Chapter 4 "Stolen Hype"

Nagtungo kami agad sa backstage at sinusundan namin ang mabilis na paglalakad ni Sir Carl. Hindi magandang balita ito lalo na kapag mayroong perang involved lalo pa na halos karamihan sa aming mga fans ay estudyante. 

Agad agad na isinarado ni Sir Carl ang pinto at humarap sa aming apat. 

Nagkatinginan kami, walang nagsalita. Mula sa main stage hanggang sa maliit na silid sa likod ng venue, parang lumamig ang paligid. Ang ingay ng crowd na kanina’y nakaka-high, biglang naging parang malayong dagundong lang sa tenga ko.

Agad na inilapag ni Sir Carl ang tablet sa mesa. Sa screen, sunod-sunod na larawan ng mga fan, masaya silang nakangiti habang hawak ang T-shirt, lightstick, at photo card na may mukha namin at logo ng W4RI.

Sa unang tingin, dapat ikatuwa ko yun. Pero may kakaiba.

“Hindi ‘yan official merch,” bulalas ni Wynona, kita ang pagkuyom ng kamao.

“Exactly,” malamig na sagot ni Sir Carl. “At mas malala, dinisenyo ‘yan gamit yung exclusive merch designs na nakalaan para sa nationwide fan meet tour natin next month.”

“Wait… paano sila magkakaroon ng designs na ‘yon? Wala pa tayong pinapakita kahit teaser,” singit ni Amaya, halatang pinipigilan ang inis.

“Hindi pa malinaw,” patuloy ni Sir Carl. “Pero may reports na kumalat ‘to sa paligid ng venue kanina at sa online marketplaces. Maraming fans ang bumili, thinking na legit at exclusive. Iba ang presyo, iba ang quality at kapag nalaman nilang fake, baka tayo rin ang sisihin.”

Tahimik. Wala sa amin ang makatingin sa isa’t isa. Kanina lang, pinaplano pa namin sa interview kung paano namin personally ibibigay ang merch sa mga Seers. Ngayon… parang may humila pababa sa lahat ng hype.

“Sir… ilang fans ang bumili?” tanong ni Ingrid, mababa ang boses.

“Hindi pa alam ang eksaktong bilang, pero base sa posts, daan-daan na. And it’s spreading.”

Doon ko lang napansin na nanginginig ang tuhod ko habang nakaupo. Sa gilid ko, pinipindot-pindot ni Wynona ang phone niya, parang gusto nang maglabas ng rant online pero pinipigilan. Si Amaya, walang kibo, pero kita sa panga niya ang tigas ng ngipin sa pagkakakagat at si Ingrid naman ay walang imik ngunit halatang kinakabahan.

“Wala tayong show sa mga susunod na linggo,” patuloy ni Sir Carl, mabigat ang tinig. “We have time to think, but not much. If we don’t fix this before the fan meet, we risk losing more than just sales, we risk losing the trust of our fans.”

Sa gitna ng katahimikan, biglang pumasok si Jace, isang staff, hinihingal.

“Sir… may media outlet na nag-message. Gusto nilang kunin yung side natin. Kasi may fans na nagpo-post na niloko raw sila ng W4RI.”

Napatingin kami sabay-sabay, parang sumikip lalo ang silid.

Inis na inis si Amaya na sumagot. 

“How come na wala bang reading comprehension yung ibang mga Filipino?! Ang linaw-linaw naman ng sinabi natin noon pa, and kahit kanina sa interview, ang sabi natin tayo mismo ang magbibigay noon sa kanila sa fan meet, bakit naman agad silang bumili?! Website na nga lang ang layo niyan sa website natin oh, or kasalanan ito ng social media manager? Hindi ba maayos yung pagkakasabi niya?! Mga kapwa pilipino natin ang audiences sana mas bigyan ng linaw nakakainis!” 

Hinawakan ni Wynona ang balikat niya para pakalmahin.

“Don’t you ever touch me!” sigaw ni Amaya, sabay irap na parang handa nang makipagsagutan.

Tumingin ako kay Sir Carl walang reaksyon sa ginawa ni Amaya kay Wynona, pero mabigat ang buntong-hininga niya. Sabagay kahit noon pa ay hinahayaan naman lagi si Amaya dahil ang daddy niya ang biggest investor ng grupong ito. 

“Amaya, mali yang ginagawa mo, hindi mo kailangang ibunton ang sisi sa mga fans at lalo na huwag mong idamay yung sarili mong kagrupo”, saad ko agad sa kanya dahil palagi siyang ganito, tuwing may problema ang bilis niyang mag-reak kaagad. 

