Pustaka
Cari
Beranda / Romance / Carrying My Ex-Boss Child / Chapter 26

Share

Chapter 26

Penulis: Bluish Blue
last update Terakhir Diperbarui: 2025-12-15 23:29:29

Kinabukasan, nagising ako sa ingay.

Hindi iyon yung ingay ng alarm clock o sigaw ng manok sa likod-bahay na nakasanayan ko noong bata pa ako. Iba ang tunog—magulong bulungan, mga yabag, may humahalong tunog ng camera shutter at boses na pilit binababa pero hindi kayang itago ang excitement.

Parang may piyesta.

O mas tama—parang may inaabangan.

Dahan-dahan akong bumangon mula sa hinihigaan ko. Ilang segundo akong nakaupo lang sa gilid ng kama, pilit inuunawa kung saan nanggagaling ang kaba sa dibdib ko. Akala ko sanay na ako. Akala ko napagdaanan ko na ang pinakamalala noong isang araw—ang press sa labas ng building, ang mga tanong na walang pakialam sa damdamin ko, ang mga matang parang hinuhubaran ka ng pagkatao.

Pero mali pala ako.

Mas iba pala kapag mismong bahay mo na ang pinasok ng ingay ng mundo.

Lumapit ako sa bintana at bahagyang sinilip ang labas.

At doon ako napahigpit ng hawak sa kurtina.

Puno ang labas ng bahay namin ng mga tao.

May mga kapitbahay—mga pamilyar na mukha na
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci
Bab sebelumnya Bab selanjutnya

Bab terbaru

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 43

    Tahimik ang biyahe pabalik sa mansyon ni Javier.Hindi iyong uri ng katahimikang komportable, kundi katahimikang puno ng bigat—parang bawat segundo ay may pasan na lungkot na walang gustong magsalita. Ang tunog lang ng gulong sa kalsada at ang mahinang ugong ng makina ang pumupuno sa pagitan namin.Nakatanaw lang ako sa bintana, pinagmamasdan ang mga ilaw na dumaraan, mabilis na nawawala, parang mga alaala na ayaw kong iwan pero wala rin akong magawa.Hindi ako umiyak sa biyahe.Siguro dahil ubos na ang luha ko. O baka dahil pagod na pagod na ang puso kong masaktan.Pagdating namin sa mansyon, sinalubong kami ng liwanag—malinis, maliwanag, tahimik. Lahat ay maayos. Lahat ay kontrolado. Parang walang nangyaring trahedya sa mundo. Parang walang pamilyang nasunog. Parang walang isang babaeng nawalan ng lahat sa isang iglap.At doon ko lalo naramdaman ang pagkakaiba.Ang layo ng mundong ito sa mundong kinalakihan ko.Pagbukas ng pinto ng sasakyan, agad akong bumaba. Hindi ako naghintay. H

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 42

    Hindi ko na alam kung gaano na katagal akong nakaluhod sa harap ng mga puntod habang hawak ang payong na iniwan ni Javier, may kakausapin lang daw siya.Basa na ang damit ko. Mabigat na ang bawat hibla ng tela na kumakapit sa balat ko. Ang ulan ay patuloy sa pagbuhos, tila walang balak tumigil, tila may sarili rin itong dalamhati na nais ilabas.Ang putik ay kumakapit sa mga palad ko habang nakaluhod ako sa lupa, parang ayaw din akong pakawalan—parang gusto nitong ipaalala sa akin na narito ako, sa mismong lugar kung saan tuluyan kong iniwan ang kalahati ng sarili ko.Humahagulgol ako. Hindi na pigil. Hindi na tahimik. Isang iyak na nagmumula sa kailaliman ng dibdib ko, parang hinuhugot ang lahat ng natitirang lakas ko sa bawat paghikbi.Hindi ko na iniisip kung may makakita. Hindi ko na iniisip kung may makarinig. Wala na akong pakialam.Kung may natitira man sa akin, iyon ay ang sakit.“Sobrang sakit,” bulong ko sa hangin, sa ulan, sa lupa. “Hindi ko yata kakayanin...”Parang may su

