บทที่ 76 : เรือยอร์ชที่เคยหรู

นั่นจึงเท่ากับว่าน้ำในทะเลอาจจะไม่ปลอดภัย บางทีแม่น้ำสาขาทุกสายก็อาจจะปนเปื้อนไปด้วยเชื้อแล้วก็ได้ เพื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงโบ๊ทจึงได้ขยับนิ้วมือกับแหวนทั้ง 5 ของเขาอีกที  

.

“ฟิ้ว~!”

โดรนอารักขาลำเก่งโฉบปักหัวลงมาจากเบื้องบน ราวกับพญาอินทรีย์พร้อมเข้าประจำที่

.

มันยื่นท่อนเหล็กสีเงินลักษณะคล้ายก้านปรอทวัดไข้ออกมาจากลำตัวส่วนล่าง ซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่กระสุน .35 มม. จำนวนมหาศาลร่วงกราวลงมาเมื่อตอนก่อน ความยาวของอุปกรณ์ชนิดนี้น่าจะราว 2 ไม้บรรทัดเห็นจะได้ และโบ๊ทเรียกมันว่า “โคโรน่ามิเตอร์” ซึ่งเป็นเครื่องมือที่มีไว้สำหรับตรวจหาเชื้อโควิดโดยเฉพาะ

.

เขาสั่งการให้โดรนอารักขาหย่อนมันลงไปในน้ำทะเล แกว่งส่ายวนคนไปมาราว 20 - 30 ทีโดรนก็ยกตัวเองขึ้นจากน้ำ ปรากฏว่าไฟสถานะบนลำโดรนถึงกับแดงโล่! การลิงค์สัญญาณเกิดขึ้นทันที ก่อนจะฉายค่าสถานะและชุดข้อมูลพร้อมกับผลแล็บไปยังกระจกครอบแก้วที่โบ๊ทสวมใส่อยู่ พลันเปลี่ยนใบหน้าบ่องแบ้วของเขาให้กลายเป็นจอแสดงผลไปในบัดดล

.

“มันก็เหมือนการ “swab”(สว็อป) ตอนเราไปให้หมอแหย่จมูกนั่นแหละครับพี่ ๆ แค่เปลี่ยนจากรูจมูกคนเป็นน้ำทะเล ว่าแต่ผลเป็นไงบ้างครับ? ”

โบ๊ทส่งเสียงถาม

.

แพรวได้แต่ส่ายหัวเพราะผลขึ้นว่า “Positive” ตัวเบ้อเร่อ เพิ่มเติมด้วยการแฉลบสายตามองไปที่ตัวโดรน ราวกับต้องการจะบอกให้น้องดูแลอุปกรณ์ของตัวเองสักหน่อย เพราะตอนนี้แม้แต่ก้านเหล็กโคโรน่ามิเตอร์แข็ง ๆ ก็ยังโดนเชื้อ COVID-19 ย่อยจนเหลืออยู่แค่กระจิ๋วเดียวห้อยต่องแต่งแล้ว

.

นำมาสู่ปัญหาที่คิดไม่ตกอีกที ห้าชีวิตยืนนิ่งอยู่ตรงท่าเรือ ต่างคนต่างพูดไม่ออกได้แต่มองตาเท่านั้น ไม่แปลกใจที่ทำไมเสาตอม่อของท่าเรือถึงเหลืออยู่แค่ครึ่งเดียว และเชื่ออีกว่าอีกสักประเดี๋ยวแม้แต่ตัวพวกเขาเอง ก็คงจะยืนชมวิวเตร็ดเตร่อยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ แพรวจึงล้วงกระเป๋าเป้ควักเอากระป๋องก๊าซออกมาเติมให้แก่น้อง ๆ จะบ้าตายตกอยู่ในสถานการณ์คับขันทีไร ปริมาณก๊าซในการใช้หายใจมีแต่จะลดฮวบลงทุกที แพรวถึงกับสบถออกมาด้วยความอารมณ์เสีย

.

“โถ่เอ๊ย! อุตส่าห์ฝ่าดงพงไพรมาถึงนี่แล้วแท้ ๆ แถมยังมีเรือให้ใช้ฟรีอีกต่างหาก คิดว่าโชคดีแล้วที่ไหนได้ดันดีไม่สุด! เซ็งชะมัด!”

