CHAPTER TWO

ADRIAN'S POV

Basang-basa siya. Hindi ko alam kung ulan ang mas marami o luha.

Hindi ko naman talaga planong huminto. I was only passing by the hospital after an emergency board meeting. Pero nung narinig ko ang boses ng babae na mabasag-basag, nanginginig, hindi ko na magawang maglakad palayo.

Nakita ko kung paano siya binabaan ng tingin ng lalaki. Kung paano siya tinawag na pabigat. Kung paano siya iniwan sa ulan at kasabay ng babaeng halos wala namang pakialam kahit may luha sa pisngi ng niloko.

Nakakadiri.

Marami na akong nakitang babae sa corporate world na palaban. Matatapang. Pero kakaiba ‘yung sa kanya. Hindi siya sumigaw, hindi siya nagwala. Tumakbo lang siya, umiiyak. At sa mga mata niya, naroon ‘yung klase ng sakit na hindi na alam kung paano lalaban pa.

Tama nga siguro sila.

I have a weakness for broken things.

Kaya hindi na ako umalis. Hinayaan ko lang siyang mabangga ako. Tumigil ako sa harap niya at tinanong kung okay lang siya, even halatang hindi.

At ngayon, eto kami. Nakatayo sa ulan. Siya ay parang basang sisiw at ako CEO na biglang naging tagapagtanggol ng isang estrangherang halos hindi ko kilala.

Pero may isang bagay akong sigurado: she needed help. And I needed something only a woman like her could give.

“Then marry me,” sabi ko.

Nakita ko ang gulat sa mga mata niya. Hindi siya agad nakasagot. Tila natulala.

"H-ha?" bulong niya.

"I said, marry me."

Nag angat siya ng tingin. “Bakit mo ’to ginagawa? Hindi mo ako kilala.”

Hindi ko siya sinagot agad. Sa halip, kinuha ko ang calling card ko at iniabot sa kanya.

“Come to this address tomorrow. 10 a.m. Bring your ID.”

“Wait, Adrian!” bitin ang tinig niya.

“Mr. Velasquez,” putol ko, malamig pero magaan. “And Diana, right?”

Nagulat siya. “P-paano mo?”

“I listen more than people think I do.” Tumingin ako sa bill na hawak niya. “And I know desperation when I see it.”

Tumalikod na ako. Hindi ko siya hinintay pang sumagot.

Sa totoo lang, ni hindi ko alam kung bakit ko ’yun ginawa. Hindi ako gano’n. Hindi ako impulsive. Pero may naramdaman akong kakaiba noong nakita ko siyang tinatapakan ng lalaking wala namang kuwenta.

Maybe it was pity. Or curiosity. Or maybe… loneliness.

Pagdating ko sa bahay, agad kong pinatawag si Manang Celia para ihanda ang guest room. Ayokong masyadong maaga siyang tumira rito, pero kailangan kong planuhin ang lahat bago umalma si Mom.

The next morning, I was already in my office when she came.

Hindi siya naligaw. Maaga pa nga siyang dumating at basa pa ang buhok, simple lang ang ayos. Pero kahit gano’n, may presence siya. ‘Yung tipong hindi kailangan ng mamahaling damit para mapansin.

Tahimik siyang naupo sa harap ng desk ko habang inaabot ko ang kontrata.

“One year,” sabi ko. “Legal. Walang emosyon. Walang expectations. I will cover your sister’s full medical bills. In exchange, you’ll live with me as my wife publicly.”

“Publicly,” ulit niya. “Ibig sabihin, to convince your family.”

I nodded. “Especially my mother. She wants me to marry someone I can’t stand. With you by my side, I buy myself time. And peace.”

“Anong kapalit kung bigla akong umatras?”

“I’ll pull funding from the hospital. You’ll go back to zero.”

Nagtaas siya ng kilay. “Blackmail ba ’to?”

“Business.” I leaned forward. “You need me. I need you. We don’t need to like each other.”

Tahimik siya. Pinagmasdan lang ako. And in that moment, I realized somethinh, she wasn’t just desperate. She was proud. Even when life kept tearing her down, she didn’t want to be saved like some damsel in distress.

But she would do anything… for her sister.

“Kailangan ko lang ng kopya,” mahinang sabi niya. “Pirmahan ko.”

I nodded. "You’ll move in tonight. My driver will pick you up. Bring what you need."

“Wala naman akong masyadong gamit,” bulong niya, pero hindi ko pinansin. Ayokong kaawaan siya. Ayokong kaawain ko siya.

Hindi ako naniniwala sa marriage. Hindi ako naniniwala sa pagmamahalan. Pero naniniwala ako sa deals. And Diana Ramirez just signed one hell of a deal with me and hanggan deal lang talaga.

Habang pinapanood ko siyang lumabas ng opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang isang bagay, yung balikat niyang tuwid kahit halatang pagod. ’Yung paraan ng paglalakad niya, parang ayaw niyang madapa kahit pa sugatan na.

"She’s the perfect embodiment of the song Girl on Fire." A strong woman, unstoppable and resilient. Even though she faced so many struggles in her life she remains strong and ready to fight for life.

Hindi siya kagaya ng ibang babaeng nilalapit sa akin ni Mom. Mas simple siya. Mas tahimik. Pero mas totoo.

And for the first time in a long time… I didn’t mind the company.

That night, dumating siya sa mansion ko. Simple ang suot. Bitbit lang ang isang backpack.

Pinagbuksan siya ni Manang, pero ako mismo ang sumalubong.

“Welcome, Mrs. Velasquez,” sabi ko.

Hindi siya ngumiti. Pero hindi rin siya umatras. Tumango lang siya. "This doesn't feel real."

“Well, better get used to it.”

Kahit walang damdamin, kahit kontrata lang ito—may kakaibang kaba sa dibdib ko habang pinagmamasdan siya. At sa isip ko, isa lang ang malinaw:

She just walked into my life.

And there’s no walking out from here.