Kabanata 005

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Dahil sa tingin ko ay seryoso siya sa sinasabi niya. Nag-isip ako ng paraan  at nang wala na akong maisip na ibang paraan ay sinipa ko ang kanyang pagkalalake saka ako mabilis na nanakbo palabas ng kwartong iyon. Habang tumatakas ay nahulog ko ang aking maskara, naiwan kay Ninong/Capt. Xian ang bahaging iyon ng aking pagkakakilanlan.

Hindi ako nagpatinag sa kaniyang malakas na pagsigaw.

“Bumalik ka dito! Binabalaan kita. Bumalik ka ngayon din!” galit na galit niyang hiyaw.

Nagpalinga linga muna ako sa lobby bago ako tuluyang lumabas papunta ng elevator pero dahil matagal bumaba at natakot akong mahabol niya ako ay nagmadali akong bumaba sa hagdan sa fire exit at mabuti na lang dahil may taxi na ng mga oras na iyon.

Hindi ko na maikubli ang lungkot na nararamdaman ko, walang tigil na pag-agos ng aking mga luha. Nawasak ang aking pagkatao dahil sa isang maling desisyon na aking nagawa.

Bakit ganito ang kapalaran ko?. Mula pagkabata puro paghihirap na lang ang pinagdaanan namin ni Mama. Nang iwan kami ni Papa natuto na akong magbanat ng buto. Naalala ko pa noong elementary days ko para lang may pandagdag kami sa gastusin ni Mama ay tinutulungan ko siyang magtinda ng diyaryo sa kanto namin, sa loob naman ng classroom may dala akong home made pulboron at tinitinda ko iyon sa mga classmate ko. Hanggang sa nag high school ako ay rumaraket ako , naranasan ko ding maging waitress sa gabi sa mga restaurant na malapit sa amin at estudyante sa umaga.

At nang mag college na ako, nakaahon-ahon na sana kami dahil nagsimula na ako sa full time work ko sa hotel, pero lahat ng yun ay nagbago ng malaman namin na lumubha na ang sakit ni Mama, hindi namin inakalang ang kidney failure niya ay naging cancerous na. Napakasakit para sa akin na isiping mawala si Mama dahil wala na akong ibang pamilya kundi si Mama na lang. At kahit anong sabihin ng iba, hinding hindi ko pababayaan si Mama at sasamahan ko siya hanggang dulo kahit pa magka-baon-baon ako sa utang.

At dahil sa nangyari napagtanto ko na hindi na ako pwedeng bumalik pa sa aking part time job sa gabi matapos ng ginawa ko kay Ninong/Capt. Xian. Siguradong babalikan niya ako sa bar at pag nagkataon makikita niya ako at malalaman niya kung sino ako.

Dala din ng luhang ito ang hindi ko matanggap na dahilan kung bakit nawala sa akin ang aking puri, na ngayon ay tila hindi ko rin naman makukuha nag kabayaran.

Nang dahil sa isang gabi, isang malaking pagkakamali ng paghahangad ko ng mabilisang pera para sana sa pagpapagamot ni Mama ngayon ay wala ng kasiguraduhan kung mababayaran pa ba sa ako dahil sa ginawa ko sa kaniya. Nasayang ang pagsasakripisyo ko sa aking dangal. Magsisi man ako ay wala na ding silbi.

"Kuya sa Taytay Medical Doctors Hospital po tayo!" 

AT THE HOSPITAL

Sinalubong na ako ni Althea sa labas pa lang ng pintuan ng silid ni Mama.

“Karmela, nagwala na naman siya kanina. Hinahanap na naman niya ang Papa mo. Hindi pa rin niya natatanggap na hindi na iniwan na kayo ng asawa niya. Pinahinahon namin siya pero ayaw niyang makinig. Kanina pati si Dok binato niya ng baso, mabuti at nakaiwas si Dok. Nakatulog lang siya ng tinurukan na namin siya ng pampatulog. Halos hindi na din nagre-response ang katawan niya sa mga simpleng gamutan na ginagawa natin. Sinu-suggest ni Dok na mabigyan na siya ng kidney transplant at simulan na ang kaniyang chemo-theraphy theraphy ASAP. Payat na payat na siya. Kahit ako hindi ko na makilala si Tita sa sobrang pagbabago ng itsura niya.” malungkot na pagbabalita sa akin ni Althea.

“Oo sige, gagawan ko ng paraan. Salamat sa pag-aalaga mo kay Mama. Makakabawi din ako sayo. “ sagot ko sa kaniya ng may maluha-luhang mata.

“Naku ikaw talaga, wag mong isipin yun! Ang isipin natin kung paano magiging maayos si Tita!” nakangiti niyang tugon sa akin. “Sige na pumasok ka na, nagising na din siya. Sakto lang din at mahinahon na siya ngayon. Hinahanap ka na nga niya!”  tumango ako at pinunasan ang aking luha saka ako pumasok sa loob ng kwarto ni Mama ng may malaking ngiti.

Sinadya kong maglulundag na parang bata dahil ito ang gusto ni Mama, sa ganitong paraan nakikilala niya ako bilang anak niya. Dahil sa mga gamot at naging sakit niya minsan ay nawawala ang ala-ala ni Mama pero saglit lang din ay bumabalik na ito. Minsan din ay hindi niya alam na iniwan na kami ni Papa, minsan sa totoo lang mas gusto ko ang ala-ala niyang magkasama pa rin sila ni Papa dahil pag naalala niya na iniwan na kami ni Papa ay palagi na lang siyang umiiyak at nakakadagdag iyon sa pasanin ng kaniyang utak.

"Hey! Hey! Hey, Mama. Tignan mo kung sino itong magandang bisita mo. you’re one and only daughter" parang akong bata na pinakita ang supot na aking dala . Gusto kong maging masaya sa harapan niya kahit na durog na durog na ang puso ko sa tuwing makikita ko ang halos buto’t balat niyang katawan.

Masayang ngiti ang sinalubong sa akin ni Mama saka sumagot kahit na nanghihina “ang anak ko! Karmela, ang ganda-ganda mo talaga!” 

“at ano ang paboritong prutas ng pinaka-maganda kong Mama sa balat ng lupa? Ang Dyosa sa buong Cebu?”

“Shhh! Wag kang maingay baka marinig nila at dagsain na naman ako ng manliligaw, magagalit ang Papa mo. Ikaw talagang bata ka.” nahihiyang sabi ni Mama, para siyang dalagang Pilipina na tinatakpan pa ang kaniyang bibig. Pinipilit kong maging jolly sa harapan ni Mama dahil sa matagal na panahon ko ng hindi naririnig ang kaniyang halakhak dahil sa iniinda niyang sakit. Pinipigilan ko ang luha ko na hindi ito tumulo sa tuwing mababanggit ni Mama si Papa.