.

พูดไม่พูดเปล่าสาวเจ้ายังชี้นิ้วกลับหลังไปที่โกดัง เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นถึงเรือยอร์ชลำหนึ่งที่ต่อค้างไว้ภายในอู่ซ่อม มันน่าจะเป็นเรือหรูของพวกไฮโซที่ยังต่อไม่เสร็จ ถึงได้มีเครนกับสายเคเบิ้ลมากมายห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด พาหนะลำนี้ถูกขึงให้ลอยอยู่สูงจากผิวน้ำมากกว่า 3 เมตร และตอนนี้แม้แต่เสากระโดงเรือก็ยังไม่มีให้เห็น

.

โบ๊ทก็เลยจัดแจงใช้สกิลที่ตนถนัดขยับนิ้วดุ๊กดิ๊ก พลันส่งโดรนอารักขาให้บินขึ้นไปแสกนโครงสร้างภายในให้ ซึ่งผลที่ได้ออกมาก็คือ

.

“ตู๊ดดด ๆ , ตุ๊ดดด ๆ , ตุ๊ดดด ๆ”

.

“อืม..”

“ไม่ใช่แค่ไม่มีใบเรือพี่ ขนาดเครื่องยนต์ก็ยังไม่มีเลย ที่สมบูรณ์สุดมีแค่กระดูกงูกับโครงตัวถังทรงโค้ง ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะรับน้ำหนักของพวกเราทุกคนไหวไหม หลังคาข้างบนยังทำไม่เสร็จหมดสิทธิ์สำหรับการหาจุดบังแดดกันฝน โดยรวมแล้วสภาพดูไม่พร้อมใช้งานเอาซะเลยครับ”

.

ช่างเป็นการรายงานที่บัดซบรูหูที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินมา แพรวก็เลยยิ่งคิดหนักขึ้นไปอีก เธอคลึงคางเดินวนไปวนมาอยู่รอบท่าเรือ พลางทอดสายตามองสิ่งต่าง ๆ ที่พอจะใช้เป็นช้อยด์ทางเลือกอื่นได้ ขณะเดียวกันพวกเจนิสก็กำลังง่วนอยู่กับการสับเปลี่ยนท่อก๊าซ เพื่อเติมอากาศเข้าสู่หน้ากากครอบแก้วให้แก่กันและกันอยู่ ควันฟดฟองฟู่! มองไกล ๆ แล้วเหมือนกลุ่มคนเหล่านี้กำลังปาร์ตี้ดูดบารากุกันอยู่ก็มิปาน ต่างก็แค่เป็นควันสีแดงไม่ใช่สีขาว

.

แต่หารู้ไม่ว่าประกายเล็ก ๆ ตรงนี้นี่เอง ที่ทำให้แพรวคิดอะไรดี ๆ ออก เธอถึงกับสั่งให้ทุกคนหยุดกิจกรรมแล้วฟังคำชี้แจงจากเธอ

.

“ครีดดด~! , ครืดดด~!  , ซ่าาาา ,  ซ่าาาา”

(เสียงคลื่นกระทบท่าเรือ)

.

"ด้วยความที่เป็นทะเลเปิดและเดือนนี้เป็นเดือนพฤศจิกา นั่นหมายความว่าตกกลางคืนน้ำทะเลจะหนุนสูงกว่าระดับนี้มาก หากเราใช้ประโยชน์จากกระแสน้ำตามธรรมชาติได้ ก็แปลว่าเครื่องยนต์บนเรือก็ไม่จำเป็น เราแค่ต้องอ่านกระแสน้ำให้ออกบวกกับคัดท้ายให้ตรงจังหวะสักหน่อย เพียงเท่านี้ก็พอแล้วสำหรับการออกไปสู่โลกภายนอก”

“ทีนี้ย้อนกลับไปที่เรือ ฉันพิจารณาแล้วว่าเราไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากเจ้านี่ ท้องเรือที่ยังห้อยต่องแต่งนั่นตกกลางคืนฉันอยากให้โบ๊ทใช้โดรนตัดสายเคเบิลที่ยึดมันออกไปซะ ปล่อยมันลงสู่ผิวน้ำแล้วเราจะออกเดินทางกันทันที”

.

