LOGINGiselle's POV
TULOG na tulog ang katabi ko habang nakadapa. Samantalang ako, ay hindi dalawin ng antok. Masakit ang buong katawan at maging ang aking gitna. Kanina pa rin panay ang pagtulo ng aking mga luha. Hindi ko maiwasan, dahil sa isang alak nawala ang pinakaiingatan ko. Kung hindi sana ako iniwan ni Walter, 'di magkakaganito ako. Hindi ko ibibigay ang sarili ko sa lalaking hindi ko naman kilala. Ni hindi ko nga siya nobyo. Naiinis ako. Nagagalit ako. Sa kanya. Sa sarili ko. Sa sitwasyong ‘to. Tahimik ang kuwarto, tanging ang mahihinang hilik lang ng lalaking ‘to ang naririnig ko. Wala man lang siyang pakialam sa nangyari sa amin. Parang wala lang. Pagkatapos ay natulog na. Samantalang ako, heto't gulong-gulo ang isip at ang damdamin. Tumagilid ako ng higa, dahan-dahang iniusog ang katawan palayo sa kanya. Kinuha ko ang kumot at itinakip sa katawan ko kahit ramdam kong wala na rin naman ‘yong silbi. Wala na. Wala na akong maipagmamalaki pa. Bigla akong napahawak sa tiyan ko, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa biglaang kaba. Paano kung... Pumikit ako. Ayokong tapusin ang iniisip ko. Ayokong dagdagan pa ang mga gumugulo sa isip ko. Biglang gumalaw siya. Bumaling sa akin habang pupungas-pungas. "Hey... you okay?" mahinang tanong niya. Napatingin ako bigla sa lalaki. Tila genuine ang pag-aalalang nakikita ko sa mga mata niya. "You're crying," dagdag niya. "Did I hurt you?" Hindi ako nakapagsalita. I wanted to say yes, but not because he was cruel. Hindi dahil sinaktan niya ako sa pisikal na paraan. Mas masakit kasi ‘yong katotohanang hindi ko siya kilala at binigay ko pa rin ang sarili ko kagabi. Pero iba ang naging reaksyon ng katawan ko nang dumikit ang mga daliri niya sa pisngi ko. Hinaplos niya ako na parang ako ay isang bagay na ayaw niyang mabasag. "I’m sorry," bulong niya. "Let me make it right… only if you’ll let me." Nag-init ang pakiramdam ko. Napalunok ako. Hindi ko na alam kung galit pa ba ako… o gusto ko pang ulitin. Ang katawan ko ang sumagot para sa akin dahil sa kabila ng sakit at panghihinayang. Nararamdaman ko pa rin ang init. Unti-unti siyang lumapit. Muli niyang hinalikan ang labi ko. Mas mabagal at mariin. Napapikit ako at sa isang iglap ay napahawak na ako sa batok niya. Hinahatak siya palapit sa akin. Naramdaman kong tinanggal niya ang kumot sa pagitan naming dalawa. Ramdam ko ang balat niyang mainit sa malamig na hangin ng kwarto at ang bigat ng katawan niya nang dahan-dahan siyang dumagan sa akin. "You're so beautiful," anas na bulong niya habang bumaba ang mga halik niya mula sa labi ko, papunta sa leeg at sa dibdib. Hanggang sa unti-unti niyang kinain ang natitirang kontrol ko sa sarili. Napasinghap ako, napapikit at napakapit ng mahigpit sa braso niya. Mabilis ang tibok ng puso ko, lalo na nang maramdaman kong bumaba pa ang mga halik niya. Sinimulan niya akong dilaan sa pinakamaselang parte ng katawan ko nang mas maingat. "Sh1t!" napabulong ako, hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko. Naninigas ang binti sa sarap. Ramdam kong nababasa na naman ako at naglalawa ang pagkab*bae ko. Hindi ko na napigilan ang umungol at ang pag-arko ng likod ko habang pinapaligaya niya ako. "Huwag mong… itigil. A-Aahhh..." pagsusumamo ko. Parang baliw na naghahabol ng hininga. Hindi niya naman ako binigo. Pinaglaruan niya ang kaselanan ko gamit ang kanyang dila’t daliri niya. Sinups0p niya na parang hinahalikan at labas-masok ang daliri niya sa loob ko. Tumitirik na ang mata ko sa sobrang sarap sa pakiramdam. Hindi ko na rin kaya pa. Malapit na akong labasan. Maya-maya nga'y nangisay na ako. Isang mahabang ungol ang kumawala sa bibig ko. Pagkatapos ay napakagat-labi sa ligayang naabot. At nang sa tingin niya’y hindi ko na kaya, saka lang siya umangat at pinunasan ang labi niya. Saka, tumingin sa akin ng may halong yabang at lib0g. "You're ready for me now, baby… I’ll be gentle this time. I don’t want