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 41

    Tahimik ang paligid sa loob ng isang linggo.Hindi iyong uri ng katahimikan na payapa—kundi iyong katahimikang may bigat, may laman, may kirot. Ang bawat sulok ay puno ng alaala, ng mga bulaklak na unti-unting nalalanta, ng amoy ng kandila at insenso na kumakapit sa balat ko kahit ilang beses na akong maligo.Isang linggong lamay sa isang funeral home.Isang linggong parang huminto ang oras, pero ako lang ang naiwan sa gitna ng paggalaw ng mundo.Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong tinanong kung kumusta ako. Hindi ko rin mabilang kung ilang beses akong tumango, ngumiti nang pilit, at nagsabing “okay lang ako” kahit alam kong kasinungalingan iyon.Parang may script na kailangang sundin, at pagod na pagod na akong gumanap.Sa gitna ng funeral home, magkakatabi ang mga kabaong.Mama.Papa.Ang mga kapatid ko.Magkakatabi sila—parang natutulog lang. Parang anumang oras ay maaari silang bumangon at tawagin ako. Parang sasabihin lang ni Mama na, “Sol, halika na, kumain ka muna.”Para

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 40

    Nagising ako sa tunog ng mga alon.Iyon ang una kong narinig—ang banayad na hampas ng tubig sa pampang, ang huni ng mga ibon sa labas ng bintana ng resort, at ang mahinang paghinga ni Javier sa tabi ko. Ito na ang araw. Araw na dapat sana’y pinakamaligaya sa buhay ko.Araw ng kasal namin.Bahagya akong ngumiti habang nakatitig sa kisame. Walang kaba. Walang takot. May kakaibang katahimikan sa dibdib ko, parang sa wakas ay may lugar na akong uuwian—hindi lang pisikal, kundi emosyonal.Dahan-dahan akong bumangon para hindi siya magising. Lumapit ako sa bintana at hinayaan kong dumampi sa balat ko ang sikat ng araw. Kulay ginto ang langit. Tahimik ang paligid. Parang walang masamang maaaring mangyari sa mundong iyon.Napahawak ako sa dibdib ko, saka sa tiyan ko—isang reflex na naging natural na sa akin nitong mga huling linggo. May ngiti sa labi ko.“Magiging maayos ang lahat,” bulong ko sa sarili ko.At doon tumunog ang phone ko.Isang beses.Hindi ko agad sinagot. Inisip ko munang baka

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 39

    Magaan ang sikat ng araw nang magising ako kinabukasan.Hindi iyon ‘yong uri ng liwanag na nagmamadali, hindi rin ‘yong pilit na sumisilip sa pagitan ng kurtina. Ito ay banayad—parang may sariling paalala na huminahon, na namnamin ang sandali.Isang araw na lang.Bukas, ikakasal na ako.Huminga ako nang malalim habang nakahiga pa rin sa kama, nakatingin sa kisame na ilang linggo ko nang tinititigan pero ngayon lang parang may ibang kahulugan. Hindi na ito kisame ng isang babaeng nalilito, o babaeng nadala lang ng mga pangyayari. Ito na ang kisame ng babaeng handa—kahit may kaunting kaba, kahit may bahagyang takot.Pero higit sa lahat, may pananabik.Tumayo ako at dahan-dahang inayos ang kama. Hindi ko minadali ang kilos ko. Parang gusto kong pahabain ang araw na ito, iunat ang bawat minuto bago ito tuluyang lumipas.Sa labas ng kwarto, abala na ang bahay. May mga kahon sa gilid ng sala—mga damit, sapatos, ilang personal na gamit na dadalhin namin sa resort. May mga garment bag na main

  • Carrying My Ex-Boss Child   Chapter 38

    Tatlong araw na lang.Tatlong umaga na lang ang gigisingin ko bilang si Sol na hindi pa kasal. Tatlong gabi na lang ang paghahati ko sa pagitan ng kaba at pananabik, ng mga tanong at sagot na hindi ko pa rin kayang bigkasin nang malakas.At ngayong araw, narito kami ni Javier sa isang tahimik ngunit eleganteng atelier sa gilid ng lungsod—ang huling yugto bago tuluyang maging totoo ang lahat.Final fitting.Hindi ito engrandeng eksena. Walang camera. Walang press. Walang mga taong nagtataas ng kilay para husgahan kung tama ba ang desisyon ko. Kami lang. Ang mga mananahi. Ang mga salamin. At ang katotohanang tatlong araw na lang ang pagitan ko sa salitang “asawa.”Huminga ako nang malalim habang inaayos ni Madam Ros ang laylayan ng gown. Tahimik ang buong silid maliban sa marahang tugtog ng klasikal na musika at ang maingat na paggalaw ng mga kamay na sanay humawak ng pangarap ng ibang tao.“Relax, hija,” sabi niya nang mahina. “Perfect na ang fit mo.”Ngumiti ako, kahit ramdam kong mas

Bab Lainnya

Anda juga akan menyukai

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status