จบตรงนี้โบ๊ทก็สวนขึ้นแทบจะทันควัน!

.

“พี่จะบ้าเหรอพี่แพรว! ขืนทำงั้นเชื้อในทะเลก็กัดเรือจนผุพังหมดสิ! เราจะไปได้ไกลสักแค่ไหนเชียว ต่อให้มีแรงจากกระแสน้ำช่วยผมก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้อยู่ดี พอเถอะ! ไม่เวิร์คอย่างแรง! ไม่ผ่าน ๆ !”

.

ทั้งกวักมือทั้งส่ายหัวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโบ๊ทผิดหวังแค่ไหน แพรวจึงหันหน้าไปที่เจนิสที่เพิ่งเติมก๊าซใส่หน้ากากให้เพื่อนเสร็จ ควันสีแดงจากเลือด LGBT ยังคงฟุ้งโขมงโฉงเฉง สบโอกาสให้ได้ใช้สิ่งนี้ประกอบคำอธิบาย

.

“เจ้าก๊าซกระป๋องเหล่านี้แหละคือตัวแปรสำคัญของแผน ฉันเรียกมันว่ากระบวนการ “Chemical resistance” ซึ่งว่าด้วยเรื่องของการใช้ก๊าซที่มีส่วนผสมของแอมโมเนียมคลอไลต์ เคลือบวัสดุที่เป็นโลหะให้มีความคงทนแข็งแรงมากขึ้น" 

"ถ้าโดรนของเธอพ่นไฟได้เหมือนลำก่อนก็จงใช้มันซะโบ๊ท เพราะความร้อนที่ระดับ 1,000 องศาขึ้นไปจะทำให้ก๊าซโมเลกุลเดี่ยวเปลี่ยนโครงสร้างผลึกเป็นไอออนที่แตกตัวเป็นโมเลกุลคู่ จากนั้นเราจะทำให้มันเย็นลงด้วยการใช้น้ำทะเลที่มีอยู่ถมเถด้านล่าง หากทำได้เร็วพอปฏิกิรยาจะทำให้เหล็กกล้าที่ใช้เป็นฐาน เปลี่ยนโครงสร้างเป็นมาเทนไซต์ที่มีความแข็งแรงสูง แล้วเราก็จะล่องเจ้าเศษเหล็กนี่ออกสู่โลกกว้างได้โดยไม่โดนเชื้อ COVID-19 กัดกินลำเรือ”

.

แพรวร่ายยาวเป็นฉาก ๆ แต่คนฟังนี่สิที่ถึงกับอ้าปากเหวอ โดยเฉพาะเจนิสที่ประหลาดใจมากจนต้องโพล่งคำออกมา

.

“โหพี่แพรวเก่งจัง! พี่รู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงคะ?”

.

“อ่าว! นี่พี่ไม่เคยบอกเธอหรอกเหรอว่าพี่เป็นนักศึกษาคณะเภสัช ถึงจะเรียนไม่จบเพราะตึกมหาลัยถูกไวรัสกัดกินไปหมด แต่ยังไงซะเรื่องสารเคมีพวกนี้ก็พอจะมีความรู้อยู่บ้าง มันไม่ใช่ทฤษฎีที่ซับซ้อนอะไรเลย ที่จริงผู้คนเขาก็ใช้กันอยู่ดาษดื่นในอุตสาหกรรมเคลือบผิวโลหะหรือเซรามิค แต่เราแค่ได้เปรียบกว่าพวกเขาหน่อย ตรงที่เรามีก๊าซต้านเชื้อของบริษัท AP อยู่ถึง 4 กระเป๋าเป้! มากจนไม่รู้จะมากยังไง!”

.

“มันพอใช่ไหมครับ!?”

เสียงเล็ก ๆ แลบออกมาจากปากโบ๊ท  

.

“ต้องรอดูนะ ขึ้นอยู่กับว่าพวกเธอจะกล้าเสี่ยงไปกับพี่รึเปล่า? ถ้ากล้า! รอน้ำขึ้นคืนนี้แล้วเรามาลงเรือลำเดียวกันเลย!”

.

แพรวทิ้งท้ายไว้แบบนั้น ตายก็ตายในเมื่ออยู่ที่นี่ต่อไปก็ตายอยู่ดี ก็เลยไม่รู้ว่าจะกลัวไปทำไม