you hurting again," bulong niya sa tenga ko, mababa at punong-puno ng pagnanasa ang boses. Mariing napapikit ako habang dumadaloy ang init ng hininga niya sa balat ko. Napasinghap ako nang maramdaman ang ulo ng kanyang pagkalal*ki sa bukana ng lagusan ko. Dahan-dahan ang kanyang pagpasok. Napakapit pa akong lalo sa braso niya nang maramdaman ang pagpasok ng panauhin. Isinagad niya ang kanyang pagdiin. Namumuo ang aking pakiramdam. Nagsimula na siyang sumayaw sa ibabaw ko. Bawat ulos ay ramdam na ramdam ko. Medyo may kaunting sakit pa. Ngunit nakakaya ko na, hindi katulad noong una. Sobrang sakit, parang nahahati ang katawan ko sa dalawa. Siguro ganoon lamang sa una. Masakit at 'pag lumaon ay nagiging masarap na. Punong-puno siya ng pag-iingat sa bawat pag-angkin niya sa akin, kagaya ng sinabi niya kanina. "F*ck…" anas niyang bulong habang sinasalubong ko ang bawat galaw niya. Bumibilis ang kanyang paggalaw at lumalalim pa na lalong nagpapainit sa aming mga katawan. Bawat kadyot niya ay parang lumulubog ako sa ilalim ng sarili kong pagnanasa. Niyakap ko siya nang buong higpit at humalik sa labi niya. Sa gigil ko ay kinagat ko ang ibabang bahagi niyon. "Let's c*m together, baby..." halinghing na sabi niya habang dumidiin pa ang bawat paghugot-baon niya sa ibabaw ko. "Y-Yes! I'm coming!" Napahiyaw ako at hindi ko napigilan. 'Di ko na alam pa ang mga lumalabas sa bibig ko. Ramdam ko ang panginginig ng mga hita ko. "You're mine now… I want you more and more," bulong niya sa tainga ko habang sabay naming narating ang rurok ng sarap. Nanghihina, humihingal at kung hindi ako nagkakamali… mas lalo akong nalilito. Isang gabi lang ito, Giselle. Bukas ay wala na. Babalik ka na ulit sa normal mong mundo. Dahil kahit ayaw ko, kahit hindi ko inaasahan... gusto ko siyang ulitin muli. Parang hindi ko na pinagsisihang ibinigay ko ang sarili ko sa isang bartender.Giselle’s POV NAKATALIKOD si Adrian sa akin habang walang t-shirt na nakaharap sa kalan. Nagprisinta siya na magluto. Busog na nga ako. Hindi ko alam kung para saan pa ‘tong ginagawa niya. Pero ang tahimik ng kusina, at ang lakas ng tibok ng dibdib ko. Napahawak ako sa tiyan ko, saka umupo sa maliit na upuan sa tabi ng mesa. “Adrian, okay lang ako. Kumain na nga ako, ’di ba? Nakapagluto na si Mama ng omelet," mahina kong sabi. Narinig ko ang mahinang tawa niya. “Dessert lang ’to. Gusto kitang ipagluto… kahit itlog lang.” Napairap ako kahit nakangiti. “Dessert tapos itlog? Anong logic? Omelet na nga ang iniluto ni Mama, itlog pa rin ang ipapakain mo sa akin.” Huminto siya sa paghahalo ng niluluto at lumingon sandali, nakangiti nang parang hindi niya alam kung paano siya magpapaliwanag. "Masustansya naman ang itlog, baby. Maraming protina, good for the baby." Hindi ko alam kung matatawa ako sa naging sagot niya. Ayaw ko nga pang siya mapahiya, kaya pinigilan ko na lang. "Bakit
SI Giselle ang unang ngumiti at ramdam kong pilit pero mahinahon. “Ma, sorry po. Kumain lang po kami ni Adrian at naglakad-lakad sa park," sagot niya na napalingon sa akin. Tumingin sa akin si Tita. Bahagyang kumunot ang noo niya. “Kumain ka na? Kumusta ang pakiramdam mo?" “Opo. Hindi po ako nahilo o nagsuka," sagot ni Giselle. Tumango si Tita. Pero kita ko sa gilid ng mata niyang nakasilip pa rin sa akin. “I insist po. Pasensiya na po, Tita Gigi, na hindi ko na ipinaalam sa inyo na ipapasyal ko si Giselle,” sabi ko agad na halos napalunok. “Pero sinisigurado ko pong comfortable siya.” "Hindi naman kita babawalan na ipasyal si Giselle. Pero next time tignan mo ang oras. Bawal sa buntis ang inaabot ng gabi sa labas." Medyo napahigit ko Ng aking paghinga. Sa tono ng boses ni Tita Gigi ay parang hindi nito nagustuhan ang aya kong mamasyal kay Giselle. Hindi ko siya masisisi dahil pino-protektahan lang niya ang kalusugan ng aking mag-ina. “Ma, okay lang naman po. Nakapag-excercise
