บทที่ 4 วุ่นวายไม่เลิก

เสียงนั้นทำให้ฉันที่โดนกักอยู่บนตักมีสถานการณ์แย่กว่าเดิม เพราะอีกคนที่โดนฉันใช้ท่าไม้ตายบิดหัวนมอย่างเอาเป็นเอาตาย จับฉันให้นั่งคร่อม อยู่ในท่าล่อแหลมไม่พอ ยังต่อหน้าต่อตาคนมาใหม่อีกด้วย

“เฮ้ย...ไอ้ปุณณ์ทำเหี้ยอะไรเนี่ย”

เสียงที่คล้ายกับคนที่ร้องเหมือนหมาอยู่ตอนนี้ทำให้ฉันหันไปหา ราวกับว่าที่เห็นอยู่คือสิ่งประหลาด เพราะคนมาใหม่หน้าตาไม่ได้ต่างกับคนที่ฉันนั่งทับอยู่เลยสักนิด แม้ว่าใบหน้าจะดูคมกว่าเล็กน้อยก็เถอะ หากเทียบความหล่อแล้วคนที่ฉันนั่งอยู่บนตักได้คะแนนเพิ่มเล็กน้อยก็จริง แต่สันดานติดลบก็ชดเชยกันไม่ได้

“มึงจะดูอีกนานไหมช่วยกูก่อน...หัวนมกูจะหลุดแล้ว”

อ้อ ฉันก็ลืมไปว่า ฉันมือเหนียวยิ่งกว่าตีนตุ๊กแก พอจับบิดก็ติดมือเลย แล้วจะไม่ปล่อยถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

ซึ่งคนที่กักฉันเอาไว้ไม่ยอมปล่อยฉันลงจากตัก

....ห้านาทีหลังจากนั้น

ฉันที่นั่งคนละมุมกับคนที่ก่อเรื่อง แล้วสักพักคนที่มาช่วยไกล่เกลี่ยฉันก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้พร้อมกับขอโทษแทนไอ้พี่สารเลว

“โมจิ พี่ขอโทษแทนไอ้หื่นนั่นด้วย ปกติมันชอบพาผู้หญิงมากินเรี่ยราด นี่คีย์การ์ดห้องพี่ อยู่ไปก่อน พี่จะไปอยู่บ้านที่ซื้อใหม่แล้ว คงไม่ได้มานอนคอนโดเท่าไร อยู่ชั้นยี่สิบสามนะ มีอะไรก็โทรมา เดี๋ยวพี่ไปรับแฟนก่อน”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่ปัณณ์น้องชายฝาแฝดไอ้รุ่นพี่ผีเปรตนั่นไป ก่อนจะลากกระเป๋าออกไปยังห้องชั้นยี่สิบสาม ก่อนจะได้ยินเสียงเหี้ยมว่า

“มึงกับกูมีเรื่องต้องคุยกัน...”

ท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญ แต่ว่าเรื่องฉันคงไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอกมั้ง โชคดีที่วันนี้มีที่นอนโดยไม่ต้องกลับไปบ้าน อย่างน้อย ๆ อีกคนก็ดูจะน่าไว้ใจมากกว่าไอ้พี่ปุณณ์อะไรนั่น

เมื่อเปิดเข้าไปในห้องชั้นยี่สิบสามเหมือนถูกหวยเลย ทั้งได้อยู่ฟรีหนึ่งปี แลกกับที่ฉันจะไม่เอาเรื่องไอ้พี่ปุณณ์อะไรนั่น ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว แล้วทำเรื่องลามก

ที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักหรอก แต่อีกคนเสนอ คนงกอย่างฉันที่ช่วยแม่ประหยัดก็สนองเป็นธรรมดา ห้องนอนนี้มีสองห้อง ห้องใหญ่จะเป็นห้องของพี่เขา เห็นบอกว่าจะขนของออกให้เร็ว ๆ นี้เพราะจะอยู่บ้านใกล้ ๆ แฟน

         บอกเลยโคตรโรแมนติกเลย ผู้ชายแบบนี้ต่างหากถึงจะเหมาะกับผู้หญิงดี ๆ ไม่ใช่ไอ้หน้าหื่นนั่น แต่หลังจากเก็บข้าวของเสร็จก็ได้เวลาพักผ่อน ฉันจึงนอนอย่างสบายเปิดแอร์ฉ่ำ ๆ ที่ห้องรับแขก จากนั้นเมื่อสะลึมสะลือใกล้จะหลับเต็มทีหูก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง

         ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

         “เคาะหาญาติฝั่งมารดาหรือไง” ฉันบ่นทั้ง ๆ ที่มีกริ่งให้กดดันเคาะให้เสียงดัง แต่แทนที่จะหยุดเคาะกลับกวนประสานเคาะถี่ ๆ รัว ๆ จนทำให้คนง่วงอย่างฉันเริ่มหงุดหงิด

         “ถ้าเปิดไปแล้วบอกเคาะผิดห้องแม่จะด่าให้เช็ด” ฉันบ่นยิ่งกว่าหมีกินผึ้ง พร้อมกับเปิดประตูออกมาก่อนจะเห็นว่าไอ้คนเมื่อตอนบ่ายที่กวนประสาทฉันนี่เอง มิน่าล่ะ ถึงได้ไม่มีความเกรงอกเกรงใจกันเลยสักนิด

         “มาวุ่นวายอะไรอีก”

         “ที่ห้องท่อน้ำแตก...ขอเข้าไปหน่อย”

         “ไม่”

         “อย่าใจร้ายได้ปะ สวยก็สวย”

         ปัง!

         ฉันกระแทกประตูใส่หน้าและมั่นใจว่าท่อน้ำไม่ได้แตกหรอก แต่ว่าไอ้คนที่เคาะห้องฉันกำลังจะหัวแตกถ้าเคาะอีก

         แต่แล้ว...

         ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

         ฮึ่ยยยย สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวหนีเข้าไปในห้องนอนเพราะจะได้ไม่ได้ยินเสียงข้างนอก ปล่อยให้เคาะจนประตูพังเดี๋ยวก็มีคนออกมาด่าเอง

         ชีวิตของฉันในคืนนี้จึงผ่านไปด้วยความสงบ แล้วก็ตื่นในเวลาแปดโมงเพื่ออาบน้ำ แต่ห้องนอนของฉันมันเป็นห้องนอนเล็ก ไม่มีห้องน้ำด้านใน ต้องเดินมาเข้าห้องน้ำข้างนอก

         คนที่เคยชินกับการนุ่งผ้าขนหนูเดินเข้าห้องไปอาบน้ำอย่างฉัน มีหรือจะใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อย แน่นอนว่าถอดหมดทุกชิ้นไม่พอ บนร่างกายยังมีผ้าขนหนูที่ห่อตัวอย่างหมิ่นเหม่พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่ได้รู้เลยว่าในห้องฉันนั้นมีรุ่นพี่คนเมื่อวานมาอาศัยนอนด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

         ร่างเล็กแต่นมใหญ่เดินมาถึงกลางห้อง สายตาพลันเหลือบมองไปยังก้อนอะไรสักอย่างที่โซฟาเบด โดยท่อนบนมีผ้าห่มคลุมเอาไว้ ส่วนท่อนล่างนั้น...

         ฉันยืนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะถอยออกมา แต่เพียงยกเท้าขึ้นยังไม่ทันขยับ ไอ้คนที่เธอคิดว่าหลับเหมือนซ้อมตายก็ลืมตาโพลงเหมือนผีตายโหง

         “เฮ้ย!”

         นี่นับว่าเป็นคำอุทานที่ไพเราะที่สุดแล้ว เพราะปกตินั้นสัตว์เลื้อยคลานตามออกมาเป็นพรวน เพราะเคยปากจากที่เกาะติดเหล่าพี่ชายที่สันดานหยาบช้า

         “เป็นไง...อึ้งอะดี๊...ของมันคุณภาพน่ะนะ”

         ฉันยืนสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด ก่อนจะเหยียดยิ้มชายตามองของลับที่ดูเหมือนจะเหยียดเต็มลำใต้กางเกงบ็อกเซอร์ตัวบาง

         “แค่นี้ทำเป็นคุย” ฉันพูดราวกับของเขาเท่านิ้วก้อย และดูเหมือนกระชากอารมณ์คนภาคภูมิใจในของตัวเองพอสมควร

         “แค่นี้ที่ไหน...นี่ลองมาจับดู” อีกคนหน้าด้านใช้มือตัวเองจับทำราวกับใหญ่โตเสียเต็มประดา ที่สำคัญมันดันใหญ่เสียด้วยสิ

         แต่คนอย่างโมจิแพ้ได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องปาก

         “หากใหญ่ได้แค่นี้ ฉันก็ยังมองว่าแตงกวาในตู้เย็นยังดีเสียกว่า”

ใบหน้าหล่อจัดของปุณณ์กระตุกทันทีที่ได้ยิน มือที่เคยจับบ็อกเซอร์แน่นขึ้นจนเส้นเอ็นปูดตามแรงเกร็งเครียด แววตาคมกริบฉายแสงบางอย่างที่ฉันไม่อาจนิยามได้ว่าคือความโกรธ…หรือความอยาก

และร่างที่ลุกตั้งขึ้นกำลังก้าวเข้ามาใกล้ฉันทีละก้าว

ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเตรียมจะวิ่งหนีเข้าห้อง แต่ทว่าดันมีระฆังช่วยชีวิตเสียก่อน

ติ๊งต่อง...

