บทที่ 7

บทที่ 7

กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น การกระทำของพิ้งค์เมื่อครู่เขาไม่เคยชอบสักนิด

“ผู้หญิงที่ทำตัวน่ารักให้ผู้ชายมอง แบบนั้นน่าจะดีกว่าผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายก่อนนะครับ”

“จะเหน็บแนมหนูยังไงก็เชิญเถอะ เพราะหนูไม่ได้มั่วอ่อยใครไปทั่ว หนูอ่อยแค่เทนต์คนเดียวเท่านั้นแหละ” แม้เขาไม่สนใจเธอก็ไม่แคร์

“อย่าทำให้ผมลำบากใจ”

“เรื่อง?” สีหน้าเธอไม่ค่อยสลด บอดี้การ์ดหนุ่มแสยะปากแล้วเชยคางมนขึ้นมาสบตาตรง ๆ

“เพราะบางทีผู้หญิงใจง่ายอาจเป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวเท่านั้น….” ประโยคนั้นทำเอานัยน์ตาเธอเบิกกว้าง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้เลย “เพราะงั้นเลิกวุ่นวายกับผม เพราะถ้าหมดความอดทนเมื่อไหร่ผมไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”

“แม้แต่ป๊าก็ไม่เหรอ”

“ครับ..” คนตัวเล็กกะพริบตาปริบ ๆ จ้องใบหน้าดุดันทว่าเธอไม่ได้แสดงออกถึงความหวาดกลัวที่เขาข่มขู่เลยสักนิด

“ก็ได้ หนูจะไม่วุ่นวายกับเทนต์”

“จำคำพูดตัวเองให้ได้ด้วยล่ะ อย่าให้ต้องเตือนความจำ” ชายหนุ่มละมือออกจากปลายคางแล้วหันหลังเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกภายในห้องทำงาน พิ้งค์กระตุกยิ้มอย่างมีแผนร้ายกาจแล้วนั่งทำงานต่อจนถึงเวลากลับบ้าน

หนึ่งชั่วโมงเต็มที่ต่างคนต่างเงียบ พิ้งค์เท้าคางเขี่ยปากกาไปมาอย่างเบื่อหน่ายรอเวลาที่เขาพากลับบ้าน

“หิว”

“…” เทนต์เหลือบตามองคนตัวเล็กเพียงนิด เขาได้ยินชัดเจนว่าเธอพูดคำว่าหิว ก่อนจะกดโทร.หาผู้จัดการให้นำอาหารขึ้นมาเสิร์ฟ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกโดยผู้จัดการสาว เธอคลี่ยิ้มหวานมาแต่ไกลแล้ววางจานข้าวไข่เจียวลงบนโต๊ะทำงาน

“ใครสั่ง” พิ้งค์เงยหน้าขึ้นถามคนที่นำข้าวมาเสิร์ฟ แต่เธอไม่ต้องการคำตอบแล้วเพราะภาพเหตุการณ์หนึ่งผุดขึ้นในหัว รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้มก่อนที่เธอจะยกจานข้าวไข่เจียวไปหาเทนต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาทำทีไม่สนใจเธอแต่จริง ๆ คือเขานั่นแหละที่สั่งข้าวไข่เจียวมาให้กิน “รับผิดชอบเลยนะ ใครบอกให้สั่งมา”

“…” บอดี้การ์ดหนุ่มเหลือบตามองจานข้าวที่คนตัวเล็กยื่นมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขาวางหนังสือลงแล้วมองหน้าพิ้งค์ “เห็นบ่นว่าหิว ผมเลยสั่งข้าวมาให้ กินซะสิครับ”

“ไม่กิน ถ้าเทนต์ไม่ป้อนหนูก็ไม่กิน” ผู้จัดการอมยิ้มแล้วรีบออกไปจากห้องทำงานทันที พิ้งค์มองตามหลังเธอแล้วจึงเขยิบเข้ามาใกล้ชิดร่างหนามากขึ้น “ป้อนหน่อยนะคะ ถือว่าเป็นรางวัลที่วันนี้หนูตั้งใจทำงานทั้งวัน นะคะ"

“ผมบอกไป..คุณหนูคงไม่เคยจำสินะครับ”

“อา! ไม่รู้แหละ ไม่จำอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวปิดหูร้องเสียงดังแล้วกะพริบตาปริบ ๆ อ้อนเขาให้ป้อนข้าว

“กินเถอะครับ” ด้วยความที่ไม่อยากตีฝีปากกับเธอให้ปวดหัวเขาจึงยกจานข้าวขึ้นมาแล้วตักข้าวพอดีคำยื่นไปจ่อริมฝีปากหญิงสาว พิ้งค์ฉีกยิ้มเมื่อถูกตามใจและตั้งหน้ากินข้าวที่เทนต์ป้อน

“ขอบคุณค่ะ อิ่มแล้ว” แม้จะเหลือเพียงหนึ่งคำเล็ก ๆ ที่เขากำลังจะป้อนใส่ปากเธออีกทว่าพิ้งค์กลับเบือนหน้าหนี แล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมด เขาจำต้องวางจานข้าวลงบนโต๊ะแล้วเอื้อมมือไปหยิบทิชชูให้

“อิ่มแล้วก็กลับครับ นายอยากให้คุณหนูออกงานด้วย”

“งาน?”