NASA isang sikat na fast food kami. Dahil iyon ang request ni Giselle, at ng baby na rin namin. Simple lang ang gusto niya at hindi masyadong mamahalin. Tahimik lang siyang kumakain ng fries, habang paminsan-minsang sinusubo ko sa kanya ang nuggets na ayaw niyang amuyin kanina pero ngayon, parang gusto na niya. Napapangiti na lang ako. Ang dali niyang mabusog sa maliliit na bagay. Masaya ako na kahit ganito lang ay napapagsilbihan ko si Giselle. “Masarap?” tanong ko. Napahinto si Giselle at tumango, medyo umiwas pa ng tingin. “Hmm. At least… hindi ako nahihilo dito.” “Good,” sagot ko, hindi maitago ang ginhawa sa boses ko. “Basta anytime na busog ka na, uuwi tayo.” Umirap siya nang magaan. “Hindi ako fragile, ha.” Napatawa ako. “Hindi naman. Pero buntis ka. Automatic VIP ka sa akin.” Napatingin siya sa akin, matagal, sapat para makita ko ang pagkalambot ng mga mata niya. “You don’t have to spoil me. Para lang ito kay baby, di ba?” mahina niyang sagot. “I know,” balik ko sa
SANDALI kaming nagkatitigan ni Giselle. Siya ang unang nagbawi ng tingin at napatikhim naman ako. Palihim akong napangiti. Ngumiti siya nang mas bukas ngayon, at sa simpleng ngiti na iyon, ramdam ko na may pag-asa pa akong hihintayin. “Okay lang,” malambing niyang wika na pumayag na samahan siya sa kanyang check up. Napangiti ako at tumango kay Giselle. Ramdam kong may ilang pa rin siya sa akin. Gusto ko lang na araw-araw, unti-unti kaming bumalik sa ayos. Mabuo ulit ’yong tiwala at pagmamahalan namin, para sa amin at para sa anak namin. Kahit may konting duda si Giselle tungkol sa mga sinasabi ko. Alam kong nagsisimula na ulit na maglapit kami. "Giselle Navarro," napahinto kami ni Giselle nang marinig naming tinawag ang pangalan niya. Napatingin si Giselle sa nurse at nagtaas ng kamay. "Come inside..." utos ng nurse. Inalalayan ko pa siya sa pagtayo at pumasok kami sa loob ng clinic. Tahimik pero ramdam ko ang bawat kisap ng damdamin ni Giselle. Nagulat pa ang OB
NAGING routine ko na araw-araw ang pumunta sa apartment nina Giselle. Palagi nang buhay ang puso ko makita at makausap ko lang siya. Hindi rin galit si Tita Gigi sa akin. Pero hindi niya ako kinakausap. Isang linggo na akong araw-araw na dumadalaw at nagbibigay ng bulaklak kay Giselle. Gusto kong makuha ulit ang tiwala niya, na hindi ko na siya sasaktan. Nakatayo lang ako sa tapat ng pinto, hawak ang maliit na bouquet. Ilang minuto pa akong naghintay bago marahang bumukas ang pinto. Si Tita Gigi ang lumabas, tahimik lang. Nagkatitigan kami sandali. Wala siyang sinabi, pero hindi rin niya ako sinamaan ng tingin. Parang normal lang. “Good morning po, Tita,” mahina kong bati. Tumango siya nang kaunti, saka tumingin sa hawak kong bulaklak. “Iiwan mo lang ba ’yan?” “Opo,” sagot ko. “Para kay Giselle.” Kinuha niya iyon nang walang komentong ibinigay. “Sige. Sasabihin ko na lang na dumaan ka.” Tumango ako at bahagyang umatras. “Salamat po," sabi ko na tila nahihiya pa. "E, tita, baka
PARANG may kumalampag sa dibdib ko. “What do you mean you don’t know?” Siyempre, umaasa ako na sasabihin niya na mahal pa rin niya ako. “I mean…” Itinaas niya ang tingin na diretso sa akin, pero puno ng takot at pagod. “Hindi ko alam kung pagmamahal pa ba ’yon, o trauma na lang. Hindi ko alam kung nararamdaman ko pa ba ’yong dati… o natatakot lang akong maulit ’yong nangyari noon. Ilang Charry at Viviane pa ba ang dadating para guluhin tayo, Adrian?" Napatigil ako. Hindi ko in-expect ang sagot na ’yon. Hindi dahil masakit, kundi dahil totoo. “Giselle…” Dahan-dahan akong lumapit ulit, pero hindi ko hinawakan ang braso niya. Hindi ko binasag ’yong espasyo. “Maraming beses na kitang nasaktan. Pero alam mo, ikaw pa rin hanggang ngayon. Sa puso ko, ikaw lang. Kahit ilan pang Charry o Viviane ang dumating, hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo at ikaw pa rin ang pipiliin ko." Napayuko siya, hawak-hawak ang laylayan ng shirt niya. “I’m confused, Adrian. Hindi ko kayang magsalita nang