เสียงกดกริ่งที่หน้าห้องทำให้ฉันหันมอง ก่อนจะเห็นว่ามีเครื่องมอนิเตอร์ที่เห็นคนด้านนอกว่าใครมา จากนั้นคนที่อยู่บนโซฟาก็วิ่งจู๊ดหางจุกตูดเข้าไปในห้องฉัน ทั้งสั่งเสียงเข้มก่อนจะปิดประตู

“ห้ามบอกว่าฉันอยู่ในห้องนี้...ไม่งั้นฉันเอาเธอแบบไม่ให้ลงจากเตียงแน่”

ฉันที่จะอ้าปากด่า แต่ไม่ทันคนที่ไวกว่าปิดประตูใส่หน้าฉันดังตึง แล้วก็เข้าไปหลบในห้อง และหากให้ฉันเดาน่าจะเป็นน้องชายฝาแฝดของเขาคนเมื่อวาน ที่ค่อนข้างมีเหตุผลกว่าไอ้รุ่นพี่หื่นนั่น

ฉันเดินไปที่หน้าห้องพร้อมกับเอ่ยพูดที่หน้าจอ

“ค่ะ”

“พอดีพี่จะให้คนมาขนของออก สะดวกไหม เมื่อวานพี่ลืมขอคอนแท็กต์เอาไว้”

“เดี๋ยวขอเวลาครึ่งชั่วโมงนะคะ กำลังจะอาบน้ำแต่งตัว” ฉันบอกไปแล้วทางเขาก็โอเค และฉันก็ไม่กลับเข้าห้องไปให้เสียเวลา เดินเข้าห้องน้ำด้านนอกไปอาบน้ำ เพราะมีอุปกรณ์อาบน้ำครบแล้ว

เพียงยี่สิบนาทีก็ออกจากห้องน้ำ จากนั้นเดินเข้าห้องโดยที่อีกคนนั่งอยู่บนเตียงแบบไม่รู้ไม่ชี้

“นี่...” ฉันชี้ไปที่ร่างสูงที่ยังนิ่งอยู่บนเตียงไม่ยอม

ขยับ

 “ออกไปได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว”

“แต่งไปสิ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะลุกจากเตียงและเดินเข้ามาใกล้ชิดฉัน จนลมหายใจอุ่นเฉียดแก้ม

“แต่ฉันอยาก...”

คำพูดที่ค้างปลายทำให้ในท้องฉันไหววูบ เผลอถอยหลังจนชนประตู ผ้าขนหนูที่พันตัวแน่นอยู่ ๆ ก็เริ่มคลายตัว จนรู้สึกน่าหงุดหงิด

และดูมันจะเป็นใจพร้อมให้อีกคนกระตุกให้หลุดง่าย ๆ อีกด้วย

“อยากอะไร...อย่าเที่ยวมาทำลามกนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว”

“อยากรู้ว่าเธอจะมีอะไรดีไปกว่าปากของเธอ”

ฉันถอยหลังไปจนแผ่นหลังชิดประตูห้องจนแนบสนิท มือข้างหนึ่งของฉันคลำหาลูกบิด พร้อม ๆ กับใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเต็มไปด้วยความเจ้าชู้ตอนนี้กลับนิ่งสนิท ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน ก่อนจะก้มลงมากระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ...แตงกวาในตู้เย็นดีกว่าของฉันใช่ไหม?”

 “งั้นฉันจะทำให้เธอรู้ว่าของจริงมันเป็นยังไง”

มือหนาของเขาแตะลงบนผ้าขนหนูที่ห่อตัวฉันไว้...และค่อย ๆ ดึงมันลงต้านกับแรงของมือเล็กของฉันที่รั้งเอาไว้

ปัง!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดี ทำให้เขายอมผละออก...แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองฉันอย่างไม่ลดละ

“ดูเหมือนไอ้คนด้านนอกรู้แล้ว...แต่ว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรอกนะยายโมจิ"