไหมเอม เอาเบอร์ส่วนตัวเลยนะ
AamZamak : เฮ้ย มันความลับเลยนะนั่น ถ้าฉันให้ไป แล้วคุณนิคาซิโอเกิดรู้เข้า ฉันแย่แน่ๆ เลยเกด
แม่หญิงการะเกด : เชื่อใจฉันนะ ฉันจะไม่มีวันทำให้เพื่อนเดือดร้อนแน่นอน
AamZamak : เอมเชื่อใจเกด
แม่หญิงการะเกด : ขอบใจมากเอม รักแกมากนะ
แล้วการะเกดก็ส่งสติ๊กเกอร์ขอบคุณเพื่อนรักไปเป็นตัวสุดท้าย ก่อนจะนั่งจ้องมองเบอร์โทรศัพท์มือถือที่เอมอรส่งมาให้อย่างชั่งใจ
“จะโทรตอนนี้ดีไหมนะ”
หล่อนลังเล และก็ตัดสินใจจะไม่โทร แต่พอจะล้มตัวลงนอน ภาพของใบหน้าของสายบัวที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาก็ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำอีกครั้ง
ลมหายใจถูกเป่าออกมาจากปากแรงๆ อย่างเคร่งเครียด โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมาถือเอาไว้ในมืออีกครั้ง
สายตาเหลือบมองไปที่นาฬิกาผนังห้อง เวลาตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว
เกรงใจก็เกรงใจ แต่หล่อนมีความจำเป็นจริงๆ ภาวนาให้นิคาซิโอยังไม่นอน
นิ้วเรียวจิ้มลงบนปุ่มโทรออก จากนั้นก็นั่งใจสั่นเทารอให้อีกฝ่ายรับสาย
เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นตามไรเส้นผมจนเปียกชุ่ม หัวใจเต้นแรงมากด้วยความหวาดหวั่นหวาดกลัว
ถ้าเขาด่าทอมาตามสาย แล้วไม่ยอมรับฟังอะไรเลย หล่อนจะทำยังไงดี
ในขณะที่หัวใจกำลังเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวอยู่นั้น สายปลายทางก็ตอบรับการโทรเข้าของหล่อน
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ... ดิฉัน...”
หล่อนละล่ำละลักจะแนะนำตัวเอง แต่แล้วก็ต้องชะงักงันไป เมื่อเสียงที่ดังตอบกลับมามันไม่ใช่เสียงสนทนาของคนปลายสาย แต่มันเป็นเสียง...
ตึ่บ ตั่บ ตึ่บ ตึ่บ ตั่บ
มันคือเสียงเตียงโยก หรือไม่ก็เตียงถูกเขย่า
หล่อนเผยอปากค้าง คำพูดที่เตรียมเอาไว้มันบินหายไปจนหมด
“อา... อ๊า... นิคขา... อู๊ยยยย ซี๊ดดด อา... อา... ซอยเก่งจังค่ะ อู๊ยยยย อา...”
ตึ่บ ตั่บ ตึ่บ ตับ
เสียงครางกระเส่าของผู้หญิงดังสลับกับเตียงโยกคลึงของเตียง แถมเสียงกิจกรรมเข้าจังหวะของคนปลายสายยังดังถี่ยิบมากขึ้นด้วย
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านิคาซิโอกำลังทำอะไรอยู่บนเตียง
อา...
ใบหน้านวลแดงก่ำ บอกตัวเองให้กดวางสายซะ แต่มือมันไม่ยอมทำตามคำสั่งจากสมองเลย มันยังคงจับโทรศัพท์มือถือแนบหูอยู่อย่างนั้น
“อ๊า... นิคขา... อู๊ยยยย สุดยอดค่ะ อา... ใกล้แล้วค่ะ เรนนี่ใกล้ระเบิดแล้ว อู๊ยยยย ซอยมันที่สุด อ๊า อ๊า...”
