LOGINAminin mo, kilig ka rin...
HoneyIn two days, pabalik na kami ng Manila. At kahit hindi ko pa man tuluyang iniiwan ang hacienda, ramdam ko na agad ang panghihinayang. Mamimiss ko ang lahat ng nandito. Mula sa tahimik na umaga, sa preskong hangin, hanggang sa mga simpleng ngiti ng mga tauhan sa buong hacienda. Ultimo ang staff
At sa unang pagkakataon, totoo ’yon."Isa pa, I just broke up with my boyfriend kaya hindi ko pa maisip ang tungkol sa bagay na yan."Ngumiti si Ate Nina, banayad na tila ba naiintindihan niya ang lahat bago nagsalita. “Minsan,” sabi niya, “hindi mo kailangang madaliin ang pangalan ng nararamdaman m
HoneyIlang araw na ang lumipas, pero kahit anong pilit kong i-divert ang isip ko, ang fake relationship pa rin namin ni Chanton ang paulit-ulit na bumabalik sa utak ko. Parang sirang plaka. Lalo na kapag naaalala ko yung mga salitang binitawan niya noong mag-sprain ang paa ko. Yung tono ng boses ni
“Chanton,” tawag niya sa pangalan ko, diretso at seryoso. “Siguraduhin mo lang na alam mo kung saan ka papasok.”At doon ko napagtanto, hindi lang siya ang tinatanong ko ng permiso.Sarili ko rin.“Mukha bang hindi ko kayang panindigan ’yon?” tanong ko.Hindi ko itinaas ang boses ko. Hindi rin ako n
ChantonDalawang araw matapos ang pagka-sprain ng paa ni Honey, at ngayong napapansin kong halos balik na sa dati ang galaw niya. Wala na yung pilay, wala na yung pag-ngiwi sa bawat hakbang kaya nagdesisyon na akong kausapin siya tungkol sa plano ko. Hindi ko na pwedeng ipagpaliban pa. Habang tumata
ChantonMahimbing na ang tulog ni Honey sa kwarto, payapa ang mukha niya na parang walang iniindang bigat ng mundo. Samantalang ako, heto at nakatambay sa mini bar, hawak ang baso ng alak pero hindi ko man lang magawang tikman ang laman nito. Hindi ako mapalagay. Parang may kumakain sa isip ko, paul







