Chapter 6

Sayaw ng Pag-aalipin 

Seraphina’s POV

Kinabukasan, habang nakaupo ako sa tabi ni Elara sa ospital, hindi ko maiwasang tingnan muli ang text na natanggap ko kagabi. Hindi ko pa rin ito mabura.

“Your debt isn’t paid. I want my dance. Tomorrow. Same place.” —C.D.

Bumigat ang dibdib ko. Parang may tanikala sa leeg ko, humihigpit habang lumilipas ang oras. Ayaw kong iwan si Elara, pero may usapan akong kailangang panindigan. Isang sayaw. Isang gabi. Kapalit ng ₱100,000 na halos nakapagligtas sa buhay ng kapatid ko.

“Ate?” Mahina ang tinig ni Elara, bagong gising. “Kailangan mo bang umalis?”

Napalingon ako. Pinilit kong ngumiti. “Oo, saglit lang. May aasikasuhin lang ako, pero babalik din ako agad.”

Pagpatak ng alas singko ay kaagad akong umuwi upang maghanda. Binalikan ko ang lugar na gusto kong takasan.—ang bar, at lalo na ang VIP Room 1.

Pagpasok ko sa silid, nandoon siya. Nakaupo sa sofa, may hawak na baso ng alak, malamig ang tingin.

“You came,” he said simply, voice low.

Hindi ako sumagot. Pumasok ako nang tahimik, isinara ang pinto, at lumapit sa gitna ng silid. Ramdam ko ang bawat tibok ng puso ko. Para akong nahuhulog sa isang bangin na walang hangganan.

“Just the dance,” bulong ko. “Nothing else.”

He gave a single nod. “Just the dance.”

Huminga ako nang malalim. Isang beses lang. At nagsimula akong gumalaw.

Ang bawat hakbang ay parang laban sa sarili. Ang bawat indayog ng balakang ay pilit kong inilalayo sa kahulugan. Hindi ito para sa kanya. Para ito kay Elara. Para sa mga gamot. Para sa susunod na araw na may pag-asa pa siya.

Tahimik siya habang pinapanood ako habang umiinom ng alak. Walang salita. Walang galaw. Pero ramdam ko ang tensyon sa hangin, ang matalim na titig na halos sunugin ang balat ko.

Ipinikit ko ang mga mata. Mas madali kung hindi ko siya makikita.

Sinayaw ko ang bawat beat—hindi bilang alindog kundi bilang sakripisyo. Isa, dalawa, tatlong minuto. Parang oras ang lumipas.

Nang matapos ang musika sa aking isipan, tumigil ako. Tumalikod, hindi makatingin sa kanya.

“Tapos na,” mahina kong wika.

Walang sagot.

"Okay" tipid niyang wika sa akin. “Pero hindi ka pa tapos. Ngayong gabi ay akin ka” para akong binuhusan ng malamig na tubig sa kanyang sinabi.

“A-ano po?” natatakot kong tanong sa kanya.

“Don’t overthink yourself. Pagsilbihan mo ako ngayong gabi hindi sa iba. Wala na akong alak” malamig niyang wika sa akin. Nakahinga naman ako ng maluwang dahil sa paglilinaw niya sa kanyang sinabi.

“Sige po kukuha ako” mahina kong wika at iniwan siya sa kwarto at kaagad na bumaba kupang kumuha ng kanyang alak.

 “So how is your performance? Did you satisfy him?” napatingin ako kay Sir Janus na sinabayan ako sa paglalakad papunta sa room 1 na may kasama na namang babae.

“Hindi ko po alam sir” nakayuko kong wika.

“Alright. Just be careful Sera” parang babala niyang wika sa akin. Magtatanong pa sana ako pero mabilis na silang naglakad ng kasama niyang babae papasok sa kanyang office.

Pagpasok ko sa loob ng room 1 ay nakapatay na ang ilaw.

“Sir?” sa aking pagkakasabi ay bumukas ang dim light sa kwarto at nandoon pa din siya sa kanyang upuan. Nilapitan ko ito at mukhang lasing na siya ng kaunti.

Kaagad kong sinalinan ng alak ang kanyang shot glass saka binigay sa kanya. Bumalik ang takot ko nang hinila na naman niya ako paupo sa kanyang tabi at humawak na naman ang kanyang isang kamay sa aking balakang.

“S-sir” naiiyak kong wika sa kanya

“Shhhh wala akong gagawing masama sayo” ani nito. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko dahil sa takot na nararamdaman. Pinapanood ko ang kanyang mga galaw habang umiinom ng brandy.

“You have a fucking small waist. Kumusta ang kapatid mo” malamig niyang tanong sa akin.