“Who are you to say that?!” bulyaw niya. “Ikaw pa naman yung leader pero wala kang maisip na immediate solution?! Ayoko ng ganito! Ang tagal nating binuo ang grupong ‘to, pati concept ng merch, tapos ganito lang?! Isang scam lang, lahat mawawala?! Scheiße”, as usual na pagmumura niya gamit ang German language. 

“Hindi pa rin yan rason para magalit ka na lang basta sa fans o mag-isip kung sino yung may kasalanan, ang kailangan natin pag-isipan kung ano ang pwedeng gawin!”, singit ni Ingrid at kita ko sa mukha niya ang inis. 

“Stop it!” putol ni Sir Carl, mabigat ang tinig. “Huwag na kayong magtalo. Ang kailangan natin ngayon ay umuwi at magpahinga. Tomorrow after lunch, nasa office kayong lahat. Magdala kayo ng konkretong suggestion, dahil kailangan natin maglabas ng solusyon bago magising ang buong internet.”

“Sir Carl,” hindi ko napigilang magsalita, ramdam ko ang init sa dibdib ko, “we might not have until tomorrow. If we don’t make a statement now, baka pagising ng mga tao, tapos na tayo.”

Tumahimik ang lahat. Tanging tunog ng second hand ng wall clock ang maririnig, tik,tak, tik, tak parang kasabay ng bilis ng tibok ng puso ko.

At sa katahimikang iyon, ramdam kong nagsisimula nang gumulong ang pinakamalaking gulo na haharapin namin.

Biglang bumukas ang pinto, at bumungad si Ms. Reese, ang aming PR Manager. Nakasuot pa rin siya ng corporate blazer, pero magulo ang buhok niya na parang tatlong beses siyang tumakbo mula sa kabilang building. Hawak-hawak niya ang phone, at mabilis siyang lumapit.

“I think we need to go to the studio now, girls,” madiin at diretso niyang sabi, walang pasakalye. “You need to address this. We’ll do a live interview sabihin agad natin na this is phishing. Halos karamihan sa mga nabiktima, students. And we can’t blame them, lalo na’t ginaya nang eksakto ang official branding natin. We need to move now, habang hindi pa nadadagdagan ang mga nabibiktima.”

Kinuha niya ang phone mula sa bulsa at binuksan ang gallery. Mabilis niyang in-slide sa gitna ng mesa, naka-brightness max, para lahat kami makita.

Mga screenshot iyon ng social media posts mga batang umiiyak sa video, hawak ang pekeng ticket at nagsusumbong sa camera.

May isa pang video clip na pinindot niya para i-play, at sumabog sa speaker ang boses ng isang babae: “Sayang, first time ko sana makita sila… pero naloko lang ako.”

Sa gilid ng screen, kita ang notification: +99 new mentions — sunod-sunod na kumukulo ang feed.

Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko, parang sinasakal.

“I know pagod kayo,” dagdag ni Ms. Reese, “pero kung hihintayin pa natin bukas, baka wala na tayong fans na babalikan. This is not just about your image, this is about trust. If we lose it, mahirap nang bawiin.”

Nagkatinginan kaming apat. Kita ko sa mata ni Wynona ang kaba, kay Amaya ang natitirang galit, at kay Ingrid na halos matuliro sa bilis ng pangyayari. Ako? Hindi ko alam kung anong mas malakas yung takot na masira ang lahat, o yung guilt bilang leader na hindi ko agad nakita ang scam na ‘to.

“Come on, let’s get in the car,” utos ni Ms. Reese, sabay senyas sa PA na nag-aabang sa labas. “The station’s waiting. Every second counts.”

At sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang gabi, wala ni isa sa amin ang kumibo. Tahimik kaming sumunod, dala ang bigat ng pangalan at pangarap na ngayon, nakataya sa isang interview na pwedeng magligtas… o tuluyang magbaon sa amin.

Paglabas namin mula sa backstage, sumalubong agad sa akin ang sunod-sunod na notification sa phone—mentions, tags, DMs, lahat puro galit, lahat puro tanong.

“Guys… it’s trending.” Mahina kong sabi habang nanginginig ang kamay ko.

Lumingon si Wynona, halata sa mukha ang takot. “Anong ibig mong—”

Ipinakita ko sa kanila ang screen. Nasa Number 1 spot sa trending list:

#W4RISCAMMERS

At sa ilalim noon, isang viral post na may libo-libong shares… gamit ang picture naming apat, may caption:

“Never supporting them again. Niloko kami ng sarili naming idols.”