“งานเลี้ยงวันเกิดคุณพีร์เจครับ”

“อะไรกัน หมอนั่นไม่เห็นบอกหนูเลยว่าวันนี้วันเกิด” เธอเผลอขึ้นเสียงใส่เขาและเมื่อรู้ตัวก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปโทร.หาพีร์เจ

(ว่า)

“ไอ้ลูกหมา วันนี้วันเกิดแล้วทำไมไม่บอก”

(ก็แค่วันเกิด ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ป๊าอยากจัดเลยตามใจป๊าแค่นั้น)

“แล้วจะเตรียมของขวัญทันไหม”

(พี่ไม่ต้องมาก็ได้ ผมเองก็ไม่ได้อยากจัดงาน)

“ไอ้บ้านี่จะเย็นชาไปถึงไหน ปล่อยให้ฉันเจอเขาคนเดียวก็พอแล้ว”

(นี่ยังไม่เลิกตามตื๊อพี่เทนต์อีกเหรอ) พีร์เจถามเสียงเรียบ

“เปล่า ไม่ได้ตามแล้ว”

(เหล่าม่าบอกว่าคนโกหกมักจะเสียงสูง พี่โกหกตัวเองอยู่สินะ)

“เด็กนี่!”

(แค่นี้นะครับ ผมต้องเตรียมตัวเป่าเค้ก)

“อืม ๆ แล้วเจอกัน”

(ยังไงก็จะมาแล้วฝากซื้อไวน์ด้วยแล้วกัน อยากดื่มไวน์)

“อายุถึงแล้วเหรอคะ”

(เฮ้อ…รีบมาแล้วกัน รออยู่)

“โอเค แล้วเจอกันนะตี๋” พอวางสายแล้วเธอก็กลับไปหาเทนต์ที่นั่งรออยู่บนโซฟา ชายหนุ่มหันมามองแล้วเลิกคิ้วถาม “กลับกันเลย หนูต้องไปงานวันเกิดน้องชายตัวแสบ”

“ครับ”

20:00

“อะ ไวน์และนี่ของขวัญ” พิ้งค์วางกล่องของขวัญลงบนโต๊ะหน้าโซฟาและยื่นไวน์ราคาแพงให้ผู้เป็นน้อง

“ขอบคุณ”

“เด็กนี่!”

“…” พีร์เจเหลือบตามองก่อนจะเปิดไวน์แล้วรินใส่แก้วดื่มจนหมดแก้ว “พี่เทนต์ไปไหนแล้วล่ะ ปกติเห็นตัวติดกันตลอด”

“เห็นที่ไหน”

“ทุกที่ที่พี่ไป”

“จริงเหรอ”

“อืม..” พีร์เจปลายตามองผู้เป็นพี่เพียงนิดก่อนจะยกขวดไวน์ขึ้นกระดกโดยไม่รินใส่แก้ว

“นี่!! กินแบบนั้นเดี๋ยวก็น็อกเอาหรอก”

“น่าเบื่อ”

“จะเบื่ออะไรนักหนาไม่ทราบ”

“เบื่อหมดนั่นแหละ ผมอยากอยู่เงียบ ๆ อยากอ่านหนังสือแต่ป๊าก็ดื้ออยากจัดงาน”

“ก็วันเกิดเรา”

“แต่ผมไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร ก็แค่วันเกิด ว่าแต่พี่เถอะ เล่นกับไฟ…ไม่กลัวร้อนหรือไง”

“ไฟ?”

“พี่เทนต์ไง เวลาผมมองพี่เขานะ เหมือนร่างกายเขามีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา ประกายไฟแผ่กระจายไปทั่วพร้อมที่จะแผดเผา..” ไม่ว่าเปล่าแต่พีร์เจยังทำท่าทำทางพร้อมมองไปยังบอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก

“แกว่าเขา..อ่อนโยนกับพี่ไหม”

“ไม่”

“นี่!”

“ผมเห็นพี่เทนต์เมินพี่ตลอด นึกว่าเลิกวอแวพี่เขาแล้ว ที่ไหนได้ยังไม่เลิกหวังอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีกเหรอ” พีร์เจยกขาไขว่ห้างมองพี่สาวด้วยรอยยิ้มที่มุมปากอย่างเหนือกว่า

“นั่นปากเหรอพีร์”

“พูดตามที่เห็น”

“แต่ว่าพี่..ชอบเล่นกับไฟเสียด้วยสิ ถ้าไฟจะแผดเผาก็ยอมให้มันแผดเผาพี่ให้ไหม้เกรียมไปเลยยิ่งดี”

“หึ! น่าสนุกดีแฮะ” ชายหนุุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก “งั้นผมอยู่ข้างพี่พิ้งค์แล้วกัน อยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นไง”

“ก็ไม่แน่ บางทีไฟอาจจะถูกน้ำเย็น ๆ สาดเข้าใส่และมอดดับไป”

“แต่ต้องมั่นใจขนาดไหนว่าไฟจะดับ แค่น้ำเพียงถังหรือไม่แน่อาจเป็นได้แค่น้ำหนึ่งหยดที่หยดลงบนเปลวไฟที่กำลังลุกโชน..” พิ้งค์หันมามองหน้าพีร์เจแล้วแสยะยิ้มมุมปาก

“บางทีอาจจะดับด้วยของอย่างอื่นที่ไม่ใช่น้ำ”

“เอาใจช่วยแล้วกัน แต่ถ้าเจ็บกลับมาก็เเชิญที่คลินิกป๊านะ ผมกำลังเข้าไปฝึกงานกับป๊าอยู่ เดี๋ยวช่วยทำแผล”

“นี่!!!”

“หึหึ”