“Umayos naman po kunti ang lagay niya. Maraming salamat po sa pera niyo kung hindi dahil doon hindi kami aasikasuhin ng buo ng hospital” hindi ko maiwasang mapangiti sa kanya at parang nabunutan ako ng tinik mula sa kabang nararamdaman sa kanya kasi parang may concern siya sa aking kapatid.

“Nagpapasalamat ka sa akin samantalang hindi naman libre iyon” malamig niya pa ding wika sa akin. Kinuha ko ang baso sa kanyang kamay na wala ng laman at sinalinan. Ramdam kong nakatingin lang siya sa akin at ako naman ay parang nasasanay na sa kanyang mabigat na presensya.

“Nagpapasalamat pa din po ako sa inyo sir kasi sobrang laking halaga ng binigay niyo tapos sayaw lang ang kapalit” tipid ang ngiti kong binigay sa kanya ang alak.

-----------

 Halos madaling araw nang maka-uwi ako sa boarding house. Ang tagal kong pinagsilbihan si Cayden parang hindi siya nalalasing kahit naka-ilang bote na siya ng alak. Nagpapasalamat din ako sa panginoon dahil hindi niya ako pinabayaan ngayong gabi. Napatakip ako sa mukha dahil naalala kong hindi nilubayan ng kanyang kamay ang aking bewang at yun ang ipinagpapasalamat ko dahil hindi niya ako ginawan ng masama kahit na kayang-kaya naman niyang gawin ang bagay na iyon kung tutuusin.

 -------------

Cayden’s POV

“The transfer has been made,” sabi ni Allen, ang assistant ko, habang inaayos ang mga papel sa mesa.

Tumango lang ako. Hindi ko siya tinignan. Ang isipan ko, nasa kanya pa rin. Sa sayaw. Sa paraan ng paggalaw niya, pilit mang itago ang kahihiyan at panghihina. I’ve seen women dance. But never like that. Never with defiance in every sway and his fucking small waist.

“Sir” tumingin ako sa kanya na parang may gustong sabihin sa akin

"What?" 

“As I was investigating the Deveraux Holdings Mall Branch, I found something odd when we reviewed old applicant records since sa issue nila na mga kakilala lang nila ang tinatanggap nila kaya maraming nadidismaya sa mga employees doon dahil hindi sila dumadaan sa tamang screening dahil sa uso ang backer backer. There was a file from one year ago—an application at Deveraux Branch Mall, under cashier positions. The name: Seraphina Liam.”

Napalingon ako. “She applied?”

“Yes, sir. She was rejected due to age—she was just twenty then. Didn’t request forwarding to HQ. But I feel that's not the reason why the manager of the mall declined her application. She graduated as a summa cum laude and is a certified public accountant. She only wanted work experience to support her qualifications. The manager preferred hiring only recommended applicants. Internal referrals. No matter how qualified Seraphina was, she didn’t have connections. That’s why she was turned away.”

Tahimik ako ng ilang sandali. Humigpit ang hawak ko sa folder na binabasa ko.

So she tried. And the system turned her away.

“I want her working for me,” mariin kong wika. “Send an offer.”

Allen blinked. “Under what role, sir?”

I leaned forward. “As my personal secretary.”

He hesitated. “Sir… are you sure? That might be—”

“I said secretary. And Allen,” nanlamig ang tono ko, “make sure she can’t say no.”

“Yes, sir.”

“At sesantihin lahat ng empleyado sa mall na may kinalaman sa hiring scam. I want a clean slate. Hire new people. I don’t care who they are—just not someone with ties.”

“Yes, Mr. Deveraux.”

Humigpit ang panga ko. My system failed her.

So now… she will work directly under me.

And this time—she won’t escape.

---------------

Seraphina's POV

Habang naglalakad ako papasok ng ospital, napalingon ako sa kabilang kalsada—sa Deveraux Branch Mall. Siksikan ang media, at sa loob ay tanaw ang ilang lalaking naka-itim na tila bodyguards. Kita rin ang mga empleyado na mukhang nagmamadaling umalis.

“Dapat lang talaga na linisin nila ang mall na ’yan. Napakasusungit ng mga tao riyan,” narinig kong bulong ng isang ginang.

“Matagal na ’yang reklamo sa mga backer-backer na empleyado. Buti at tinanggal na silang lahat,” sagot ng isa.

Nakinig ako sa bawat salita nila, tahimik lang. Sa dami ng mga naririnig ko, tila isang bagay ang malinaw: may ginagalaw si Cayden.

Nakakapagtaka. Branch lang ito ng kompanya niya, pero ngayon niya lang pinansin? Posible bang ngayon niya lang nadiskubre ang mga nangyayari rito?