เสียงของผู้หญิงคนนั้นยังคงครางเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมก็คือความเสียวในน้ำเสียงของเจ้าหล่อนที่เพิ่มมากขึ้นจนหล่อนสัมผัสได้อย่างชัดเจน
ตอนที่ 26. ตอนอวสานคำพูดของเขาเรียกสีแดงให้ปรากฏบนใบหน้าของหล่อนได้ทันที “คุณนิค...” “ถ้าไม่สงสัยความรักของผมแล้ว งั้นเราก็มาทำสัญญากันดีกว่านะ”แววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ หล่อนรู้ดีว่านิคาซิโอจะทำสัญญาแบบนี้ “เกด... ยังมีเรื่องสงสัยค่ะ...” “เรื่อง?” “เอ่อ...”หล่อนช้อนตาสบประสานกับเขาอย่างขัดเขินเอียงอาย“คุณนิค... รักเกดตั้งแต่เมื่อไหร่คะ คือเกด... นึกไม่ออกเลยว่าคุณนิครักเกดตอนไหน” เขาฟังคำถามของหล่อนจบแล้วก็หัวเราะร่วนออกมา ก่อนจะรั้งให้หล่อนเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ริมห้อง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ายิ่งเอาคุณ ผมก็ยิ่งรักยิ่งหลง ในหัวของผมไม่หลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ตั้งแต่เราเอากันคืนนั้น...”แววตาของเขาทอประกายอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะดึงมือข้างซ้ายของหล่อนขึ้นมาไล่จูบทีละนิ้ว “ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมคิดถึงตลอดเวลาได้แบบคุณมาก่อน ดังนั้นผมจึงรู้ได้ไม่ยากว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับคุณ การะเกด...” “บางที... อาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะคะคุณนิค” “แต่หัวใจของผมบอกว
ตอนที่ 25. จู่ๆ เสียงเข้มคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างตัว พร้อมกับแขนกำยำแสนคุ้นเคยที่โอบประคองอยู่รอบลำตัว “คุณ... นิค...” เขายิ้มหวานให้กับหล่อน ในขณะที่หล่อนพยายามส่งสัญญาณให้เขารีบไปจากตรงนี้ แต่เขาไม่ยอมไป แถมยังทำให้คำพูดเมื่อกี้ของหล่อนไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง “พวกคุณฟังนะ ผมกำลังตามจีบการะเกดอยู่ เพราะผมชอบผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงที่สวยออกมาจากข้างใน ไม่ใช่ผู้หญิงที่ข้างนอกสดใสข้างในเน่าเหม็น”เขามองหน้าพนักงานทุกคนที่เมื่อกี้ปากดีใช้คำพูดเหยียดหยามการะเกด โดยเฉพาะพุดซ้อน ซึ่งตอนนี้เจ้าหล่อนหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้วเสียแล้ว“เอ่อ... ท่านประธานคะ พวกเราก็แค่สงสัยค่ะ แต่ตอนนี้จะไปทำงานแล้วค่ะ”พุดซ้อนเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว“พวกคุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”“ท่านประธานจะไล่... พวกเราออกเหรอคะ พวกเราขอโทษค่ะ”พนักงานพากันยกมือไหว้ขอโอกาส ในขณะที่นิคาซิโอปล่อยร่างสั่นเทาของการะเกดออกห่างเล็กน้อย “เรื่องไล่ออกผมจะพิจารณาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้พวกคุณต้องอยู่เป็นพยานให้กับผมเสียก่อน” “พะ... พยานอะไรเหรอคะท่านประธาน” พุด
ตอนที่ 24.หล่อนร้อนฉ่าอีกแล้ว“หนึ่ง... สอง... สะ...”“เกด... รักคุณนิคค่ะ”จบคำสารภาพของหล่อน คนตัวโตก็หัวเราะด้วยความพึงพอใจ พร้อมกับจูบปากนุ่มอย่างดูดดื่มอยู่เนิ่นนาน“ก็แค่นี้ ไม่เห็นพูดยากตรงไหนเลย”“เอ่อ... ปล่อยเกดได้แล้วใช่ไหมคะ” หล่อนทวงสัญญา“ไม่ปล่อย”“อ้าว ไหนคุณนิคบอกว่า... จะปล่อยให้เกดไปทำงานไงล่ะคะ”คนตัวโตยิ้มเจ้าเล่ห์ และก็ยังบดความเป็นชายกับร่างของหล่อนด้วยลีลาเร่าร้อนเช่นเดิม“ผมต้องพิสูจน์หาความจริงก่อน ว่าคำพูดของคุณมันออกมาจากหัวใจหรือเปล่า”“คุณนิค... ขี้โกงเกด...”หล่อนตัดพ้อ และก็พยายามกัดปากเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา“ผมขี้เอาด้วย”เขาครางกระเส่าชิดใบหูเล็กของหล่อน ก่อนจะซุกไซ้ด้วยความหิวกระหายหล่อนไม่อาจจะปฏิเสธสัมผัสเร่าร้อนของนิคาซิโอได้ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายก็ทำได้แค่ร้องคราง และหยัดร่อนให้เขาเสียบแทงด้วยความกระตือรือร้น“อ๊า... ซี๊ดดด คุณนิค... อา... เสียวจังค่ะ อา...” หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในขณะที่หล่อนกำลังนั่งออกแบบชุดว่ายน้ำคอลเล็กชั่นใหม่อยู่ จู่ๆ สุกัญญาก็เดินหน้าเครียดเข้ามาหา“พี่เกด... หน่อยมีเรื่องจะบอกค
ตอนที่ 23.หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของนิคาซิโอดังผ่านสายสนทนามา เสียงหัวเราะแบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขาพึงพอใจอะไรสักอย่างมากๆ แต่ว่าตอนนี้ นิคาซิโอพึงพอใจอะไรกันล่ะ มันมีแต่เรื่องน่ากังวลต่างหาก“คุณเป็นห่วงชื่อเสียงผมหรือ”“ก็ใช่น่ะสิคะ ท่านประธานอาจจะเสียหายได้นะ หากคนเอาไปเม้ากันว่า ท่านประธานมีอะไรกับเกด...”“แล้วคุณไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองหรือไง คุณเป็นผู้หญิงนะ น่าห่วงกว่าผมอีก”“ชื่อเสียงเกดไม่มีอะไรให้ต้องรักษาสักหน่อยค่ะ ไม่เหมือนท่านประธาน...”นี่เจ้าหล่อนจะรู้ไหมว่าคำพูดของตัวเองกำลังทำให้เขาที่อยู่ปลายสายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนหุบไม่ลงน่ารัก...นี่แหละคือนิยามที่เขามอบให้กับการะเกดในตอนนี้“แต่ถ้าเรื่องของเราแพร่สะพัดออกไป ผมเดาว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามาจีบคุณอีก...”นิคาซิโอถามเสียงยานคาง ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม“แล้วคุณก็จะขึ้นคานนะ การะเกด”การะเกดระบายยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะตอบนิคาซิโอออกไป “เกดไม่เคยคิดอยากให้ใครมาจีบหรอกค่ะ และเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเราจบลง เกดก็จะเอาเวลาทั้งหมดมาทุ่มเทให้กับงานค่ะ” “แล้วคุณคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา... จะจบล
ตอนที่ 22. “เอาไว้ผมจะบอกหลังจากเลิกงานก็แล้วกันนะ” “บอกเลยไม่ได้เหรอคะ” หล่อนตื้อถาม แต่เขากลับย้อนถามกลับมา “ว่าแต่คุณจะร้องขออะไรผมหรือ การะเกด” เมื่อถูกเขาเอ่ยถาม หล่อนก็จำต้องตอบออกไปตามตรง “เกดได้ยินข่าวมาว่าคุณสั่งปิดไลน์ผลิตเสื้อผ้าเด็กเหรอคะ” “ใช่” “ทำไมคุณนิคทำอะไรเอาแต่ใจนักล่ะคะ” “ปกติผมเป็นคนมีเหตุผล แต่พอผมรู้ว่าพุดซ้อนคิดไม่ดี และพูดไม่ดีกับผู้หญิงของผม ผมก็มองไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะเก็บเธอเอาไว้” “คุณนิค... ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” เขายกมือขึ้นจับแก้มของหล่อนเบาๆ พร้อมกับไล้นิ้วกับผิวเนียนอย่างแสนสิเน่หา“ผมไม่อยากให้ใครรังแกคุณ การะเกด” การะเกดระบายยิ้มออกมาด้วยความอิ่มเอมใจ แม้จะรู้ดีว่าความสุขนี้จะไม่มีวันจีรังก็ตาม “ขอบคุณนะคะ...” “ขอบคุณผมด้วยจูบของคุณได้ไหม...” น้ำเสียงของเขาเย้ายวนเหลือเกิน หล่อนปฏิเสธเขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหล่อนเองก็ต้องการจูบหวานๆ จากเขาเช่นกัน และทันทีที่หล่อนผงกศีรษะขึ้นลงตอบรับ ปากนุ่มก็ถูกประ
ตอนที่ 21. “คุณนิคพูดอะไรก็ไม่รู้ เกดอายนะคะ” หล่อนผลักไสเขา แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะเข้ามาในห้องน้ำตามหล่อนให้ได้ “ระหว่างเรา ยังจะมีอะไรต้องอายกันอีกหรือ ผมเห็นคุณมาทั้งตัวแล้ว อย่าลืมสิ...” ทำไมเขาจะต้องพูดให้หล่อนอายแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ “แต่เกดก็ยังอายนี่คะ คุณนิคออกไปก่อน แล้วเย็นนี้ค่อย... อ๊ะ...” เขากระชากหล่อนเข้ามากอด จากนั้นก็หมุนตัวดันหล่อนให้ชนกับผนังห้องน้ำ โดยที่เขาตามติดเข้ามาประกบแนบแน่น “คุณนิค...” “งั้นผมคงต้องทำให้บ่อยขึ้น คุณจะได้เลิกอายซะที...” “ไม่ได้นะคะคุณนิค... อื้อ... ปล่อยเกดค่ะ... อื้อ... อย่าดื้อสิคะ... อื้อ... อา... อ๊า... คุณนิค...” แต่ไม่ว่าหล่อนจะผลักไส จะขัดขืน หรือว่าดิ้นรนยังไง หล่อนก็ไม่อาจจะหลีกหนีความหื่นกระหายของนิคาซิโอไปได้ ผู้ชายคนนี้หื่น และกินจุเหลือเกิน ในที่สุดหล่อนก็ถูกเขาสอดใส่อย่างรุนแรง “อ๊า... อ๊า... ซี๊ดดด อา... คุณนิคขา... อู๊ยยยย เสียวจังค่ะ อา...” ตอนนี้หล่อนไม่รู้ว่า เสียงครางของตัวเองกับเสียงหน้าขากำยำของนิคาซิ